Burt Bacharach και Hal David: μία αξεπέραστη συνθετική δυάδα
Δεν είναι μόνο ότι ο Morrissey αποφάσισε στο καινούργιο album του να δράσει ως «θετός γιος» της California και να διασκευάσει μια σειρά εμβληματικών τραγουδιών σε sunshine pop, ενισχύοντας ίσως την αμφισβήτηση προς το πρόσωπό του λόγω της στήριξης του στο ακροδεξιό κόμμα For Britain. Αυτό από μόνο του κάνει μια διαφορά, όταν ο πατριάρχης της συναισθηματικής οδύνης, επιλέγει λάμψεις και φως. Αυτό που ίσως έχει ένα επιπλέον νόημα για αυτό το κείμενο είναι το γεγονός ότι ένα από τα λιγότερο προβεβλημένα τραγούδια του Burt Bacharach και του Hal David, ξανάρχεται στο φως με την ευκαιρία της κυκλοφορίας του Morrissey, ένα από κείνα τα τραγούδια που δεν σάρωσαν στα charts και δεν συζητήθηκαν όσο τα περιβόητα κανόνια της συνθετικής δυάδας. Το “Loneliness Remembers What Happiness Forgets” είναι ένα μικρό αριστούργημα φυσικά. Είναι όλη η χαμένη αίγλη της κομψής, υψηλοκλασάτης pop που χάθηκε μέσα στα χρόνια, συγκεκριμένα έσβησε σχεδόν όταν στα μέσα περίπου των 70s, η έλευση της disco με τα απαιτητικά beats και του punk με την αιχμηρή επιθετικότητα, δεν άφησαν περιθώρια να ανασάνει το καλλίγραμμο, διακριτικό στιλ τραγουδιού με τις λεπτές, παστέλ αποχρώσεις.
Το “Loneliness Remembers What Happiness Forgets” γράφτηκε στα τέλη των 60s από το συνθετικό δίδυμο, σε μια εξαιρετική έκλαμψη: ο Hal David εμπνεύστηκε τα λόγια από την θνησιγένεια του έρωτα και το μελαγχολικό αποτύπωμα που αφήνει η απώλειά του και ο Burt Bacharach έντυσε αυτά τα λόγια με ένα «διαβραζιλιανικό» ρυθμό -σύμφωνα με τον ίδιο- ένα “cross-brazilian” τέμπο με απίθανη μελωδική ακολουθία, μία bossa nova για μη-εξοικειωμένους με την τροπικότητα, λευκούς κυρίως, ακροατές.
Η Μοναξιά Θυμάται Ό,τι η Ευτυχία Ξεχνάει
Έπρεπε να σε χάσω για να θυμηθώ ότι η ζωή δεν είναι μόνο ηλιαχτίδες και γέλια
Η Μοναξιά Θυμάται Ό,τι η Ευτυχία Ξεχνάει
Και όταν ερωτεύεσαι τόσο γρήγορα
Η ηλιαχτίδα δεν διαρκεί για πάντα μετά από κάθε στάλα βροχής
Πρώτα ήρθε η απόλαυση μετά ο πόνος
Ήμασταν το θέμα συζήτησης στην πόλη
Ρώτα οποιονδήποτε τριγύρω και θα σου πει
Ήμασταν η φλόγα που φωτίζει τα αστέρια
Κανένας άλλος έρωτας δεν ήταν τόσο λαμπερός όσο ο δικός μας
Όλα αναποδογυρίστηκαν, χάθηκε η αγάπη που βρήκα
Έφυγες μακριά, τώρα είμαι μόνος
Η Μοναξιά Θυμάται Ό,τι η Ευτυχία Ξεχνάει
Και όταν ερωτεύεσαι τόσο γρήγορα
Η ηλιαχτίδα δεν διαρκεί για πάντα μετά από κάθε στάλα βροχής
Πρώτα ήρθε η απόλαυση μετά ο πόνος
Είναι εκπληκτικό το ότι όσες εκτελέσεις του έργου επιχειρήθηκαν, αυτές ήταν από γυναίκες, κανένας άντρας δεν τόλμησε να αποδώσει τη μελαγχολία της ερωτικής απώλειας αυτού του τραγουδιού μέχρι τον Morrissey. Αυτές είναι οι βασικές εκτελέσεις του τραγουδιού από όσες κατάφερα να βρω, πλην της σλοβάκικης διασκευής της Eva Máziková που το ερμήνευσε ως «Tieň Slnečných Hodín» το 1974.
Allison Durbin
Album: Soft & Soulful
Label: His Master’s Voice
Year: 1969
Producer: Howard Gable
Στο δεύτερο album της η Allison Durbin ερχόταν από μια τεράστια επιτυχία στην Αυστραλία, τη διασκευή της στο “I Have Loved Me A Man” που πρώτη είχε κάνει επιτυχία η Morgana King και ανάμεσα σε διάφορα άλλα soul διαμάντια της εποχής που διασκεύαζε στο album της “Soft And Soulful” ηχογραφημένο στα Bill Armstrong Studios της Μελβούρνης από τους Ern Rose και Roger Savage, επίλεξε να ερμηνεύσει και αυτό το αριστούργημα, το οποίο έφερε σε πέρας με αξιοπρεπή kiwi pop διάθεση και κοντά στο bossa nova αίσθημα το οποίο είχε αρχικά συλλάβει ο Bacharach. Τα υπόλοιπα τραγούδια του album της ήταν σχεδόν όλα δεύτερες εκτελέσεις σε τραγούδια που είχαν σημειώσει επιτυχία την τελευταία τριετία: (το “Watch Out Love” της Betty Wright από το 1968, το “Just Ain’t No Love” και το “Am I The Same Girl” της Barbara Acklin από το 1968, το “Tra La La La La” των Variations από το 1967, το “When I’m Gone” της Brenda Holloway από το 1965, το “Heaven” των Rascals από το 1969, το “Letter To Bill” της P.P. Arnold από το 1968, το “Didn’t We” του Richard Harris από το 1969, το “A Man And A Woman” της Tamiko Jones και του Herbie Mann από το 1966, το “This Is The First Time” της Truly Smith από το 1968, το “Tonight I’ll Say A Prayer” της Eydie Gormé από το 1969, Η φωνή της απαλή και ψύχραιμη δημιουργεί μια αίσθηση που κυριαρχείται από την διάθεσή της να μοιάσει στις ερμηνεύτριες των οποίων διασκεύασε τραγούδια τους. Αυτό που πραγματικά προκαλεί εντύπωση με την εκτέλεση αυτή είναι το πώς κυκλοφόρησε ένα χρόνο πριν από εκείνη της Dionne Warwick, για την οποία οι Bacharach και David έγραψαν το τραγούδι. Πολύ καλά δικτυωμένος ο σύζυγος και παραγωγός της Howard Gable με επαφές με τη Νέα Υόρκη, κατάφερε να εξασφαλίσει το τραγούδι για την Durbin από το 1969 όταν ακόμα ο Bacharach ηχογραφούσε εναλλακτικά, πειραματικά δοκιμαστικά της σύνθεσης.
Το “Loneliness Remembers What Happiness Forgets” της Allison Durbyn:
H Allison Ann Durbin γεννήθηκε στις 24 Μάη 1950 στο Aukland της Νέας Ζηλανδίας και μετά το ξεκίνημά της στην pop σκηνή της χώρας της με έξι singles (τέσσερα στην Zodiac και δύο στην Impact) και μια μικρή θητεία της στην μπάντα του τότε, εραστή της, Mike Perjanik στo Sydney της Αυστραλίας, υπέγραψε στην His Master’s Voice και κυκλοφόρησε σε αυτήν τέσσερα albums (1969 – 1973) κι έντεκα singles, ένα από τα οποία σε ντουέτο με τον νεαρό τότε John Farnham, το “Baby, Without You” που έφτασε ως το Νο.16 το 1970 συν ένα που έγινε η μεγαλύτερη επιτυχία της στην Αυστραλία, η διασκευή της στο “Put Your Hand In The Hand” των Ocean που έφτασε ως το No.24 το 1971. Επί τρία χρόνια, από το 1969 ως το 1971, η Durbin ανακηρυσσόταν «βασίλισσα της pop» στην Αυστραλία ως Καλύτερη Γυναίκα Τραγουδίστρια. Ο γάμος της στα τέλη των 60s με τον παραγωγό και A&R τότε στην EMI Αυστραλίας, Howard Gable άρχισε να κλονίζεται όταν η Durbin σταμάτησε να σημειώνει επιτυχίες από το 1972 και μετά. Από το 1976 ως το 1983 κυκλοφόρησε οκτώ ακόμα albums στην εταιρία Hammard και το στιλ της είχε σταδιακά προχωρήσει προς την country αλλά ήδη από τα μέσα των 70s υπέφερε από κατάθλιψη και σύντομα παγιδεύτηκε στην ηρωίνη με αποτέλεσμα το διαζύγιό της από τον Howard Gable. Στα τέλη του 1984 μετά από μια υπερβολική δόση βγήκε στο δρόμο και χτυπήθηκε άσχημα από ένα διερχόμενο αυτοκίνητο στο Elizabeth Bay του Sydney και επιπλέον το 1985 καταδικάστηκε με ένα πρόστιμο διακοσίων δολλαρίων το μήνα επί ένα χρόνο ως κατηγορούμενη για κατοχή, χρήση και διακίνηση ηρωίνης. Ακόμα και μετά την αποτοξίνωσή της στο Odyssey House της Μελβούρνης, η κακοτυχία της συνεχίστηκε με ένα ακόμα αυτοκινητιστικό δυστύχημα που της δημιούργησε δύο σοβαρά κατάγματα στο σαγόνι. Το 1986 παντρεύτηκε τον αστυνομικό ερευνητή Ray Giles, προσπάθησε να αναστήσει την καριέρα της το 1992 με ένα album ακόμα, το “Reckless Girl” στη Raylan Records αλλά δεν δεν κατάφερε και πολλά πράγματα. Το 2007 βρέθηκε μπλεγμένη με τo μαφιόζο Giuseppe Joe Barbaro στο Μελβούρνη, για καλλιέργεια κάνναβης, λαθρεμπόριο ναρκωτικών και κλοπή ηλεκτρικού ρεύματος, προφυλακίστηκε για ένα χρόνο και τα ίχνη της χάθηκαν.
★★★★★★☆☆☆☆
Dionne Warwick
Album: I’ll Never Fall In Love Again
Label: Scepter
Year: 1970
Producer: Burt Bacharach, Hal David
Υπάρχει ένα καταπληκτικό οπτικό μαγνητοσκοπημένο ντοκουμέντο με τον Burt Bacharach στο πιάνο να καθοδηγεί την Dionne Warwick και στο πλαίσιο του coaching να την ενημερώνει για τον “cross-brazilian” ρυθμό του τραγουδιού και ταυτόχρονα να την γκρουμάρει με οδηγίες για την μελωδία σε συνάρτηση με την τοποθέτηση της φωνής της και την απόδοση που πρέπει να πετύχει ενώ ταυτόχρονα την καλμάρει και την διαβεβαιώνει ότι θα της αρέσει το τραγούδι. Δύσπιστη η Warwick και ταλαιπωρημένη από την πολυδαίδαλη συνθετική πένα του αντιμετωπίζει σχεδόν καχύποπτα τις διαβεβαιώσεις του… Είναι σχεδόν συγκινητικός μέχρι δακρύων ο Bacharach όταν καθοδηγεί την τυχερή Dionne Warwick, είναι σχεδόν συγκλονιστικός στο «μάθημά του» ιδιαίτερα σε συνάρτηση με την ασχήμια μεγάλου μέρους της κατοπινής, σύγχρονης pop. Πραγματικός θησαυρός ταλέντου και γνώσης, ο Bacharach έγινε ο πατριάρχης της ευαισθησίας και της ντελικάτης λεπτότητας, έτσι όπως αυτά εκφράστηκαν στο φίνο φωνητικό στιλ της Dionne Warwick.
Ο τρόπος που καθοδηγεί την ορχήστρα του ως φλογερός μαέστρος, ο Bacharach είναι ευθέως αντίστοιχος της μοναδικής αίσθησης του τραγουδιού: μία κορυφωμένη ενορχήστρωση με οργιώδη έγχορδα που αναπαριστούν τη φλόγα του έρωτα και ξαφνικές υφέσεις που καταδεικνύουν το τέλος του έρωτα και την άφιξη της μοναξιάς. Ο διαβραζιλιανικός ρυθμός της bossa nova παντρεύεται εδώ με την καλλίγραμμη νεοϋορκέζικη pop της αστικής ευγένειας με την Dionne Warwick να παραμένει ο θελκτικός, διακριτικός εαυτός της στα A&R Recording Studios της Νέας Υόρκης, με ηχολήπτες τους Larry Levine και Phil Ramone. Είναι να απορεί κανείς γιατί το τραγούδι δεν κυκλοφόρησε σε single παρά μόνο ως b-side στο “Let Me Go To Him” (που τον Μάη του 1970 έφτασε ως το No.32 του pop chart στο Billboard). Τα άλλα δύο singles που κυκλοφόρησαν από το δέκατο τρίτο album της Dionne Warwick ήταν το ομότιτλο “I’ll Never Fall In Love Again” (Νο.6 στα pop charts) και “Paper Maché” (No.43 στα pop charts), αρκετά για να εξασφαλίσουν στο album, το Grammy Καλύτερης Pop Γυναικείας Ερμηνείας για το 1971, ένα No.23 στα pop album charts και ένα No.07 στα r’n’b charts.
Το “Loneliness Remembers What Happiness Forgets” της Dionne Warwick:
Η Marie Dionne Warwick γεννήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου 1940 στο Orange του New Jersey, κόρη της Lee Drinkard, αδελφή της Dee Dee (Delia) Warwick), ανηψιά της Cissy Houston, εξαδέλφη της Whitney Houston και της Leontyne Price, ξεκίνησε από τις Drinkard Singers, συγγενείς της μητέρας της στο gospel στερέωμα και μετά τραγούδησε στις Gospelaires που μετεξελίχθηκαν στις Sweet Inspirations μέχρι που την ανακάλυψε ο Burt Bacharach και τη μετέτρεψε σε μούσα του ξεκινώντας μαζί του μια εκτυφλωτική καριέρα από το 1963 που την έφερε στο σημείο να αποτελεί μόλις τη δεύτερη star μετά την Aretha Franklin σε ρεκόρ επιτυχιών: πενήντα έξι από τα singles της μεταξύ 1963 – 1998 μπήκαν στο hot 100 του Billboard ενώ συνολικά ογδόντα τραγούδια της μπήκαν σε διάφορα charts του Billboard (r’n’b, adult contemporary κ.λπ.). Οι συνολικές πωλήσεις της ανέρχονται στα εβδομήντα πέντε εκατομμύρια singles και τα είκοσι πέντε εκατομμύρια albums, παγκοσμίως ενώ μεταξύ 1963 – 2019 έχει κυκλοφορήσει τριάντα εννέα albums κι έχει κάνει ντουέτα με Isaac Hayes, Spinners, Johnny Mathis, Luther Vandross, Glenn Jones, Barry Manilow, Jeffrey Osborne, Kashif, Howard Hewett, Celia Cruz, Ne-Yo, Billy Ray Cyrus, Blue System…
★★★★★★★★☆☆
Estela Raval
Album: Estela Raval
Label: CBS
Year: 1971
Producer: Oscar Cardozo Ocampo
Η ισπανική διασκευή του τραγουδιού σε “Ahora Me Doy Cuenta Lo Muy Feliz” ήταν η λατινοαμερικανική απάντηση της Estela Raval στην Dionne Warwick, δυναμική, επιταχυμένη και πιο χορευτική ώστε να ταιριάζει στο ταπεραμέντο των λατίνων. Ο μαέστρος Oscar Obdulio Cardozo Ocampo γεννήθηκε στις 27 Δεκεμβρίου στο Buenos Aires της Αργεντινής, γιος του συνθέτη Mauricio Cardozo Ocampo, και στην καριέρα του συνόδευσε με την ορχήστρα του δεκάδες καλλιτέχνες της χώρας του σε ηχογραφήσεις από το 1966: Los In, Fedra Y Maximiliano, Eduardo Rivas, Mercedes Sosa, Nana Caymmi, María Elena Walsh, Horacio Molina, Los Fronterizos, Domenico Modugno, Teresa Parodi κ.λπ.
Το “Ahora Me Doy Cuenta Lo Muy Feliz” της Estela Raval:
H Estela Raval γεννήθηκε στις 19 Μάη 1929 με το όνομα Palma Nicolina Ravalto στο Buenos Aires της Αργεντινής και ήταν η πρώτη latin pop τραγουδίστρια στη χώρα της που ξέφευγε από τα παραδοσιακά latin ιδιώματα. Έγινε η τραγουδίστρια των Cinqo Latinos από το 1957 ως το 1969 μαζί με τους Carlos Santinori, Héctor Buonsanti, Mariano Brisiglione και Ricardo Romero, κάτι σαν την αργεντίνινη εκδοχή των Platters, παίζοντας rock ‘n’ roll, doo wop και διασκευάζοντας αμερικανικές επιτυχίες στα ισπανικά. Η Estela Raval κυκλοφόρησε οκτώ προσωπικά albums από το 1971 ως το 1982 και μετά όταν επανενώθηκαν οι Cinco Latinos ηχογράφησαν μαζί άλλα τέσσερα albums μετά το 1983.Η Estela Raval πέθανε στις 6 Ιουνίου 2012 από καρκίνο.
★★★★★★☆☆☆☆
Liz Damon’s Orient Express
Album: II, Try A Little Tenderness
Label: Delilah / Anthem
Year: 1971
Producer: George J.D. Chun
Με έμφαση στον εξωτισμό του ρυθμού και την τροπικότητα, η εκτέλεση των Liz Damon’s Orient Express από τη Χαβάη προκρίνει τις φωνητικές αρμονίες στο τραγούδι, τις στρογγυλεμένες γωνίες και το ευχάριστο αίσθημά του, ηχογραφημένο στα Annex Studios του Hollywood με ηχολήπτη τον Dave Wiechman, μαέστρο τον Joe Eich και παραγωγό τον George J.D. Chun. Προερχόταν από το δεύτερο album των τουριστικών Liz Damon’s Orient Express που κυκλοφόρησε δύο φορές μέσα στο 1971, μία από την εταιρία Delilah και μία από την Anthem. Η Anthem μάλιστα κυκλοφόρησε και σε single το τραγούδι με το “Quiet Sound” στην δεύτερη πλευρά, μία κυκλοφορία που μπήκε στο adult contemporary chart του Billboard (τότε easy listening) ως το Νο.29, ενώ το δεύτερο single που βγήκε από το album (“All In All” / “Walkin’ Bacwards Down The Road”) δεν μπήκε καν σε κάποιο chart. Όπως και το πρώτο album τους, έτσι και το δεύτερο ήταν φυσικά γεμάτο από αρμονικές αποδόσεις γνωστών τραγουδιών της εποχής τους: “Just Another Morning” του Michael Denton (1969), «Walkin’ Backwards Down The Road» της Dionne Warwick (1968), “Time And Love” της Laura Nyro που είχε κάνει επιτυχία η Barbra Streisand (1970), «Don’t Stop Now» των Originals (1970), “Try A Little Tenderness” του Otis Redding (1966), “Where You Lead” της Carole King (1971), “Where Do I Begin (Theme From Love Story)» του Andy Williams (1971) και “All In All” των Michael Colombier και Herb Alpert (1971).
Το “Loneliness Remembers What Happiness Forgets” των Liz Damon’s Orient Express:
Οι Liz Damon’s Orient Express ήταν ένα από κείνα τα αρμονικά φωνητικά σχήματα που έκαναν θραύση στην sunshine pop των 60s και 70s, ένα συγκρότημα με ηγέτιδα την Liz Damon, την αδελφή της Edda Damon και την Sydette Sakauye, η οποία μετά το δεύτερο album τους αποχώρησε και αντικαταστάθηκε από την Merri Pherson, μαζί με τρεις ασιάτες τραγουδιστές για συνοδευτικές αρμονίες οι οποίοι εναλλάσσονταν μέσα στα χρόνια. Ο λόγος που συστάθηκαν ως group ήταν για να τραγουδούν στο Garden Bar του ξενοδοχείου Hilton στην Χαβάη, μία τουριστική ατραξιόν που τελικά έκανε καριέρα στα 70s, αφού το πρώτο album τους, “At The Garden Bar” το 1970 σημείωσε επιτυχία και έβγαλε μάλιστα και ένα πολύ δημοφιλές single που ανέβηκε ως το Νο.33 του pop chart στο Billboard και στο No.4 του adult contemporary (easy listening) chart, το “1900 Yesterday” με b-side το “You’re Falling In Love”, αμφότερα τραγούδια που είχε πρωτοηχογραφήσει η Betty Everett το 1969. Αρχικά, οι Liz Damon’s Orient Express κυκλοφόρησαν τρία albums (1970 – 1973) και μετά μετακόμισαν στο Las Vegas κυκλοφορώντας ένα ακόμα album το 1978, το “Heaven In My Heart” ή “Cartan Tours Presents Liz Damon’s Orient Express – Packaged For Pleasure” κάτι σαν διαφημιστικό συμπλήρωμα του τουριστικού γραφείου Cartan Tours. To 1979 η Edda Damon κυκλοφόρησε και το σατυρικό, κωμικό album πρόζας “This Album Could be Hazardous to Your Ego!” στο οποίο αφηγείται διάφορες αστείες ιστορίες εν είδει stand-up comedy. Ο George J.D. Chun είναι θρυλικός παραγωγός στη μουσική σκηνή της Χαβάης από τις αρχές των 60s υπογράφοντας εκατοντάδες ηχογραφήσεις των Sonny Chillingworth, Marlene Sai, Carole Kai, Society Of Seven, Danny Kapoi Trio, Karl Davis, Leinaala Haili, Kawelo, Frank & Cathy κ.λπ.
★★★★★★☆☆☆☆
Terry Baxter His Orchestra & Chorus
Album: The Burt Bacharach Hal David Treasury
Label: Columbia House
Year: 1972
Producer: Betsy Cohen, Ron Lockhart
Η βιομηχανία του easy listening δούλεψε πυρετωδώς στα 60s και στα 70s για να παράγει μαζικά συλλογές και συμπαγείς κυκλοφορίες που εσωκλείουν όσα περισσότερα hits ήταν δυνατόν να συγκεντρωθούν και να αποδοθούν σε generic, στρογγυλεμένο ύφος για το ενήλικο κοινό. Μία από τις ορχήστρες που συστηματικά παρήγαγαν τόνους από easy listening ήταν αυτή του Terry Baxter ο οποίος φυσικά είχε πολύ ψηλά στις προτιμήσεις του το ρεπερτόριο του Burt Bacharach αφού προσφερόταν για άνευρη στρογγυλοποίηση. Η εταιρία που φιλοξένησε την πλειονότητα των ηχογραφήσεών του ήταν η Columbia House και οι παραγωγοί που συστηματικά επιμελούνταν αυτές τις κυκλοφορίες ήταν η Betsy Cook και ο Ron Lockhart, ηχογραφημένες στο Total Sound. Οι περισσότερες από αυτές τις κυκλοφορίες ντύνονταν σε εξώφυλλα με ειδυλλιακά ζευγάρια σε εξοχές, ένα kitsch concept που έγινε εμβληματικό στα 70s για τον κόσμο του easy listening. Είναι άξιο απορίας ότι δεν υπάρχουν ευρέως φωτογραφίες ούτε του ίδιου του Terry Baxter ούτε καν της ορχήστρας του. Η εκτέλεση του τραγουδιού του Bacharach από την ορχήστρα και την χορωδία του Terry Baxter είναι πληκτικά συνταγοποιημένη, βαρετή, σχεδόν σαν παρωδία.
Το “Loneliness Remembers What Happiness Forgets” των Terry Baxter Orchestra:
★★☆☆☆☆☆☆☆☆
Carmela Corren
Album: Raindrops Songs By Burt Bacharach
Label: CBS
Year: 1974
Producer: Alex Weiss
Εβραϊκή απόδοση σε στίχους της Yvonne Behar και με τίτλο “הבדידות זוכרת [האל דיויד, ברט בכרך]” από την Carmela Corren (כרמלה קורן), χαρούμενη, κυριακάτικη και απόλυτα σύμφωνη με το κλίμα της αρχικής εκτέλεσης. Στο album της φόρο τιμής στα τραγούδια του Burt Bacharach, η Corren επιλέγει ως μερίδα του λέοντος στο track list του album της “טיפות הגשם בלהיטי ברט בכרך”, επιτυχίες της Dionne Warwick (εκτός από το “Lonelinesss Remembers” τραγουδάει τα “Walk On By”, “Do You Know The Way To San Jose”, “I Say A Little Prayer”, “Windows Of The World”, “What The World Needs Now”, “Alfie”) συν το ομότιτλο του album της (B.J. Thomas) και το “Close To You” των Carpenters.
To הבדידות זוכרת [האל דיויד, ברט בכרך] της Carmela Corren:
Η Carmela Corren γεννήθηκε στις 13 Φεβρουαρίου 1938 στο Tel Aviv του Ισραήλ και έκανε μεγάλη καριέρα στα 60s κυρίως τη δεκαετία στην οποία γνώρισε τις μεγαλύτερες επιτυχίες της και λιγότερο στα 70s και μετά. Το 1956 την ανακάλυψε ο Ed Sullivan στην Ιερουσαλήμ και την κάλεσε στην εκπομπή του στη Νέα Υόρκη, η ίδια περιόδευσε με τον Cliff Richard στη Νότια Αφρική, έπαιξε σε ταινίες και στην τηλεόραση και από τις αρχές των 60s γνώρισε ιδιαίτερα μεγάλη επιτυχία στην κεντρική Ευρώπη (Γερμανία, Αυστρία, Ελβετία) ενώ το 1963 εκπροσώπησε την Αυστρία στην Eurovision που έγινε στο Λονδίνο, κατακτώντας την έβδομη θέση στις δεκάξι χώρες με το «Vielleicht Geschieht Ein Wunder«. Η Carmela Corren κυκλοφόρησε πάνω από πενήντα singles και οκτώ albums τραγουδώντας σε γερμανικά, αγγλικά, εβραϊκά, ιουδαϊκά, γαλλικά, ισπανικά, ιταλικά, ελληνικά, ολλανδικά, ρωσικά και πολωνικά και μεταξύ 1966 – 1970 ήταν παντρεμένη με τον αυστριακό παραγωγό Horst Geiger. O Alex Weiss (אלכס וייס), ο έμπειρος μαέστρος, πιανίστας και ακκορντεονίστας που επιμελείται την ηχογράφηση, γεννήθηκε στις 19 Ιανουαρίου 1929 στην Βουδαπέστη της Ουγγαρίας και με τις ορχήστρες του Alex Weiss and his Orchestra και CBS Israel Orchestra συν την ιδιότητά του ως μόνιμος μαέστρος της CBS του Ισραήλ έδωσε πνοή σε εκατοντάδες ηχογραφήσεις ισραηλινών καλλιτεχνών (Aris San, Hedva & David, Arik Einstein, Mercedes Edri, Yehoram Gaon, Yossi Banai, Shula Chen, Chava Alberstein, Yaffa Yarkoni κ.λπ.). Πέθανε στις 10 Σεπτεμβρίου 2001.
★★★★★★☆☆☆☆
Stephanie Mills
Album: For The First Time
Label: Motown
Year: 1975
Producer: Burt Bacharach, Hal David
Μια ακριβής επανάληψη της ηχογράφησης της Dionne Warwick σε παραγωγή ξανά του Burt Bacharach, η εκτέλεση της Stephanie Mills, επίσης στα A&R Recording Studios της Νέας Υόρκης με ηχολήπτη τον Phil Ramone, φέρει το ίδιο αίσθημα, με τη διαφορά ότι η ερμηνεία της Mills είναι πολύ πιο εύθραυστη και συναισθηματικά φορτισμένη και η ενορχήστρωση δεν γίνεται από τον Burt Bacharach αλλά από τον Dave Matthews για να διαφοροποιηθεί στο ελάχιστο τουλάχιστον από την εκτέλεση της Warwick. Ο Dave Matthews (David Richard Matthews), κιμπορντίστας και μαέστρος από τη Sonora του Kentucky που είχε ξεκινήσει από μαέστρος του James Brown, στην πορεία του, συγκεκριμένα το 1975, έγινε εσωτερικός ενορχηστρωτής στην CTI του Creed Taylor (George Benson, Esther Phillips, Grover Washington, Hank Crawford, Idris Muhammad κ.λπ.) και είχε αρκετή εμπειρία ώστε να διακρίνει το εύθραυστο και τρυφερό στη φωνή της Mills για να φτιάξει μια ανάλογη ενορχήστρωση που δεν έχει συμφωνικές κορυφώσεις, διαθέτει όμως διακριτικότητα και στιλ.
Το “Loneliness Remembers What Happiness Forgets” της Stephanie Mills:
Η Stephanie Dorthea Mills γεννήθηκε στις 22 Μαρτίου 1957 στο Bedford–Stuyvesant του Brooklyn της Νέας Υόρκης και ξεκίνησε από παιδί θαύμα σε ηλικία εννέα χρόνων να εμφανίζεται στο θεατρικό musical “Flynn” στο Broadway και η φήμη της εκτοξεύτηκε ως Dorothy στο Broadway musical του “Wiz”. Κυκλοφόρησε δεκάξι albums μεταξύ 1974 – 2004, έκανε ντουέτα με τον Teddy Pendergrass (1981), τον Robert Brookins (1988) και τον J.T. Taylor (1991) και ο πρώτος γάμος της από τους τρεις συνολικά που έκανε ήταν με τον Jeffrey Daniel των Shalamar στην τριετία 1980 – 1983. Οι μεγαλύτερες επιτυχίες της στο soul στερέωμα είναι το “Whatcha Gonna Do With My Lovin’” (1979, No.22 στα pop charts και No.8 στα r’n’b charts), “Never Knew Love Like This Before” (1980, No.6 στα pop charts, Νο.12 στα r’n’b charts και No.5 στα dance charts), “Two Hearts” (1981, No.40 στα pop charts, Νο.3 στα r’n’b charts, Νο.82 στα dance charts), “Medicine Song” (1984, No.65 στα pop charts, No.8 στα r’n’b charts, No.1 στα dance charts), “I Have Learned To Respect The Power Of Love” (1986, No.1 στα r’n’b charts), “I Feel Good All Over” (1987, No.1 στα r’n’b charts), «(You’re Puttin’) A Rush on Me» (1987, No.1 στα r’n’b charts), «Something in the Way (You Make Me Feel)» (1989, No.1 στα r’n’b charts) και «Home» (1989, Νο.1 στα r’n’b charts).
★★★★★★★☆☆☆
Dionne Farris & Charlie Hunter Duo
Album: Dionne Dionne
Label: Free & Clear / Atlanta
Year: 2014
Producer: Dionne Farris, Charlie Hunter
Ακουστική lo-fi εκτέλεση με τη φωνή της Dionne Farris που συνοδεύεται μόνο από την κιθάρα του Charlie Hunter, ένα ντουέτο που τίμησε σε ένα album την Dionne Warwick και τα τραγούδια της. Η Dionne Farris λάτρευε την Dionne Warwick και ένας λόγος που ονομάστηκε έτσι από τους γονείς της είναι για να τιμήσουν την σπουδαία αγαπημένη τους τραγουδίστρια.
Το “Loneliness Remembers What Happiness Forgets” των Dionne Farris & Charlie Hunter:
Η Dionee Yvette Farris γεννήθηκε στις 4 Δεκέμβρη 1969 στο Plainfield του New Jersey και μετά από σπουδές στο χορό και το τραγούδι ξεκίνησε να τραγουδάει το 1992 στους Arrested Development και κατέληξε να κυκλοφορεί τέσσερα προσωπικά albums (1994 – 2013) και ένα album μαζί με τον Charlie Hunter το 2014 ενώ πρόσφερε βοηθητικά φωνητικά από το 1992 σε TLC, Xscape, El Debarge, Van Hunt, Count Bass D, Guru κ.λπ. Ο Charlie Hunter γεννήθηκε στις 23 Μαϊου 1967 στο Rhode Island, ένας jazz κιθαρίστας, συνθέτης και μαέστρος με εξαιρετική τεχνική στην κιθάρα και με μεγάλη δισκογραφική παραγωγικότητα, κυκλοφόρησε είκοσι επτά albums από το 1993 αρχικά στην Blue Note και κατόπιν στην Ropeadope, τρία ακόμα με τους Groundtruther (2004 – 2007) και συμμετείχε σε δεκάδες ηχογραφήσεις των Garage A Trois, T.J. Kirk, Disposable Heroes Of Hiphoprisy, D’ Angelo, John Mayer, Stanton Moore κ.λπ.
★★★★★★★☆☆☆
Trapece
Album: Trapece
Label: De Paseo
Year: 2014
Producer: Trapece
Ήπια, μελωδική bossa εκτέλεση από τους ισπανούς Trapece, μία μπάντα που κυκλοφόρησε μόλις ένα album πριν διαλυθεί και αποτελούνταν από την τραγουδίστρια και στιχουργό Chity Cario, τον κιθαρίστα και συνθέτη Carlos Aguario, τον μπασίστα Carlos Torres, τον βιμπραφωνίστα Marcel Pascual και τον drummer Jose San Martin. Η φωνή της Chity Cario δεν είναι σπουδαία, έχει μια οικεία, «καθημερινή» χροιά και απολαμβάνει το τραγούδι χωρίς να διεκδικεί αξιώσεις και περγαμηνές.
Το “Loneliness Remembers What Happiness Forgets” των Trapece:
★★★★★☆☆☆☆☆
Noël Akchoté
Album: Paper Maché – Plays Burt Bacharach Vol. 1
Label: Noël Akchoté Downloads
Year: 2016
Producer: Noël Akchoté
Αχρείαστη κιθαριστική βινιέτα που χρησιμοποιεί το τραγούδι μόνο ως αφετηρία για ένα κιθαριστικό ιντερλούδιο που δεν θυμίζει σε τίποτα τη μελωδία του Burt Bacharach. O κιθαρίστας Noël Akchoté γεννήθηκε στις 7 Δεκεμβρίου στο Παρίσι και κινήθηκε στην avant garde jazz σκηνή έχοντας κυκλοφορήσει από το 1994 ως σήμερα πάνω από διακόσια albums, κυρίως ψηφιακές κυκλοφορίες.
Το “Loneliness Remembers What Happiness Forgets” του Noël Akchoté:
★☆☆☆☆☆☆☆☆☆
Morrissey
Album: California Son
Label: Étienne
Year: 2019
Producer: Joe Chiccarelli
Ο Morrissey είναι ο πρώτος άντρας που τόλμησε να ερμηνεύσει το “Loneliness Remembers” δίνοντας μια διαφορετική διάσταση στο τραγούδι που επί πενήντα χρόνια είχε την ετικέτα του γυναικείου και όχι άδικα βέβαια, αφού ο Burt Bacharach το έγραψε πάνω στην φωνή της Dionne Warwick και ο Hal David έγραψε στίχους που υποτίθεται έχουν σχεδόν αποκλειστική προνομιακή θέση στο γυναικείο ψυχισμό. Ωστόσο, η ερμηνεία του Morrissey επιστρέφει στις αξίες του crooning και δίνει δυναμισμό στο χαρακτήρα του αντιστρέφοντας το κλισέ σχετικά με το που φωλιάζει η μοναξιά μετά την απώλεια του έρωτα. Στο δίσκο του “California Son”, ο Morrissey τιμάει εκτός από τους Bacharach και David και άλλους σπουδαίους τραγουδοποιούς και τραγουδιστές, διασκευάζοντας Jobriath, Joni Mitchell, Bob Dylan, Buffy Saint Marie, Phil Ochs, Roy Orbsion, Laura Nyro, Jerry Fuller, Carly Simon, Tim Hardin και Melanie. Η μπάντα που χρησιμοποιεί στα Sunset Studios του Los Angeles, εδώ είναι πολύ λειτουργική και με μια χημεία που χρησιμοποιεί ως συνδετικό υλικό την ενορχήστρωση του Steve Aho. Ο Boz Boorer παίζει ακουστική κιθάρα, ο Jesse Tobias, ηλεκτρική κιθάρα, ο Sean Hurley μπάσο, ο Matthew Ira Walker, drums, ο Roger Manning, keyboards και ο Gustavo Manzur, synthesizer.
Το “Loneliness Remembers What Happiness Forgets” του Morrissey:
Η αμφισβήτηση που έχει συγκεντρώσει ο Morrissey στο πρόσωπό του σχετικά με τις εθνικιστικές πολιτικές κλίσεις του και την υποστήριξή του στο ακροδεξιό κόμμα For Britain έχει αλλάξει σχεδόν ολοκληρωτικά τη θέση που κατείχε στις καρδιές των ακροατών του τα τελευταία σαράντα χρόνια. Ο ερμηνευτής που τολμούσε να τραγουδήσει για τη μοναξιά και την απώλεια από τους Smiths και μετά στην προσωπική καριέρα του, μοιάζει να καταστρέφει μονοκοντυλιά όσα έχτισε πάνω στο θυμικό του κοινού του και να στρέψει εναντίον του όλους εκείνους που τον είχαν στηρίξει στα media. Το “California Son” λοιπόν, με την αύρα της καλιφορνέζικης ευμάρειας αυτόματα ντύνεται έναν αέρα αφελούς δεξιάς χροιάς (ή ρεπουμπλικανικής) και είναι πραγματικά κρίμα γιατί πέρα από οτιδήποτε μπορεί να κουβαλάει στο κεφάλι του, ο Morrissey δεν μπορεί να ξεριζώσει από μέσα του μια πολύ συγκεκριμένη ευαισθησία, αυτήν που τον έστεψε βασιλιά της δυστυχίας της κρεβατοκάμαρας. Αν θεωρείται έκπτωση να κυκλοφορεί ο Morrissey έναν δίσκο με ρομαντικό crooning χωρίς αιχμές και χωρίς την καυστική προσωπική σφραγίδα στις συνθέσεις, τότε ναι, ίσως είναι αλήθεια ότι αλλοτριώθηκε και βαδίζει σε δρόμους που τον αποκόπτουν από την indie τροχιά του. Όμως περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον, ο ίδιος φαίνεται να μην έχει καθόλου ανάγκη αυτή την indie ατμόσφαιρα πια. Συνεργός σε αυτό, ένας παραγωγός που φαίνεται να ξέρει πώς να παρουσιάσει τα «δύσκολα» στο κοινό, χωρίς να χάσουν την εμπορική προοπτική τους. Ο Joe Chiccarelli από τη Βοστώνη της Μασσαχουσέτης, ηχολήπτης και παραγωγός έκανε καριέρα στο Los Angeles από το 1981 που ξεκίνησε τις παραγωγές για Robert Williams, Oingo Boingo, Willie Phoenix, Poco, Pat Benatar, Robert Tepper, Lone Justice, Stan Ridgway, Al Stewart στα 80s φτάνοντας ως τις δεκαετίες του 2000 και σε πιο εναλλακτικές rock μορφές όπως οι Steve Wynn, Shins, My Morning Jacket, Killers, Broken Social Scene κ.λπ.
★★★★★★★☆☆☆
The Dust Grain One: Richenel «L’ Esclave Endormi»
The Dust Grain Two: David Sylvian «I Surrender»
The Dust Grain Three: Supertramp «Hide In Your Shell»
The Dust Grain Four: Crosby, Stills, Nash & Young «Helpless»
The Dust Grain Five: Tame Impala «New Person, Same Old Mistakes»
The Dust Grain Six: Fad Gadget «Saturday Night Special»
The Dust Grain Seven: The Cyrkle «The Visit (She Loved Me)»
The Dust Grain Eight: Eurythmics «No Fear, No Hate, No Pain, No Broken Hearts»
The Dust Grain Nine: Beach House «Walk In The Park»
The Dust Grain Ten: Maxwell «Ascension (Don’t Ever Wonder)»
The Dust Grain Eleven: Ultravox «Vienna»
The Dust Grain Twelve: k.d. lang «Busy Being Blue»
The Dust Grain Thirteen: Pretenders «Private Life»
The Dust Grain Fourteen: Siouxsie & The Banshees «Overground»
The Dust Grain Fifteen: Magazine «Permafrost»
The Dust Grain Sixteen: Propaganda «Dream Within A Dream»
The Dust Grain Seventeen: Robert Wyatt «Shipbuilding»
The Dust Grain Eighteen: Talking Heads «Listening Wind»
All Gone 