Ο Κ. Βήτα μπαίνει ανοιξιάτικα σε ένα προσωπικό τριπάκι που αυτή τη φορά έχει να κάνει με την διάθεση της προσωπικής αναγέννησής του, συνδυασμένης με τον “φοίνικα” που αναμένεται να ξεφυτρώσει από τις στάχτες της κοινωνίας. Έχει περάσει καιρός από τότε που ο Κ. Βήτα είχε συνθέσει κάτι που να ακούγεται συντονισμένο με το άμεσο ή έμμεσο περιβάλλον του. ‘Ισως κάποια ψήγματα της άνισης “Άγριας Χλόης” του 2004 και σίγουρα το μεστό “Για Σένα Με Αγάπη” του 2002 ήταν οι τελευταίες φορές που η γραφή του έδινε την αίσθηση ότι ο Βήτα “ζει ανάμεσά μας”, έχει ένα ανοιχτό πάρε – δώσε με όσα τον περιτριγυρίζουν και, κυρίως, έχει μία διάθεση να αναπτύξει μια διαδραστική σχέση μαζί τους. Το περσινό ηλεκτρονικό technoidisco εγχείρημα Rollascape καταγράφεται στα έργα του προσωπικού κουκουλιού του, αυτά που προκύπτουν από την ομφαλοσκόπησή του, από τον εγκλεισμό του στο στούντιο και από τα ρυθμικά μοτίβα που κατατρέχουν την καλλιτεχνική συνείδησή του.
Η “Χρυσαλλίδα” είναι αισιόδοξη: ανοίγεται στον κόσμο, είναι μία χειρονομία ανάπλασης και προσφοράς, κυλάει μέσα σε μία μεσόρρυθμη κατάνυξη, που χαμογελάει, κάνει “ηχητικές γκριμάτσες”, παίζει με τον ρομαντισμό και τις ποιητικές εμμονές του, πιάνει τον εαυτό της να απολαμβάνει τον ηχητικό βηματισμό της. Τα υλικά της είναι οικεία: mid-tempo electro pop, νεορομαντική, leftfield ευρωπαϊκή μετρονομία, μοντέρνο chillwave –οι Foster The People; οι Washed Out;– νόστιμα, πρωτογενή καρυκεύματα της προ-techno εποχής… Εδώ βρίσκεται το μυστικό: πριν από την έλευση του techno στα τέλη των 80’s ως κατεστημένη χορευτική φόρμα, η ηλεκτρονική μουσική ακουγόταν “ραδιοφωνική”, κοιτούσε με δέος το μέλλον, χαιρόταν την ταμπέλα του φουτουρισμού και φτιαχνόταν για να ακουστεί και επικουρικά, να χορευτεί. Μετά το techno, η δυναστεία της πίστας χαμήλωσε τα φώτα σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης και επέβαλλε στα πόδια να γίνουν οι πειθαρχημένοι, άτεγκτοι στρατιώτες της. Ο Βήτα γυρνάει στην εποχή, πριν από την πλήρη κυριαρχία του techno, φλερτάρει με την μετα-μοντέρνα, αστική pop και επιτέλους… γράφει τραγούδια.
Το “Χρυσαλλίδα” και το “Βασικό Ένστικτο” είναι απολαυστικά μέσα στην εθιστική απλότητα των ηχητικών σχημάτων που τα στηρίζουν –θυμηθείτε να ψάξετε να ακούσετε την “Fotonovela” του Ivan και το “Don’t Cry Tonight” του Savage– τα “Πάρτυ” και “Τζιτζίκι” εμπνέονται από την ευγενική, κομψή pop των Beloved και των Botany 5, τα “Δύση” και “Νταίζη” ακούγονται όπως θα έπρεπε να διδάσκεται η pop στα σχολεία… Συνθετικά τα καινούργια τραγούδια του Βήτα λειτουργούν σαν “φυλάκια” της ποιητικής του, η οποία τον τελευταίο καιρό, μοιάζει πιο πολύ εξοικειωμένη με την απόλαυση και την ησυχία της αγάπης, παρά με την απώλεια ή την έλλειψή της. Αυτό και μόνο φαίνεται αρκετό να ανεβάσει τη “Χρυσαλλίδα” ψηλά, να την μετεωρίσει πάνω από τα διψασμένα για ταύτιση αυτιά και να την καταστήσει αγαπημένη.
Είναι πολλοί αυτοί που θα θελήσουν να φροντίσουν, να αγαπήσουν ξανά και να ελπίσουν εκ νέου στην προσωπική χρυσαλλίδα τους ακούγοντας το καινούργιο άλμπουμ του Βήτα. Αυτό και μόνο, επαναφέρει τον Κωνσταντίνο στις διαστάσεις του μοιραίου, καλλιτεχνικού ρόλου του. Να επικοινωνεί το συναισθηματικά αδικαίωτο και να πείθει για την πραγμάτωσή του. Κρατήστε το instrumental που κλείνει το άλμπουμ, μέσα σε νεοκλασική ατμόσφαιρα (“Η Προσφορά Της Χήρας”) και αναζητήστε χρυσαλλίδες σαν το υπέροχο “H Ωραία Ελένη” στα υγιή, αντι-τοξικά ραδιόφωνα της πόλης. Απλά τις δικαιούστε.
All Gone 