Blogovision 2014 – Make this mess, fine please

Που λέτε… θα σας πω μία μικρή ιστορία.

Υπάρχει ένας άνθρωπος που γνώρισα μόλις πέρσι. Ας τον πούμε Αλέξη. Τον έχω δει μια φορά στη ζωή μου (στο Plissken) αλλά επειδή συμμετέχουμε και οι δύο σε ένα ιντερνετικό ραδιόφωνο (στον poplie), έχω την ευκαιρία να τον βρίσκω virtually στο chat του σταθμού και συχνά – πυκνά να τον ακούω κιόλας. Δεν είμαστε φίλοι ούτε μας δένει κάποια άλλη συνθήκη πέρα από το ότι είμαστε και οι δύο παραγωγοί στο ραδιόφωνο. Ο Αλέξης έχει ένα γούστο μουσικό πολύ μακρινό από το δικό μου. Ακούει experimental, post rock, avant ambient, twisted world beats… Δεν είναι αυτό που λέμε ο μέσος «mainstream» ακροατής. Την ψάχνει με μουσικές που εγώ είτε δεν αντιλαμβάνομαι είτε δε ταιριάζουν στον δικό μου ταπεινό πολιτισμικό κουκούλι έτσι όπως έχει φτιαχτεί τόσα χρόνια (από αυτό το υποκειμενικό, μόνο δικό μας σύστημα επιθυμιών και αρεσκειών – κουκούλι που έχουμε όλοι μας από ένα). Ο Αλέξης λοιπόν παρότι παίζει μουσικές που δε μου ταιριάζουν, δημιουργούν ένα αποτύπωμα πάνω του με το οποίο εντυπωσιάζομαι. Αυτό με ενδιαφέρει. Πολύ. Με ενδιαφέρει το συναισθηματικό γκελ που κάνει η μουσική που αγαπάει πάνω του. Παρότι το αρχικό (το πολιτιστικό) ερέθισμα που δημιούργησε αυτό το γκελ δεν με αφορά. Ο Αλέξης αγαπάει με πάθος τους Masters Musicians Of Bukkake, μία μπάντα που δεν βρίσκεται μέσα στο εύρος των δικών μου επιλογών. Δεν τους «πιάνω». Ωστόσο το πάθος και η ενέργεια που καταναλώνει ο ίδιος όταν παίζει και επικοινωνεί τους Bukkake στους υπόλοιπους είναι αυτό που με αφορά. Εγώ μαθαίνω από τη σχέση του Αλέξη με τους Bukkake. Όχι από αυτό καθ’ αυτό το συγκρότημα στο οποίο αν τύχαινε να εκτεθώ μόνος μου στο άκουσμά του (χωρίς δηλαδή την μεσολάβηση ενός επικοινωνιακού διάμεσου, όπως είναι ο Αλέξης) δεν θα του έδινα καμία σημασία.

Αυτό είναι guys η blogovision για μένα (αν θέλετε να μου πείτε και σεις. Χαίρομαι πολύ με τις παρεμβάσεις – σκέψεις στα comments των Pretty Visitors και @ntaft_punk). Η σχέση του καθένα σας με τα καλύτερά σας albums και η επικοινωνία αυτής της σχέσης. Απλά και νέτα.

Όχι αυτά καθεαυτά τα albums. Με δεδομένο αυτό λοιπόν, δε με νιάζει αν ακούτε Abysmal Dawn, John Fullbright, White Lung ή Villagers Of Ioannina City. Δε με ενδιαφέρει αν προτιμάτε Γιάννα Βασιλείου, My Drunken Haze ή Τα Παιδιά Της Παλαιότητας. Με ενδιαφέρει αυτό που σας δημιουργούν αυτά τα albums. Το συναισθηματικό αποτύπωμά τους πάνω σας.  Αυτό. Τίποτα παραπάνω. Και επειδή ο καθένας που συμμετέχει σε αυτό το ετήσιο παιχνίδι αγαπάει αυτά που επιλέγει, και επιλέγει αυτά που αγαπάει, η φετινή μου σκέψη ήταν να μείνουμε 100 για να είμαστε πιο συμμαζεμένοι, πιο ματζόβολοι, χωρίς το θόρυβο από κάποιους ενεδεχομένως που πλακώνουν για να πάρουν τα κινητά και τις ταμπλέτες ως δώρα, ή για να πουλήσουν μούρη στην κατηφόρα της Κολοκοτρώνη ή να παπαγαλίσουν όλο το info storm που διάβασαν στο Pitchfork ή στο Paste ξερωγώ, με δυνατότητα «αυτοέκφρασης», που δεν με βρίσκει πουθενά. Βαριέμαι πολύ όλο αυτή την ενημερωμένη, κοινωνική κενότητα… Η σχέση αυτών με τη μουσική που παριστάνουν ότι αγαπούν δεν με πολυνιάζει αν και τη σέβομαι.

Σήμερα έμαθα και μια καινούργια έννοια – τον χιπστεροναζισμό. Μάλλον μου την καταλόγισαν χωρίς να είμαι και απολύτως σίγουρος. Όποιος με ξέρει (physically, όχι μόνο virtually) θα γελούσε πολύ με αυτή την βαρύγδουπη ηλιθιότητα. Ήμουν, είμαι και θα είμαι, πολιστισμικά, ηθικά και χαρακτηριολογικά εναντίον κάθε αποκλεισμού και μισαλλοδοξίας αλλά και κάθε προσπάθειας ομογενοποίησης στο όνομα της όποιας ύποπτης πολιτικής ορθότητας.

Και αν η πλειοψηφία από σας πιστεύει ότι είναι μαλακία η ιδέα του «maximum 100 παίκτες», ας μην την τηρήσουμε. It’s up 2 U.

Συνεχίζετε να δηλώνετε τη συμμετοχή σας, με comment στο τρέχον post. Οι όροι που παίζουμε εδώ.

Πάρτε αυτό το υπέροχο φετινό τραγούδι για έμπνευση που μoυ το σύστησε ένας παλιός blogovisionaire που τώρα δεν παίζει πια, ο φίλτατος Μιχάλης Λοράνδος

Πάμε τωρα να μετρηθούμε κατά σειρά εμφάνισης:

1. Fatako
2013 No.1 Miley Cyrus «Bangers»

2. Τάσος Παπαϊωάννου (@1manshowstudio)
2013 No.1 Woodkid «The Golden Age»

3. Vangelis (@HELL_BOY)
2013 No.1 Carcass «Surgical Steel»

4. Stratos_Bacalis (@Sandman_gr)
2013 No.1 Essie Jain «All Became Golden»

5. Triatetarta
2013 No.1 No Clear Mind «Mets»

6. Mo5h
2013 No.1 Carcass «Surgical Steel»

7. Χρήστος Μίχος
2013 Νο.1 Julia Holter «Loud City Song»

8. k.bougas
2013 No.1 Arcade Fire «Reflektor»

9. serpentinepadd
2013 No.1 My Bloody Valentine «M.B.V.»

10. iNhaL3RT
2013 No.1 IO Echo «Ministry Of Love»

11. solenanthus
2013 Νο.1 London Grammar «If You Wait»

12. Άκου Αυτό
2013 Νο.1 Foxygen «We Are The 21st Century Ambassadors of Peace and Magic»

13. dementia_inc
2013 Νο.1 Ulver «Messe I.X – VI.X»

14. Vaca Loca
2013 No.1 Adrian Younge Presents the Delfonics «Adrian Younge Presents the Delfonics»

15. Dancores Madrasemena Y La Favore DeLa Messe
2013 No.1 My Bloody Valentine «M.B.V.»

16. booldoza
2013 No.1 Atoms for Peace «Amok»

17. Homo Ludens
2013 No.1 Moonface «Julia With Blue Jeans On»

18. nikisot
2013 No.1 John Grant «Pale Green Ghosts»

19. Dionisis Rigas
2013 No.1 Savages «Silence Yourself»

20. Street Me Pleaz
2013 No.1  Atoms for Peace «Amok»

21. Stevemq
2013 No.1 National «Trouble Will Find Me«

22. άρης aka ntaft_punk
2013 No.1 James Blake «Overgrown»

23. To Tipota
2013 No.1 The Drones «I See Seaweed»

24. Simigdalenios
2013 No.1 Melentini & The Running Blue Orchestra «Explosions Around, The Desert Inside»

25. nan8iela8keto
2013 No.1 Darkside «Psychic»

26. anakop
2013 No.1 AC4 «Burn The World»

27. hlektronio
2013 No.1 Fuck Buttons «Slow Focus»

28. fantasmenios
2013 No.1 My Bloody Valentine «M.B.V.»

29. dark_tyler
2013 No.1 Charcli XCX «True Romance»

30. fotobill
2013 No.1 Deerhunter «Monomania»

31. Dust Road
2013 No.1 Sebastien Tellier «La Confection»

32. @manthosv
2013 No.1 Knife «Shaking The Habitual»

33. Miss Soul Groove
2013 No.1 Goldfrapp «Tales Of Us«

34. papadicki
2013 No.1 Leprous «Coal»

35. Fanguan
2013 No.1 Deerhunter «Monomania»

36. K.Bolas
2013 No.1 Phosphorescent «Muchacho»

37. Nordsee
2013 No.1 Cult Of Luna «Vertikal«

38. Μιχαλης Εψιλον
2013 No.1 Tim Hecker «Virgins»

39. vkotzia 
2013 No.1 Μ83 «Oblivion» OST

40. StRella
2013 No.1 Cloud Boat «Book Of Hours»

41. spaceagedisco
2013 No.1 Steve Mason «Monkey Minds In The Devil’s Time»

42. kostask
2013 No.1 The Hunt «The Hunt Begins»

43. @JohnTikis
2013 No.1 Woodkid «The Golden Age»

44. Plisskën Festival
2013 No.1 Darkside «Psychic»

45. Latenighter (Dimitris_Athinakis)
2013 No.1 Atoms For Peace “Amok”

46. Ludopatini
2013 Νο.1 Foxygen «We Are The 21st Century Ambassadors of Peace and Magic»

47. Mitrelino (Andreas Mitrelis)
2013 No.1 Kurt Vile “Wakin On A Pretty Daze”

48. Pretty Visitors
2013 No.1 Queens Of The Stone Age «…Like Clockwork»

49. tzzaf
2013 Νο.1 Vampire Weekend «Modern Vampires Of The City»

50. @manolis (Μανώλης Βαμβούνης)
2013 Νο.1 Cher «Closer Τo Τhe Truth»

51. nikkeii
2013 Νο.1  Jenny Hval «Innocence Ιs Kinky»

52. xaraP
2013 Νο.1 Arcade Fire «Reflektor»

53. inverted_a
2013 No.1 Darkside «Phychic»

54. Soul_Auctioneer
2013 Νο.1 These New Puritans «Field Οf Reeds»

55. einJulitag
2013 Νο.1 National «Trouble Will Find Me»

56. Cubelax
2013 Νο.1 The Black Angels «Indigo Meadow»

57. Giorgos Tagaris
2013 Νο.1 Queens of the Stone Age «…Like Clockwork»

58. Foteineli
2013 Νο.1 Arctic Monkeys «AM»

59. @kyriakos
2013 Νο.1 Daft Punk «Random Access Memories»

60. m1rto
2013 No.1 Chvrches «The Bones Of What You Believe»

61. @madeleine_theo
2013 Νο.1 Foals «Holy Fire»

62. Moby_Octopad
2013 No.1 Nine Inch Nails «Hesitation Marks»

63. AKL
2013 No.1 Scout Niblett «It’s Up To Emma»

64. Lkrory21
2013 No.1 Boards Of Canada «Tomorrow’s Harvest»

65. Eve
2013 No.1 Jon Hopkins «Immunity»

66. Vicky
2013 No.1 Phosphorescent «Muchacho»

67. itsgeorgehatz
2013 No.1 Knife – Shaking the Habitual

68. ASilverHomeGhost
2013 No.1 Midlake «Antiphon»

69. DarkenLight
2013 No.1 Daft Punk «Random Access Memories»

70. biglebo
2013 No.1 Knife «Shaking The Habitual»

71. ANameToCome
2013 Νο.1 Vampire Weekend «Modern Vampires Of The City»

72. ZacGk
2013 No.1 Daft Punk «Random Access Memories»

73. mendelo
2013 No.1 Daft Punk «Random Access Memories»

74. POEt
2013 No.1 Woodkid «The Golden Age»

75. Thomas16
2013 Νο.1 Arctic Monkeys «AM»

76. elenDLM
2013 No.1 Chvrches «The Bones Of What You Believe»

77. A Place your Memory Owns…
2013 No.1 Chelsea Wolfe «Pain is Beauty»

78. karamix
2013 No.1 Atoms For Peace «Amok»

79, Vitmagi
2013 No.1 Julianna Barwick «Nepenthe»

80. Gee
2013 No.1 Daft Punk «Random Access Memories»

81. Bivouac
2013 No.1 James Holden «The Inheritors»

82. Sinnerman
2013 No.1 Boards Of Canada «Tomorrow’s Harvest»

83. thanasiskar
2013 No.1 Atoms For Peace «Amok»

84. Indictos
2013 No.1 Knife “Shaking The Habitual»

85. Απόστολο Βαρνάς
2013 Νο.1 These New Puritans «Field of Reeds“

86. Vkp
2013 No.1 My Bloody Valentine «M.V.B.»

87. Aris Indigo
2013 No.1 Vampire Weekend –»Modern Vampires Of The City»

88. Loo
2013 No.1 Μ.Ι.Α. «Matangi»

89. Human Traffic
2013 No.1 Suede «Bloodsports»

Pending συμμετοχή, ο robertcfeldman που δηλώθηκε χωρίς να αναφέρει blog και περσινό Νο.1. Όταν το κάνει, τον προσθέτω στη λίστα.

Advertisement

Tweet είναι, tweet ήταν

Το timeline μου στο tweeter είναι ταπεινό σε συχνότητα και εστιασμένο στην πλειονότητά του σε ένα μουσικόφιλο αλισβερίσι. Οι ακόλουθοί μου και αυτοί που ακολουθώ εγώ έχουν μία ευρύτερη μουσικοφιλική διάθεση που περιλαμβάνει όλα τα πλοκάμια της pop κουλτούρας. Οι περισσότεροι από αυτούς, είναι καλωδιωμένοι απότι έχω παρατηρήσει όλη μέρα και όταν δεν κατεβάζουν τηλεοπτικές σειρές, βρίσκονται σε κάποιο site με mems και gifs και άλλα μονοσύλλαβα της νέας εποχής, ή κατεβάζουν μουσική από καινούργια γκρουπάκια τα οποία είναι τόσο φρέσκα, τα περισσότερα, που δεν έχουν συνειδητοποιήσει ακόμα ότι λειτουργούν ως groups…  Κατεβάζουν ταινίες –αυτές του Sundance και αυτές του Hollywood-, comics, οδηγίες για δημιουργικά τεστ περί χιπστεροσυνης – γενικά κατεβάζουν ό,τι μπορεί να κατεβεί από το internet. Το timeline μου στο tweeter είναι ένα αδηφάγο τέρας, καταπίνει αμάσητη πληροφορία της pop κουλτούρας και μοιάζει να μη χορταίνει ποτέ.

Έχει ένα αρκετά μεγάλο ζόρι η προσαρμογή μου στην επικοινωνία του tweeter: όχι όσον αφορά στην γρήγορη ατακαριστή πληροφορία των 140 χαρακτήρων, όσο στο ότι η πραγματική ουσία της ανταλλαγής πληροφορίας και εμπειριών στο tweeter παραμένει πάντα στο επίπεδο μιας διαρκούς, ρολαριστής ειδησεογραφίας που σχετίζεται με κάθε πιθανό και απίθανο στιγμιότυπο της καθημερινότητας: από το πώς αντιμετωπίζουν ένα ρατσιστικό επεισόδιο στο λεωφορείο, μέχρι τις κόπιτσες στο φόρεμα της Anne Hathaway στο κόκκινο χαλί του Auditorium και από το πόσο “σπέρνει” το καινούργιο album του Bonobo μέχρι μία καινούργια Κυριακίλα mix της Ακουαυτό. Η πληροφορία στο timeline μου σκρολάρεται με τόσο επίμονη μανία, που κάθε καινούργιο tweet καθιστά το αμέσως προηγούμενο παλιό. Στο timeline μου δεν προλαβαίνω να σκεφτώ για δεύτερη φορά το αν μου άρεσε το τάδε group που μου έστειλαν σε link να ρίξω μία ματιά, διότι το αμέσως επόμενο έχει εμφανιστεί σπαρταριστό.

Η αρχή της μοντέρνας επικοινωνίας είναι καθ’όλα σεβαστή και ευπρόσδεκτη. Καμία αμφιβολία. Αλλά αν πρόκειται να βιώνω τις πληροφορίες με αυτή την “πρίμα” διάθεση, αν πρόκειται να ακούω τη μουσική που μου αρέσει με τη μόνιμη αίσθηση της ουράς –άλλα τριάντα albums σε αναμονή που περιμένουν να ακουστούν και να επικοινωνηθούν στιγμιαία- αν πρόκειται να βλέπω τα επεισόδια της καλής καινούργιας σειράς του HBO με την ψυχή στο στόμα, αν πρόκειται να καταναλώνω περισσότερη ενέργεια στις διαδικασίες “κατεβάσματος” και “αρχειοθέτησης” παρά σε αυτή καθ’εαυτή την εμπειρία της μουσικής ή της θέασης, να μου λείπει: σωπαίνω το timeline μου, παρότι έχω μάθει να το αγαπώ στους λίγους μήνες που το έχω δημιουργήσει. Το σωπαίνω τουλάχιστον τόσο, όσο χρειάζεται μία εμπειρία να “κατεβεί” μέσα μου, όσο χρειάζεται για να γίνει η αίσθηση, αίσθημα. Και μετά πάλι με την απόχη καινούργια ερεθίσματα και νέες προκλήσεις.

Κάτι σαν απόρροια της Blogovision παρά σαν πρωτογενή μου ανάγκη να συμμετάσχω σε ένα ακόμη κοινωνικό medium, το tweeter έχει καταφέρει να μου δημιουργήσει την εντύπωση ότι όλα ακουμπάνε ελαφρά την επιδερμίδα – κανένα δεν εισχωρεί σε αυτή. Έχω εκπλαγεί από την αναλωσιμότητα σπουδαίων πληροφοριών –άλλοτε θα ήταν events- και αναρωτιέμαι αν και κατά πόσο καταγράφονται στο ψυχικό δυναμικό των συμμετεχόντων στο timeline μου. Για τους ανθρώπους του οποίου, μόνο τα καλύτερα έχω να πω.

Σκέφτομαι φωναχτά.

Γεμίσαμε μικρόκοσμους.

Βόλτα.

Μπαίνεις στο μπαρ χαμηλά στην Κολοκοτρώνη όπου σε υποδέχεται ένα πυκνό νέφος από πρόσφατα όρθια ντους, στριφτό καπνό, μυρωδιές από δέκα λογιών μπύρες και μερικά μισοψημένα ουίσκι. Οι άνθρωποι στενά απιθωμένοι σε γωνίες σκαμπό, ανάμεσα από τραπέζια με φαγωμένες γωνίες, πόζες ακουμπισμένες στους τοίχους χωρίς κίνητρα και ήχοι από “Dream Baby Dream” των Suicide που καραμελώνουν σκληρά την εικόνα. Ο δρόμος έξω βρωμάει αναθυμιάσεις από εκκρίσεις και χυμένα λάδια αλλά μέσα στο παραλληλόγραμμο μπαρ, ο Alan Vega δίνει ένα cool tempo στο πλήθος που έχει ανταλλάξει πολύ ικανοποιημένο, τις μυρωδιές του. Μοιάζουν όλοι να εμπιστεύονται το γεγονός ότι ο Vega τραγουδάει με αγωνία σε μηδενική απόσταση από το μικρόφωνο. Η ψυχωτική προφορά του Alan Vega φαίνεται να δίνει ταυτότητα στο κοινό. Το κοινό αυτό φοράει την ταυτότητα πάνω του σαν σάλι τις φθινοπωρινές βραδυές.

Μπαίνεις στο λαϊβάδικο στου Ψυρρή, πέφτεις πάνω σε κλειστά φοιτητικά λόμπι που θέλουν να νιώθουν διαφορετικά από τα άλλα (λόμπι του διπλανού μπλιμπλικάδικου). Μουσάτα αγόρια με τισέρτ που νοηματοδοτούν μία “διαφορετική” ματιά στην ελληνικότητα, τα greeklish από τα smartphones ζωντανεύουν μπροστά σου, νιώθεις ότι η πραγματική ζωή μιμείται την ζωή των “κοινωνικών δικτύων”. Ανασαίνεις τις καριέρες των μεσοαστικών σχολών, αναζητάς την λαϊκότητα που υπόσχεται η αοιδός –φέρελπις, αγέρωχη με κολλημένο τον τίτλο της ανανεωτικής στην ποδιά της- αλλά στη θέση της βιώνεις μία μετα-έντεχνη αμηχανία. Ξηροκάρπια και μπύρα από παραγωγούς αλληλέγγυου εμπορίου. Ρεφρενάκια που τραγουδούνται αγκαλιά πέρα δώθε με ένα νόημα που απεγνωσμένα ψάχνεται να βρει το δεύτερο ή το τρίτο επίπεδό του. Η αοιδός συμπεριφέρεται ως μία από το κοινό της με μία εσάνς ντίβας. Κανείς δεν φαίνεται να μπερδεύεται, ούτε να συγχέει την Patricia Kaas με την Fairuz. Άγνωστες. Όπως και η λέξη “παράδοξο”.

Μπαίνεις στο αφτεράδικο στην περιφέρεια του πρωταγωνιστικού, ιστορικού κέντρου της Αθήνας. Το “Powertrip” των Monster Magnet ξερνάει αστραπές από τα ηχεία, στο διάβα του μαζεύει μπλούζες που τραβιούνται με βία από τη λαιμόκοψη κάτω, μπουκάλια μπύρας που δεν έμελλε ποτέ να αδειάσουν σε στομάχια, αγόρια που σπρώχνουν τους κολλητούς, τους από κει, τους τοίχους, τις μπάρες, τους διπλανά ντουβάρια της πολυκατοικίας. Κορίτσια που γνωρίζουν απ’ έξω κι ανακατωτά τις φύτρες και τις μπούκλες του Dave Wyndorf αλλά δεν είναι σίγουρες για το αν θέλουν να είναι sexy ή one of the boys. Σχέδια για ένα μέλλον στο Βερολίνο, αποτυχία να ξυπνήσουν για τις αυριανές εξετάσεις, μόνιμο απάλευτο hangover, καθυστερημένο σούρσιμο της σόλας τους στα πεζοδρόμια ως credits. Οι slackers είναι εδώ. Μάλιστα, δεν σηκώθηκαν ποτέ από την καβατζωμένη γωνιά τους. Νιώθεις τη δυσκολία τους να επικοινωνήσουν με έναν τρόπο μεταξύ τους που να τους κάνει να χαρούν και τους βλέπεις να συγκρούονται σαν ακυβέρνητα τρένα χωρίς θυμό.

Περνάς κλεφτά από τον πεζόδρομο έξω από το μπαρ των διαφημιστών, των γραφιστών, των junior executives, των κειμενογράφων. Επιστρατεύεις την διακριτικότητα όλου του ντουνιά αυτού για να μην διαταράξεις με το πέρασμά σου, το φλερτ των κομψών που ζεσταίνουν στις χούφτες τους ένα ποτήρι με ποτό που κανονικά θα έπρεπε να πίνουν κρύο. Η Jessie Ware παρέχει από μέσα στο μαγαζί το soundtrack με το “Wildest Moments” σε ένα κοινό που τη θεωρεί ήδη “δική του” ενώ κουβεντιάζει με ερωτική λιγούρα τις επόμενες πιθανές κινήσεις της Azaelia Banks, όχι στο στούντιο, αλλά στα μποέμ ντεφιλέ κάποιων weirdos μόδιστρων. Το κοινό στο μπαρ αυτό του πεζόδρομου, νιώθει ότι έχει χαραγμένο το cool στα γονίδιά του, πνίγει τις προσδοκίες του στην βολική ρουτίνα του γραφείου (με τη γυάλινη πρόσοψη) ή του γυμναστηρίου, δεν παίρνει χαμπάρι τον υπόγειο ανταγωνισμό του που καμουφλάρεται σε χειρονομίες καλής και “θετικής” διάθεσης. Οι κομψοί όμορφοι και οι μοιραίες εστέτ νιώθουν σίγουροι για τα ρεβέρ στα μπατζάκια τους (ναι, επέστρεψαν) και για τα μαύρα –κατάμαυρα- ρούχα τους σαν ζωντανά πένθη. Στην Νέα Υόρκη είναι όλοι ντυμένοι στα μαύρα. Και στην Κλειτίου επίσης. Στην πρώτη, οι άνθρωποι μοιάζουν με κινούμενο installation της οικονομικής κρίσης. Στη δεύτερη σαν δόκιμοι νίνζα.

Μπαίνεις στο μπαρ πασπαρτού (και ουζάδικο και καφενές και μπαρ και χορευτάδικο σε κέφια και λίγο φαγάδικο και “αναψυκτήριο”) και ένα πέπλο κύφωσης σε αρπάζει απ’ τη μούρη σαν χταπόδι. Οι πενιές μπουρδουκλώνονται με την πίκρα των προδομένων και την αγωνία των άνεργων. Ένας αέρας αριστεράς που μυρίζει “φλούδες μανταρίνι” σου ξινίζει το βλέμμα αλλά όλοι σε κάνουν να νιώθεις ότι δεν είσαι μόνος σου σε αυτό. Το ξινό είναι διαθέσιμο για μοίρασμα – για γλυκό, δεν είσαι στον κατάλληλο χώρο. Στα ηχεία ακούγεται το “Όταν Σε Αναστοριθώ” του Ψαραντώνη και η συρτή, λεβέντικη μαγκιά του συνοδεύει τους λυγισμένους τριγύρω σαν φιλικό ταπ – ταπ στην πλάτη. Οι γυναίκες κραυγάζουν “χειραφέτηση” και οι άντρες αντιλαλούν “λεφτεριά”. Νιώθεις πως κάποιος σου ‘κλεψε τ’ άρματα. Θες να βρεις το δικό σου καινούργιο “μετερίζι” αλλά δεν σ’ αφήνουν. Γενικά δε σ’ αφήνουν. Όλους αυτούς που δε σ’ αφήνουν, σου ΄ρχεται να τους βαφτίσεις “σύστημα” και να φτύσεις. Αλλά δε βρίσκεις πρόθυμα μούτρα για φτύσιμο γιατί παντού βλέπεις τη δική σου μούρη. Θυμάσαι τον Γαϊτη.

Μπαίνεις αξημέρωτα στο μπαρ με τη μαρμάρινη πρόσοψη – από τη βιτρίνα του απ’ έξω, έχεις δει προς τα μέσα, σκοτάδι και μαζί, πυκνή κίνηση. Ένα αλλόκωτο πράγμα. Το ένστικτο σε γαργαλάει και ανοίγεις την πόρτα όπου σε υποδέχεται από τα ηχεία η Πάολα η οποία εξαπολύει βαριούς αφορισμούς σε εκείνον – του εύχεται να πάθει τα ανομολόγητα μαρτύρια. Γύρω σου ένα αποφασισμένο πλήθος με τα χέρια ψηλά και με περστρεφόμενους γοφούς θυμίζει την πρώτη σκηνή του “Blade” μέσα στο club όπου οι αγέρωχοι βρυκόλακες χορεύουν techno μέχρι που κορυφώνουν τον οργασμό όταν από τα ντους στο ταβάνι αρχίζουν να ψεκάζονται με παχιές ριπές αίματος. Η Πάολα γίνεται η ηγερία ενός διονυσιακού παραληρήματος – ενός “Blade” με αποδέκτες τους συντονισμένους θαμώνες ενός βρυκολακιασμένου μετα-ελληνάδικου. Οι γυναίκες με τσιτωμένες ισπανικές κοτσίδες και στενά μεσάτα τουρκομπαρόκ και οι άντρες με ανοιχτές πουκαμίσες και απειλητικά στέρνα, ανταλλάσουν κωδικές χειρονομίες που ενσωματώνουν ταυτόχρονα, τη λίβελλο της Πάολας, τη σεξουαλική υπερδιέγερση, το παράπονο του θύματος, την μαγκιά του θύτη, τον καημό της ρουτίνας τους, την αυριανή μέρα που δεν θέλει κανείς να ξημερώσει. Μυρίζει σαν πεδίο μάχης. Μετά ο Παντελίδης σε ρόλο Deacon Frost.

Γυρνάς στα σοκάκια με αναποφάσιστο βήμα και ακούς τις κουβέντες των πρώτων ωρών της μέρας σε ξενυχτάδικα κρεπατζίδικα με παρέες από διαφορετικούς κυβερνοχώρους, timelines και τοίχους. Νιώθεις σαν να παραβιάζεις δεκάδες γειτονιές ταυτόχρονα. Γειτονιές που η καθεμιά καμώνεται ότι είναι η παστρικότερη και η πιο νοικοκυρεμένη, η πιο όμορφη και η πιο περήφανη από όλες τις άλλες τριγύρω. Μασάς την κρέπα με ευγνομωσύνη – νιώθεις με κάθε μπουκιά να βγαίνει από πάνω σου και η Jessie Ware και οι Monster Magnet και ο Ψαραντώνης και η Πάολα και οι Suicide και η αοιδός με τον αέρα της μεταμοντέρνας ελληνίδας κυράς. Νιώθεις διασπασμένος σε δεκάδες γειτονιές, δεκάδες καθημερινότητες, δεκάδες μικρόκοσμους. Ο καθένας θέλει το ζωντανότερο κομμάτι σου. Ο καθένας θεωρεί τον εαυτό του ως επικρατέστερο όλων.

Σε αυτή τη βόλτα, θέλω αυτό το soundtrack

Life In Mono

Όταν πριν από κανένα εξάμηνο, ανταποκρίθηκα άμεσα στο κάλεσμα του Νεκτάριου Λαμπρόπουλου (θυμάστε το Muzine;) για συμμετοχή σε ένα καινούργιο έντυπο, δεκαπενθήμερο, που θα ασχολείται με την πολιτική, την κοινωνία και τον πολιτισμό, δεν ήμουνα απόλυτα σίγουρος για το πού θα πήγαινε αυτή η ιδέα. Ήξερα λίγους μόνο, από τους υπόλοιπους είκοσι πέντε που συμμετέχουν -δημοσιογράφοι οι περισσότεροι, άλλοι με πολλά χρόνια εμπειρίες στην πλάτη τους, σε εφημερίδες, άλλοι καινούργιοι στο χώρο- και αντιλαμβανόμουνα ελάχιστα για το πώς θα μπορούσε να εξελιχθεί όλο αυτό. Συμμετείχα όμως με χαρά και με μία ακαθόριστη προσδοκία να τεστάρω -για μία ακόμα φορά- το πόσο μπορεί να σταθεί μια προσπάθεια πλήρως ανεξάρτητη στο χώρο του Τύπου, χωρίς κανένα «μεγάλο μαγαζί» να το στηρίζει από πίσω και χωρίς καμία υπόσχεση για στήριξη από κάποιο διαφημιστικό budget που θα εγγυόταν βιωσιμότητα. Ο Νεκτάριος, σε μία πρόσφατη εσωτερική κρίση μας, τα βρώντηξε και έθεσε τον εαυτό του εκτός ομάδας αλλά αυτά εγώ τα ακούω βερεσέ από τον άνθρωπο που με έβαλε μέσα σε όλο αυτό. Όχι ότι οι άλλοι σταθήκαμε συνεπείς. Οι περισσότεροι είμαστε άσχετοι managers (ειδικά των εαυτών μας), με αποτέλεσμα λίγο ή πολύ να τα «βροντάμε» αλλά όχι δεδηλωμένα όπως ο Νεκτάριος. Εννοώ να τα βροντάμε έμμεσα, κάθε φορά που μια ευθύνη έσκαγε στα μούτρα μας, δεν ξέραμε πώς να τη διαχειριστούμε και την αφήναμε να προστίθεται στην χιονοστιβάδα των άλυτων προβλημάτων.

Έντεκα τεύχη αργότερα, όχι μόνο δε μετανιώνω για τη συμμετοχή μου στο Mono, όχι μόνο δεν κάμπτομαι από τα μεγάλα, δισεπίλυτα προβλήματα της οικονομικής αυτάρκειάς του (το χρηματοδοτούμε όλο, μόνοι μας – κανένας μας δεν πληρώνεται από αυτό πλην του γραφίστα και του τυπογράφου), όχι μόνο δεν ξενερώνω από τη γκρίνια (πρωτίστως τη δική μου) που σχεδόν νομοτελειακά συνοδεύει τη φτώχεια, αλλά χαίρομαι που το εντέκατο τεύχος (φωτο) είναι και το καλύτερό μας και μας βάζει στο ρελαντί του καλοκαιριού με το καλύτερο και καθαρότερο κούτελο, μέχρι το Σεπτέμβρη που θα ανασχεδιαστεί και θα ξαναβγεί -αν δεν πέσει ο ουρανός στα κεφάλια μας- ακόμα πιο δυνατό και αποδεσμευμένο από τα λάθη μας (που ήταν και αρκετά και σοβαρούτσικα, όσον αφορά στην λειτουργία αυτής της κολλεκτιβίστικης προσπάθειας).

Το Mono έχει εκείνον τον ρομαντισμό της μετωπικής σύγκρουσης που αψηφά τη λογική. Έχει φτιαχτεί με υλικά ειλικρίνειας και ενός drive που ξεκινάει από την ανάγκη των ίδιων των συμμετεχόντων σε αυτό, για αδέσμευτη και ειλικρινή σκέψη. Είναι ένα μικρό think tank μέσα σε μία άθλια κοινωνική συγκυρία, ένας θύλακας υγιούς νόησης που μετουσιώνεται σε κείμενα που δεν θα μπορούσαν να βγουν σε mainstream έντυπα. Όχι γιατί είναι πια τόσο τολμηρά και ταμπού αλλά επειδή είναι γραμμένα με γλώσσα αληθινή και ξάστερη, από το είδος εκείνο που δεν γίνεται να χωρέσει μέσα σε καθεστώτα ισορροπιών και συμβιβαστικές πλατφόρμες ενημέρωσης. Έχει ωραία κείμενα το Mono. Αυτό και μόνο με κάνει να μη σκέφτομαι, το πόσα χρωστάει ο καθένας μας σε αυτό, με κάνει να μην ξενερώνω από το ότι η ομάδα έχει κλατάρει από την πίεση της επικαιρότητας με ό,τι δυσοίωνο σημαίνει αυτό για την ψυχολογία, την τσέπη και την διάθεση του καθένα μας.

Δεν κάνουμε καμία επανάσταση στο Mono. Απλά εξασκούμε ένα ωραίο δικαίωμα. Αυτό του σκέπτεσθαι. Δεν είναι τόσο ελεύθερο στις μέρες μας. Δεν θα σας πω τίποτα για την θεματολογία του τεύχους. Ούτε για τους καλούς συνεργάτες -άνεργοι οι περισσότεροι και προς τιμήν τους διαχέουν γενναίες μερίδες της προσωπικής ενέργειάς τους στο περιοδικό. Να το πάρετε να το διαβάσετε, να το ξεφυλίσετε και να διαπιστώσετε ότι μυρίζει ωραία. Η απάντηση στη μονοφωνία είναι πράγματι. Και πίσω από αυτό, να διαπιστώσετε επίσης ότι υπάρχουν μόνο καλές προθέσεις. Και άμα το διαπιστώσετε να μας το πείτε κιόλας. Αλλά και να μην το διαπιστώσετε να μας το πείτε.

Κυκλοφορεί. Κοστίζει 2.90€.

Cheap Rush vs. Shame Are Us

Η ελληνική πολιτική σκηνή είναι pop ως εκεί που δεν πάει: βασίζεται σε Celebirty Deathmatch (αείμνηστο), παίζει σε δίπολα τύπου “ευρώ ή νεο-δραχμή”, “μνημόνιο ή αντι-μνημόνιο”, “Ευρώπη ή Τουρκμενιστάν” και άλλα τέτοια και ποντάρει σε βραχυπρόθεσμα κέρδη που ρισκάρονται με τηλεοπτικά spots που φέρουν λέξεις-κλειδιά σε πηχιαίες γραμματοσειρές όπως “Ευθύνη”, “Λύσεις”, “Ανεξαρτησία”, “Εξυγίανση”, “Ανασυγκρότηση”, “Eπαναδιαπραγμάτευση” και “Αύριο”. Είναι πραγματικά απίστευτα σπουδαίες αυτές οι εκλογές –ο Andy Warhol θα ενθουσιαζόταν με τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα των ποικίλων εκστρατειών των κομμάτων– όχι για το αποτέλεσμα που θα βγάλουν οι κάλπες αλλά για το πώς πιστεύει το συνολικό πολιτικό σύστημα ότι μπορεί να απηχήσει στο εκλογικό σώμα.

Δεν θυμάμαι ποτέ άλλοτε την τηλεόραση σε εποχές με έντονη πολιτική επικαιρότητα να φαντάζει τόσο βορβορώδης. Οποιαδήποτε στιγμή της μέρας και αν την ανοίξεις θα πέσεις πάνω σε ένα στριμωγμένο πάνελ ανθρώπων που ως χτες δεν ήξερες, οι οποίοι συναγωνίζονται μεταξύ τους σε άστοχο θόρυβο. Ποτέ άλλοτε τα λόγια δεν ακούγονταν τόσο άσφαιρα και τόσο αναξιόπιστα. Με έναν παράδοξο τρόπο, όλοι –μα όλοι!– οι όψιμοι πανελιστές (ριμάρει με το “καρναβαλιστές”) της πολιτικής τηλεόρασης μοιάζουν να έχουν δίκιο (αν καταφέρεις να ακούσεις τι λένε), όλοι έχουν ένα θεωρητικό υπόβαθρο με βαρύτητα στα λόγια τους, αλλά –φευ!– όλοι μα όλοι ακούγονται σαν καταγέλαστες καρικατούρες – ακόμα και αυτοί που υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσαν να φαίνονται και σοβαροί. Έχω την αίσθηση ότι οι ψηφοφόροι αυτή τη φορά ειλικρινά δεν πιστεύουν κανέναν. Ούτε καν αυτόν που θα ψηφίσουν. Απολύτως κανέναν. Καλούνται να φορέσουν το ρόλο του εκλογέα –και θα το κάνουν– με μία ψυχολογία ηττημένη από την καθημερινότητά τους και να αποφασίσουν το μη χείρον βέλτιστον. Μοιάζει σαν να έχει στρογγυλοκάτσει δικαίως στη μαζική ψυχολογία του εκλογικού σώματος η ιδέα ότι εφόσον δεν υπάρχουν ευρά για ρουσφέτια, όλα είναι μάταια και όλοι οι καλοχτενισμένοι πανελιστές δεν έχουν κανέναν λόγο ύπαρξης.

Είναι ίσως η πρώτη προεκλογική φορά από αυτές που έχω ζήσει που η αγωνία (επιβίωσης) των πολιτών βρίσκεται σε τόσο μεγάλη διάσταση με τον αχό της τηλεοπτικής ανοησίας των πανελιστών και των πολιτικών καριέρας που είδαν στην κατάρρευση του κλασικού δικομματικού μετώπου, μία πρώτης τάξης ευκαιρία να αναδειχτούν από το πουθενά και να δοκιμαστούν τυχοδιωκτικά στις κάλπες. Είναι ίσως η πρώτη φορά που αυτά τα περισπούδαστα περί οικονομικών πλάνων και διαχείρισης της διοίκησης την επόμενη μέρα των εκλογικών αποτελεσμάτων ακούγονται τόσο μα τόσο μακριά από τον οποιοδήποτε ρεαλιστικό φόβο του κάθε πολίτη. Το ελληνικό πολιτικό σύστημα στην παρούσα φάση μοιάζει με eκείνον τον κλασικό εφιάλτη όπου βλέπεις ότι φωνάζεις, ουρλιάζεις και ξελαρυγγιάζεσαι αλλά κανένας δεν σε ακούει από τους αδιάφορους περαστικούς: ένα κλασικό, δηλαδή, υλικό της ψυχαναλυτικής επιστήμης…

Οι πολιτικοί πληρώνουν ένα τίμημα πολύ πικρότερο από κείνο που γεύονται όσοι από αυτούς δεν επανεκλέγονται: δεν ακούγονται και δεν εισακούγονται. Επίσης “δεν ακούγονται” και αισθητικά – όπως το τελευταίο άλμπουμ των Cranberries: με υλικά που βρίσκονται όλα στη θέση τους, ξερνιέται ένα αποτέλεσμα ανυπόφορο που δεν μπορείς με ίσα λόγια να αποδείξεις γιατί ακούγεται τόσο ανυπόφορο. Έτσι και οι πολιτικοί, ενώ βρίσκονται πάντα στις επικοινωνιακές επάλξεις τους (στα πάνελ δηλαδή, σε νυχθημερόν βάρδιες) αντιμετωπίζονται με ναυτία από όλο το σώμα των εκλογέων που κουτσά στραβά –κρατώντας τις μύτες τους, ίσως ή με μορφασμούς αποτροπιασμού– θα τους ψηφίσει και κάποιους από αυτούς θα τους επιλέξει να κυβερνήσουν, είτε τους χαρακτηρίζει ως Cheap Rush ή ακόμα πιο αληθινά, ως Shame Are Us.

(Δημοσιεύτηκε στο Jumping Fish)