Album of the week ending 24.09.2009

Ο Mika στέκεται πανάλαφρα στο χείλος της ιστορίας

Mika
The Boy Who Knew Too Much
(Casablanca)

Ο ασφαλέστερος τρόπος για να νιώσετε βαθιά τις μουσικές συνιστώσες του φαινομένου Mika και να αποκρυπτογραφήσετε τους λόγους της επιτυχίας του είναι να ακούσετε την παρακάτω συλλογή: track by track (με ένα κλικ στους τίτλους, κατεβάζετε), ξετυλίγοναι οι πηγές του δεύτερου, λαμπερού album του αγγλογαλλολιβανέζου star αλλά και η αξιοπροσκύνητη καπατσοσύνη του παραγωγού του στο Los Angeles, Greg Wells. Βάλτε σto ίδιο folder με το «The Boy Who Knew Too Much» τα παρακάνω τραγούδια, ως σημεία αναφοράς και bonus συμπλήρωμα στην glam pop του.

Το στοίχημα παίζεται στο ποιο από τα δύο θα θέλετε να ακούτε συχνότερα: τα νέα τραγούδια του Mika ή την συλλογή που ολόκληρη έρχεται από τα 70’s…

Κατ’ αντιπαράσταση…

01. Jigsaw – Sky High (1975, Splash)
Επική pop με πλήρη ορχήστρα και αέρα κοσμοπολιτισμού που ζηλεύει τον James Bond αλλά με το άλλο πόδι πατάει και στην disco που ανεβάζει σταδιακά τον πυρετό στα charts την ίδια εποχή. Ανέβηκε στο Νο.9 του βρετανικού chart και στο Νο.3 του αμερικανικού και θεωρείται υπόδειγμα μουσικού exploitation κοσμοπολίτικης δράσης. Ένα αληθινό πεντάστερο αριστούργημα. Ακουγόταν στο ταινία «The Man From Hong Kong» ή «The Dragon Flies» κατά τους Αμερικανούς) στην οποία συμβαίνουν όσα μπορεί κανείς να προσδοκά από μια καράτε περιπέτεια με τον αμίμητο Yu Wang και τον George Lazenby. Το κουαρτέτο των Jigsaw, στα δύο χρόνια που διήρκεσε, σημείωσε μερικές επιτυχίες αλλά η μεγαλύτερή του ήταν αυτή, ίσως επειδή ο τραγουδιστής τους Clive Scott δεν μπορούσε να αποφασίσει αν θέλει να μοιάσει στους Stylistics ή στον Georgie Fame.

Ο Mika…
…δανείζεται στο «We Are Golden» την διάθεση του «Sky High» -αστραφτερή, δυναμική και αγέρωχα 70’s- για να φτιάξει ένα θαυμάσιο single για αρένες έχοντας ως επιπλέον άσους στο μανίκι του, τα μαγικά τρικ που χρησιμοποιούσε ο Bon Jovi στα ρεφρέν για να ανεβάζει το suspense – θυμηθείτε το «You Give Love A Bad Name» και το «Livin’ On A Prayer».

02. Τhe Sparks – Talent Is An Asset (1974, Island)
Ντελιριακό uptempo οπερατικού glam pop τσίρκου, από το εκκεντρικό ντουέτο βετεράνων που επηρρέασε τους πάντες -από τους Queen και τον David Bowie μέχρι τους Visage και τον Rufus Wainwright. Το 1974 οι Sparks βρίσκονταν στην πιο γόνιμη περίοδό τους, αυτήν για την οποία θα έμεναν στην ιστορία για πάντα, με το album τους «Kimono My House«, μια camp παράφραση του «Come On A-My House» της Rosemary Clooney. Η παραγωγή του Muff Winwood ακούγεται μέχρι σήμερα σπουδαία και αντικείμενο προς μελέτη, κάνοντας τη μιουζικαλάτη φρενίτιδα του ντουέτου να ακούγεται τραγανή και οριακά ειρωνική.

Ο Μika…
…στο «Blame It On Girls» ξεσηκώνει αυτούσια την φωνητική μανιέρα του Russell Mael – με το φαλτσέτο, τα τραβηγμένα φωνήεντα, το έκφυλο-άφυλο στιλ και την φρενίτιδα της στιλιζαρισμένης αυταρέσκειάς του. Αφαιρεί την έντεχνη αύρα αλλά προσθέτει μια αλά Roxette ανεμελιά που χτυπάει κάτω από τη μέση αυτούς που έχουν μάθει να τιμούν τις ένοχες απολαύσεις τους.

03. Robert Knight – Love On A Mountain Top (1973, Monument)
O soul τραγουδιστής που στα πρώτα 60’s σχημάτισε τους Paramounts αλλά έμεινε στην ιστορία, ως solo με το standard «Everlasting Love«, παραδόξως σημείωσε μεγαλύτερη επιτυχία με το «Love On A Mountain Top«, ένα γλυκύτατο northern soul αλά Motown single που ανέβασε ως το βρετανικό Νο.10. O Κnight έχει φωνή βελούδα κι απολαυστική και παραπέμπει στην αίσθηση των Chi-Lites και του Smokey Robinson. Το τραγούδι σήμερα ακούγεται ως πρότυπο 45άρι της northern soul – ένα μικρό φετίχ που αρέσκεται να το προσκυνούν με τη δέουσα προσοχή.

Ο Μika…
…στο «Rain» παίρνει ύπουλα την χορευτική επιμονή του τραγουδιού και την εφαρμόζει σε μία σύνθεση που έχει επικάλυψη, το γλάσο που θα έβαζαν οι Pet Shop Boys στην Kylie Minogue. Σίγουρο club hit και ραδιοφωνικό upper για όλες τις ώρες της μέρας και αναμφίβολα το πιο ξεδιάντροπα 80’s στοιχείο του δίσκου του.

04. First Class – Beach Baby (1974, UK)
Γνήσια, πανάλαφρη, περήφανη bubble gum pop χωρίς προσχήματα – θα μπορούσε να είναι μια μάχιμη βρετανική συμμετοχή της Eurovision εκεί στα μέσα των 70’s. Δεν ήταν όμως. Ο Tony Burrows τραγουδάει με όλη την αφέλεια των χαμόγελων που μπορεί να προκαλέσει το «μωρό» του στην παραλία. O Burrows πρόσφερε με προθυμία τη φωνή του, σε όλο σχεδόν το οικογενειακό δέντρο της βρετανικής ‘τσιχλόφουσκας’  – στους Brotherhood Of Man (αυτοί πήγαν στην Eurovision και κέρδισαν με ρεκόρ ψήφων το 1976), τους Edison Lighthouse, τους White Plains και τους Pipkins. Το τραγούδι έφτασε στο Νο.13 των Άγγλων και στο Νο.4 των Αμερικανών και η ύπαρξη των First Class ξεχάστηκε μόλις την επόμενη χρονιά, μετά από δύο τρεις ακόμα επιτυχίες, καθώς ήταν απλά ένα στουντιακό γκρουπάκι που είχε φτιαχτεί με μοναδική προσδοκία μια καλή θέση στο chart.

Ο Μika…
…στο «Dr. John» ντύνεται με τα χρώματα της βρετανικής pub των 70’s αλλά σε μεσημεριανή ατμόσφαιρα. Η ερμηνεία του φιλάρεσκη και πολυκύμαντη, αποτίει φόρο τιμής στον τρόπο που τραγουδούσε ο… Dr. Elton John στα 80’s παρά στα 70’s. Το κλίμα του βαριετέ μοιάζει σαν σίγουρο ποντάρισμα στο θυμικό των απανταχού μπιρολατρών.

05. Dan Hill – Sometimes When We Touch (1977, 20th Century Fox)
Ο Dan Hill από τον Καναδά είναι ένας συμπαθέστατος τραγουδοποιός του δεύτερου μισού των 70’s της συνομοταξίας του Kenny Loggins και του Dan Fogelberg – κοινώς της ρομαντικής σούπας που ενίοτε εγείρει και καλλιτεχνικές αξιώσεις. Το τραγούδι αυτό ανέβηκε στο Νο.3 της Αμερικής και το Νο.13 της Βρετανίας, μια μπαλάντα πληθωρικών διαστάσεων από αυτές που νομίζεις ότι ο τραγουδιστής θα πάθει έμφραγμα από τη συγκίνηση, μόνο και μόνο επειδή ΤΗΝ άγγιξε. «Sometimes When We Touch, The Honesty Is Too Much» λέει ο Dan Hill – και το λέει σοβαρά κιόλας… Το τραγούδι που συνέγραψε με τον Barry Mann, ακουγόταν και στην πλήρως αποτυχημένη ταινία «Moment By Moment» του 1979 στην οποία ο John Travolta ως αλάνι, διπλαρώνει την πλούσια ηλικιωμένη Lily Tomlin. Camp.

Ο Μika…
…ερμηνεύει την μπαλάντα του δίσκου, «I See You» πλήρως συντετριμμένος, δανειζόμενος από το συνάφι του Dan Hill τον ρομαντισμό και από την 80’s εξτραβαγκάντζα του Jim Steinman το ορχηστρικό κομφούζιο που πρέπει οπωσδήποτε να συνοδεύει τους ερωτικούς κλαυθηρμούς κάθε πικραμένου. Ωστόσο με έναν περίεργο τρόπο διατηρεί την κλάση του και έχεις την αίσθηση ότι δε σε κοροϊδεύει.

06. Paul Simon – Me And Julio Down By The Schoolyard (1972, Columbia)
Το αμφιλεγόμενο λατινοπρεπές soft pop standard του Paul Simon έγινε αντικείμενο πολλών συζητήσεων ως προς το τι παράνομο έκανε επιτέλους μαζί με τον Julio στη σχολική αυλή, ώστε να φρικάρει η μαμά του και να συλληφθούν από την αστυνομία. Ναρκωτικά, πορνεία, αλληγορία για το Βιετνάμ ή απλά μια ομοφυλοφιλοφιλική ανίχνευση της σεξουαλικότητάς τους -όπως διατεινόταν ο Truman Capote– το τραγούδι αυτό από το ομώνυμο προσωπικό ντεμπούτο του Paul Simon, που επιβεβαίωνε τη διάλυση του ντουέτου των Simon & Garfunkel, ανέβηκε στο Νο.15 της Αγγλίας και στο Νο.22 της Αμερικής, ως ένα αφηγηματικό, feelgood καλούδι αστικής τραγουδοποιίας των πρώτων κοινωνικά ταραγμένων 70’s.

Ο Μika…
…στο «Blue Eyes» γατζώνεται από τη λατίνικη τσαχπινιά για να φτιάξει ένα όμορφο τραγούδι που έχει τα κοψίματα του «Don’t Tell Me» της Madonna και τα χορωδιακά του «Girls Just Wanna Have Fun» της Cindy Lauper. Όλο αυτό σε metrosexual περίβλημα, με τα απαραίτητα, «ελεγχόμενα» sexy ξεσπάσματα. Ο Mika δεν θέλει να αγαπηθεί μόνο από τις κόρες αλλά και από τις μαμάδες τους. Κάποιες φορές μάλιστα, ιδιαίτερα από αυτές.

07. Elton John – Bennie And The Jets (1973, Rocket)
To Νο.1 του Elton στην Αμερική, ένα από τα πιο λαμπερά, sexy δείγματα λευκής γαλανομάτας soul των 70’s έχει μείνει στην ιστορία για το concept του, ως ένα ειρωνικό σχόλιο στην δισκογραφική βιομηχανία της δεκαετίας εκείνης. Ο Elton μπαίνει στο ρόλο του fan ενός group, ο Bernie Taupin γράφει στίχους και ο παραγωγός Gus Dudgeon προσθέτει χειροκροτήματα και ήχο ακροατηρίου για να δώσει την αίσθηση της συναυλίας. Ορόσημο μέσα από ένα επίσης εμβληματικό album, το «Goodbye Yellow Brick Road«. Αν οι Spiders From Mars του David Bowie δημιουργούσαν φουτουριστικό δέος στα 70’s, οι Bennie And The Jets προκαλούσαν ευδαιμονικά χαμόγελα ειρωνίας.

Ο Μika…
…στο «Good Girl Gone Bad» επιταχύνει οριακά τη συνθετική μανιέρα του Elton John για ένα γρήγορο, κινητικό uptempo με ρετρό pub αίσθημα και ένα πρόσθετο πιανιστικό τρικ που δανείζεται από το «I Love L.A.» του Randy Newman. Απόλαυση.

08. Gary Glitter – Rock ‘n’ Roll Part 2 (1972, Bell)
Από δω ξεκίνησε την φαντεζί καριέρα του ο Gary Glitter, ο πιο απολαυστικός γελωτοποιός του glam rock, φτάνοντας στο Νο.2 της Βρετανίας και στο Νο.7 της Αμερικής. Μια γηπεδική ιαχή στην ουσία και ένα ρυθμικό μοτίβο στα drums, ξεκάθαρο και απόλυτα πρωτοεπίπεδο με χορευτικό knack και τρελή μοντερνιτέ για την εποχή του που παράδοξα προεκτείνεται και στη σημερινή. Το Part 2 του τραγουδιού γνώρισε μεγαλύτερη επιτυχία από το Part 1 (την εκτέλεση με τα φωνητικά δηλαδή) γιατί είναι φτιαγμένο εντελώς σκελετικά, αποδίδοντας πλήρως την απλοϊκότητα του τραγουδιού. Ιστορικό, καθότι σε αυτό βασίστηκαν οι KLF ως Timelords το 1988 και το πάντρεψαν με το κλασικό θέμα του «Dr. Who» για να σκαρώσουν το «Doctorin’ The Tardis«. Από το ντεμπούτο album του «Glitter«.

Ο Μika…
…στο «Touches You» κρατάει τις ιαχές, διατηρεί την δομή της ρυθμικής εξωστρέφειας του τραγουδιού και φτιάχνει ένα «λυτρωτικό» rhythm ‘n’ blues με το απαραίτητο 80’s tip στο ρεφρέν, να έρχεται αυτή τη φορά από το «Father Figure» του George Michael. Ο ρυθμός έχει εκείνη την απόληξη των gospel αλά 80’s.

09. Dollar – Love’s Gotta Hold On Me (1979, Carrere)
Η ζαχαρωτή μελωδία του ντουέτου του David Van Day και της Thereza Bazar έφτασε στο Νο.4 της Βρετανίας, κολλώντας από το μέλι που πρόσθεσε ο Trevor Horn στην παραγωγή. Η φωνή της Thereza είναι περίπου σαν την Minnie Mouse σε ερωτοχτυπημένο mood και τα χορωδιακά φωνητικά από πίσω τον πιο κόντρα διάκοσμο που θα μπορούσε ποτέ να δημιουργηθεί κόντρα στo new wave που έβραζε εκείνη την εποχή. Σήμερα φυσικά, ακούγεται σαν ένα vintage κόσμημα από μια περίοδο που οι Τories είχαν ανάγκη να καθρεφτιστούν στη μουσική σκηνή. Στο ντουέτο των Dollar βρήκαν ένα άξιο στο διαμέτρημά τους, συντηρητικό καθρέφτη.

Ο Μika…
…στο «By The Time» γίνεται γλυκύτερος από οποιαδήποτε άλλη στιγμή του στο δίσκο, με μια έξυπνη παραγωγή να τον στηρίζει από πίσω, η οποία περιέχει όλα τα απαραίτητα νυχτωδικά, αθώα φωνητικά του κόσμου αυτού. Αν πρέπει να βρούμε ένα 80’s αντίστοιχο, στις παραμυθένιες στιγμές της Kate Bush θα το βρούμε.

 10. Captain & Tennille – Love Will Keep Us Together (1975, A&M)
Η πρώτη μεγάλη επιτυχία του πρώην κιμπορντίστα των Beach Boys, Daryl Dragon και της γυναίκας του Toni Tennille είναι ένα εμβληματικό «ελαφρό» κομμάτι που είχε ηχογραφήσει ένα χρόνο πριν -το 1974- ο Neil Sedaka. Η δροσερή ερμηνεία της Tennille που βρήκε ανοιχτό το δρόμο στο αμερικανικό mainstream από την επιτυχία των Carpenters, καθιέρωσε το «ενήλικο» και «γλυκούτσικο» στιλ αυτού του τύπου τραγουδιών. Σήμερα ακούγεται σαν μια πολύ ευχάριστη pop νότα από παλιά με ένα συγκεκριμένο παιχνιδιάρικο groove στα σπάργανά του. Πήγε στο Νο.1 της Αμερικής και στο Νο.32 της πιο επιφυλακτικής Αγγλίας.

Ο Μika…
…στο «One Foot Boy» διατηρεί το ελαφρύ, ακίνδυνο groove του τραγουδιού, μόνο που το μεταλλάσει σε ένα r’n’b για Casio. Θυμίζει έντονα τις πρώτες χαμογελαστές επιτυχίες της Debbie Gibson και της Tiffany, προάγγελοι αμφότεροι του βαριού οπλοστασίου από Britney, Christina και Lady Gaga που θα ακολουθούσε αργότερα.

11. Neil Sedaka – Bad Blood (1975, Rocket)
Στα μέσα των 70’s o Elton John στην ουσία ανέστησε την καριέρα του Neil Sedaka, παίρνοντάς τον στην εταιρία του και βγάζοντάς του έναν δίσκο -το «Hungry Years«- που στην ουσία θα μπορούσε να είναι δικός του. Το «Bad Blood» ανέβηκε εύκολα στο Νο.1 της Αμερικής – ευοίωνο, ευχάριστο και ευτυχισμένο. Μάλιστα ο ίδιος ο Elton κάνει βοηθητικά φωνητικά στο τραγούδι. Η απόλυτη ελτονοποίηση του Neil Sedaka. Οι δύο τους ακούγονται μαζί σαν δύο σκαμπρόζικοι κύριοι που έχουν το rock στην καρδιά τους περισσότερο ως φαντασίωση παρά ως ζωντανή πρακτική.

Ο Μika…
…στο «Toy Boy» γράφει ένα παραμυθένιο, αλά Disney μελωδικό κομμάτι, κάτι σαν δυνητικό θέμα από ταινία με cartoon πρωταγωνιστή ένα toyboy σε γλυκιά συσκευασία. Από τον Elton και τον Sedaka δανείζεται την… πείρα – τέτοια παραμυθένια έγραφε ο Elton στα κατοπινά του χρόνια για το «Lion King» και λοιπές συγκινητικές κινηματογραφικές παραβολές.

12. Billy Joel – Piano Man (1973, Columbia)
Το πρώτο hit του Billy Joel που εμφανίστηκε στο αμερικανικό chart (Νο.25) ήταν το ομώνυμο single του album του «Piano Man», ένα παχύ στη βάση του μελωδικό κομμάτι, macho και σοβαρό που θα τον έβαζε μια για πάντα στο θεωρείο των αξιόπιστων τραγουδοποιών. Το «Piano Man» διαθέτει πολύ από τον νεοϋορκέζικο αέρα της εποχής στην οποία γεννήθηκε. Αφηγηματικά αγέλαστο και με μια baroque πνοή στο κελάρισμά του, αποτέλεσε τη βάση για έναν straight αντι-Elton John της εποχής από την άλλη όχθη του Ατλαντικού. Ο Billy Joel στα ξεκινήματά του ακουγόταν περισσότερο σαν βάρδος ιστοριών με μια πίκρα στη βάση τους, παρά ως γνήσιος διασκεδαστής, όπως εξελίχθηκε αργότερα.

Ο Μika…
…στο «Pick Up Off The Floor» φτιάχνει ένα μοντέρνο blues από αυτά που η Carmel στα 80’s επιδιδόταν με περισσότερο στιλιστικό φλέγμα. Ο Mika κάνει φιογκάκια με τη φωνή του, τραγουδάει σχεδόν όλο το κομμάτι σε φαλτσέτο, χαριεντίζεται και βγάζει τον πιο αισθαντικό εαυτό του. Και πάλι η ρετρό διάθεση είναι παρούσα, μιουζικαλάτη και με έναν μόνο προβολέα -μάλλον γαλάζιο- πάνω του.

13. Bay City Rollers – Bye Bye Baby (1974, Bell)
Η θρυλική συνθετική δυάδα Bob Crewe και Bob Gaudio είχαν γράψει αυτό το τραγούδι για τους Four Seasons που το είχαν κάνει επιτυχία το 1965 στην Αμερική. Σχεδόν δέκα χρόνια μετά, οι Bay City Rollers από το Εδιμβούργο το παρέλαβαν και το ανέβασαν για ενάμισυ μήνα στο No.1 της Βρετανίας φτιάχνοντας ένα glam rock standard για μαζική κατάνάλωση γκλιτερικής αισθητικής. Ο Bob Wainman κεντάει μια εξαίρετη παραγωγή για την εποχή και οι φωνές καμπανίζουν, οι καμπάνες στο υπόβαθρο φωνάζουν, οι αρμονίες λαμπυρίζουν στο σκηνικό, οι κοθόρνοι – παπούτσια ίσα που κρατούν το συγκρότημα στα ίσα του…

Ο Mika…
…στο τελευταίο κομμάτι του δίσκου του, «Lover Boy«, προτιμάει ένα χαρούμενο βαριετέ εντελώς παλιακό και χαρούμενο, χοροπηδηχτό και με την υπερφίαλη ανεμελιά που μπορεί να έχει ένα αρσενικό fairy που χαίρεται επειδή είναι τόσο ωραίο lover boy.

Και μετά την παρέλαση των 70’s… 
Το «The Boy Who Knew Too Much» ακούγεται ως το album που οικειοποιεί τον ακροατή του με ένα αστέρι υπερταλαντούχο, ζωντανό, αστραφτερό, κινητικό και τόσο μα τόσο ματαιόδοξο που σε λίγα χρόνια όταν θα έχει κάνει τον κύκλο του, θα αρνείται ότι έχει «τελειώσει» και θα ρίχνει το φταίξιμο για το οτιδήποτε στους «μαλάκες» που δεν τον «πιάνουν».

Μέχρι τότε όμως ο Mika θα είναι ο pop star που δεν μπόρεσε να γίνει ο Robbie επειδή είναι αθεράπευτα κομπλεξικός. Απολαυστικά καβαλημένος τύπος, πραγματικά – τόσο νευρωτικός με την καριέρα του που επέμεινε να αλλάξει το όνομά του από Mica σε Mika γιατί δεν ήταν σίγουρος πώς θα το πρόφερε το κοινό…