Απασχολημένος Με Τη Μελαγχολία Μου

Το «Busy Being Blue» είναι η επιτομή του παράπονου. Είναι η άρνηση να προχωρήσεις και να αφήσεις πίσω σου μια απώλεια, είναι η προσκόλληση στη μελαγχολία της νοσταλγίας. Πόση ετοιμότητα χρειάζεται για να πάρεις την απόφαση να γυρίσεις σελίδα όταν νιώθεις ότι δεν έχεις ξεμπερδέψει με το παρελθόν;

k.d. lang: γεννημένη στις 2 Νοεμβρίου 1961 στο Edmonton της Alberta του Καναδά

Η kathrine dawn lang (που επιμένει να γράφει με πεζά το όνομά της) μετά το τρίτο album της με τους Reclines είχε κατέβει από το Edmonton του Καναδά στο Nashville, το 1987 σε μια συντονισμένη προσπάθεια της εταιρίας της Sire, να εκτεθεί στο δύσκολο πυρηνικό κοινό της πρωτεύουσας του country και να αποδείξει ότι ο καινούργιος αέρας που έφερνε δεν αποτελούσε κίνδυνο για το παγιωμένο μουσικό στιλ, ίσα ίσα ήταν ιδανική για να ανανεώσει το είδος. Το μεγαλύτερο εμπόδιο φυσικά στο δρόμο της ήταν το ανδρογυνικό στιλ της. Οι άνθρωποι του Nashville, συνηθισμένοι στα στανταρισμένα πρότυπα του άντρα και της γυναίκας, δεν θα μπορούσαν εύκολα να αποδεχτούν ένα τόσο περίεργο στην όψη, πλάσμα. Οι αμφιβολίες κάμφθηκαν όταν η k.d. έπαιξε στο Grand Ole Opry, τη Μέκκα της country του Nashville. Το κοινό φυσικά δεν μπόρεσε να αντισταθεί στη φωνή της και επιπλέον η καλλιτεχνική κοινότητα εκεί άμεσα λάτρεψε το καινούργιο αυτό κορίτσι, που όπως της είπε ο οικοδεσπότης του Opry, «μοιάζει σαν αγόρι, ντύνεται σαν κορίτσι και τραγουδάει σαν πουλί». Η k.d. lang προσκλήθηκε από την μπάντα του Hank Williams Jr να παίξουν μαζί στη σκηνή για τα Country Music Awards και άλλη μια πρόσκληση την ένωσε με την Loretta Lynn, τις Judds και τον Randy Travis για να τραγουδήσει μαζί τους για το τηλεοπτικό πρόγραμμα των CMA. Οι δημοσιογράφοι που βιάστηκαν να κατατάξουν το στιλ της στους «νεοπαραδοσιακούς» της country (Rosanne Cash, Dwight Yoakam) συνάντησαν την αντίσταση της k.d. που τους αντιπρότεινε τον όρο «νεοπροοδευτικοί«. Αντί για το cowpunk, τον όρο που είχαν επινοήσει για να ομαδοποιήσουν τους country καλλιτέχνες που επηρρεάστηκαν από τα νέα ήθη που είχε φέρει το punk, η k.d. τους αντιπρότεινε τον όρο torch and twang επειδή «όπως είπε «είμαι πολύ επηρρεασμένη από την torchy jazz ερμηνεία αλλά και από το hillbilly twang της country και γι’ αυτό τα συνδυάζω και τα δύο» Όσο για την εικόνα της, που ήταν σίγουρα ασυνήθιστη, όταν ρωτήθηκε για αυτήν, η k.d. είπε απλά «Έτσι είμαι. Νομίζω η country μουσική έχει μια παράδοση στο να προωθεί την τιμιότητα και τους έντιμους, προσγειωμένους ανθρώπους και παρότι ίσως δεν προέρχομαι από αυτή τη γη, είμαι έντιμη.«

Various «Hiding Out» (1987, Virgin) Original Soundtrack της ταινίας του Bob Giraldi

Στα τέλη του 1987 ο Roy Orbison δούλευε πάνω στο soundtrack της ταινίας «Hiding Out» όταν ρωτήθηκε από έναν παραγωγό της ταινίας, πώς θα του φαινόταν η ιδέα να κάνει ένα ντουέτο με την k.d. lang, την οποία είχε παρακολουθήσει σε μια συναυλία της στο Los Angeles. Ο Orbison δεν είχε καν σκεφτεί να επανηχογραφήσει το «Crying» – ήταν πολύ ικανοποιημένος πάντα από την αρχική εκτέλεσή του. Η ιδέα όμως να τραγουδήσει μαζί με την k.d. lang στο στούντιο τον ιντρίγκαρε κι έτσι συμφώνησε να την καλέσει. Ο Roy Orbison ήταν ένας από τους ελάχιστους καλλιτέχνες που είχε καταφέρει πετυχημένα να ξεπεράσει το φράχτη της country και να σημειώσει επιτυχία και στον κόσμο της pop. Για κάποια διαστήματα έμενε στο Hendersonville, ένα προάστιο του Nashville, ακριβώς δίπλα από το σπίτι του καλού φίλου του Johnny Cash κι έτσι για πολλούς στην πόλη, ο Orbison θεωρούνταν δικός τους αλλά και επίσης ένας από τους σπουδαιότερους συνθέτες στην ιστορία της pop και rock μουσικής. Κατά πολλούς τρόπους αυτή η γεφύρωση που είχε καταφέρει ο Orbison ανάμεσα στην country και την pop ήταν αυτό που είχε ακριβώς στο νου της να πραγματοποιήσει και η k.d. lang και θα μάθαινε πολλά σχετικά με αυτό από τον Orbison. Ωστόσο, όταν της ζητήθηκε να συνεργαστεί μαζί του, σχεδόν απέρριψε την πρόταση. «Ήθελαν να είναι ντουέτο και εγώ απάντησα ότι είτε θα τραγουδάει αυτός είτε εγώ,» εξομολογήθηκε. «Δεν πίστευα ότι έπρεπε να είναι ντουέτο. Μετά όμως ξύπνησα και σκέφτηκα, «με τον Roy Orbison σου λένε να τραγουδήσεις, ηλίθια!».

k.d. lang & Roy Orbison: μια σύντομη αλλά ποιητική συνεργασία

Η συνεργασία τους υπήρξε σύντομη αλλά ποιητική: πέταξε ως το σπίτι του στη Βοστώνη για να ηχογραφήσει τα φωνητικά της και αυτός πέταξε ως το Vancouver για να ηχογραφήσει τα δικά του. Μερικά μέρη ηχογραφήθηκαν μαζί και τότε μόνο η k.d. συνειδητοποίησε τη μαγεία των στιγμών. Καθώς στέκονταν μαζί και τραγουδούσαν, η k.d. μαγεύτηκε τόσο πολύ που ξέχασε τα λόγια της, οι στιγμές όμως που θυμάται περισσότερο είναι όταν ακουμπούσαν τα μάγουλά τους τραγουδώντας, καθώς έπρεπε να είναι τόσο κοντά μπροστά στο μικρόφωνο. «Γέρναμε και οι δύο πολύ κοντά στα μικρόφωνα. Όταν στέκεσαι τόσο κοντά σε έναν τραγουδιστή, νιώθεις τον αέρα του όταν κινείται, το σώμα του που αντηχεί, τα πάντα. Και ο Roy ήταν πολύ οπερατικός οπότε ο αέρας γύρω του κινούνταν πάρα πολύ και παρότι φαίνεται πράος, χρησιμοποιούσε πολύ το σώμα του το για να καταφέρει αυτή την απόδοση. Τα μάγουλά μας ακουμπούσαν και τραγουδούσαμε, το μάγουλό του ήταν τόσο μαλακό κι ωστόσο το σώμα του παρήγαγε αυτόν τον τεράστιο ήχο κι έμοιαζε σαν να είναι δύο διαφορετικοί κόσμοι. Ήταν μια συγκλονιστική εμπειρία.»

k.d. lang & Roy Orbison «Crying / Falling» (1987, Virgin)

Το «Crying» των k.d. lang & Roy Orbison:

Η ταινία για την οποία ηχογραφήθηκε το ντουέτο τους, το «Hiding Out» ήταν τεράστια εμπορική αποτυχία αλλά το «Crying» ανέβηκε ως το Νο.42 του country chart στο Billboard τον Ιανουάριο του 1988. Την άνοιξη του 1988 τραγούδησε μαζί με τον Orbison στο show «A Black And White Night» μαζί με τους Elvis Costello, Tina Weymouth, Bruce Springsteen και Bonnie Raitt και το «Crying» της χάρισε την πρώτη υποψηφιότητά της για βραβείο Grammy. Όταν ο Orbison πέθανε το Δεκέμβρη του 1988 η k.d. τον χαρακτήρισε «Μίδα για την καριέρα της», της πρόσφερε μια καταπληκτική ώθηση προς τα μπρος και το «Crying» έγινε το διαβατήριό της για τον κόσμο της pop. Το τραγούδι συμπεριλήφθηκε στη μεταθανάτια κυκλοφορία του Roy Orbison «King Of Hearts«.

---

Patsy Cline: η μυθική φιγούρα που έγινε εμμονή για την k.d. lang

Το 1948, η Patsy Cline, η μητέρα της και ένας οικογενειακός φίλος διέσχισαν από την Virginia τα βουνά Blue Ridge κι έφτασαν στο Nashville. Η Patsy μόλις δεκάξι ετών και αποφασισμένη να γίνει star, κοιμόταν στα ξύλινα παγκάκια του πάρκου του Nashville γιατί δεν άντεχε οικονομικά να νοικιάζει δωμάτιο σε ξενοδοχείο. Λίγο μετά την άφιξή της, ο Roy Acuff την άκουσε να τραγουδάει και της πρότεινε δουλειά, δεν πληρωνόταν όμως αρκετά και όταν της τελείωσαν τα χρήματα γύρισε πίσω στο σπίτι της. Θα χρειάζονταν άλλα οκτώ χρόνια για να επιστρέψει η Patsy Cline στο Nashville και να γνωρίσει τον Owen Bradley, τον άνθρωπο που ήταν υπεύθυνος για τον «ήχο του Nashville». Ο Owen Bradley μαζί με τον επίσης παραγωγό Chet Atkins είχαν προσληφθεί από την Decca Records στα μέσα των 50s για να «ραφινάρουν» τον ήχο σε δύο από τους πιο σημαντικούς καλλιτέχνες της εταιρίας, τον Red Foley και τον Ernest Tubb σε μια προσπάθεια να τους κάνουν πιο ελκυστικούς εμπορικά. Χρησιμοποιώντας πλήρεις ορχήστρες εγχόρδων, χορωδίες και άλλες τεχνικές της pop μουσικής, οι Bradley και Atkins σύντομα ανέπτυξαν ένα πλούσιο, λουστραρισμένο μουσικό στιλ που θα γινόταν στανταρισμένη διαδικασία για καλλιτέχνες της country που ήθελαν να κατακτήσουν και τον pop κόσμο στις αρχές των ’60s, όπως ο Eddy Arnold και η Peggy Lee. Σύντομα η country θα έβγαινε από τα λαϊκά honky tonks και θα έμπαινε στο mainstream τοποθετώντας το Nashville για πρώτη φορά στο μουσικό χάρτη της βιομηχανίας. Είναι πολλοί αυτοί που υποστηρίζουν ότι αν δεν υπήρχε ο Bradley, δεν θα υπήρχε καν το Music Row, η γειτονιά στο νοτιοδυτικό Nashville που στέγαζε όλη την country βιομηχανία. Ως παραγωγός, διαμόρφωσε και έδωσε το στίγμα στους πιο σημαντικούς καλλιτέχνες του Nashville, στα ’50s, ’60s και ’70s, με ενορχηστρώσεις πολυσύνθετες, πολυτελείς και περιρέουσες, ποτέ όμως εκκωφαντικές, σχεδιασμένες ιδανικά για την ανάδειξη της φωνητικής ερμηνείας, όπως η Kitty Wells και η Loretta Lynn. Από όλους τους καλλιτέχνες όμως που συνεργάστηκαν μαζί του, το διαμάντι στο στέμμα του Bradley, ήταν η Patsy Cline. Από τη στιγμή που η k.d. το συνειδητοποίησε αποφάσισε να βάλει στόχο της να συνεργαστεί μαζί του.

H k.d. lang στο εξώφυλλο του «Angel With A Lariat«, του album που περιλάμβανε το «Three Cigarettes In An Ashtray«, μια εκτέλεση που συγκλόνισε τον Owen Bradley.

Οι άνθρωποι της εταιρίας της, Sire Records αγκάλιασαν την ιδέα να συνεργαστεί με τον καθιερωμένο παραγωγό, ξέροντας ότι το όνομα του Bradley θα πρόσδιδε στην k.d. άμεση αίγλη στο Nashville. Ήταν κάτι που καταλάβαιναν κι αυτοί, ότι η k.d. είχε ανάγκη μετά τη χαμηλή εμπορική απόδοση του «Angel With A Lariat» και επιπλέον το να δουλέψει μαζί με έναν βετεράνο της πραγματικής country θα ήταν μια σπουδαία εμπειρία εκπαίδευσης για την k.d. Δυστυχώς, ο Owen Bradley είχε αποσυρθεί από την ενεργό δράση από το 1980 και ακόμα χειρότερα, το 1987 είχε πάθει ένα ισχυρό καρδιακό έμφραγμα που τον άφησε αδύναμο και δεν του επέτρεπε να επιστρέψει στη δουλειά. Πριν ακόμα από το έμφραγμα, η k.d. είχε προσπαθήσει να επικοινωνήσει μαζί του αρκετές φορές αλλά ο Bradley δεν απαντούσε. Ένα ζεστό βράδυ όμως του Ιουνίου του 1987 ενόσω ο Bradley βρισκόταν ακόμα στο νοσοκομείο, είδε στην τηλεόραση μια εμφάνιση της k.d. στην εκπομπή του Johnny Carson, να τραγουδάει το «Three Cigarettes In An Ashtray» που είχε δοξάσει η Patsy Cline. Ο Bradley κόλλησε το βλέμμα του στην τηλεόραση κι ανασηκώθηκε στο κρεβάτι του, συγκλονισμένος από τη δύναμη και την ενέργεια της φωνής αυτής της νεαρής τραγουδίστριας. Ξαφνικά, συνειδητοποίησε τι ήταν αυτό που θα τον έκανε να αναρρώσει πιο γρήγορα από οτιδήποτε του είχε συνταγογραφήσει ο γιατρός. Έκανε αμέσως σχέδια να ανοίξει το Bradley’s Barn, τα φημισμένα στούντιο ηχογράφησης που είχε στη φάρμα του στον Mt. Juliet του Tennessee. Μετά τηλεφώνησε στην Sire Records. «Η Mary Martin που τον γνώριζε μού τηλεφώνησε και μου είπε «Αστράφτει το μάτι του, τηλεφώνησέ του». Κι έτσι κατέληξα να πετάω για Nashville να τον δω. Κάτσαμε και παίξαμε κάποια τραγούδια στο πιάνο και πριν καν το καταλάβω, βρεθήκαμε στο στούντιο για να ηχοραφήσουμε.»

Αρχικά, η k.d. και ο Bradley δεν είχαν καμία υποχρέωση να δημιουργήσουν ένα album, αφού οι άνθρωποι στην Sire Records ήθελαν να δώσουν στους δύο τους το χρόνο να γνωριστούν μουσικά. Αν προέκυπτε ένα album μετά από κάποιο χρόνο που θα περνούσαν μαζί οι δύο τους, θαυμάσια. Αν όχι, τότε τουλάχιστον η k.d. θα κέρδιζε μια εμπειρία εκπαίδευσης. Όπως και να είχε, η Sire δεν θέλησε να βιάσει την κατάσταση κι έτσι τους έστειλε στο στούντιο για να δει τι θα προκύψει από αυτό. Όταν η k.d. και ο Bradley έκατσαν στο πιάνο, δεν προέκυψε country αλλά jazz. Ο Bradley που ήταν μαέστρος σε ορχήστρα πριν γίνει παραγωγός, είχε αναπτύξει μια αγάπη για τα standards των καπνισμένων clubs και η k.d. που πάντα ονειρευόταν να τραγουδήσει jazz είχε αδυναμία στο lounge στιλ του Las Vegas. Τελικά, ο καθένας τους επίλεξε από δύο αγαπημένα του για να δουλέψουν, όπως το «Black Coffe» και το «I Wish I Didn’t Love You So«. Επίσης, το «Shadowland» ένα κομμάτι που η μπάντα του Bradley απολάμβανε να παίζει πολλά χρόνια νωρίτερα και ένα παλιό κομμάτι της Roberta Sherwood, με τίτλο «Tears Don’t Care Who Cries Them«.

k.d. lang & Owen Bradley στη διάρκεια των ηχογραφήσεων στα Bradley’s Barn Studios

Ξεκίνησαν ενορχηστρώνοντας τα τραγούδια στο πιάνο, ο Bradley έπαιζε και η k.d. τραγουδούσε. Πρόβαραν αυτά τα τραγούδια, μόνο δύο ή τρεις φορές τη μέρα και περνούσαν το υπόλοιπο βράδυ ακούγοντας jazz τραγουδίστριες όπως οι Carmen McRae, Ella Fitzgerald και Peggy Lee. Άκουγαν επίσης προσεκτικά μια σειρά από hillbilly τραγουδιστές και σαξοφωνίστες όπως οι Jimmy Hodges και Ben Webster. Για τον καθένα από αυτούς, συζητούσαν εκτεταμένα τι τους άρεσε και τι όχι στο κάθε ερμηνευτικό στιλ. Μετά από αρκετές εβδομάδες βγήκαν από το στούντιο με ένα δοκιμαστικό που περιείχε έξι κομμάτια – ούτε ένα country τραγούδι ανάμεσα σε αυτά. Όταν η k.d. έπαιξε τα τραγούδια στην Sire, οι A&R της εταιρίας τα λάτρεψαν αμέσως και συμφώνησαν πρόθυμα ότι αυτό που κρατούσε η k.d. στα χέρια της ήταν το πρώτο μισό ενός πετυχημένου δίσκου. Ενθουσιασμένοι οι καλλιτέχνες επέστρεψαν στο στούντιο, αυτή τη φορά μαζί και μερικά country standards μεταξύ των οποίων, το «Lock, Stock And Teardrops» του Roger Miller και η επιτυχία του 1953 για τον Slim Willet, «Don’t Let The Stars Get In Your Eyes» συν δύο νεότερα τραγούδια, το «Western Stars» του Chris Isaak και το «Busy Being Blue» ένα κομμάτι που είχε γράψει ο Stu MacDougall από την μπάντα της k.d., τους Reclines και είχε συμπεριληφθεί στο ντεμπούτο album της «A Truly Western Experience» το 1984.

Ενόσω η k.d. βρισκόταν στο Nashville, η μπάντα της, οι Reclines, ξεθώριαζαν όλο και περισσότερο από τους προβολείς, παρότι είχαν ένα εκτόπισμα στον Καναδά, αλλά μόνο εκεί, στην Αμερική ήταν παντελώς άγνωστοι, πόσο μάλλον στο Nashville, όπου ο κεντρικός τραγουδιστής απολαμβάνει όλης της προσοχής ενώ οι μουσικοί θεωρούνται αναλώσιμοι. Ήταν λοιπόν δύσκολη η στιγμή για την k.d. όταν συνειδητοποίησε ότι ο Bradley δεν είχε σκοπό να συνεργαστεί με τους μουσικούς της μπάντας της. Η ίδια σκόπευε να τους χρησιμοποιήσει αλλά ο παραγωγός της δεν ήθελε να σπαταλήσει χρόνο για να μάθει τους κώδικες επικοινωνίας ανάμεσα στους πέντε μουσικούς. Επιπλέον το να χρησιμοποιήσει τους Reclines στην ηχογράφηση σήμαινε ότι δεν θα χρησιμοποιούσε τους στουντιακούς μουσικούς που ήταν εκπαιδευμένοι στον «ήχο του Nashville» στους οποίους βασιζόταν ο Bradley και είτε της άρεσε είτε όχι, ήταν αυτοί οι βασικοί παράγοντες της επιτυχίας της φόρμουλας. Όταν ανακοίνωσε στην μπάντα της τα νέα, αυτοί το δέχτηκαν ήρεμα, καταλαβαίνοντας ότι δεν έχουν επιλογή. Ο κιθαρίστας της Gordie Matthews δικαιολόγησε πλήρως την επιλογή του Bradley: «Δούλευε με τον Owen Bradley – δηλαδή ήταν μεγαλύτερος star από,τι ήταν αυτή τότε- και εμείς δεν θα μπορούσαμε να φτιάξουμε το δίσκο όπως αυτοί. Για να καταφέρει να έχει το δίσκο που επιθυμούσε ο Bradley, θα ήταν πολύ αλλόκωτο να δουλέψει με μια ομάδα σαν τη δική μας, που σε μεγάλο βαθμό ήμασταν αρκετά άπειροι. Οπότε δεν του καταλογίζω απολύτως τίποτα. Θα ήθελα να παίξω σε αυτό το δίσκο αλλά κατανοώ γιατί συνέβησαν έτσι τα πράγματα.» Στη θέση των Reclines βρέθηκε ένα επιτελείο μουσικών και ερμηνευτών που είχαν συνεργαστεί με τον Bradley πολλές φορές μέσα στα τριάντα προηγούμενα χρόνια, ο Hargus «Pig» Robbins στο πιάνο, ο Buddy Harman στα τύμπανα και ο αδελφός του Owen, Harold Bradley στο μπάσο. Τα βοηθητικά φωνητικά πρόσφεραν δύο διαφορετικά χορωδιακά σχήματα, οι Jordanaires και οι Tennessee και έγχορδα πρόσφερε η Nashville String Machine ως συνοδεία σε διάφορα κομμάτια. Τέλος, ο Buddy Emmons, έπαιξε το αγαπημένο όργανο της k.d., την steel κιθάρα. Όλοι αυτοί οι μουσικοί, βετεράνοι όλοι τους, εντυπωσιάστηκαν από το ερμηνευτικό ταλέντο της k.d. αν και όλοι είχαν σοκαριστεί από την εικόνα της. «Είχε μία τόσο μεγάλη γκάμα πραγμάτων που μπορούσε να κάνει,» είπε ο Emmons. «Πριν καν τη γνωρίσω, ο Owen μού είχε δώσε μια κασέτα με κάτι που είχε φτιάξει μαζί της, κάπως προσανατολισμένα στην jazz κι ακουγόταν όσο καλή ακούγεται οποιαδήποτε jazz τραγουδίστρια ξέρω. Μετά όταν ήρθε να ηχογραφήσει country, πραγματικά έμεινα έκπληκτος.» Φυσικά η μεγαλύτερη έκπληξή του ήταν αρχικά αν ήταν αγόρι ή κορίτσι. «Δεν ήξερα τι ήταν η k.d. οπότε δεν ήξερα τι να πω» γελάει.

Buddy Emmons: ο βετεράνος steel κιθαρίστας που λάτρευε η k.d. lang

Αντίθετα από τη συνεργασία της με τον Dave Edmunds ο οποίος είχε κάνει παραγωγή στο δεύτερο album της «Angel With A Lariat«, ο χρόνος που πέρασε με τον Bradley ήταν ήρεμος και άνετος. Στο μεγαλύτερο μέρος του χρόνου ήταν ικανοποιημένη απλά να στέκεται και να παρατηρεί σιωπηλά, ρουφώντας σαν σφουγγάρι τις στιγμές. Έκανε άλλη μία προσπάθεια να χωρέσει το «Pine And Stew‘ στον καινούργιο δίσκο της ελπίζοντας να εξασφαλίσει την υποστήριξη του Bradley μετά την ήττα των προσπαθειών της να το συμπεριλάβει στο «Angel With A Lariat«. Ο Bradley όμως ήξερε ότι το τραγούδι ήταν ένα novelty κομμάτι και δεν ενδιαφερόταν να το συμπεριλάβει στη συλλογή των τραγουδιών που ετοίμαζε. «Του άρεσαν οι στίχοι να είναι άμεσοι και τα νοήματα να γίνονται κατανοητά από όλους», εξηγούσε η k.d. «Είναι σχεδόν εντελώς διαφορετική σχολή σκέψης από κει που έρχομαι εγώ. Ως παιδί μελετούσα την Joni Mitchell ως στιχουργό με την πολύ ενδοσκοπική γραφή της. Ο τύπος των στίχων που πρόκρινε ο Bradley ήταν πολύ γενικός για να μπορούν να ταυτίζονται όλοι μαζί τους.» Όσο για τη συνύπαρξή τους στο στούντιο, η k.d. βρήκε τον Bradley πολύ φιλόξενο, προσεκτικό και χαρούμενο. Ο Bradley προτιμούσε να στέκεται στο χώρο ελέγχου στο στούντιο και να ακούει, παρεμβάλλοντας τις σκέψεις του μόνο εκεί που ένιωθε ότι χρειάζεται για να διατηρηθεί η ατμόσφαιρα ακέραιη. «Ο Owen προσπαθούσε να πηγαίνει τα πράγματα στην κατεύθυνση που θεωρούσε καλύτερη αλλά εμένα μου φαινόταν ότι και η k.d. είχε μεγάλη συμβολή στο αποτέλεσμα,» είπε ο Emmons για τη συνεργασία τους ο οποίος μάλιστα εκπλησσόταν από την αποφασιστικότητα της k.d. «Σταματούσε αρκετές φορές και βρισκόταν στο όριο να απαιτεί πράγματα και εγώ σκεφτόμουνα ότι είναι πολύ νωρίς για να τραβάει την κατάσταση τόσο. Αλλά αυτό ήταν το στιλ της. Ήθελε να γίνονται τα πράγματα με ένα συγκεκριμένο τρόπο μουσικά, κάτι που δεν είναι καθόλου κακό – όλοι οι καλλιτέχνες έχουν ένα δικαίωμα για αυτό. Απλά ήταν ο τρόπος που το έκανε. Ας πούμε ότι ήταν λίγο πιο επιθετική από τους περισσότερους καλλιτέχνες, ιδιαίτερα σε αυτό το σημείο της καριέρας της. Ήταν πεισματάρα και ήθελε από μας να το κάνουμε με το δικό της τρόπο.»

Η k.d. είχε πείσμα και όπως όλοι όσοι συνεργάζονταν μαζί τους, ήξεραν, δεν ήταν από αυτούς που συμβιβάζονταν. Ο Owen όμως ήταν συνηθισμένος στις πεισματάρες γυναίκες. Και η Patsy επίσης ήταν πολύ αποφασιστική και ο τρόπος της πολλές φορές παρεξηγιόταν για καταπιεστικός, αποκτώντας τη φήμη της δύσκολης στις συνεργασίες. Ένα μέρος του ταλέντου του Bradley ήταν το γεγονός ότι ήταν τόσο καλός στο να κατευνάζει τα εγώ των καλλιτεχνών όσο καλός ήταν και στο να ραφινάρει τον ήχο τους και επίσης δεν επίτρεπε ποτέ τσακωμούς μέσα στο στούντιο. Όπως εξήγησε ο Emmons, «Ο Owen το έκανε αυτό για πάρα πολύ καιρό ώστε να ξέρει πώς να κρατήσει τα πνεύματα των ηχογραφήσεων σε ένα επίπεδο με το οποίο όλοι να είναι ικανοποιημένοι. Αν υπήρχαν προβλήματα, συζητιούνταν αφού είχαμε φύγει. Δεν μπορείς να το αφήσεις να συμβαίνει αυτό κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων. Δεν μπορείς να τσακώνεσαι μπρος πίσω, γιατί ταράζει την συγκέντρωση όλων των άλλων.» Τα ηχογραφημένα μέρη χρειάστηκαν έξι μέρες να μονταριστούν και άλλες τέσσερις χρειάστηκε η μίξη. Η όλη διαδικασία τελείωσε γρήγορα χάρη στην επιμονή του Bradley να ηχογραφούν ζωντανά μέσα στο στούντιο – μια τεχνική που γεννήθηκε στις μέρες που οι παραγωγοί δεν είχαν τίποτα άλλο παρά μόνο μια δικάναλη κονσόλα και ένα μείκτη, με τις χαρτονένιες αυγοθήκες να κρέμονται από τα ταβάνια για ηχομόνωση. Απολάμβανε αυτή την παλιά τεχνική ηχογράφησης γιατί αισθανόταν ότι διατηρεί αυτή την ιδιαίτερη ενέργεια που υπάρχει ανάμεσα στον τραγουδιστή και τους μουσικούς. «Δε χτίζεται αυτή η μαγεία αλλιώς. Όταν δουλεύεις ένα τραγούδι επί τρεις μήνες, το μόνο που νιώθεις τελικά είναι «συχάθηκα να το ακούω».

Honky Tonk Angels: από αριστερά, k.d. lang, Brenda Lee, Owen Bradley, Kitty Wells, Loretta Lynn

Αντίστοιχα, ζωντανή ήθελε να είναι και η ηχογράφηση των τριών κυριών που κάλεσε ο Bradley στο στούντιο για να τραγουδήσουν μαζί με την k.d. lang, το «Honky Tonk Medley», το κομμάτι που κλείνει το δίσκο. Η Loretta Lynn, η Kitty Wells και η Brenda Lee δεν είχαν συνεργαστεί μεταξύ τους, ξανά στο παρελθόν, όλες τους απολάμβαναν τον τίτλο της βετεράνου country ντίβας και φυσικά όλες τους ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του Bradley με προθυμία αφού η καθεμιά τους είχε να συνεργαστεί μαζί του πάνω από μια δεκαετία πριν και επιπλέον είχαν ακούσει εντυπωσιακά σχόλια για την k.d. Το medley που ηχογράφησαν ήταν ένα μείγμα τριών standards που ξετρύπωσε ο Bradley: «In The Evening When The Sun Goes Down» που είχε τραγουδήσει η Ella Fitzgerald μεταξύ άλλων, το «You Nearly Lose Your Mind» του Ernest Tubbs και το «Blues Stay Away From Me» των Delmore Brothers. Ο τίτλος του τραγουδιού προήλθε από την επιτυχία της Kitty Wells του 1952, «It Wasn’t God Who Made Honky Tonk Angels«, μία ταιριαστή περιγραφή των τεσσάρων προσωπικοτήτων που απολάμβαναν η μία την παρέα της άλλης. Είναι πολύ ειρωνικό όμως ότι αρχικά, η k.d. είχε αντιδράσει στην ιδέα να κληθούν οι τρεις ντίβες για να ηχογραφήσουν όλες μαζί. Η k.d. θεωρούσε ότι η εκτυφλωτική αίγλη των τραγουδιστριών θα επισκίαζε την ίδια. «Κάναμε έναν μεγάλο καυγά σχετικά με αυτό» είπε η k.d. αργότερα θυμίζοντας ότι όταν ο Bradley της το πρότεινε για πρώτη φορά, η k.d. σηκώθηκε κι έφυγε από το στούντιο. «Πήγα στη λίμνη για να το «κουβεντιάσω» με την Patsy και να κατανοήσω τελικά γιατί ο Bradley επέμενε τόσο πολύ. Και φυσικά είχε δίκιο που επέμενε.»

Δεν ήταν η πρώτη φορά που το όνομα της Patsy Cline ερχόταν στο προσκήνιο κατά τη διάρκεια της δημιουργίας του «Shadowland». Αρχικά, η k.d. είχε ορκιστεί να κρατήσει το πάθος της για την Patsy Cline μέσα της, ξέροντας ότι και ο Bradley και η Loretta Lynn και οι άλλες ήταν πολύ κοντά στην Cline. Η k.d. σκεφτόταν ότι οι φίλοι της Cline θα προσβάλλονταν αν άκουγαν ότι κάποιος βρίσκεται σε επικοινωνία με το πνεύμα της Patsy Cline. Τελικά η k.d. δεν άντεξε και άρχισαν να κυκλοφορούν διάφορες φήμες στο στούντιο όταν η k.d. διέκοπτε μια ηχογράφηση και έβγαινε έξω να «συμβουλευτεί» την πνευματική της καθοδηγήτρια. Η k.d. ήταν πολύ προσεκτική να μην προκαλέσει κανέναν και όταν διάφοροι τη ρωτούσαν για την Patsy Cline, αυτή υποβίβαζε το θέμα επίτηδες. Όταν ένας δημοσιογράφος τη ρώτησε κατά πόσο η k.d. πίστευε ότι το πνεύμα της Patsy ήταν παρόν κατά τη διάρκεια της συνέντευξης, η k.d. απάντησε ότι όλοι οι καλλιτέχνες στο album της είναι επηρρεασμένοι από αυτήν. «Αν είναι να μιλήσουμε για το θέμα με την Patsy Cline, πρέπει να πούμε ότι όλοι οι καλλιτέχνες, άντρες ή γυναίκες, έχουν επηρρεαστεί από αυτήν. Όλοι έχουμε μεγάλο πάθος μαζί της.» Σε προσωπικές στιγμές τους όμως, η k.d. ικέτευε τον Bradley να της διηγηθεί κάθε λεπτομέρεια για την ηρωίδα της. «Είχε μερικές δικές της απόψεις για την Patsy και ίσως τις κατέστρεψα κάποιες από αυτές,» είπε ο Bradley. «Η φαντασία είναι συνήθως καλύτερη από την πραγματικότητα.» Ο Bradley επίσης προσπάθησε πολύ να συγκρατεί την k.d. από το να παρασύρεται από το πάθος της για την Patsy Cline. Όπως είπε η k.d. «Μιλήσαμε με τον Owen σχετικά με το ότι δεν πρέπει να μιμούμαι την Patsy, η παρουσία της όμως ήταν τόσο ισχυρή που μου φαινόταν αδύνατον να μην παραδίνομαι στην ενέργειά της. Η εμμονή μου με την Patsy ήταν πολύ πραγματική και δεν αστειευόμουν ποτέ όταν το συζητούσα. Η δημιουργία αυτού του δίσκου ήταν στο όριο κάποιας κατάστασης, κάποιου τομέα της ζωής και του θανάτου και της ενέργειας. Ήταν εξαιρετικά συναισθηματικό και με ταρακούνησε ειλικρινά και χρειάστηκε λίγο να συνέλθω μετά από αυτό το δίσκο.» Όπως εξομολογήθηκε στον Liam Lacey, «ξέρω ότι ακούγεται περίεργο αλλά όταν τελείωσα αυτό το album, η όλη υπόθεση με την Patsy τελείωσε. Θα είναι πάντα σπουδαία για μένα, αλλά όχι η εμμονή που είχα. Νομίζω ότι το «Shadowland‘ ήταν ο μόνος λόγος που είχα την εμμονή με την Cline και πλέον μπορώ να είμαι ξανά η k.d. lang.»

O Τύπος ενθουσιάστηκε με το «Shadowland«. Ο Jimmy Gutterman έγραψε «Πόση διαφορά κάνει ο σωστός συνεργάτης! Το «Shadowland» είναι πολύ πιο ζωντανό και χαλαρό από το προηγούμενο album της καναδής σειρήνας της country.» Η Holly Gleason του Musician έγραψε: «Ο Bradley χρησιμοποιεί τη μαεστρία του για να βγάλει τον καλύτερο εαυτό από την lang. Απλώνει τη φωνή της πειστικά γύρω από το επιλεγμένο υλικό και φωτίζει τις σκοτεινότερες γωνίες της απόγνωσης και της οδύνης του έρωτα με μερικές συλλαβές που αφήνει να εκπνεύσουν.» Το πρώτο single από το album, το «I’m Down To My Last Cigarette» που είχε γράψει ο Harlan Howard άρχισε να παίζεται στους σταθμούς της country με αποτέλεσμα να ανεβεί στο Νο.21 του country chart στο Billboard. Το album ανέβηκε ως το Νο.9 του album chart και έμεινε μέσα στο chart 121 εβδομάδες συμπαρασύροντάς το και στο pop chart όπου έφτασε ως το Νο.73. Τα υπόλοιπα singles που κυκλοφόρησαν στην αγορά μέσα από το album, ήταν το «Lock, Stock And Teardrops» και το «Sugar Moon» ενώ το «Busy Being Blue» κυκλοφόρησε μόνο σε promo single για τα ραδιόφωνα.

k.d. lang & The Reclines «A Truly Western Experience» (1984, Bumstead Records)

Το «Busy Being Blue» των k.d. lang & The Reclines:

Το «Busy Being Blue» είναι ένα τραγούδι γραμμένο από τον πιανίστα των Reclines, Stu MacDougall που είχε εμφανιστεί στο ντεμπούτο album τους «A Truly Western Experience» το 1984 σε μία παραγωγή της ίδιας της k.d. lang και του οργανίστα Jamie Kidd – κατόπιν μέλος των Nowhere Blossoms. Η πρώτη εκτέλεση του τραγουδιού παρότι αυθεντική και τίμια δεν είναι αυτή που αναδεικνύει την έντονη άρνηση της ηρωίδας των στίχων να παλαίψει τις οδύνες της απώλειάς της και να προχωρήσει μπροστά, επιμένει να πενθεί και να νοσταλγεί στην αναπόλησή της, ό,τι έχασε παρά να ενθουσιαστεί με όσα ενδεχομένως θα έρθουν στο μέλλον.

Θα είχα χρόνο στα χέρια μου
Χρόνο για να κάνω μερικά σχέδια
Χρόνο για να αλλάξω την άποψή μου στα πράγματα
Χρόνο για να πάω μια βόλτα
Χρόνο για να κάτσω και να κουβεντιάσω
Αλλά ξέρεις, είμαι πολύ απασχολημένη με το να είμαι μελαγχολική

Θα είχα χρόνο για να χασομερήσω
Χρόνο για να βάψω όλη την πόλη
Χρόνο για να περνάω κάθε νύχτα με κάποιον διαφορετικό
Χρόνο για να είμαι μόνη μου

Και χρόνο για να μένω έξω όλη τη νύχτα
Αλλά ξέρεις, είμαι πολύ απασχολημένη με το να είμαι μελαγχολική
Θα είχα χρόνο να αφήσω πίσω μου
Και σένα και όλη τη φάρα σου
Χρόνο να αφήσω πίσω μου τον κόσμο όπως τον ξέραμ
Αλλά είμαι ακόμα κατειλημμένη
Από το να θυμάμαι πώς κλαίγαμε
Αλλά ξέρεις, είμαι πολύ απασχολημένη με το να είμαι μελαγχολική

k.d. lang «Shadowland» (1988, Sire)

Το «Busy Being Blue» της k.d. lang:

Ωστόσο, στην εκτέλεση του «Shadowland«, η k.d. απογειώνει το τραγούδι με μια από τις πιο σπουδαίες ερμηνείες της στα ’80s, χάρη στην παραγωγή και στον διάκοσμο που στήνει γύρω της ο Owen Bradley προκειμένου να βγάλει από μέσα της όλη την κορύφωση της οδύνης αλλά και την άρνηση της ηρωίδας των στίχων να προχωρήσει. Με τοποθέτηση γνήσιας ντίβας της country, η k.d. κυριολεκτικά σκίζει το τραγούδι και το περνάει στην ιστορία.

Αμέσως μετά την ολοκλήρωση του «Shadowland«, η k.d. lang έδωσε μια συναυλία στο Fan Fair του Nashville για να παρουσιάσει το υλικό και το κοινό την αποθέωσε. Συνέχισε με μια μικρή περιοδεία μαζί με τον Lyle Lovett (Λονδίνο, Νέα Υόρκη, Los Angeles) και με ένα μπαράζ συνεντεύξεων για την τηλεόραση, το ραδιόφωνο και τον Τύπο, ενώ έκανε και την τέταρτη εμφάνισή της στο show του Johnny Carson μέσα σε ένα χρόνο και συμμετείχε στην εκπομπή Country Music: A New Tradition του HBO μαζί με τους νεοπραδοσιακούς (Rosanne Cash, Rodney Crowell, Judds) αλλά και την παλιότερη γενιά της country (Waylon Jennings, Carl Perkins, Merle Haggard, Bill Monroe). Η k.d. τραγούδησε μαζί με τους Jordanaires το «Lock, Stock And Teardrops» και μαζί με την Rosanne Cash ένα ντουέτο στο «You Ain’t Woman Enough To Take My Man» της Loretta Lynn. Έλαβε μέρος στον Καναδά στην Περιοδεία της Διεθνούς Αμνηστίας (μαζί με Sting, Peter Gabriel, Tracy Chapman, Youssou N’ Dour) και επέστρεψε στο Nashville για την τελετή των 22ων Ετήσιων Βραβείων της Country. Στην πατρίδα της τον Καναδά, κέρδισε δύο βραβεία, το Entertainer της χρονιάς και το Τραγουδίστρια της χρονιάς, έλαβε δύο βραβεία Juno ως Καλύτερη Country Τραγουδίστρια (για το «Shadowland«) και Τραγουδίστρια της χρονιάς (για το «Crying«), έναν τίτλο που για τα επτά προηγούμενα συνεχόμενα χρόνια κέρδιζε η Anne Murray. Τον Ιανουάριο του 1989 ήρθαν και οι υποψηφιότητές της για τα Grammy στην κατηγορία Καλύτερη Country Τραγουδίστρια (για το «I’m Down To My Last Cigarette«) και δύο υποψηφιότητες στην κατηγορία Καλύτερη Country Συνεργασία, μία για το «Crying» με τον Roy Orbison και μία για το «Honky Tonk Angels Medley» με τις Kitty Wells, Brenda Lee και Loretta Lynn. Βραβεύτηκε για το «Crying«.

The Dust: Grain One: Richenel «L’ Esclave Endormi»

The Dust: Grain Two: David Sylvian «I Surrender»

 The Dust: Grain Three: Supertramp «Hide In Your Shell»

The Dust: Grain Four: Crosby, Stills, Nas & Young «Helpless»

The Dust Grain Six: Tame Impala «New Person, Same Old Mistakes»

The Dust Grain Seven: Fad Gadget «Saturday Night Special»

The Dust Grain Eight: The Cyrkle «The Visit (She Loved Me)»

The Dust Grain Nine: Eurythmics «No Fear, No Hate, No Pain, No Broken Hearts»

The Dust Grain Ten: Beach House «Walk In The Park»

The Dust Grain Eleven: Maxwell «Ascension (Don’t Ever Wonder)»

The Dust Grain Twelve: Ultravox «Vienna»

Advertisement