Πάγος

Ιουλίου 2018
Δ	Τ	Τ	Π	Π	Σ	Κ
	1
2	3	4	5	6	7	8
9	10	11	12	13	14	15
16	17	18	19	20	21	22
23	24	25	26	27	28	29
30	31

Posted by gone4sure στο 8 Ιουλίου 2018

Το «Permafrost» είναι τρομακτικό. Όσο λίγα τραγούδια του post punk. Διαθέτει το βλέμμα του ψυχρού εκτελεστή και την ατμόσφαιρα ενός μεγαλοπρεπούς φινάλε.

Magazine: από αριστερά John Doyle, Howard Devoto, Barry Adamson, Dave Formula, John McGeoch

Όταν ο Howard Devoto αποχώρησε από τους Buzzcocks στις αρχές του 1977, ο μουσικός Τύπος εστιάστηκε πάνω στο επόμενο βήμα του με μια δίψα πρωτοφανή. Η φόρα της θετικής ενέργειας από τον Τύπο περιέβαλλε αμέσως την καινούργια μπάντα του, τους Magazine και η Virgin τους υπέγραψε μόλις μετά από πέντε συναυλίες που είχαν δώσει. Ο Devoto είχε περιφρονήσει το punk και είχε ήδη κάνει σαφείς τις διαθέσεις του να στραφεί σε πιο διανοοούμενα πεδία και σε πιο αφηρημένα θεματικά πλαίσια. Η αγγελία που είχε καρφιτσώσει στο Virgin Megastore του Manchester έγραφε ότι «Ο Howard Devoto αναζητά μουσικούς για να παίζουν και να ηχογραφούν γρήγορη και αργή μουσική. Η νοοτροπία του punk, όχι απαραίτητη. Δεκτά τα πνευστά ή η φωτιά.» Ο τρόπος που είχε συνδιαμορφωθεί ο πολιτισμός του Devoto στο Manchester, στο σπίτι της Lower Broughton Road που μοιραζόταν με τη ερωμένη του τότε Linder Sterling (Linda Mulvey), γραφίστρια και μέλος μετέπειτα της art pop μπάντας Ludus και τον Richard Boon, manager των Buzzcocks, ήταν με τις πολλαπλές ακροάσεις των αγαπημένων δίσκων τους -από kraut rockers σαν τους Can, Iggy Pop και Velvet Underground, αμερικανικό punk όπως ο Richard Hell– και την φανατική ανάγνωση βιβλίων που αντάλλαζαν μεταξύ τους με φρενήρεις ρυθμούς.

Οι Magazine εδραιώθηκαν στο σκηνικό του 1978 με το ντεμπούτο single τους «Shot By Both Sides» τον Ιανουάριο του 1978 και το album «Real Life» τον Ιούνιο του 1978. Τον Ιούλιο του 1978 ο Devoto θέλησε να δώσει το στίγμα των Magazine και την αντι-punk στάση τους: «Η ανάμειξη με το punk σήμαινε μια αντίδραση απέναντι σε όλα όσα βρίσκονταν στον αέρα εκείνη την εποχή, οπότε η δημιουργία των Magazine ήταν μια αντίδραση απέναντι στο punk… Απλά δε μου αρέσουν τα κινήματα. Είμαι απλά διεστραμμένος.» Μετά το πέρας της βρετανικής περιοδείας τους, στο τέλος του Ιουλίου 1978, ο drummer τους Martin Jackson που αργότερα θα εμφανιζόταν ως ένας από τους Swing Out Sister, αποχώρησε από το σχήμα που αποτελούνταν από τον Howard Devoto (Howard Trafford – φωνή), Barry Adamson (μπάσο), Dave Formula (David Tomlinson – πλήκτρα) και John McGeoch (κιθάρα). Τον Martin Jackson αντικατέστησε προσωρινά ο Paul Spencer από τους Speedometors για μια σειρά από συναυλίες στην Ευρώπη τον Σεπτέμβριο και Οκτώβριο του 1978 και από τον Οκτώβριο του 1978, drummer τους έγινε ο John Doyle.

Magazine «Give Me Everything / I Love You, Big Dummy» (Νοέμβριος 1978, Virgin)

To «Give Me Everything» των Magazine:

Τον Νοέμβριο ηχογράφησαν το single «Give Me Everything» σε παραγωγή του Tony Wilson, ένα υπέροχο, υπόγειο post punk τραγούδι με groovy rhythm section και καταπληκτική δουλειά του Formula στα πλήκτρα που παραπέμπουν σε riff των 60s. Το «Give Me Everything» ήταν επηρρεασμένο από την beat pop αλλά ήταν και μία ένδειξη για την κατοπινή επιλογή του Devoto να διασκευάσει Sly And The Family Stone. Στο εξώφυλλο του single θα φαινόταν ξανά η αγάπη του Howard Devoto στους Συμβολιστές. Η εικόνα που επέλεξε να βάλει ήταν το έργο του γάλλου συμβολιστή και πρόδρομου των εξπρεσιονιστών, Odilon Redon, «The Cactus Man» του 1881. Είναι προφανές ότι ο Devoto αγαπούσε το έργο του Odilon Redon αφού και στο εξώφυλλο του «Shot By Both Sides» είχε βάλει την Χίμαιρα του Redon του 1891. Τον Redon θα τιμούσε ξανά ο Devoto το 2011 στο εξώφυλλο του «No Thyself» των Magazine χρησιμοποιώντας το έργο του «The Origins» του 1883 αλλά και στο εξώφυλλο του single τους «Hello Mister Curtis (With Apologies)«. To «Give Me Everything» ήταν ένας σύνδεσμος ανάμεσα στο ντεμπούτο album τους «Real Life» και το επερχόμενο δεύτερο «Secondhand Daylight» δεν προωθήθηκε καθόλου από την Virgin, κυκλοφόρησε σιωπηλά και φυσικά δεν ανέβηκε στο chart. Στη δεύτερη πλευρά υπήρχε η διασκευή τους στο «I Love You You Big Dummy» του Captain Beefheart, από το τέταρτο album του με την Magic Band, «Lick My Decals Off, Baby» του 1970. Ένα boogie του Don Van Vleet που στα χέρια των Magazine γίνεται ένα ξεκάθαρο θραυστικό punk rock χωρίς περιστροφές, που φανερώνει την επιρροή του από το αμερικανικό punk, φυσικά τους Stooges αλλά και τους Modern Lovers.

Captain Beefheart & The Magic Band ‎- Lick My Decals Off, Baby

Captain Beefheart & His Magic Band «Lick My Decals Off Baby» (1970, Bizarre / Reprise)

To «I Love You You Big Dummy» των Captain Beefheart & His Magic Band:

To «I Love You You Big Dummy» των Magazine:

Ακολούθησαν κι άλλες συναυλίες μέχρι τον Δεκέμβριο του 1978. Μετά την Πρωτοχρονιά του 1979 οι Magazine μπήκαν στα Good Earth Studios για να ξεκινήσουν την ηχογράφηση του δεύτερου album τους. Αρχικά ο Devoto ήθελε ως παραγωγό τον John Barry αλλά αυτό δεν ήταν φυσικά, δυνατόν, όπως δεν στάθηκε δυνατό να έχει και τον Tony Visconti, παραγωγό του David Bowie και για αυτό κατέληξαν στον Colin Thurston, που είχε κάνει ηχοληψία στο «Low» του Bowie και στο «Lust For Life» του Iggy Pop, αν και η επιλογή ήταν αρκετά παρακινδυνευμένη: ήταν η πρώτη παραγωγή που έκανε ο Thurston χωρίς ωστόσο να τους το πει. Το «Secondhand Daylight» κυκλοφόρησε τον Μάρτιο του 1979 μαζί σχεδόν με το single «Rhythm Of Cruelty» / «TV Baby» και ήταν η επικύρωση της εντελώς ξεχωριστής προσωπικότητας του Devoto και της εκλεκτής θέσης που είχαν αποκτήσει οι Magazine στο προσκήνιο πριν καν κατακάτσει η σκόνη των ορδών του punk. Όχι μόνο αψηφούσαν την θραυστική ενέργεια του punk αλλά μετακινούνταν ακόμα πιο προκλητικά, μακρύτερα και από το ίδιο το ντεμπούτο album τους, ασπάζονταν τον έντεχνο γοτθισμό με τα κυρίαρχα keyboards και τις μεσόρυθμες μελωδικές συνθέσεις που δεν περιορίζονταν μόνο σε δύο ακκόρντα. Το «Secondhand Daylight» ακουγόταν υποβλητικό και μεγαλοπρεπές με μια υφέρπουσα τρομακτική υφή, πολύ αλλόκωτη για το 1979, όσο περίπου αλλόκωτη φαινόταν και η κατεύθυνση των Public Image Ltd. μετά την ισοπέδωση των Sex Pistols. Οι συνθέσεις είναι γραμμένες από διαφορετικά μέλη της μπάντας η καθεμιά, ή από συνδυασμούς δύο μελών τους και όλοι οι στίχοι ήταν γραμμένοι από τον Devoto.

Ο Nick Kent έγραψε στην κριτική του για το NME ότι «ενώ πριν είχαν δυνατότητες που εκπλήρωναν κατά το ήμισυ μόνο, υπάρχει πλέον μια αυστηρή αίσθηση κύρους στη μουσική τους. Οι Magazine είναι μια δύναμη υπολογίσιμη«, ξεχωρίζοντας τα «Feed The Enemy«, «I Wanted Your Heart«, «Back To Nature» και φυσικά το «Permafrost» ως τα αριστουργήματά τους. Ο James Truman στο Melody Maker τόνισε την ατμόσφαιρα της παρακμής και του μη ρεαλιστικού και επεκτάθηκε πάνω στην ασεξουαλικότητά του. Βρήκε το album πομπώδες και σύστησε στον Devoto «να κάνει κάποια μαθήματα φωνητικής» ενώ χαρακτήρισε την μπάντα ως «ποζάτους art rockers σε κατάσταση φουτουριστικού shock«. Βρήκε επίσης τον ήχο του album «αυταρχικό και χωρίς λόγο υπερβολικό» και κατηγόρησε τον παραγωγό Colin Thurston ότι «έθαψε τα τραγούδια κάτω από απανωτές στρώσεις δραματικών, παγωμένων υφών«. Ο Garry Bushell του Sounds βρήκε τα τραγούδια «πέμπτης διαλογής από το «Low» και δευτεροκλασάτα» και «μία επιστροφή στο ψέμα του progressive των 70s«. Ο Garry Bushell που πούσαρε το punk των Sham 69, τόνιζε ότι οι Magazine είχαν γυρίσει την πλάτη τους στο punk και ότι κατάφεραν να ξεχάσουν ότι ο λόγος που ο Howard Devoto είχε φύγει από τους Buzzcocks ήταν επειδή δεν του άρεσε να κατηγοριοποιείται ως μέρος του punk ρεύματος και ότι ως τραγουδιστής «δεν μπορεί να επικοινωνήσει τίποτα άλλο πέρα από την αδιαμφισβήτητη από τον ίδιο, ανωτερότητά του σχετικά με την υπόλοιπη ανθρωπότητα«…

Τον Φεβρουάριο και τον Μάρτιο του 1979 οι Magazine έκαναν ξανά μια περιοδεία που ανέβασε το album στο Νο.38 του chart ενώ τον Απρίλιο και τον Μάιο ξαναπεριόδευσαν με τους Simple Minds και από τον Ιούλιο ως τον Σεπτέμβριο ταξίδεψαν στην Αμερική για να συνεχίσουν πάλι το φθινόπωρο την περιοδεία τους στην Βρετανία. Όταν οι ορδές του punk γιγαντώνονταν και είχε φανεί στην ατμόσφαιρα ότι θα κυριαρχήσουν στο προσκήνιο, ο Devoto είχε ήδη βαρεθεί. Όπως είπε στον Nick Kent, «Βασικός παράγοντας του πώς λειτουργώ είναι ότι είμαι πολύ καλός σε αυτό που θα αποκαλούσα «αρνητική ώθηση». Βαριέμαι πολύ εύκολα και αυτή η πλήξη μπορεί να λειτουργήσει ως καταλύτης για μένα ώστε να συλλάβω και να πραγματοποιήσω μια καινούργια δράση. Στην ουσία, η «αρνητική ώθηση» πάντα πίστευα ότι ήταν αυτό που έπρεπε να πρεσβεύει το ήθος του punk: συνεχή αλλαγή, αποφυγή των μπαγιάτικων αλλαζονιών, το να κάνεις αυτό που θεωρείται απαράδεκτο.«

Magazine «Secondhand Daylight» (Μάρτιος 1979, Virgin)

To «Permafrost» των Magazine:

Οι βροντές φέραν λίγο χαλάζι έξω από το σπίτι πάλι
Σήμερα σε ξαναείδα μπροστά μου
Δεν έχω ιδέα τι θες
Έχω όμως κάτι να πω

Καθώς η μέρα πεθαίνει
Στο μέρος όπου έχουμε χαθεί
Θα σε σύρω και θα σε γαμήσω
Πάνω στον πάγο

Δεν είναι και πολλά που μου λείπουν
Είμαι πολύ ξεχασιάρης σ’ αυτά
Η ζάχαρη είναι γλυκιά κάποιες φορές
Είναι δύσκολο να θυμάσαι μερικά πράγματα

Καθώς η μέρα πεθαίνει
Στο μέρος όπου έχουμε χαθεί
Θα σε σύρω και θα σε γαμήσω
Πάνω στον πάγο

Magazine «Play» (1980, Virgin)

Το «Permafrost» των Magazine σε live εκτέλεση:

Στην εκτέλεση από το live τους «Play» από ηχογράφηση της συναυλίας τους στο Festival Hall της Μελβούρνης στην Αυστραλία στις 6 Σεπτεμβρίου 1980, το «Permafrost» δεν διαθέτει αυτή την αύρα του μυσταγωγικού τρόμου, γίνεται ελαφρώς πιο γεμάτο στην παραγωγή του, τα στοιχεία του κινηματογραφικού σασπένς μειώνονται και τα πλήκτρα του Formula αναλαμβάνουν επιπλέον πρωτοβουλίες στο διάκοσμό του. Η φωνή του Devoto ακούγεται απείρως πιο εκφραστική κι ελαστική από εκείνη της στουντιακής εκτέλεσης αλλά αυτό για την περίπτωση του «Permafrost» δεν είναι απαραίτητα θετικό.

Τα αγαπημένα τραγούδια του ίδιου του Devoto από το album όπως δήλωσε στον Nick Kent του NME, τον Απρίλιο του 1979 ήταν τα «Feed The Enemy«, «I Wanted Your Heart» και «Permafrost«. Όταν ο Nick Kent είπε στον Devoto ότι πιστεύει ότι τραγούδησε το «Permafrost» πολύ ψυχρά, ο Devoto του απάντησε ότι «για μένα είναι ζεστό. Δεν έχεις βιώσει τις άπειρες δυνατότητες ενός αδρανούς σώματος;» Το «Permafrost» συνοψίζει με μεγαλοπρέπεια το «Secondhand Daylight» ως το τελευταίο τραγούδι στη σειρά, που ολοκληρώνει το δίσκο. Ακούγεται βαρύ, μεγαλοπρεπές και με μια ανησυχητική περιρέουσα αίσθηση κινδύνου σαν ηχητική επένδυση κάποιου εγκλήματος που δεν έχει συμβεί ακόμα. Θα μπορούσε να είναι το σταθερό, αργό βήμα του δολοφόνου προς το θύμα του, ή το υπνωτισμένο περπάτημα ενός αυτόχειρα προς το θάνατό του. Θα μπορούσε να είναι ο John Barry με αντικαταθλιπτικά να επενδύει ένα υπόγειο thriller ή θα μπορούσε να είναι ο Brian Eno στη δεύτερη πλευρά του «Low» του Bowie. Χρησιμοποιώντας τον Colin Thurston ως παραγωγό, ο Devoto αυτό λαχταρούσε για το «Secondhand Daylight» που μετουσιώθηκε μοναδικά στο «Permafrost«: την ατμόσφαιρα του «Low«. Όπως δήλωσε ο Devoto άλλωστε, «το «Low» είχε μια τεράστια επίδραση πάνω μου. Ο ήχος των τυμπάνων, η μινιμαλιστική φύση της παραγωγής, όλα τα ηλεκτρονικά πράγματα που έκανε ο Eno στη δεύτερη πλευρά.» Ίσως δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ένα μήνα μετά τον Ιανουάριο του 1977 που κυκλοφόρησε το «Low«, βγήκε στην αγορά το «Spiral Scratch» EP των Buzzcocks και μερικές εβδομάδες αργότερα ο Devoto έφυγε από τους Buzzcocks, διατηρώντας όμως τη φιλία του με τον Pete Shelley… Μοιάζει σαν να βρήκε ακριβώς αυτό που ήθελε και ξεκίνησε να επικεντρώνεται σε αυτό και μακριά από το αγελαίο punk… Κατά ένα σημειολογικό ή πραγματικό τρόπο, οι Stooges με το «Funhouse» στάθηκαν η αιτία να σχηματίσει τους Buzzcocks και ο David Bowie με το «Low«, η αιτία να φύγει από τους Buzzcocks για να δημιουργήσει τους Magazine. Πάλι στη συνέντευξή του στον Nick Kent στο NME τον Απρίλιο του 1979, ο Devoto είπε ότι «Ήταν μια κυριολεκτικά, στιγμή έμπνευσης, αυτό που είχα με το «Funhouse«. Αυτό που ενεργοποίησε το σχηματισμό μιας μπάντας. Όλοι είχαν μπουχτίσει με την rock μουσική σε κείνα τα φρικτά μέσα των 70s, την προ-Sex Pistols περίοδο στειρότητας. Είχα αρχίσει να ακούω jazz, κλασική και ethnic μουσική, οτιδήποτε για να ξεφύγω από το rock. Η ακρόασή μου στο rock περιοριζόταν στα τρία albums των Stooges γιατί ήταν οι μόνοι δίσκοι που μου έκαναν αίσθηση. Συν ότι ήταν μια σκατένια περίοδος στη ζωή μου. Το βρήκα τόσο υπέροχο να βουτάω στην υπερ-αρνητικότητα αυτής της μουσικής.»

Magazine: η φωτο από το άνοιγμα του gatefold album

Στη βίβλο του post punk «Rip It Up And Start Again» ο Simon Reynolds γράφει για το «Permafrost«: «Με πυκνή παραγωγή και βαρυφορτωμένη, το «Secondhand Daylight» ωστόσο περιείεχε ένα τουλάχιστον αριστούργημα με το «Permafrost», μία εσκεμμένα βαρύθυμη σύνθεση που τα πλεονεκτήματά της περιλαμβάνουν μία κολλώδη μπασογραμμή του Barry Adamson, ένα γεμάτο γωνίες κιθαριστικό solo του κιθαρίστα John McGeoch που θα μπορούσε να υπάρχει στο «Lodger» του David Bowie και την πιο δημοφιλή φράση του Devoto «Θα σε σύρω και θα σε γαμήσω πάνω στον πάγο.» Η απαράμιλλη γοητεία όμως του «Permafrost» απορρέει ίσως, αρχικά από τα keyboards του Dave Formula, ενός μουσικού που είχε λειτουργήσει καταλυτικά στον ήχο των Magazine. Ο κιμπορντίστας είχε διαδεχτεί τον αρχικό κιμπορντίστα της μπάντας Bob Dickinson και είχε φέρει μαζί του την εμπειρία του από τα πολλά χρόνια ύπαρξής του στο μουσικό χώρο, ξεκινώντας από τους St. Louis Union στα 60s. Ο Formula έμενε μαζί με τον Martin Hannett σε ένα διαμέρισμα στο Manchester όταν αντικατέστησε τον Bob Dickinson στους Magazine και εκείνη την εποχή έπαιζε με ένα cabaret τρίο στο Ritz Ballroom. Ο Formula, όπως έγραψε ο Simon Reynolds, «έφερε στους Magazine μια πλούσια αίσθηση δραματικότητας και αισθητικού διάκοσμου. Είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς σήμερα, ότι τότε, η παρουσία των keyboards φάνταζε αμφισβητούμενη στον άμεσο απόηχο του punk – το όργανο, που ακόμα ταυτιζόταν με το progressive rock, ακουγόταν παρακμιακό με τις διακοσμητικές υπερβολές του.» Ωστόσο, όμως ο Dave Formula είχε μουσική καταγωγή από το rhythm n’ blues, δεν είχε καμία πολιτισμική σχέση με τον Keith Emerson των Emerson Lake & Palmer ή με τον Geoff Downes των Yes. Ο Formula γέμισε τον ήχο των Magazine, πρόσδωσε ατμόσφαιρα και περιπέτεια, ήταν ευέλικτος και ανοιχτόμυαλος, δεν διατηρούσε καμία αλλαζονική ή φετιχιστική σχέση με τα πλήκτρα του.

Howard Devoto & Linder Sterlng

Ο Devoto είχε σπουδάσει φιλοσοφία και λογοτεχνία στο Bolton Institute of Technology και μελετούσε τους Συμβολιστές ποιητές και το «Against Nature» του Joris Karl Huysmans, ένα βιβλίο σχετικά με έναν δανδή τον Jean Des Esseintes που προσπαθεί να μετατρέψει τη ζωή του σε έργο τέχνης, αφιερώνοντας το χρόνο και την περιουσία του στην αναζήτηση των πιο λεπτών ηδονών (όπως π.χ. ένα «οσφρητικό όργανο» που του επιτρέπει να παίζει μια συμφωνία αρωμάτων) για να καταλήξει να υποκύψει σε μια απειλητική για τη ζωή του νευρασθένεια… Κατά ένα τρόπο, ο Howard Devoto εισήγαγε με την στάση, την εξωλεκτική του, τις αισθητικές επιλογές του, τους Συμβολιστές σε ένα ευρύτερο post punk κοινό, επιβεβαιώνοντας στην ουσία ότι το αίτημα του post punk για γνήσια έκφραση του εαυτού χωρίς τους συμβατικούς και πληκτικούς περιορισμούς του παλιού rock ήταν αυτό που είχε ανάγκη η γενιά του. Δεν ήταν μόνο ο Odilon Redon που είχε γοητεύσει τη φαντασία του Devoto με τις παραμορφωμένες, σκοτεινές και δραματικές απεικονίσεις πλασμάτων, δαιμόνων και κεφαλών βγαλμένων από την πιο μύχια φαντασία. Ήταν φυσικά και οι Συμβολιστές ποιητές στα τέλη του 19ου αιώνα, αυτοί που είχαν μια τρομερή επίδραση πάνω στον ψυχισμό του. Οι γάλλοι Stéphane Mallarmé, Paul Verlaine, Arthur Rimbaud, Jules Laforgue, Henri de Régnier, René Ghil, και Gustave Kahn, οι βέλγοι Émile Verhaeren και Georges Rodenbach, ο ελληνικής καταγωγής Jean Moréas και οι αμερικανοί Francis Viélé-Griffin και Stuart Merrill, ήταν οι βασικοί Συμβολιστές στην ποίηση που εξέφρασαν με το έργο τους την προσωπική συναισθηματική εμπειρία μέσα από υπαινικτική χρήση μιας έντονα συμβολικής γλώσας, αρνούμενοι τις συμβάσεις και τους φορμαλισμούς της παλιάς ποίησης. Οι Συμβολιστές αφέθηκαν στο παιχνίδι των αισθήσεων και πάλεψαν να αντικαταστήσουν τον όρο παρακμιακός με τον όρο συμβολιστής, στο φιλολογικό λεξιλόγιο, με τον ίδιο τρόπο που οι βασικοί Συμβολιστές ζωγράφοι, Gustave Moreau, Odilon Redon, και Pierre Puvis de Chavannes έκαναν ακριβώς το ίδιο με τις απεικονίσεις τους. Στα πλάσματα που έφτιαξε ο Odilon Redon μπορεί κανείς να δει τις συνειρμικές αναγωγές στα αλλόκωτα παγώνια που πύκνωναν το Blitz Club, τους νεορομαντικούς. Θάλεγε κανείς ότι οι νεορομαντικοί εμπνεύστηκαν -συνειδητά ή ασύνειδα- τις μεταμορφώσεις τους από τις μορφές, τους δαίμονες και τα ξωτικά του Odilon Redon:

Head On A Stem του Odilon Redon

Kim Bowen: στυλίστρια και Blitz Kid

Man’s Head του Odilon Redon

Melissa Kaplan: σχεδιάστρια και Blitz Kid

The Flower Of The Swamp, A Sad Human Head (1885) του Odilon Redon

Michelle Clapton - St. Martin's Stephen Linard's Neo Gothic Show 1980

Michelle Clapton: σχεδιάστρια, μοντέλο του Stephen Linard για την συλλογή Neo Gothic στην Καλών Τεχνών St. Martin’s

Madness (1883) του Odilon Redon

Steve Strange: τραγουδιστής των Visage και πορτιέρης στο Blitz Club

Visage έξω από το Blitz Club: από αριστερά Rusty Egan, John McGeoch, Barry Adamson, Billy Currie, Dave Formula, Steve Strange, Midge Ure

Δεν είναι καθόλου τυχαίο λοιπόν ότι όταν οι Magazine επέστρεψαν από την περιοδεία τους στην Αμερική, τρεις από αυτούς συμμετείχαν σε ένα νέο σχήμα εκείνης της εποχής που είχε δημιουργηθεί με πρωτοβουλία του Rusty Egan drummer των Rich Kids και dj στο Billy’s Club του Soho που πραγματοποιούσε τις θρυλικές Βραδυές Bowie και του Steve Strange, πορτιέρη στο ίδιο club, ο οποίος είχε κάνει κάποιες αποτυχημένες προσπάθειες στο post punk κλίμα της εποχής με τους Moors Murderers και τους Photons. Ο Dave Formula στα keyboards ήταν πρωταγωνιστικός όπως και ο Barry Adamson με το μαγικό μπάσο του και ο κιθαρίστας John McGeoch παίζοντας όμως σαξόφωνο, όλοι από τους Magazine, ενωμένοι με τον Billy Currie των Ultravox στα synthesizers, τον Midge Ure επίσης στα synths, που τότε έφευγε από τους Rich Kids για να αντικαταστήσει τον John Foxx στους Ultravox, με τον Rusty Egan να παίζει drums και τον Steve Strange να τραγουδάει. Το single που κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του 1979 αυτό το super group υπό το όνομα Visage ήταν το «Tar» ένα τραγούδι που εστιάζει θεματικά στα δεινά του εθισμού στη νικοτίνη με δεύτερη πλευρά το synth πείραμα «Frequency 7«. Το single κυκλοφόρησε στην Radar Records αν και ο Martin Rushent είχε αρχικά ενδιαφερθεί να το κυκλοφορήσει στην Genetic Records. Αυτό όμως δεν έγινε ποτέ γιατί η Genetic φαλίρισε και έκλεισε. Το single ωστόσο ηχογραφήθηκε στο studio του σπιτιού του Rushent στο Berkshire. Συντονισμένο στη χορευτική κουλτούρα του Billy’s που πλέον το Σεπτέμβριο είχε μετονομαστεί σε Blitz Club, το «Tar» ήταν περήφανα νεορομαντικό, πάντρευε το post punk με την synth pop και λειτούργησε ως ένας προπομπός για τα τρία albums των Visage που θα ακολουθούσαν αλλά και όλου του νεορομαντικού ρεύματος. Το «Frequency 7» στη δεύτερη πλευρά ήταν ακόμα πιο φουτουριστικά προσανατολισμένο – μια ακριβής τομή ανάμεσα στους Kraftwerk και τους Normal του Daniel Miller, με έναν κοφτό, ψυχρό twisted disco ρυθμό και τη φωνή του Steve Strange περασμένη μέσα από ένα autotune που οι αντηχήσεις επιτείνουν την εφιαλτική δυστοπία.

Visage «Tar / Frequency 7» (Σεπτέμβριος 1979, Radar)

Το «Tar» των Visage:

Το «Frequency 7» των Visage:

Μετά το τέταρτο album τους «Magic Murder And The Weather«, οι Magazine διαλύθηκαν και επανεμφανίστηκαν μόλις το 2011 για ένα καινούργιο album, το «No Thyself«. Ο Howard Devoto κυκλοφόρησε ένα solo album το 1983, το «Jerky Versions Of A Dream«, δημιούργησε το ντουέτο Luxuria, μαζί με τον Noko για δύο albums (1988 – 1990) και ηχογράφησε και ένα album με τον Pete Shelley, το «Buzzkunst» το 2002. Ο Barry Adamson παράλληλα με τους Magazine συνεισέφερε στα δύο πρώτα albums των Visage (1979 – 1981), έγινε μέλος των Bad Seeds του Nick Cave για τέσσερα albums τους (1984 – 1987), έπαιξε στους Luxuria (1988 – 1990) και κυκλοφόρησε δώδεκα προσωπικά albums (1989 – 2016). O John McGeoch έπαιξε στους Visage (1979- 1981), στους Banshees της Siouxsie (1980 – 1982) στους Armoury Show (1983 – 1985) και στους Public Image Ltd. (1986 – 1992). Ο Dave Formula συνέχισε με τους Visage (1979 – 1981), με τους Ludus (1982 – 1987), σχημάτισε τους Angel Brothers και τους Design For Living και κυκλοφόρησε ένα προσωπικό album το 2007 και ένα με την Christine Hanson το 2011. Ο John Doyle έπαιξε στους Armoury Show (1983 – 1985).