Κάτι Ιδιαίτερο Για Σαββατόβραδο

Το «Saturday Night Special» είναι το βαλς του τρόμου. Ένα ύπουλα στροβιλιστικό και επιφανειακά, ακίνδυνο τραγούδι που εμπεριέχει όμως όλη την εκρηκτική στόφα για μια κοινωνική δομή που έχει χτιστεί πάνω σε σάπια υλικά. Παραμένει ένα από τα πιο ιδιοσυγκρασιακά και μοναδικά τραγούδια της ηλεκτρονικής πρωτοπορίας.

Ο Fad Gadget ή Francis John Tovey

O Fad Gadget είχε αποφασίσει το 1981 να «στρώσει» τον ήχο του και να αποδεχτεί τη φόρμα της pop -μιας pop εκκεντρικής και ασυμβίβαστης ωστόσο- για να προχωρήσει στο δεύτερο album του. Είχε εισέλθει μόλις δύο χρόνια πριν στη δισκογραφία και είχε ήδη καταχωρηθεί στους πρωτοπόρους της ηλεκτρονικής βρετανικής σκηνής και μέσα σε αυτά τα χρόνια είχε ήδη καταφέρει να στρέψει τον προβολέα πάνω του όχι μόνο με τα μουσικά εγχειρήματά του αλλά και με τις εμφανίσεις του, τον προνομιακό χώρο δράσης του, την performance art. Γεννημένος ως Francis John Tovey στο East End του Λονδίνου το 1956 θυμόταν τις μέρες που δούλευε τα Σάββατα στο κατάστημα με οστρακοειδή του πατέρα του στο Bow για να βγάζει το χαρτζιλίκι που του επέτρεπε να αγοράσει τα πρώτα μουσικά όργανά του – φλάουτο, βιολί και ηλεκτρικό πιάνο. Όπως δήλωσε αργότερα στον Steve Taylor του Face το 1980, «Όταν μάθαινα τρεις νότες, βαριόμουνα και τα παράταγα.» Ενώ τα πειράματά του με την ηλεκτρική κιθάρα ήταν ακόμα πιο καταστροφικά. «Τη βαρέθηκα κι αυτή επίσης, τη διέλυσα σε κομμάτια και τη συνέδεσα σε έναν ενισχυτή και κάτι ηχεία. Ανατινάχτηκαν όλα.» Κατά κάποιο τρόπο ήταν σαν να προοιώνιζε το industrial σκηνικό των Einstürzende Neubauten…

O Fad Gadget ήταν ένας ακραίος performer.

Ο Frank Tovey μεγάλωσε ακούγοντας Marc Bolan, David Bowie, Iggy Pop και Lou Reed αλλά και τις εκπομπές του John Peel στο ραδιόφωνο, του άρεσαν ιδιαίτερα οι καινούργιοι ήχοι των kraut rockers Amon Düül και σύντομα άρχισε να παίζει σε διάφορες τοπικές μπάντες με όχι ιδιαίτερα αποτελέσματα. Η αποτυχία του να παίξει κιθάρα και να τραγουδήσει τον οδήγησε στην ηλεκτρονική τεχνολογία. Όπως είπε στο Smash Hits το Φεβρουάριο του 1982, «Προσπάθησα να μάθω κιθάρα αλλά δεν μπορούσα να παίξω πέρα από δύο – τρία ακκόρντα. Απλά δεν μπορούσα να παίξω όπως άλλοι και δεν μπορούσα επίσης να τραγουδήσω όσο καλά ήθελα – δεν είχα αυτοπεποίθηση με τη φωνή μου. Τότε ήταν που άρχισα να πειραματίζομαι με προηχογραφημένες λούπες και τέτοια – από απλή ανάγκη. Τα παράτησα όλα όμως όταν έφτασα στα δεκάξι μου που ανακάλυψα την τέχνη της παντομίμας και τρόπους να εκφράζομαι χωρίς να χρησιμοποιώ τη φωνή μου.» To 1974 μπήκε στην Καλών Τεχνών του St. Martin και την επόμενη χρονιά μεταπήδησε στην αντίστοιχη του Leeds στην οποία ήταν ο μόνος στην γενιά του που ειδικεύτηκε στην performance art. Στη σχολή επίσης φοιτούσε και ο Hugh Burnham των Gang Of Four με τον οποίο έγινε φίλος όπως και μια άλλη μπάντα από το Leeds, τους Mekons. Όταν αποφοίτησε, γύρισε στο Λονδίνο με τη φιλενάδα του Barbara Frost και άρχισαν να συγκατοικούν με τον Edward Pouncey που θα γινόταν πετυχημένος μουσικός δημοσιογράφος και με τον κομίστα Savage Pencil.

---

Η ηλεκτρονική πρωτοπορία της Βρετανίας στα τέλη των ’70s: από αριστερά, Fad Gadget «Back To Nature» (1979, Mute), Gary Numan «Are Friends Electric?» (1979, Beggars Banquet), Throbbing Gristle «United» (1978, Industrial Records), Human League «Being Boiled» (1978, Fast Product), Robert Rental «Double Heart» (1980, Mute), Cabaret Voltaire «Nag Nag Nag» (1979, RoughTrade)

Στον περιορισμένο χώρο που είχε στη διάθεσή του στο σπίτι, κατάφερε και χώρεσε ένα πιάνο και μια συσκευή ηχογράφησης μαγνητοταινιών μέσα σε μια ντουλάπα όπου κλεινόταν και πειραματιζόταν. «Το μόνο πρόβλημα ήταν ότι κατά τις 11 το βράδυ άρχιζα να ζαλίζομαι και συνειδητοποιούσα ότι άρχιζα να ασφυκτιώ από την έλλειψη αέρα.» Η εμπειρία του αυτή καταγράφηκε αργότερα στο single «The Box» με τις κλειστοφοβικές τάσεις που του δημιουργούσε ο εγκλεισμός του στη ντουλάπα. Στο σπίτι, άκουγαν τη συλλογή δίσκων της Barbara Frost –Kraftwerk, David Bowie και το πρωτοποριακό «T.V.O.D.» που είχε κυκλοφορήσει ο Daniel Miller το 1979 από την Mute Records, υπό το όνομα The Normal. O Daniel Miller ήταν φίλος με τον Edward Pouncey ο οποίος έδωσε στον πρώτο ένα δοκιμαστικό του Frank Tovey. Ο Miller όπως δήλωσε στον Pouncey, στο ντοκιμαντέρ «Fad Gadget By Frank Tovey«, «Πραγματικά ξετρελλάθηκα αμέσως από τα τραγούδια του, ήταν πολύ καλύτερα από οτιδήποτε μού είχαν στείλει τους τελευταίους έξι – οκτώ μήνες». Ο Tovey υιοθέτησε το όνομα Fad Gadget επειδή υποδήλωνε ένα αναλώσιμο μικρό αντικείμενο που μπορεί να ήταν χρηστικό, μπορεί και όχι και έγινε ο πρώτος καλλιτέχνης που υπέγραψε στην Mute του Daniel Miller και έγινε με το single «Back To Nature / The Box» ένας από την πρωτοποριακή σκηνή της ανερχόμενης ηλεκτρονικής σκηνής με τους Human League, τους Cabaret Voltaire, τους Throbbing Gristle, τον Robert Rental και τον Gary Numan. Ο Rusty Egan συμπεριέλαβε το single του στο DJ set του για το Billy’s και κατόπιν το Blitz και ένας ενθουσιασμένος Boy George πριν καν ηχογραφήσει με τους Culture Club θυμάται να χορεύει με την παρέα του από νεορομαντικά παγώνια, αποθεώνοντας τον Fad Gadget…

Ο Fad Gadget το 1980 στο Clarendon του Λονδίνου με μπαταρισμένο σπασμένο κεφάλι και αίματα στο λευκό κοστούμι του.

Ήταν ωστόσο διαφορετικός από όλους τους σύγχρονούς του. Ο Frank Tovey ήταν μία ζωντανή έκρηξη επί σκηνής, ένας καλλιτέχνης που χρησιμοποιούσε το σώμα του ως καμβά των νοημάτων του. Ο Marc Almond στο βιβλίο του «Tainted Life» αναφέρει ότι ο Frank Tovey βρισκόταν στην επόμενη από αυτόν τάξη στη σχολή στην Καλών Τεχνών του Leeds και τον θυμάται να δίνει παραστάσεις επίσης παντομίμας, σκοτεινές και υποφωτισμένες και σκανδαλώδεις (με γυμνό, σεξουαλικές εκφράσεις, αναπαράσταση σεξουαλικών πράξεων κ.λπ.). Το 1980 στην περίοδο του πρώτου album του «Fireside Opposites» ο Dave Gahan, μόλις λίγους μήνες πριν αρχίσει να ηχογραφεί με τους Depeche Mode θυμόταν ότι «Ήταν σαν αυτό που ήθελα να κάνω, αυτό που ήθελα να γίνω, αυτό το άλλο πράγμα χωρίς να χρειάζεται να είμαι ο εαυτός μου. Αντιπροσώπευε μια φαντασίωσή μου για το τι σημαίνει performer.» Η φήμη του Fad Gadget βασιζόταν τόσο στην έκκεντρη ηλεκτρονική μουσική του όσο και στις ακραίες επικίνδυνες παραστάσεις του. Στο Paradiso του Amsterdam πήδηξε από τη σκηνή στο κοινό και προσγειώθηκε με τις φτέρνες σε ένα σκαλοπάτι, σκίζοντας και τους τένοντές του και στα δύο πόδια. Ήταν τόσο γεμάτος αδρεναλίνη που δεν ένιωσε αμέσως τον πόνο και κατάφερε να συρθεί έρποντας πίσω στη σκηνή και μόνο όταν τελείωσε την εμφάνισή του και είδε τα πόδια του να πρήζονται κατάλαβε ότι δεν θα συνέχιζε την περιοδεία του. To 1980 στο Clarendon του Λονδίνου αποφάσισε να παίξει ηλεκτρονικό τύμπανο με το κεφάλι του με αποτέλεσμα να σπάσει το κεφάλι του και να αρχίσει να αιμορραγεί. Έδεσε το κεφάλι του με γάζες και συνέχισε. Με αφορμή το θάνατο του Frank Tovey το 2002 από καρδιακή προσβολή, ο Boyd Rice μεταξύ άλλων δήλωσε «Ηταν σπουδαίος performer. Ξέρεις, οι άλλοι που έφτιαχαν ηλεκτρονική μουσική στέκονταν εκεί στη σκηνή, ψυχροί και αναίσθητοι, ενώ αυτός ξεπέρναγε κάθε όριο, έτρεχε μέσα στο κοινό ουρλιάζοντας στους ανθρώπους. Δε νομίζω να έχει ξαναεμφανιστεί κάτι τέτοιο στην ηλεκτρονική σκηνή.»

---

Fad Gadget «Incontinent» (Ιούλιος 1981, Mute)

Σε μια συνέντευξή του στην Akiko Hada στο Zig Zag ο Fad Gadget έδωσε στοιχεία για τον ήχο του δεύτερου album του – «Νομίζω θα χρησιμοποιώ πολύ περισσότερο τη φωνή στο μέλλον. Θα πειραματιστώ με την μίξη της φωνής» επηρρεασμένος από το «Carmina Burana» του Carl Orff, ηχογραφημένο στα ’30s, που άκουγε εκείνη την εποχή. Το 1981 ήταν επίσης το καλοκαίρι των ταραχών σε πολλές μεγάλες βρετανικές πόλεις και αυτή η ταραχή και η βία σε συνδυασμό με την πιο διευρυμένη προσέγγισή του Fad Gadget φάνηκε στο «Incontinent» ένας τίτλος λογοπαίγνιο και αναφερόταν στην παγκόσμια περιοδεία που είχαν κάνει με την μπάντα του τους δώδεκα προηγούμενους μήνες (Incontinent = Ακράτεια, In Continent = Στην Ήπειρο). Ωστόσο όλα τα τραγούδια του δίσκου διέπονται από την σκληρή ματιά του Fad Gadget πάνω στις κοινωνικές αστάθειες και τις πολιτικές διαφθορές που το  φέρνει ως αίσθηση πολύ κοντά στο περιεχόμενο του «Ghost Town» των Specials το οποίο λίγους μήνες πριν είχε ανεβεί στο Νο.1 του chart. Τα φωνητικά της Anne Clift και της Barbara Frost ακούγονται προβεβλημένα στη μίξη, μαζί με το synthesizer και το sequencer αλλά και λιγότερο συμβατικά όργανα που χειρίζεται ο ίδιος ο Tovey, όπως το κινέζικο πνευστό shawm -περίπου σαν πίπιζα-, σαξόφωνο και φλάουτο, ενώ ο Nick Cash παίζει και επιπλέον jew’s harp και ακκορντεόν πέρα από κρουστά. Ο Robert Gotobed που θα εμφανιζόταν για τελευταία φορά στο επιτελείο μουσικών του Fad Gadget παίζει drums σε ένα κομμάτι («Manual Dexterity»). O Pete Balmer παίζει κιθάρα και μπάσο και ο David Simmonds παίζει πλήκτρα, ο John Fryer εκτός από την ηχοληψία στα Blackwing Studios, παίζει και κάθε λογής βιομηχανικά κρουστά. Το «Incontinent» αποτελεί μια μεγάλη εξέλιξη μουσικά σχετικά με το ντεμπούτο album του «Fireside Opposites«. O Fred Dellar του Smash Hits έγραψε ότι «ο Fad προσφέρει synth ήχους που σε παροτρύνουν να ακούσεις ενώ οι κρουστές εκρήξεις του σε χτυπούν στα πλευρά με έναν τρόπο που απολαμβάνεις. Και ενώ τα τραγούδια του μιλούν για τύπους που δεν γουστάρεις -φρικιά που μαζεύονται όταν γίνεται ένα ατύχημα, καλοζωισμένους που δε δίνουν δεκάρα για τα δεινά των φτωχών του κόσμου- o Fad τους παρουσιάζει με έναν τρόπο που σε κρατάει ανυπόμονο. Μπορεί ένας τύπος με μια ανέκφραστη φωνή να δημιουργήσει ένα από τα πιο ενδιαφέροντα albums της χρονιάς; Έτσι φαίνεται.»

Τα λαϊκά θεάματα «Punch & Judy» που στοίχειωσαν την παιδική ηλικία του Fad Gadget, συνεχίζονται στη Βρετανία.

Για το εξώφυλλο του album αλλά και για τα εξώφυλλα των δύο singles που βγήκαν από το album, ο Tovey φωτογραφήθηκε από τον Anton Corbijn αφού ντύθηκε σαν τον Mr. Punch, την δημοφιλή εκείνη λαϊκή φιγούρα του κουκλοθέατρου, που χαρακτηρίζεται από τη βιαιότητα και τη βαρβαρότητα του χαρακτήρα του, μία απόλυτα ταιριαστή συμβολική μεταφορά για την έκφραση των καιρών. Ο Fad Gadget εξήγησε στο Smash Hits τις προθέσεις του πίσω από τη μεταμφίεσή του: «Ο Fad μεταμορφώνεται σε αυτή την δημοφιλέστατη λαϊκή φιγούρα των πανηγυριών που ταράζει στο ξύλο τη γυναίκα του Judy επειδή κουβαλάει μέσα του όλες τις αντιφάσεις που αντιπροσωπεύει αυτή η μαριονέτα. Δηλαδή ο Punch μπορεί να μας κάνει να γελάσουμε αλλά από την άλλη είναι απεχθής, σεξιστής, ρατσιστής και δέρνει αστυνομικούς. Είναι όλα όσα διδάσκει κανείς στα παιδιά του να μη γίνουν.» Στη συνέντευξη που έδωσε στον Paul Morley για το NME ο Tovey είπε «Η μητέρα μου δεν μπορούσε να με ξεκολλήσει από τις παραστάσεις «Punch & Judy«. Τις έβλεπα και έμενα μαγεμένος για μέρες. Η εικόνα της παράστασης με κρατούσε υπνωτισμένο με αυτές τις μαριονέτες που μιλούσαν, κουνιόντουσαν και χτυπούσαν η μία την άλλη. Ήταν η εικόνα του κόσμου του ίδιου, ασυνήθιστη, απίθανη, αλλά πιο αληθινή από την αλήθεια η οποία τότε μού παρουσιαζόταν με μια απεριόριστα απλοποιημένη μορφή σαν καρικατούρα για να τονίσει την γκροτέσκα και βάρβαρη αλήθεια.»

Η γαλλική εκδοχή της διάσημης λαϊκής μαριονέτας Polichinelle

O Mr. Punch βασίζεται στη μαριονέτα Pulcinella, (pulcino + pollastrello δηλαδή κλωσσόπουλο και κόκκορας μαζί) που λανσαρίστηκε στην ναπολιτάνικη comedia dell arte το 1620 από τον Silvio Fiorillo. Ο Pulcinella ήταν ένας άσχημος τύπος που είχε κληρονομήσει τα χαρατηριστικά από τους δύο πατέρες του, τον Maccus και τον Bucco, ο πρώτος είρωνας, εξαιρετικά πονηρός, αγενής και βάναυσος, ο δεύτερος, εγωκεντρικός, αφελής και απατεώνας. Η φιγούρα του με γαμψή και μυτερή μύτη σαν ράμφος, με μεγάλη καμπούρα και με ξεχειλωμένη πλατιά κοιλιά διαδόθηκε στις λαϊκές παραδόσεις όλης της Ευρώπης και μεταμορφώθηκε σε Petrushka στη Ρωσία, Kasper στγ Γερμανία, Jan Klaasen στην Ολλανδία, Mester Jakel στη Δανία, Vasilache στη Ρουμανία, Mr. Punch στη Βρετανία (λανσαρίστηκε στο Covent Garden το 1622), Polichinelle στη Γαλλία, Vitéz László στην Ουγγαρία. Μέχρι και ο τουρκικός Karagöz και κατόπιν ο ελληνικός Καραγκιόζης έχουν τις ίδιες πάνω κάτω ιδιότητες με τον Pulcinella (παρότι χρησιμοποιούνται στο θέατρο σκιών), αν και είναι προσαρμοσμένοι στις ιδιομορφίες και στις ιδιαιτερότητες κάθε τόπου. Το μπαστούνι που κρατάει στο χέρι είναι κοινό σε όλες τις κουλτούρες και τις παραλλαγές του.

Το «Saturday Night Special» του Fad Gadget:

Όλοι θα έπρεπε να έχουν το δικαίωμα να έχουν όπλο
Όλοι θα έπρεπε να έχουν το δικαίωμα να πυροβολήσουν κάποιον
Κινηματογραφικοί ήρωες και αγρότες ακόμα προωθούν τις γνώμες τους
Όπως οι τηλεοπτικοί πολιτικοί παίζουν καουμπόηδες και ινδιάνους
Ο θείος Sam κοιμάται με το άλογό του, κρατάει το μυαλό του μέσα στο καπέλο του
Με ευκολία  βγάζει το όπλο του και rat-a-tat-tat-tat-tat

Πέτα προς τον ήλιο και η ζημιά θα γίνει

Όλοι θα έπρεπε έχουν το δικαίωμα να πάρουν μια σύζυγο
Όλοι θα έπρεπε να έχουν κάποια να μοιραστούν τις ζωές τους.
Να την κρατούν σπίτι με τα παιδιά και το μαγείρεμα
Να είναι όλα τακτοποιημένα και καθαρά όταν κοιτάζουν οι γείτονες
Είναι μητέρα και άγγελος και πόρνη ταυτόχρονα
Πάντα καυτή στην κρεβατοκάμαρα, να ντύνεται μόνο για τα μάτια σου

Πέτα προς τον ήλιο και η ζημιά θα γίνει

Όλοι θα έπρεπε έχουν το δικαίωμα να έχουν ένα γιο
Όλοι θα έπρεπε να έχουν το δικαίωμα να διαλέξουν το παιδί τους
Ένας γιος είναι εγγύηση για το όνομα της οικογένειας
Μια κόρη όμως μπορεί να επιφέρει μόνο ανησυχία και ντροπή
Μπορείς να λύσεις όλα τα προβλήματά σου με μια μικρή εγχείριση
Προστατεύοντας τον ανδρισμό σου από την μοιραία ακύρωσή του
Πέτα προς τον ήλιο και η ζημιά θα γίνει

---

Fad Gadget «Saturday Night Special (Ιανουάριος 1982, Mute)

Το 1982 ξεκίνησε με την κυκλοφορία του πέμπτου single του Fad Gadget «Saturday Night Special» ένα σκοτεινά σαρδόνειο τραγούδι με ένα αργό πιάνο που παίζει βαλς ρυθμό που αντισταθμίζεται από τα γυναικεία φωνητικά που παίρνουν το ρόλο του χορού σε αρχαία ελληνική τραγωδία, καθώς επαναλαμβάνουν το προειδοποιητικό ρεφρέν: «πέτα προς τον ήλιο και η ζημιά θα γίνει». Το τραγούδι έγραψε από κοινού ο Tovey με την Barbara Frost, με τους συγκλονιστικούς στίχους γραμμένοι μισοί – μισοί επίσης από τους δύο τους. Η παρουσία της Barbara Frost δικαιολογεί τον καυτηριασμό της σεξιστικής παράδοσης στο πατριαρχικό μοντέλο οικογένειας στην Αμερική, αφήνοντας φεμινιστικές απολήξεις. Η φωνή του Tovey ένα κράμα εφιάλτη και σεξουαλικότητας που φέρνει στο νου τις ερμηνείες του Howard Devoto, εκφέρει σε χαμηλό τόνο που μοιάζει καθησυχαστικός αλλά στην ουσία είναι εμπρηστικός, παρουσιάζοντας το βάρβαρο κοινωνικό μοντέλο της Αμερικής σαν αυτό της Άγριας Δύσης και η ακρίβεια της παρατήρησής του είναι εντυπωσιακή. Πάλι στο Smash Hits, ο Tovey έδωσε τις εξηγήσεις του: «Νιώθω ότι υπάρχει μία αμερικανική macho καουμπόικη εικόνα, εδώ, σύμφωνα με την οποία, ένας άντρας έχει τρία είδη δικαιωμάτων στη ζωή του. Ένα είναι το δικαίωμα να υπερασπίζεται τη ζωή του που εγείρει το ερώτημα κατά πόσο έχει δικαίωμα να σκοτώνει για να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Μετά, πάρα πολλοί άντρες πιστεύουν ότι έχουν δικαίωμα να πάρουν μία γυναίκα και νιώθουν ότι μπορούν να διαλέξουν όποια θέλουν για να τη χρησιμοποιήσουν όπως θέλουν. Τέλος, υπάρχει το δικαίωμα να μεγαλώσουν ένα γιο, κάτι που δημιουργεί ξανά τον κύκλο από την αρχή, ο γιος μεγαλώνει με την ίδια νοοτροπία και καταλήγει σε μια παράδοση που διαιωνίζεται.»

Η ανορθόδοξη performance art του Fad Gadget. Οποιαδήποτε ομοιότητα με τις εμφανίσεις του John Maus δεν είναι καθόλου συμπτωματική.

Για να προωθήσει το δίσκο, ο Fad Gadget βγήκε σε περιοδεία με την μπάντα σε όλη την Βρετανία, ως support της Toyah η οποία τότε άγγιζε το ζενίθ της επιτυχίας της και επιπλέον λάτρευε τον Fad Gadget, αν και το κοινό της δεν εντυπωσιαζόταν και τόσο από το συγκρότημα που άνοιγε τις συναυλίες της. Στο Smash Hits στις αρχές του 1982, ο Tovey δήλωσε την δική του ερμηνεία για αυτή την κακή υποδοχή που του έκανε ο κόσμος στις συναυλίες. «Όλοι ούρλιαζαν το όνομα της Toyah όσο βρισκόμασταν στην σκηνή. Στη Βρετανία ήταν εντάξει αλλά στην Ιρλανδία το πράγμα πήρε βίαιες διαστάσεις, μας έριχναν καρέκλες και κέρματα και μας έφτυναν. Στο Ulster πήδηξα μέσα στο κοινό και με έδειραν. Μου έσκισαν το πουκάμισο και μετά βγήκα έρποντας με ένα παπούτσι.» Ο Gavin Martin έγραψε το 1982 στο NME μια κριτική για μια εμφάνισή του: «Τρέχει μέσα στο κοινό, κυλιέται στο πάτωμα και χώνει το μισό μικρόφωνο στο στόμα του. Ανοίγει το παντελόνι του και ραίνει το κοινό με τρίχες από τα γεννητικά όργανά του. Γλύφει ένα hamburger και το πετάει στο πλήθος.»

Στο booklet που συνοδεύει την κυκλοφορία της ανθολογίας του «The Best Of Fad Gadget» (2001, Mute) o Paul Morley γράφει ένα συγκλονιστικό κείμενο για την ουσία της τέχνης του Fad Gadget και την κληρονομιά του και τους ποικίλους τρόπους που επηρρέασε ένα ολόκληρο φάσμα καλλιτεχνικής δράσης. Λίγο πριν ολοκληρωσει το κείμενό του γράφει: «Πριν τον Fad Gadget, το ερώτημα ήταν – που ήταν ο Fad Gadget; Βρισκόταν στα ίχνη των πραγμάτων που επρόκειτο να συμβούν. Μετά τον Fad Gadget το ερώτημα είναι – ποιος είναι ο Fad Gadget; Η απάντηση είναι ότι είναι κάποιος που βρίσκεται στα κενά ανάμεσα στα πάντα που έχουν συμβεί στην pop μουσική, από την εποχή των Kraftwerk, του glam, του punk, του ίδιου. Είναι το gadget στη μηχανή. Είναι η μόδα που ποτέ δεν υπήρξε και βρίσκεται ολούθε γύρω μας.. Όποιος και αν είναι, οτιδήποτε κι αν ήταν, οπουδήποτε και αν βρίσκεται, πάντα είναι έτοιμος να ανοίξει το στόμα του ξανά και να παίξει με την τέχνη και να εργαστεί στην ψυχαγωγία και να κινηθεί υπέροχα από έναν κόσμο που υπήρχε πριν από αυτόν σε έναν άλλο που είναι διαφορετικός.«

The Dust: Grain One: Richenel «L’ Esclave Endormi»

The Dust: Grain Two: David Sylvian «I Surrender»

 The Dust: Grain Three: Supertramp «Hide In Your Shell»

The Dust: Grain Four: Crosby, Stills, Nas & Young «Helpless»

The Dust Grain Six: Tame Impala «New Person, Same Old Mistakes»

Advertisement