Ακούγοντας το καινούργιο πόνημα του Stephin Merritt πιάνω τον εαυτό μου να το εισπράττει σαν ένα αντι-Pet Shop Boysέργο αλλά με κοινό παρανομαστή: ο τρόπος που αντιμετωπίζει τον έρωτα και τις περιπέτειες σχετικά με αυτόν, μέσα από ηλεκτρονικά pop πεδία (“Your Girlfriend’s Face”) καταλήγει στο ίδιο σημείο που φτάνουν και οι φαντασμαγορικές, επικές βινιέτες του Neil Tennant. Σε μία βελούδινη πικρία και ένα ερωτηματικό για το αν όλη αυτή η κατανάλωση συναισθηματικής ενέργειας στο κυνήγι της χίμαιρας του έρωτα, αξίζει τελικά τον κόπο. Είναι η πρώτη φορά, μετά από μία ντουζίνα χρόνια που οι Magnetic Fields επιστρέφουν με γεμισμένους κινητήρες στα synths.
Ωστόσο, στο δέκατο άλμπουμ τους, οι Magnetic Fields χωρίς να προχωρούν θεαματικά μπροστά σχετικά με την ηχητική εξέλιξή τους, ακούγονται ως ένα διανοούμενο queer pop συγκρότημα, με διαπραγματευτική διάθεση και έναν καλλιτεχνικό πολιτισμό που τους κάνει να ξεχωρίζουν από τον μέσο, εξαγριωμένο ακτιβιστή. Ο Merritt συχνά τραγουδάει σε “χαλασμένο τέμπο” (σαν 45άρι σε 33 στροφές) δίνοντας στην ατμόσφαιρα του άλμπουμ αυτή τη ρετρό διάθεση του ξύλινου διάκοσμου που φαίνεται να προτιμάει. Η φωνή του είναι γήινη και επιβραδυμένη στις απολήξεις της, αλλά δεν είναι μόνη της: η μπάντα βρίσκεται εκεί για να συνοδεύσει φωνητικά τον Merritt σε ίσες δόσεις – είναι η πρώτη φορά που βγαίνει η αίσθηση της ομαδικής δουλειάς στους Magnetic Fields. Η Claudia Gonson και ο Randy Walker τραγουδούν επίσης κρατώντας τις ισορροπίες της φρεσκάδας και η υπόλοιποι –με τον John Woo προεξάρχοντα στην κιθάρα– φτιάχνουν μία εικόνα περιφερόμενου θίασου που είναι βαθιά, μεν αγκιστρωμένοι στο indie ιδανικό τους, αλλά και ανοιχτοί σε καινούργιες κοινωνικές εμπειρίες.
Τα “Andrew In Drag” και “I’d Go Anywhere With Hugh” είναι τα τραγούδια που θα συζητηθούν περισσότερο μέσα από αυτό το άλμπουμ, το “All She Cares About Is Mariachi” είναι ένα ειρωνικό σχόλιο στην παράδοση της αμερικανικής επαρχίας και κομμάτια σαν το “Infatuation (With Your Gyration)” και το “My Husband’s Pied-a-Terre” ακούγονται ως έτοιμα σενάρια για τον Woody Allen. Τo άλμπουμ ακούγεται ολόκληρο ως μία intellectual ενότητα για τους τύπους που μπαίνουν στα σινεμά αφότου έχουν σβήσει τα φώτα και κάθονται στις τελευταίες σειρές για να βγουν στο τέλος, πρώτοι από την αίθουσα.
6,5/10
All Gone 