Τeena is a «punk» rocker…

Δεν πέρασε ένας χρόνος, ακόμα από την μέρα που είδα την Teena Marie στο O2 του Λονδίνου. Βρέθηκα ανάμεσα στο πιο ωραίο πλήθος που έχω βρεθεί εδώ και καμία πενταετία -μοντέρνο, groovy, όμορφο κι έξυπνο- και απόλαυσα την Teena να αποδίδει από σκηνής, όχι μόνο το τελευταίο θαυμάσιο album της «Congo Square» αλλά και μία επιλογή από όλα εκείνα που την έκαναν την αγαπημένη μου τραγουδοποιό της soul, τα τελευταία τριάντα χρόνια. H Teena, αρχοντική, αεικίνητη, ενεργητική όργωνε την σκηνή με την κιθάρα της, με δορυφόρους γύρω της μια μπάντα που αγωνιζόταν να την πλαισιώσει επάξια, μεταξύ των οποίων και η κόρη της Rose Le Beau.

Η Teena πέθανε στον ύπνο της και βρέθηκε από την κόρη της στο σπίτι της στην Pasadena. Στενοχωρήθηκα περισσότερο από όσο περίμενα… Διότι η Teena ήταν μια πραγματική «punk rocker» που είχε επιλέξει το soul format. Έσκιζε τα σωθικά της, τραγουδώντας, ανέβαινε τις κλίμακες δρασκελίζοντας με τη φωνή της, έπεφτε γενναία στο κενό μετά, ξανανέβαινε σαν φοίνικας, κάθετα, αλυχτούσε, ικέτευε, ούρλιαζε, τσίριζε, έπαιζε με τις αρμονίες σαν να είναι τόμπολα, τραγουδούσε, ίδρωνε, δεν άφηνε τίποτα – μα τίποτα για τον εαυτό της, άδειαζε μπροστά σου τη ρεζέρβα της και με έναν μαγικό τρόπο αποκάλυπτε σε χρονικά κλάσματα ότι είχε άλλο τόσο και άλλο τόσο…

Η Teena Marie, μια υποτιμημένη τραγουδοποιός, τραγουδίστρια, μαέστρος, παραγωγός και καλλιτέχνιδα με την ευρύτερη έννοια του όρου, αυτή που είχε μεγαλύτερη φήμη από όση κατέδειξαν ποτέ τα όχι λίγα εμπορικά κατορθώματά της, αυτή που συνένωνε υπό την μοναδικά αναγνωρίσιμη φωνή της, στρατιές από fans που ορκίζονταν στο όνομά της, η ενζενύ, αρχικά, του Rick James, το λευκό darling της Motown (ο Berry Gordy δεν αποκάλυπτε το πρόσωπό της στα εξώφυλλα των πρώτων δίσκων της για να μην προγγήξει το έγχρωμο κοινό που «άκουγε» τη μαύρη φωνή της), η αντι-ντίβα της Epic, αργότερα, η ανεξάρτητη γυναίκα που δεν χαμπάριαζε από φθορά και κόπο, η ivory queen of soul πέθανε ήσυχα στα 54. Αντιστρόφως ανάλογα με τη θορυβώδη περσόνα της, τον σίφουνα, την τσούλα και την μούσα σε ένα, το βαθιά συναισθηματικό κορίτσι που λατρεύτηκε από τους μαύρους περισσότερο από όσο λάτρεψαν τις ομόχρωμές τους αλλά και από τους λευκούς ως μία εκκεντρική pop ντίβα.

Προσπαθήστε να ακολουθήσετε με τη φωνή σας την Teena όταν τραγουδάει. Ακόμα και διακόσιες φορές να ακούσεις το ίδιο τραγούδι της, είναι αδύνατον να συντονίσεις τη φωνή σου μαζί της, είναι μάταιο να αναπαράγεις το πώς τραγουδάει τα μοτίβα της, είναι απλά άσκοπο να προσπαθήσεις να «σιγοτραγουδήσεις» μαζί της – ακυρώνει κάθε μελωδική προβλεψιμότητα ανά πάσα στιγμή.  Για αυτό η Teena ήταν και είναι, μία punk rocker, για αυτό δε χρειάστηκε να παριστάνει ποτέ τη γατούλα, για αυτό είναι σπουδαιότερη από τη μέση φερέπλιδα rock ή soul κοπελίτσα. Ανακαλύψτε την έστω επιβεβαιώνοντας το μετα-θάνατον στερεότυπο του χτισίματος της μυθολογίας.

Όσοι την ακούσετε για πρώτη φορά και δεν την «αντέξετε», είστε σε καλό δρόμο…
Αλήθεια σας λέω και πρέπει να με πιστέψετε.