«H Εκδίκηση Της Σιλάνας» (εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα) είναι ένα γενναίο αυτοβιογραφικό εγχείρημα του Γιάννη Ξανθούλη για την εφηβεία του στην Αλεξανδρούπολη. Δεν θα σταθώ στο πόσο απολαυστικό είναι. Θα τονίσω απλά ότι ένα από τα τελευταία κεφάλαια του βιβλίου ξεκινάει με τη φράση:
«Οι άνθρωποι τρελαίνονται από τον πόθο, μην μπορώντας να αξιολογήσουν αν πρόκειται για αγάπη, για τρυφεράδα ή για ξεχαρβαλωμένο υπογάστριο…»
To ίδιο κεφάλαιο τελειώνει με ένα ποίημα δικό του που γράφει για ένα περιστατικό (που δεν σας αποκαλύπτω φυσικά) και με μια ατάκα της «φονικά» σαρκαστικής Σιλάνας. Το ποίημα του Ξανθούλη και στη συνέχεια το φινάλε του κεφαλαίου λέει:
«Είναι αργά και ρίχνει χιόνι – ψεύτικες διάφανες νιφάδες
Σ’ ένα χαρτί έχω ζωγραφίσει που παν’ σαν φεύγουν οι βδομάδες.
Δείχναν πολλές μα ήτανε λίγες για ν’ αγαπήσεις. Και δεν φτάσαν…
Κάποτε κάπου θα βρεθούμε, κύριε, μ’ αυτούς που μας ξεχάσαν…»
Η κυρία Σιλάνα Σαλιάγκου ξερόβηξε με σηκωμένο το φρύδι, όπως η Λαμπέτη στο θέατρο όταν την έπιανε κρίση ναρκισσισμού… «Μεταξύ μας τώρα: «μ’ αυτούς που μας ξεχάσαν» είπες ή «μ’ αυτούς που μας ξεράσαν«;»
Πήγα να διαμαρτυρηθώ, αλλά προτίμησα να το παρακάμψω λέγοτας πως ίσως και να ‘χε δίκιο. Ένα όνειρο παστωμένο σε μισό αιώνα ονείρων ποτέ δεν είναι έγκυρο.
Για κάποιο λόγο βρίσκω σοφό επιπρόσθετα στην απλή στρωτή λογοτεχνικότητά του το απόσπασμα αυτό όπως και όλο το βιβλίο άλλωστε. Ο συνειρμός που μου δημιούργησε -για μια ακόμα φορά- δεν είναι εύλογος. Ευτυχώς ίσως. Θυμήθηκα ένα τραγούδι που είμαι σίγουρος ελάχιστοι από σας γνωρίζουν. Και όσοι από σας το γνωρίζουν σίγουρα, δεν το γνωρίζουν με «αυτή τη μεταχείριση». Κλείνει επέτειο φέτος, το τραγούδι, είκοσι χρόνων.
Όπως και στο απόσπασμα αυτό του Ξανθούλη, έτσι και στο «Saturday’s Angels» ενυπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος. Κάθε φορά που ακούω το «Saturday’s Angels» αισθάνομαι ότι εκτίθεμαι. Θυμάμαι τα δικά μου ποιήματα που έγραφα σε αλοκοολικό στρες, για τους δικούς Σαββατιάτικους Άγγελους. Εκτίθεμαι. Όπως ακριβώς νιώθω να «εκτίθεμαι» κάθε φορά που διαβάζω την «Εκδίκηση Της Σιλάνας» στο τρένο.
Έχω αγάπες σήμερα.
All Gone 