Album of the week ending 07.02.09

Lily Allen
It’s Not Me, It’s You
(EMI)

Στο «Not Fair», ένα ρυθμικό λουστραρισμένο country ‘n’ western από το καινούριο album της, η Lily με τη γλυκύτερη φωνή που θα μπορούσε να τραγουδήσει ένα πρόθυμο κορίτσι, τη λέει στον εραστή της στα ίσα: «it’s not fair and i think you’re really mean, oh you’re supposed to care, but you never make me scream». Όταν πέφτουν στο κρεβάτι, αυτός τελειώνει και η Lily, έξαλλη μένει στα κρύα του λουτρού. Όσο και αν αυτός της λέει ότι την αγαπάει, η Lily επιμένει «it’s not fair and it’s really not ok, you’re supposed to care, but all you do is take». Και όλα αυτά, σε ένα φόντο που ακούγεται σαν το «Faron Young» των Prefab Sprout σε γλυκιά παράκρουση. O τόνος της δεν είναι διεκδικητικός, ούτε υστερικός όπως ίσως θα απαιτούσε η περίσταση. Αντίθετα είναι ανάλαφρος και γλυκός.

Η Lily Allen είναι ένα θαυμάσιο κορίτσι. Μοναδικό. Ενώ πράγματι μοιάζει με την «επικίνδυνη φίλη», την «αναπάντεχη γκόμενα», την «περιπετειώδη κόρη», την «ατίθαση επαγγελματία», τα κορίτσια συναρπάζονται μαζί της και γουστάρουν την παρέα της, τα αγόρια την κυνηγούν κόντρα σε κάθε λογική που τους υπαγορεύει να τρέξουν στην αντίθετη κατεύθυνση, οι γονείς θαυμάζουν την άρτια δημιουργικότητά της στην τόσο μικρή ηλικία της, οι συνεργάτες της μένουν εμβρόντητοι από το ταλέντο της. Η Lily Allen είναι μια αυτόνομη προσωπικότητα. Υπέροχα ελκυστική μέσα στην ανασφάλεια που δημιουργεί στους συνανθρώπους της.

Με μια φωνή που ωριμάζει δημόσια με τη χάρη ενός επίμονου κοριτσιού στα πρώτα είκοσί της, φτιάχνει ολοκληρωμένα pop διαμαντάκια, ευπρόσωπα και λαμπερά για μια γενιά ανθρώπων που δεν κάνουν και θέμα το ότι περνούν τη ζωή τους στις ψηφιακές κοινότητες των υπολογιστών τους. Η Allen είναι μια παγκοσμιοποιημένη καλλιτέχνιδα που δρα και κινείται με φυσικότητα – δεν έχει καμία συναίσθηση ότι «κάποτε η νεανική ζωή ήταν αλλιώς». Δεν την νιάζει. Αυτό που τη νιάζει είναι ότι είτε μέσω facebooking είτε μέσω myspacing, είτε μέσω οποιασδήποτε άλλης επινόησης παγώνουν οι οθόνες των σπιτικών υπολογιστών, οι σχέσεις των ανθρώπων παραμένουν σκατά.

Και η Lily είναι αποφασισμένη ότι δεν θα ζήσει μέσα στα σκατά. Ok;

Τα χώνει λοιπόν στους αναίσθητους εραστές (στο «Never Gonna Happen» κάνει ένα ωραιότατο μάθημα κυνισμού σε ένα αγόρι που ούτε ψύλλος στον κόρφο του δεν θα ήθελες να είσαι), τα χώνει στους ρατσιστές κάθε είδους (τους στέλνει να πάνε να γαμηθούν, με ένα πλατύ μελιστάλαχτο χαμόγελο στο «Fuck You»), τα χώνει στους ανθρώπους που έχουν μπερδέψει ακόμα και Εκείνον, κάνοντάς τον να τα χάσει με το γένος τους (στο «Him» Εκείνος προσπαθεί να βρει άκρη…), τα χώνει στην ντάγκλα των ψυχότροπων και στην παραμύθα των χρηστών τους  (στο «Everyone’s At It» νιώθεις ότι ανάμεσα σε αυτούς που παίρνει ο διάολος είναι και η ίδια), τα χώνει στη ματαιοδοξία  της διασημότητας και του πλούτου (στο single «Fear» ακούγεται σχεδόν τρομαγμένη αλλά πάντα ψύχραιμη), τα χώνει και στον εαυτό της – δεν έχει πρόβλημα (στο» 22″ σχεδόν μαστιγώνεται για όσα ένιωθε σαν χαζή στα είκοσι δύο χρόνια της, μόλις δύο χρόνια πριν από σήμερα).

Και ταυτόχρονα με όλα αυτά, η Lily βγαίνει και ακαταμάχητα ευχάριστη. Σίγουρα, δεν έχετε ακούσει πρόσφατα, άλλη τόσο μορφωμένη αλλά και ψυχαγωγική pop τριγύρω, έχετε να ακούσετε κάτι τόσο πνευματώδες, χυμώδες και έξυπνο, τουλάχιστον από την εποχή του ντεμπούτου της «Alright Still». Η παραγωγή του Greg Kurstin από τους Bird & The Bee κάνουν τα τραγούδια της, πεντακάθαρα, διαυγή, ευανάγνωστα και θελκτικά. Ακούγοντας το «It’s Not Me, It’s You», νιώθεις τις αισθήσεις σου τεντωμένες με έναν τρόπο που έχεις νοσταλγήσει. Το στιλ που χρησιμοποιεί δεν είναι συγκεκριμένο: διατηρεί τον κοινό παρανομαστή της βρετανικότητας, σε όλα τα τραγούδια της και ως αριθμητές χρησιμοποιεί τα πάντα. Από το βαριετέ μέχρι τα τεχνολογικά grooves του studio. Από το music hall μέχρι την παραδοσιακή μελωδικότητα. Και από εναλλακτικά dream pop μέχρι κορπορατικά mainstream. Όλα δικά της γίνονται.

Το «It’s Not You, It’s You» είναι σημαντικό album. Όχι για προφανείς, βαρετούς, μουσικούς λόγους, αλλά για το γεγονός ότι μιλάει μια γλώσσα που είναι μοναδική, γεννάει έναν κώδικα επικοινωνίας που είναι χαρισματικά ατομικός. Και βέβαια είναι σημαντικό επειδή η Lily πρώτη, καταφέρνει καίριο χτύπημα στο πρότυπο της ρομαντικής χαζομουνίτσας που πληγώνεται από τα πάντα.

Όταν πρόσφατα, σε μια παρέα επέμενα ότι ο «κυνισμός είναι ο νέος ρομαντισμός» κάτι τέτοιο εννοούσα, αλλά δεν είχα ακούσει ακόμα το «It’s Not Me, It’s You» για να το επικαλεστώ.