Με τόσο μέσα που έχουμε φάει όλοι μας με το κουτάλι, θέλαμε δεν θέλαμε επαναπροσδιορίσαμε τι είναι απαραίτητο και τι όχι. Εμβολιαστήκαμε αλλά όχι όλοι. Μπαφιάσαμε αλλά όχι όλοι. Τηλεργαστήκαμε αλλά όχι όλοι. Ακούσαμε καινούργια αλλά όχι όλοι (Όλο και περισσότεροι μού λένε ότι ανακαλύπτουν παλιά…) Και να που φτάσαμε πάλι στο χείλος μιας καινούργιας ανασκόπησης. Πιο μπερδεμένος και αναποφάσιστος δεν θα μπορούσα να είμαι…
Στο φετινό artwork ο Τάσος Παπαϊωάννου μεταμορφώνεται σε Andy Warhol και εξωραϊζει ένα από τα σύμβολα της covid-19 culture: τη βελόνα με το σωτήριο (ή όχι) φαρμάκι. Στα μάτια μου φαντάζει ως πίνακας. Η Αθηνά μού θύμισε εγκαίρως ότι «έρχεται blogovision» (φαντάσου απορρύθμιση) και έχει γράψει τα FAQ όπως πάντα, ο Παναγιώτης αναρρώνει ώριμα στο σπίτι και νομίζω έχει προετοιμαστεί πλήρως (με λίστες κ.λπ.), ο Άγγελος -μαντέψτε- ανακάλυψε εκ νέου το post punk!
Φέτος δηλώνετε συμμετοχές στο hashtag #blogovision2021 social media, που σπέρνονται ολούθε στο facebook, στο twitter, στο instagram. Μην ξεχνάτε να δηλώνεστε κατευθείαν στο site των αποτελεσμάτων και να παρακολουθείτε όλες τις υπέροχες παραδοξότητες στο tumblr της blogovision. Τα αποτελέσματά μας στις 20 Δεκέμβρη εδώ θα αναρτηθούν, στο blog τούτο.
Μην ξεχνάτε τα hashtags #blogovision2021 και #thisisourshot
Το «Ascension (Don‘tEverWonder)» είναι η επιτομή της αισθαντικότητας και της ομορφιάς, ένα soulfulδιαμάντι που ξανάκανε coolτην τρυφερότητα κόντρα στο machismoτου hiphop.
Όταν εμφανίστηκε ο Maxwell στο προσκήνιο δεν ήταν ούτε εύκολο ούτε σίγουρο ότι θα κάνει επιτυχία. Στα μέσα των ’90s το mainstream είχε αλωθεί από το hip hop και δεν υπήρχε πουθενά χώρος στην πίτα της pop για να ανασάνει η soul. Η παλιά κλασική soul που είχε μετεξελιχθεί στα χρόνια σε r’n’b για να επιβιώσει. Ο Maxwell ήταν ένα από τα πρωταγωνιστικά ονόματα αυτού που ονομάστηκε neo-soul, ένας εξαιρετικός τραγουδιστής και τραγουδοποιός που εμφανίστηκε όταν όλοι και όλα ήταν παραδομένα στον Puff Daddy και τον Notorious B.I.G. Ο Maxwell αγαπούσε από την αρχή την κομψότητα και για κάθε καινούργιο hip hop κομμάτι που ανέβαινε στο chart αυτός πρόσθετε στο δικό του κόσμο, ένα ακόμα soul διαμαντάκι από την παράδοση των φωνητικών αμερικανικών σχημάτων όπως οι Chi Lites, ή άκουγε ένα ακόμα κομμάτι από την κοχλάζουσα σκηνή της βρετανικής acid jazz από σχήματα όπως οι Brand New Heavies. Κυρίως όμως άκουγε τους soul crooners. Τον Marvin Gaye. Και μούσες με υψηλό δείκτη καλαισθησίας. Την Sade.
Maxwell: πιο κοντά στον Marvin Gaye παρά στον Puff Daddy
O Gerald Maxwell Rivera γεννήθηκε στο Brooklyn με γονείς που έρχονταν ο ένας από τζαμαϊκανή καταγωγή και η άλλη από αϊτινή. Μουλάτος νεοϋορκέζος με ένα καταπληκτικό χάρισμα στο τραγούδι, με απαράμιλλο φαλτσέτο ο Maxwell έγραφε τραγούδια από πάντα, κρυφά από τους φίλους του, παθιασμένος με την soul στα είκοσι χρόνια του έστειλε ένα demo με πέντε τραγούδια στην publishing εταιρια Almo / Irving, το οποίο έφτασε στα χέρια του Mitchell Cohen, ενός A&R στην Columbia που είχε πάρει μόλις μεταγραφή από την Arista. Ο Maxwell είχε ονομάσει την κασέτα του «Urban Hang Suite«. O Cohen δεν ήξερε τι να κάνει με αυτά τα τραγούδια, παρότι διέκρινε την προοπτική τους. Υπέγραψε τον Maxwell στην Columbia με ένα συμβόλαιο ανερχόμενου καλλιτέχνη με την προοπτική να «χτιστεί» σιγά σιγά, να ζυμωθεί μαζί με δημιουργικούς συνεργάτες πριν αρθρώσει μια συνολική καλλιτεχνική πρόταση. O Kedar Massenburg που γκρούμαρε τον D’Angelo εκείνη την εποχή, πρόλαβε πρώτος και κυκλοφόρησε το album του «Brown Sugar» τον Ιούλιο του 1995, στην EMI κερδίζοντας τον άτυπο ανταγωνισμό που είχε με τον Mitchell Cohen σχετικά με το ποιου ο δίσκος θα κυκλοφορούσε πρώτος, του Maxwell ή του D’Angelo. Ήταν ο Kedar Massenburg αυτός που θα επινοούσε τον όρο neo soul όταν πια και με την άφιξη της Erykah Badu στο προσκήνιο φάνηκε ότι υπάρχει ένα λεπτό ρεύμα καλλιτεχνών που συνδυάζει τις οργανικές ενορχηστρώσεις της soul με την τεχνολογία και το programming, ένα ρεύμα που δε νιώθει άνετα μέσα στην καγκουριά και την υπερβολή του hip hop.
Παρότι το υλικό του «Urban Hang Suite» ήταν ήδη έτοιμο, ζυμωμένο από το 1994, σοφά ίσως καθυστέρησε να κυκλοφορήσει από την Columbia αφού ο Cohen παρατήρησε ότι ο Maxwell βρισκόταν σε διαδικασία μόνιμων αλλαγών του υλικού στην παραγωγή και στην ενορχήστρωση. «Γι’ αυτόν ήταν πάντα υπό διαμόρφωση το υλικό. Πάντα είχε μια διαφορετική ιδέα, πάντα ήθελα να ξαναηχογραφήσει τη φωνή σε κάποιο σημείο, πάντα ήθελε να ξαναγράψει ένα στίχο. Ήταν τρομερά σχολαστικός.» Η σχολαστικότητα του Maxwell αποδείχτηκε πρότυπη για τη δημιουργία ενός αποτελέσματος που και πιστό στο όραμά του θα παρέμενε και θα ανταμειβόταν με κριτική αποδοχή και μαζική απήχηση στο κοινό. Ο Maxwell ήθελε πρωτίστως να αποτυπώσει το δικό του όραμα στο δίσκο του και όχι να ακολουθήσει μια εμπορική μόδα, ήθελε να εκφράσει μουσικά αυτό που νιώθει όταν ακούει τους αγαπημένους του soulmen. Γι’ αυτό και διάλεξε τόσο επιλεκτικά τους συνεργάτες του.
Stuart Matthewman: από τους Sweetback, αρχιτέκτονας του ήχου της Sade
Ουσιαστικά, το επιτελείο των ανθρώπων που επέλεξε να τον πλαισιώσει ήταν ένα κράμα από το σχήμα των Groove Collective και των Sweetback. Από τους Groove Collective ο Maxwell γνωρίστηκε με τον κιμπορντίστα Itaal Shur μέσω της κοινής φίλης τους τραγουδίστριας Gina Figueroa, στο club Giant Step. H χημεία του με τον Shur ήταν άμεση και καταλυτική, έγραψαν άμεσα τρία τραγούδια στο μικροσκοπικό σπίτι του Itaal Shur (είχε την κονσόλα του πάνω από το κρεβάτι του). Ο Shur έφερε μαζί του στα στούντιο όπου πήγαιναν να ηχογραφήσουν τις ιδέες που είχαν σκαρώσει στο σπίτι του (Electric Lady Studios, RPM, Sorcerer και Chung King Studios στη Νέα Υόρκη) και τον μπασίστα των Groove Collective, τον Jonathan Maron. Με τον Stuart Matthewman, κιθαρίστα και σαξοφωνίστα των Sweetback τους οποίους χρησιμοποιούσε η Sade ως μπάντα της και που και αυτοί ετοιμάζονταν να κυκλοφορήσουν το ντεμπούτο album τους παράλληλα, ο Maxwell γνωρίστηκε μέσω του περκασιονίστα της Sade, Karl Vanden Bossche. Μέχρι και τον ηχολήπτη της Sade πήρε, τον Mike Pela για να κάνει τις μίξεις του, προκειμένου να νιώσει σιγουριά ότι θα αποτυπωθεί στο τελικό προϊόν αυτό που πραγματικά ήθελε. Ο Maxwell αντάλλασε επί μέρες ιδέες και πειραματιζόταν μαζί τους, έγιναν φίλοι, ένιωσαν ομάδα και έδεσαν σαν ένα συνεργατικό επιελείο που εμπνεόταν από την υψηλότερη μορφή της soul. Ως μόνιμο συνεργάτη αναφοράς του είχε και τον κολλητό του από τότε που δούλευαν και οι δύο ως σερβιτόροι στο Coffee Shop της Νέας Υόρκης, τον Hod David.
Itaal Shur: από τους Groove Collective, ο συνδετικός κρίκος του Maxwell με τους κατάλληλους ανθρώπους
O Maxwell πάλαιψε με την Columbia προκειμένου να επιβάλλει τον Itaal Shur ως συνεργάτη του. Η Columbia ήθελε φυσικά γνωστά, ηχηρά ονόματα που θα φαντάζουν εντυπωσιακά στα δελτία τύπου – δεν μορούσε να ξέρει τότε η εταιρία ότι πέντε χρόνια αργότερα ο Shur θα έγραφε το «Smooth» για τον Santana και τον Rob Thomas… Ο Maxwell όμως είχε προς μεγάλη του χαρά και βετεράνους κοντά του: ο Leon Ware -ο άνθρωπος που έγραψε το «I Want You» για τον Marvin Gaye, έγραψε με τον Maxwell το «Sumthin’ Sumthin’» ενώ ο Melvin Wah Wah Watson, έπαιξε κιθάρα μαζί του και πρόσφερε τις πολύτιμες συμβουλές του. «Απίθανο» το βρήκε ο Maxwell ενθουσιασμένος το να συνεργαστεί με τον Leon Ware, όταν μίλησε στο Blues & Soul με αφορμή την επέτειο των είκοσι χρόνων της κυκλοφορίας του «Urban Hang Suite«: «Ήμουν 21 ετών και βρισκόμουν μαζί με τον Leon Ware έκανε δώρο το album που είχε έτοιμο ηδη, το «I Want You» στο Marvin Gaye. Ήταν ένα album που είχε γράψει και τραγουδήσει μόνος του. Ο Marvin Gaye το άκουσε και είπε «τον θέλω αυτό το δίσκο». Κι ο Leon του είπε «Ok, φυσικά. Πάρτο». Τι απίστευτη αυτοθυσία! Και από την άλλη έχω τον Melvin Watson που είμαι μεγάλος θαυμαστής όσων έκανε με τον Barry White και την Motown… Το να δουλέψω με αυτούς τους δύο ανθρώπους ήταν μια απίθανη χρυσή ευκαιρία που δεν θα ξεχάσω ποτέ!»
Maxwell και Hod David: φίλοι και συνεργάτες από τότε που δούλευαν σερβιτόροι στη Νέα Υόρκη
Σύμφωνα με τον Shur στο στούντιο κατά τη διάρκεια της δημιουργικής διαδικασίας τους ήταν «έντονα επηρρεασμένοι από τον Marvin Gaye με τον οποίο ο Maxwell ταυτιζόταν περισσότερο. Ακούγαμε Sade, Kate Bush, Tears For Fears και Mary Jane Girls. Επίσης ακούγαμε Brandy, TLC και Mary J. Blige. Θυμάμαι που ο Maxwell είπε μια μέρα «Δεν θα έχουμε αυτό το ρυθμό από το ανοιχτό πιατίνι του “Impeach the President”. Εκείνη την εποχή όλοι το χρησιμοποιούσαν. Ο Maxwell συνεργαζόταν επίσης με τον Peter Mokran -ηχολήπτης και παραγωγός- οπότε και ο R. Kelly ήταν μια μεγάλη επιρροή.» Σχετικά με τον ποιο ήχο θέλησε να αποδώσει στο album του, ο Maxwell είπε στο Okayplayer: «Κατά πολλούς τρόπους νομίζω ο D’ Angelo, καλλιτέχνες σαν τον Omar, η όλη μαύρη βρετανική σκηνή ήταν πολύ επιδραστική για μένα γιατί έκαναν αυτό που ήθελαν. Ένιωθα ότι υπάρχει ελπίδα για αυτό που προσπαθώ να κάνω. Δηλαδή δεν ήμουνα μόνος μου. Ήμουν ευγνώμων αλλά τρομοκρατημένος την ίδια στιγμή. Φοβόμουνα ότι θα τελειώσει όλο πολύ γρήγορα και θα γινόμουνα one hit wonder.» Η αμηχανία του ραδιοφώνου στην Αμερική ήταν πασιφανής αφού δεν ήξερε πού να τον κατατάξει… όπως ακριβώς και η εταιρία του που καθυστέρησε πάνω από ένα χρόνο την κυκλοφορία του, μην ξέροντας πώς να τον λανσάρει αφού αψηφούσε τα συμβατικά είδη της εποχής του, ενόσω άρθρωναν κάποιες αμήχανες ταμπέλες, όπως «ο νέος Prince» που φυσικά δεν ανταποκρίνονταν με τίποτα στην πραγματικότητα. Τελικά το album του κυκλοφόρησε στις 2 Απριλίου 1996, στα 57α γενέθλια του Marvin Gaye…
Maxwell «Urban Hang Suite» (Απρίλιος 1996, Columbia)
Για τα είκοσι χρόνια του «Urban Hang Suite» ο Maxwell ή Musze όπως είναι το ψευδώνυμο που χρησιμοποιει συχνά στα credits, μίλησε στην Charli Penn του Essence: «Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι είκοσι χρόνια μετά που έκανα όταν ήμουν 21 ετών θα σήμαινε κάτι ή θα διαρκέσει στην δοκιμασία του χρόνου σε σημείο ώστε να δώσω συνέντευξη για αυτό ως σημείο αναφοράς. Είναι συναρπαστικό που έκανα αυτές τις επιλογές τότε και παραμένουν ακόμα στις καρδιές των ανθρώπων μέχρι και σήμερα. Αυτό που είναι σπουδαίο είναι ότι συνεχίζω να δουλεύω με τους ίδιους ανθρώπους και στο καινούργιο album μου. Ήταν πάντα σαν οικογενειακή κατάσταση και νομίζω ότι αυτό το έκανε ιδιαίτερο. Ποτέ δεν ξέφυγα για να αποφασίσω να το γυρίσω στην super pop και να πω «ok, θέλω να μπω στο pop ραδιόφωνο, θα δουλέψω με αυτόν τον παραγωγό και θέλω να αλλάξω το στιλ μου για να βγάλω πολλά λεφτά και να βρίσκομαι στην τηλεόραση.» Έμεινα πιστός στην ομάδα μου.» Αυτή την ομάδα τόνισε και στη συνέντευξή του στον Guardian όταν ο Brad Nelson από την εφημερίδα τον ρώτησε γιατί του παίρνει τόσα χρόνια να βγάλει καινούργια μουσική και ανάμεσα στα albums του μεσολαβεί τόσος πολύς καιρός. «Δεν έχω γύρω μου μία μαφία παραγωγής που τα φέρνει όλα σε πέρας. Δεν είναι το στιλ μου αυτό, δε με ενδιαφέρει. Μακάρι να μπορούσα – θα ήταν ωραία, θα είχα μια ωραία Lamborghini ή κάτι τέτοιο. Το ερώτημα είναι ένα: «Θα το έκανε αυτό η Sade; Θα το έκανε αυτό ο Marvin;»
Ο Maxwell επέμεινε στις μουσικές αναφορές του και στο Essence: «Κοιτάζω ψηλά προς τον Marvin Gaye και προφανώς την Sade και τον Sam Cooke, που ζούσαν με ένα συγκεκριμένο κώδικα, σαν δόγμα. Δουλεύουν από την ψυχή τους και είχαν ανάγκη να ζήσουν τις εμπειρίες τους με σκοπό να τις καταγράψουν, αντί να περιμένουν να τους τις δώσουν έτοιμες τρίτοι άνθρωποι. Δεν είμαι κατά τού να συνεργάζομαι με άλλους ή να εμπνέομαι από το τραγούδι κάποιου, αλλά πρέπει αυτό να είναι συντονισμένο με ό,τι προσπαθώ να αφήσω πίσω μου ως κληρονομιά.»
Το «Ascension (Don’t Ever Wonder)» ήταν το μόνο τραγούδι από τα πέντε που υπήρχαν στο πρώτο δοκιμαστικό που είχε φτάσει στα χέρια του Mitchell Cohen που μπήκε στο album. Ήταν ουσιαστικά η πρώτη επιτυχία του Maxwell που κυκλοφόρησε σε single στις 30 Ιουλίου του 1996, δυόμισυ μήνες μετά το ντεμπούτο single του «Til’ The Cops Come Knocking«, μία θεϊκή μελωδία που έφερνε στο νου τις πιο σεξουαλικές, αισθαντικές στιγμές του Teddy Pendergrass. To «Ascension (Don’t Ever Wonder)» κατάφερε να φτάσει ως το Νο.36 του pop chart και ήταν αυτό που έδινε στο ευρύ κοινό την δυναμική του: ένας καλλιτέχνης με απίστευτα ψηλό δείκτη καλαισθησίας που δε χωράει στα συμβατικά ραδιόφωνα γιατί τραγουδάει με spiritual τρόπο έναν ερωτικό παιάνα.
Σχετικά με τη δημιουργία του «Ascension» είπε ο Itaal Shur «Χρησμοποιήσαμε το MPC (Media Player Classic) και είχαμε ήδη προγραμματίσει κάποια πράγματα σ’ αυτό αλλά το ρεφρέν του τραγουδιού δεν είχε γραφτεί ακόμα. Είχε έτοιμες τις στροφές του τραγουδιού και περνούσαμε την ώρα μας παίζοντας άλλα ρεφρέν για το κομμάτι. Αρχικά το τραγούδι ήταν ολοκληρωτικά διαφορετικό. Αργότερα μορφοποιήθηκε στο «Ascension» αφού πέρασε από τρεις ή τέσσερις διαφορετικές ιδέες στο ρεφρέν. Ο Maxwell ήξερε ότι το τραγούδι έχει προοπτική αν και δεν είχε ακόμα ένα συμπαγές ρεφρέν και προσπάθησε πάρα πάρα πολλές φορές να βρει αυτό που θέλει. Υπάρχουν τραγούδια που έχουν επηρρεάσει πάρα πολύ το «Ascension«, το βασικό είναι το «Before I Let Go» των Maze. Στην εισαγωγή του «Ascension» το μελωδικό μέλισμα που κάνει με τη φωνή του o Maxwell είναι πολύ όμοιο με το «Before I Let You Go«.»
Ο στίχος του Maxwell είναι ξεκάθαρα ρομαντικός, ανάμεσα στο καρδιοχτύπι και το αίσθημα δεν παρεμβάλλεται τίποτα στο δρόμο, μόνο η παρόρμηση του ερωτικού ξυπνήματος -θυμηθείτε το «I Want You» του Marvin Gaye». O Maxwell δεν προσθέτει στο αντικείμενο του πόθου του στοιχεία από το coolness και τη μόδα της εποχής, δεν αναφέρεται στα ρούχα ή στα μαλλιά της, δεν αναφέρεται σε τίποτα άλλο παρά μόνο στο αντικείμενο του πόθου του.
Το «Ascension (Don’t Ever Wonder)» του Maxwell:
Συνέβη τη στιγμή που εμφανίστηκες Γιατί ήσουν ένα όνειρο που δεν θάπρεπε να είναι Μία φαντασία αληθινή Μου πρόσφερες αυτό το καρδιοχτύπι, μωρό μου Αυτόν το ρυθμό μέσα μου Και μ’ έκανες να νιώθω όμορφος, να νιώθω καλός, να νιώθω αγαπητός Δώσε μου τον παράδεισο
Δεν θα ‘πρεπε λοιπόν να συνειδητοποιήσω Ότι είσαι το ψηλότερο από τα ψηλά; Αν δεν το ήξερες, τότε θα στο πω εγώ Για να μην αναρωτηθείς ποτέ.
Πες μου λοιπόν πόσο, πόσο θα κρατήσει Μέχρι να μιλήσεις μωρό μου Γιατί δεν πρόκειται να ζήσω τη ζωή μου Μέχρι να βρεθείς στο πλάι μου Μου έδωσες το αίσθημα Το αίσθημα στη ζωή μου
Δεν θα ‘πρεπε λοιπόν να συνειδητοποιήσω Ότι είσαι το ψηλότερο από τα ψηλά; Αν δεν το ήξερες, τότε θα στο πω εγώ Για να μην αναρωτηθείς ποτέ.
Maxwell «MTV Unplugged» (Ιούλιος 1997, Columbia)
To «Ascension (Don’t Ever Wonder)» σε unplugged εκτέλεση από τον Maxwell:
Ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία του «Urban Hang Suite» κυκλοφόρησε το mini album «MTV Unplugged» στο οποίο εκτός του ότι διασκεύαζε το «This Woman’s Work» της Kate Bush και το «Closer» των Nine Inch Nails, πρόσφερε και jazzy εκτελέσεις σε μερικά τραγούδια του ντεμπούτου album του, ανάμεσα στα οποία φυσικά, φιγούραρε και το «Ascension (Don’t Ever Wonder)«. Η μπάντα είναι εξαιρετική, ο ήχος ζεστός και ο Maxwell ένας χαμογελαστός και ζαλιστικά sexy διασκεδαστής, ένα μικρό, οργανικό soul στολίδι που κατέχει ιδιαίτερη θέση στην εποποιία των ηχογραφήσεων του MTV.
Sweetback «Sweetback» (1996, Columbia)
Το «Softly Softly» των Sweetback featuring Maxwell:
Την ίδια χρονιά που κυκλοφόρησε το «Urban Hang Suite» ο Maxwell φυσικά τραγούδησε καλεσμένος και στο album των Sweetback, της μπάντας της Sade που κυκλοφορούσε για πρώτη φορά υλικό χωρίς την ντίβα ανάμεσά τους. Ο Stuart Matthewman μαζί με τους Andrew Hale και Paul S. Denman στο album τους μεταξύ άλλων είχαν καλέσει και την Bahamadia, την Amel Larrieux, τον Chocolate Genius, τον El Debarge και τον Leroy Osbourne σε διαφορετικά τραγούδια για φωνητικά. Ο Maxwell τραγούδησε το «Softly Softly» με την χαρακτηριστική δοτικότητά του, ένα τραγούδι που άνετα θα μπορούσε να βρίσκεται μέσα στο ντεμπούτο album του.
Various Artists «Red, Hot + Rio» (1996, Antilles / Verve)
Το «Segurança» του Maxwell:
Πάλι μέσα στην ίδια χρονιά, ο Maxwell τραγούδησε για το «Red Hot + Rio» το βραζιλιάνικης μουσικής κατεύθυνσης project που σκοπό είχε να αφυπνίσει τις συνειδήσεις για το AIDS και να ενισχύσει τον αγώνα για την ενημέρωση του κοινού. Ο Maxwell μαζί με τον Stuart Matthewman έφτιαξαν το υπέροχο «Segurança (Safety)» και κάλεσαν τον Vinicius Cantuária να παίξει κιθάρα και κρουστά. Ο Maxwell τραγούδησε με έναν τρόπο που έφερνε στην επιφάνεια τα μουλάτα χρωματοσώματά του, ένα κομμάτι που στέκεται σαν απόλυτα φυσικό μέσα στο ρεπερτόριό του, βραζιλιάνικο μέσω Νέας Υόρκης αλλά και τόσο αέρινο και τρυφερό.
Maxwell «Ascension Don’t Ever Wonder The Tribute» (Ιούνιος 1996, Columbia)
To «Ascension (No One’s Gonna Love You, So Don’t Ever Wonder)» του Maxwell:
Στο ένα από τα δύο singles που κυκλοφόρησε το «Ascension (Don’t Ever Wonder)» περιεχόταν η κανονική εκτέλεσή του αλλά και μία εξαιρετική παραλλαγή του που φανερώνει πόσο βαθιά πιστός στην νυχτερινή αστική soul είναι ο Maxwell: το «Ascension (No One’s Gonna Love You, So Don’t Ever Wonder) (The Tribute Uncut)» ένα μαεστρικά φτιαγμένο mash up ανάμεσα στο «Ascension» και το «No One’s Gonna Love You» των S.O.S. Band.
S.O.S. Band «No One’s Gonna Love You» (1984, Tabu Records)
To «No One’s Gonna Love You» των S.O.S Band:
Το αριστούργημα των S.O.S. Band κυκλοφόρησε το 1984 στο πέμπτο album τους «Just The Way You Like It» και παρότι έφτασε μόλις στο Νο.102 των pop charts του Billboard (και στο No.15 των r’n’b charts) αποτελεί ένα από τα πιο αισθαντικά τραγούδια της μπάντας από την Atlanta (το όνομά τους σημαίνει Sound Of Success Band) και μια από τις πιο γλυκές και αιθέριες ερμηνείες της τραγουδίστριάς τους Mary Davis. Συνθετικά, το «No One’s Gonna Love You» είναι ένα εμβληματικό τραγούδι του δίδυμου Jimmy Jam & Terry Lewis που άλλαξε το πρόσωπο της soul στα ’80s με τη χαρακτηριστική, στιβαρή rhythm section. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι το επιτελείο του Maxwell επέλεξε αυτό για να το δέσει beat to beat με το «Ascension (Don’t Ever Wonder)» αφού είναι εμφανές ότι αποτελεί ένα από κείνα τα κομμάτια που στοίχειωναν το νου του Maxwell με την υψηλή κλάση τους και την καλαισθησία τους.
Maze «Before I Let You Go / Golden Time Of The Day» (1981, Capitol Records)
To «Before I Let Go» των Maze featuring Frankie Beverly:
Σύμφωνα με τον Itaal Shur αυτό είναι το τραγούδι πάνω στο οποίο βασίστηκε για τη φωνή του ο Maxwell στο «Ascension«, αυτό άκουγαν στο στούντιο, ένα θαυμάσιο soul από το 1981 που δεν είχε μπει σε κανένα στούντιο album των Maze παρά είχε κυκλοφορήσει σε single σε στουντιακή εκτέλεση στην Αγγλία και σε live εκτέλεση από τη Νέα Ορλεάνη στην Αμερική, μαζί με την live εκτέλεση του «Golden Time Of The Day» από το Hammersmith Odeon. Ο Frankie Beverly είναι ένας απίθανος crooner από το San Francisco της California που ο Maxwell λάτρεψε φανατικά, ειδικά όταν έμαθε ότι τον Frankie Beverly και τους Maze τους είχε επιλέξει προσωπικά ο Marvin Gaye για την περιοδεία του και το 1976 τους άλλαξε το όνομα από Raw Soul σε Maze. O Frankie Beverly είναι στη λίγκα της πολύ ψηλής κλάσης της soul με χαρισματικό φαλτσέτο και ένα βιμπράτο θαυματουργό συχνά στις ερμηνείες του.
Lashun Pace «Just Because God Said It» (1998, Savoy Records)
To «Ascension (Don’t Ever Wonder)» από την LaShun Pace:
Η LaShun Pace από την Atlanta του Georgia παράλλαξε τους στίχους του τραγουδιού για να το απευθύνει στον Χριστό σε μία πραγματικά σεισμική δοξαστική gospel ερμηνεία μέσα από το album της «Just Because God Said It» του 1998, αν και δεν είναι και πολύ ηθικό να παραλάσσεις τους στίχους ενός έργου για να εξυπηρετήσεις τον οποιοδήποτε σκοπό. Η Lashun Pace που ξεκίνησε με τις αδελφές της να τραγουδάει ως Anointed Pace Sisters κυκλοφορώντας πέντε albums μαζί τους και ακολούθησε από το 1990 μία προσωπική καριέρα ως τραγουδίστρια και ηθοποιός πάντα προσανατολισμένη στο χριστιανικό soul τραγούδι κυκλοφορώντας οκτώ προσωπικά albums ως το 2014.
Londa Larmond «Love Letters» (2001, EMI Gospel)
Το «Ascension («Don’t Ever Wonder)» από την Londa Larmond:
Η Londa Erica Larmond από το Toronto του Καναδά χρησιμοποίησε το στιχουργικό μόρφωμα που ερμήνευσε η LaShun Pace πριν από αυτή και το απόδωσε σε ένα υπερμοντέρνο για την εποχή του synth funk σε παραγωγή Michael Anthony Taylor, μέσα από το album της «Love Letters» του 2001. Η ερμηνεία της, φισκαρισμένη μέσα στην παραγωγή θυμίζει περισσότερο soul ντίβα παρά αφοσιωμένη gospel ερμηνεύτρια.
Το «L’ Esclave Endormi» είναι η ομορφότερη μελωδία που έχω ακούσει στη ζωή μου. Από όλο το φάσμα της pop κουλτούρας. Είναι απλή, δωρική και λατρευτική, διαθέτει πόθο και λαχτάρα στα σπλάχνα της, είναι ερωτική με έναν τρόπο ευγενή και ανυψωτικό. Είναι ένα αριστούργημα που σε μεγάλο βαθμό δεν έχει ανακαλυφθεί, δεν έχει πάρει τη θέση της στο θρόνο που της αξίζει. Παραμένει ένα καλά κρυμμένο μυστικό γεννημένο από την καρδιά της Ευρώπης, μία μελωδία με πολυεθνή καταγωγή και με παχιά σκόνη στιβαγμένη πάνω της από το χρόνο. Παρότι η μεγάλη ομπρέλα της pop και rock κουλτούρας έχει προσφέρει πολλές μελωδίες, σύνθετες, πολυδαίδαλες, εύγλωτες και συγκινητικές, νομίζω, ότι ποτέ άλλοτε δεν παρήχθη Υψηλή Τέχνη τόσο συγκλονιστική, από τη χημεία μιας μελωδικής γραμμής, μιας νυχτωδικής ατμόσφαιρας και μιας θεϊκής ερμηνείας. Υψηλή Τέχνη όσο ο «Ευρύωνος Τάφος» του Καβάφη, όσο ο «Σκλάβος που Πεθαίνει» του Michelangelo, όσο ο «Καυγατζής» του Rainer Werner Fassbinder, όσο «Τα Θαύματα Της Σικελίας» του Wilhelm Von Gloeden…
Ο Richenel στις αρχές της καριέρας του, μέλος των synth funksters Fetisj
Το 1985 η 4AD είχε ήδη χτίσει τη φήμη της ως η ανεξάρτητη εταιρία του Ivo Watts Russell που αντιπροσωπεύει τον σκοτεινό μπαρόκ ήχο της μελαγχολίας και της ατμοσφαιρικότητας με τους Cocteau Twins, τους Dead Can Dance και τους This Mortal Coil να πρωταγωνιστούν στον κατάλογό της. Ωστόσο, είχε ήδη προσθέσει στον κατάλογό της και σχήματα της αντίπερα όχθης, του ρυθμού και της εκζήτησης των synths όπως το μείγμα των phat beats των Wolfgang Press και η ηλεκτρονική χορευτική γοητεία των Clan Of Xymox. Η κυκλοφορία όμως του «L’ Esclave Endormi» ερχόταν να γεφυρώσει τους δύο κόσμους αφού ο Richenel που το ερμήνευσε προερχόταν από την synth funk κουλτούρα της Ολλανδίας, αλλά το τραγούδι που έμελλε να προστεθεί στο ρεπερτόριο της 4AD προερχόταν από την μελωδική, ατμοσφαιρική στόφα ενός fusion Ευρώπης και Ασίας, κλασικότητας και οριενταλισμού. Ο Hubert Richenel Baars, γεννημένος στο Amsterdam αλλά με καταγωγή από το Σουρινάμ ήταν κάτι σαν την ολλανδική εκδοχή του Pete Burns των Dead Or Alive, ένας μαγνητικά όμορφος gay τραγουδιστής με απαράμιλλο ερμηνευτικό χάρισμα.
O Richenel σε drag.
«Έκανα μια τρελή ζωή» ομολόγησε ο Richenel στον Martin Aston, συγγραφέα του βιβλίου «Facing The Other Way: The Story Of 4AD«. «Ποτέ δεν είχα σκοπό να γράψω μουσική ή να τραγουδήσω αλλά η μουσική βρισκόταν πάντα στο σπίτι μας.» Στα είκοσι ένα χρόνια του, την άνοιξη του 1979 ο Richenel βρέθηκε να αντικαθιστά την τραγουδίστρια των Luxor. Το ένα πιθανό πρόβλημα ήταν ότι ο εραστής της τραγουδίστριας της μπάντας ήταν μέλος των Hell’s Angels και έτσι οι μηχανόβιοι αποτελούσαν το βασικό πυρήνα του κοινού τους. «Το περίεργο είναι ότι και οι Hell’s Angels με αγαπούσαν επίσης» θυμάται, ακόμα και όταν ντυνόταν εκκεντικά με θηλυπρεπή εμφάνιση. «Δεν ήμουν πάντα τραβεστί, πάντα όμως φορούσα κραγιόν και ψηλά τακούνια. Εκείνες τις μέρες αυτό ήταν ακόμα ζήτημα.»
Η εκκεντρική γαλλίδα – τουρκάλα Armande Altaï συνέθεσε το «L’ Esclave Endormi»
Ο Richenel ήξερε ότι δεν ήταν η μοίρα του να περάσει τη ζωή του δουλεύοντας ως μεταφραστής για μια τράπεζα του Amsterdam και το βράδυ να τραγουδάει για τους Hell’s Angels. Στη σχολή Καλών Τεχνών Gerrit Rietveld, όπου σπούδαζε θεατρικό κοστούμι, έγινε φίλος με την καλλιτεχνική multi media κολλεκτίβα Fetisj οι οποίοι και συμμετείχαν στο ντεμπούτο album του «La Diferencia» το 1982. Ο τίτλος ήταν φιλόδοξος, περισσότερο τουλάχιστον από το τυπικό soul funk που έπαιζαν. H σωτηρία ήρθε το 1984 όταν άκουσε το «L’ Esclave Endormi» στο ραδιόφωνο των Βρυξελλών, στην ερμηνεία της εκκεντρικής camp τραγουδίστριας και ηθοποιού Armande Altaï. Η Altaï γεννημένη στο Alep της Συρίας με γαλλική και τουρκική καταγωγή σπούδασε στο κονσερβατόριο της Μασσαλίας στη Γαλλία, υποδύθηκε τη Μαρία Μαγδαληνή στο musical «Godspell» το 1972 και το 1973 ηχογράφησε το πρώτο single της στη γαλλική Mercury, συνεργάστηκε με τον Georges Wilson σε προχωρημένα οπερατικά και free jazz projects και στη συνέχεια ανέπτυξε το δικό της μείγμα οπερατικής μουσικής και προχωρημένης post punk ατμόσφαιρας, που απέδωσε δισκογραφικά σε τρία albums μεταξύ 1979 – 1983 συν άλλα δύο μετά την επιστροφή της στη δισκογραφία το 2001 και το 2007.
Το τρίτο album της Armande Altaï, «Nocturne Flamboyant» (1983, Mercury)
Το «L’ Esclave Endormi», γραμμένο από την ίδια, είχε κυκλοφορήσει στο τρίτο album της «Nocturne Flamboyant» ηχογραφημένο στα Strawberry Studios του Stockport στο Manchester, σε παραγωγή του Martin Hannett, του ιδιοφυούς παραγωγού της Factory που ευθυνόταν για τον απίθανο ήχο των Joy Division. Το album της Altaï επιχειρούσε την ίδια υβριδιακή ζεύξη κλασικού – ηλεκτρονικού, που είχε κάνει και ο γερμανός Klaus Nomi, με τη βοήθεια βρετανών μουσικών όπως ο μπασίστας Barry Adamson, ο πιανίστας Steve Hopkins και ο drummer John Doyle σε συνδυασμό με γάλλους μουσικούς όπως οι κιθαρίστες Jean Marie Hareb και Michel Zacha και ο πιανίστας και ενορχηστρωτής της, Patrick Morgenthaler.
Η εκτέλεση της Armande Altaï σε παραγωγή Martin Hannett:
Ωστόσο, όσο πάθος, δράμα και λαχτάρα και αν επιφύλασσε η ερμηνεία της Armande Altaï στο τραγούδι, θα αποδεικνυόταν μάλλον κατώτερη της μαγείας την οποία πρόσδωσε στη μελωδία ο Richenel. Και ο Richenel είχε εύλογα, μεγάλη επιθυμία να ερμηνεύσει αυτό το τραγούδι, έναν ύμνο στην ομορφιά και στο θάμπος του αισθησιασμού, μια ωδή στην ερωτική επιθυμία και την ακατανίκητη ερωτική λαχτάρα που δημιουργεί ποιητές σαν τον Καβάφη. Η ματιά εδώ είναι ηδονοβλεπτική, συγκλονισμένη από τη συγκίνηση, ισόρροπη ανάμεσα στον ασυγκράτητο σεξουαλικό ερεθισμό και στη λυρική λεπτότητα της περιγραφής των αισθήσεων.
Η εκτέλεση του Richenel σε παραγωγή Dirk Blanchart:
Ωχρότητα, ορφική ομορφιά, Ξέσκεπο αγόρι στο στρώμα μου Λάμπει από διαστροφή Ανάσα αθώα στο στόμα Νωχελικός μέσα στις δαντέλες Βυθισμένο στον ύπνο το σώμα σου Από την επιθυμία διχάζεται Ο σκλάβος που κοιμάται
Σώμα που κολλάει από τα αρώματα και το κρασί Τυλιγμένος σε λουλουδένιες γιρλάντες Σαν δώρο στο φρέσκο πρωινό αέρα Γεμάτος νεύρο και ξεκούραστος Νωχελικός μέσα στις δαντέλες… Αιωρούμενος στην ανάσα του Αιόλου Ξαπλωμένος σαν άγαλμα μετά την καταιγίδα που κόπασε Που τον άγγιξε το φτερό της γαλάζιας αυγής Τα πλευρά σου ιριδίζουν σ’ ένα αμυδρό ρίγος Νωχελικός μέσα στις δαντέλες…
Το εξώφυλλο του LP «Statue Of Desire» (1985, Megadisc)
Το εξώφυλλο του ολλανδικού δωδεκάιντσου single (1985, Megadisc)
…και το αντίστοιχο εξώφυλλο του βρετανικού δωδεκάιντσου single (1986, 4AD)
H Megadisc, η ανεξάρτητη δισκογραφική της Ολλανδίας που κυκλοφορούσε με ζήλο βρετανικό post punk και εκλεκτικές ηχογραφήσεις από την ολλανδική σκηνή, υπέγραψε τον Richenel και προσπάθησε να τον πείσει ότι έπρεπε να ηχογραφήσει σε disco ύφος το «L’ Esclave Endormi«. Ο Richenel είχε τελείως διαφορετική άποψη: προτίμησε την αισθαντική ερμηνεία που τον έφερνε κοντύτερα στην ατμόσφαιρα σχημάτων όπως οι Dead Can Dance, αν και η ενορχήστρωση του τραγουδιού παράπεμπε πιο πολύ στην synth pop των 80s, σε επιμέλεια του βέλγου nu pop καλλιτέχνη Dirk Blanchart με προεξάρχοντα τα keyboards του Hans Helewaut. Η Megadisc έστειλε ένα αντίτυπο του καινούργιου τότε album του Richenel, «Statue Of Desire» στον Ivo στην 4AD. O Ivo δεν βρήκε τίποτα ενδιαφέρον σ’ αυτό πέρα από το «L’ Esclave Endormi«.
Ivo Watts Russell
«Διέθετε μια απόλυτη αγνότητα και ομορφιά, κι έτσι ζήτησα τα μέρη του τραγουδιού έτσι ώστε να τα ρεμιξάρω μαζί με τον John Fryer – κάτι που νομίζω, κάναμε πολύ όμορφα,» είπε ο Ivo στον Martin Aston. To remix κυκλοφόρησε σε ένα δωδεκάιντσο single μαζί με την αυθεντική εκτέλεση του Richenel και ανέδειξε την εξαιρετική τεχνική του τραγουδιστή στη διάρκεια επτά ζαλιστικών λεπτών. «Είναι μια από τις πιο αγαπημένες μου κυκλοφορίες της 4AD όλων των εποχών» λέει ο Ivo. «Όμορφη εικόνα, λογότυπο, όμορφη ερμηνεία από έναν όμορφο άνθρωπο. Είναι ίσως το πιο αγαπημένο μου εξώφυλλο από την 23 Envelope. Ο Nigel και ο Vaughan συνεργάστηκαν άψογα.»
Η εκτέλεση του Richenel στην αφαιρετική προσέγγιση της παραγωγής Ivo Watts Russell και John Fryer:
L’ Esclave Rebelle
L’ Esclave Mourant
Το κυνήγι της αισθητικής τελειότητας από την 23 Envelope, την εταιρία γραφιστικής του Vaughan Oliver με την οποία συνεργαζόταν η 4AD, έφτασε στην αποθέωσή του με το «L’ Esclave Endormi». Η φωτογραφία από τον Nigel Grierson του γυμνού αγοριού μέσα σε ένα λουτρό γάλατος στήθηκε κατ’ εικόνα των δίδυμων αγαλμάτων του φλωρεντίνου Michelangelo, «L’Esclave Mourant» και «L’ Esclave Rebelle«, ο Vaughan Oliver όμως θεωρεί ότι η εικόνα είναι περισσότερο επηρρεασμένη από το γερμανό φωτογράφο του 19ου αιώνα, βαρώνο Wilhelm Von Gloeden του οποίου οι φωτογραφίες από τους νέους της Σικελίας «Wonders Of Sicily«, αποτελούν αποσπάσματα από μια πολύ διαφορετική γενιά ως προς τα ήθη.
Η δουλειά του Von Gloeden σε άλλο χρονικό πλαίσιο θα προκαλούσε διαμαρτυρίες για τις σκανδαλώδεις γυμνές απεικονίσεις των αγοριών της Σικελίας σε πλατωνικές υπαινικτικές στάσεις, πέρα από το αισθητικό πνεύμα τους, την ιδιαίτερη χρήση του φωτός και τα υλικά που χρησιμοποιούσε για τα μοντέλα του προκειμένου να καλύψει τις σωματικές αμυχές (ένα make up σώματος που περιλάμβανε γάλα, ελαιόλαδο και γλυκερίνη) που τους τοποθετεί ως ακόλουθους του θεού Πάνα ή του Διόνυσου στην επαρχιακή, ειδυλλιακή επαρχία του νησιού. «Ο Nigel ζητούσε συνεχώς από το αγόρι να μπει σ’ αυτό το λουτρό με το κρύο γάλα» θυμάται ο Oliver. «Λειτουργείς όμως ως καλλιτέχνης, δεν σκέφτεσαι ότι αυτό είναι πονηρό. Ήταν δύο ετεροφυλόφιλοι καλλιτέχνες που συνεργάζονταν πάνω σ’ αυτό. Είναι υπέροχο εξώφυλλο.»
Το «L’ Esclave Endormi» ήταν μια κυκλοφορία που δεν θα είχε συνέχεια στη 4AD για τον Richenel αφού ο Ivo δεν ανακάλυψε άλλα στοιχεία στο υλικό του album του για να τα κυκλοφορήσει. Είχε αντιληφθεί όμως την ερμηνευτική δύναμη του Richenel κι έτσι τον κάλεσε στο Λονδίνο για τις ηχογραφήσεις του δεύτερου album των This Mortal Coil, «Filigree And Shadow«. Ο Ivo του έδωσε να ερμηνεύσει δύο τραγούδια – το «I Must Have Been Blind» του Tim Buckley και το «Five Brothers» των Quicksilver Messenger Service, μία ακόμα από τις αναμνήσεις του Ivo από την Δυτική Ακτή των Η.Π.Α. Πίσω στην Ολλανδία, ο Richenel δεν κατάφερε να κεφαλαιοποιήσει την καλλιτεχνική επιτυχία του «L’ Esclave Endormi» αφού η δισκογραφία του στη συνέχεια (πέντε albums από το 1987 ως το 2008) κινήθηκαν σε nu pop πλαίσια της εποχής, αφήνοντας πάντα κάτι απ’ έξω από την τεράστια φωνητική ευρύτητά του. Περιπλανήθηκε από τα μέσα των 90s στην Ισπανία και στην Ibiza αναζητώντας μια πιο ταιριαστή μουσική φόρμα και κατέληξε να μετοικεί στο νότο της Γαλλίας τραγουδώντας jazz.
Παραλλαγή της αφίσας Blogovision 2015 από τον εξαιρετικό @onemanshowstudio
Φέτος λοιπόν κοιτώντας, ένα μόνο μερίδιο από το σύνολο των albums που κυκλοφόρησαν μέσα στο 2015 παρατηρώ ότι αυτά που πραγματικά πρωταγωνιστούν ως event releases (όχι μόνο εμπορικά αλλά και καλλιτεχνικά) είναι αυτά που συνδυάζουν ποικίλα στοιχεία μέσα τους -folk με ambient διάκοσμους, hip hop με ηλεκτρονική euro μετρονομία, metal με κλασικότροπες progressive φιοριτούρες κ.λπ.) Νομίζω ότι πλέον στη σύγχρονη μουσική τα πιο ενδιαφέροντα ακούσματα δεν έχουν να κάνουν με αυτό που κάποτε αποκαλούσαμε «καθαρότητα». Οι καθαρές μουσικές φόρμες έχουν απφέρει βαρετά, οπισθοδρομικά και μάλλον συντηρητικά προϊόντα. Αντίθετα, τα fusions κάθε είδους παράγουν συναρπαστικά και όσο γίνεται, πρωτότυπα ακούσματα. Κοιτώντας επίσης τις κυκλοφορίες της χρονιάς, διέκρινα ξεκάθαρα αυτά που δεν πρόκειται να τιμήσω στην εικοσάδα μου (ούτε καν στην εκατοστάδα μου), albums που «συνέβησαν» στην επικαιρότητα αλλά συνάντησαν την αμέριστη περιφρόνησή μου για διαφορετικούς λόγους το καθένα.
Να τονίσω εδώ ότι λόγω της εξέλιξης του τρόπου που λειτουργεί πλέον η δισκογραφία, κάποια μικρότερα σε albums διάρκεια (γύρω στο μισάωρο διάρκεια πλην κάτι) είναι έγκυρα στην ψηφοφορία. Δηλαδή το «Sunshine Special» των Baby Guru, το «High» των Royal Headache ή το «Heresy» των Soft Kill είναι έγκυρα ως mini lps και μπορείτε να τα ψηφίσετε.
Επίσης, save the date: 21 Δεκεμβρίου για να παραβρεθείτε στο get together της blogovision που παραδοσιακά πια γίνεται κάθε χρόνο. Φέτος πέφτει Δευτέρα. Θα ανακοινωθούν λεπτομέρειες για το πού κλπ. Να σας πω μόνο ότι ο fatako απείλησε να ανεβεί στα decks για να παίξει μια ώρα και υποσχέθηκε ότι θα κάνει να κουνηθούν ακόμα και οι πέτρες. Δεν ξέρω αν πρέπει να τρομάξετε ή να ενθουσιαστείε με αυτό! Πάντως θα πιούμε ποτά και θα κάνουμε και free hugs (από μένα πολλά free hugs σε αυτόν/ήν που θα ψηφίσει το ίδιο Νο.1 με μένα!)
Ενημερώνεστε από τα αντίστοιχα accounts της blogovision 2015 στα social media (facebook, twitter κλπ.) και φυσικά από το blog μου.
Ως τώρα είμαστε οι κάτωθι, σε μια λίστα ψηφοφόρων που καθημερινά εμπλουτίζεται και αυγαταίνει. Δηλώνετε συμμετοχή στο τρέχον post μέχρι 30 Νοεμβρίου. Δεν ξεχνάμε ότι η blogovision δεν είναι κλειστό club – όλοι μπορούν αν θέλουν να συμμετέχουν, αρκεί να έχουν 20 ιεραρχημένα, αγαπημένα albums μέσα στη χρονιά. Συνιστώ να ξαναδιαβάσετε τους όρους συμμετοχής για να αποφεύγουμε ακυρώσεις στην καταμέτρηση.
All Gone 