Vassilikos «Amazing Grey»

Επιτέλους καινούργιο υλικό από τον Vassilikos μετά από έξι αιώνες περίπου, επιτέλους ένα album που μετριέται στα ίσα με το σήμερα χωρίς να αναγκάζεται να καταφεύγει κανείς σε συγκρίσεις με τα πρωτότυπα του παρελθόντος. Το 2009 και το 2013 ο Vassilikos κυκλοφόρησε τα προσωπικά albums του ταμπουρωμένος πίσω από classics: στην πρώτη περίπτωση του «Vintage» ερμήνευσε κλασικά pop και rock standards και στο δεύτερο album του «Sunday Cloudy Sunday» τίμησε το ρεπερτόριο του Βασίλη Τσιτσάνη. Και όλα αυτά χωρίς να έχει καν καταθέσει προσωπικό στίγμα στη σύνθεση μετά τους Raining Pleasure. Με αυτά τα δεδομένα δεν αποτελεί έκπληξη ότι το «Amazing Grey» ακούγεται φρέσκο και καινούργιο, σαν ντεμπούτο, αφού ουσιαστικά είναι το πρώτο album του με αυθεντικό, νέο υλικό.

Βασσιλικός Σακκάς: επιτέλους ένα προσωπικό album με καινούργιο υλικό.

Το «Amazing Grey» λοιπόν είναι ένα album τραγουδοποιού και τραγουδιστή, ένα ολοκληρωμένο σύνολο που φέρνει τον Vassilikos στο σήμερα με φόρα. Και με μεγαλοσύνη επίσης. Οι συνθέσεις του ακούγονται φιλόδοξες και αρκετά μεγαλόσχημες όπως και οι ιδέες στην ενορχήστρωση που φέρνουν στην επιφάνεια έναν εστετισμό καλοδεχούμενο. Στα λόγια των τραγουδιών, ο Vassilikos θέτει τον εσωτερικό εαυτό του σε ανοιχτή έκθεση, συχνά τραγουδάει σε πρώτο πρόσωπο («You Wouldn’t Last A Day In My Head«) σχηματοποιεί σε στίχους τις ιδέες που είχε κρυμμένες μέσα του που αναφέρονται στη σχέση του με τον εαυτό του και στην επίδραση που έχουν πάνω του διάφορα ερεθίσματα και πραγματοποιεί μια λίγο ή πολύ ακούσια δημόσια ψυχαναλυτική δράση. Έτσι δηλαδή όπως πρέπει να λειτουργεί μια φρέσκια art pop. Οι αναφορές του είναι πολλές και διαφορετικές αλλά καμία δεν καπελώνει το έργο του. Λειτουργούν όλες υπόγεια και εσωτερικά όπως είναι το υγιές δηλαδή και σχηματίζουν καινούργιες φόρμες με αμπάριζες από τη μπητλική παράδοση και τον Terry Hall, από τις μοντέρνες εξελίξεις στο χώρο της τραγουδοποιίας, από το σύγχρονα διαμορφωμένο τοπίο της ευρωπαϊκής κυρίως pop μελωδικότητας.

Vassilikos «Amazing Grey» (Απρίλιος 2019, Inner Ear)

Πάντα ήταν ένας εσωτερικός καλλιτέχνης ο Vassilikos και στις ερμηνείες του και στον τρόπο που έχτιζε τα τραγούδια του. Ακόμα και σε δυνατά uptempos όπως το «Tik Boom Crash» υπάρχει μια αίσθηση στην ακρόαση ότι υπάρχει κάπου μέσα στο τραγούδι ένα μυστικό που δεν αποκαλύπτεται, κρατιέται σφιχτά φυλαγμένο παρότι τα riffs και η επανάληψή τους, κάνουν τα πάντα να καταδειξουν ότι πλέον ο δημιουργός έχει αποφασίσει να κάνει μια βόλτα στον ήλιο έξω από το κέλυφός του («The Sunny Side Of It All«). Στα μισά τραγούδια βέβαια υπάρχει ο Clive Martin στην παραγωγή να προσθέτει αποφασιστικές ιδέες για το «πώς» πρέπει να ακουστεί κάτι -μία εμπειρία που δεν κρύβεται- και να δώσει μια ώθηση προς τα μπρος σε κάθε καινούργια ιδέα που «σκάει» εδώ. Έτσι στο «You Wouldn’t Last A Day In My Head» ο Vassilikos ακούγεται ως blue eyed soulman με χορευτικό mod ιδρώτα, στο «Opposite Of Love» ακούγεται σαν να βρίσκεται στα 80s στη σκηνή του Top Of The Pops και να παίζει μεταλλόφωνο δίπλα στην Alannah Currie των Thompson Twins και στο «Venus In An Ambulance» μοιάζει με δραματικό crooner με τερματισμένη, μοιραία, συναισθηματική πληγή, σε ένα μελωδικό κομμάτι με κορυφώσεις και υφέσεις που παραπέμπει στην καλύτερη παράδοση του prog (Procol Harum περισσότερο, παρά Moody Blues).

Το «Tik Boom Crash» του Vassilikos:

Και φυσικά υπάρχει και ο Vassilikos της θλιμμένης ρομαντζάδας («Blue«), μιας μελωδικότητας που ενώνει τους Smithereens με τους Pale Fountains («Stains On The Wall«) ή ενός υπερδραματικού, μελωδικού φινάλε όπου η νοσταλγία και η ελπίδα εναλλάσονται με γλυκόπικρη επίγευση, σε ονειρικό 70s καμβά που χαιρετίζει τον Serge Gainsbourg («Best Home In Years«). Η εκφορά του παραμένει εύθραυστη και λυρική, η διάθεσή του παρότι ακολουθεί τις τάσεις του κάθε τραγουδιού είναι πιο σταθερή και αποφασισμένη και η συνολική τοποθέτησή του απέναντι στα τραγούδια του είναι καθαρή και τολμηρή ίσως και επειδή ως άνθρωπος ορχήστρα παίζει τα πάντα μόνος του εδώ με περιστασιακές συμβολές εδώ κι εκεί.
★★★★★★★✪☆☆

Ακούστε κι αυτά:
– Monsieur Minimal «High Times»
– Terry Hall «Laugh»
– Woodkid «The Golden Age»
– Freedom Candlemaker «Beaming Light»
– Jack Peñate «Everything Is New«

Advertisement