Βόλτα Στο Πάρκο

Το «Walk In The Park» είναι ο διακόπτης που κλείνει και ανάβει τις μνήμες, μια βόλτα στην κάθαρση και πάλι πίσω για το αύριο, μία γυμναστική για να ξεμουδιάσουν οι αισθήσεις. Ή να μουδιάσουν εντελώς.

Τον Ιανουάριο του 2010 ο μουσικός Τύπος γέμισε με αποθεωτικές κριτικές του «Teen Dream» των Beach House. Οι συντάκτες προσπαθούσαν με επιμονή να καταγράψουν σε κείμενα γιατί το τρίτο album του ντουέτου από την Βαλτιμόρη ήταν ένα αριστούργημα, να το συγκρίνουν με ένα σωρό αναφορές (από τους Galaxie 500 ως τους Mazzy Star) και να πείσουν το κοινό ότι έτσι όπως οι Beach House άλλαξαν εταιρία (από την Carpark στην Sub Pop) έτσι ακριβώς αλλάζει το σκηνικό της ατμοσφαιρικής dream pop στο μουσικό προσκήνιο. Στο τέλος του 2010, στις λίστες με τα καλύτερα albums της χρονιάς, επαναλήφθηκε το ίδιο σκηνικό. Οι Beach House βρέθηκαν στα καλύτερα albums κάθε μουσικού εντύπου σε όλο τον κόσμο με το «Teen Dream«.

Beach House: Victoria Legrand και Alex Scally. Μια χημεία ακατανίκητη.

Έγραφα τότε για αυτούς στο Sonik: «Οι Beach House μιλούν κι εφράζονται δωρικά, απέριττα, γενναία και μελαγχολικά στις πλείστες των περιπτώσεων για τις ανθρώπινες σχέσεις, τα μύχια αισθήματα και τους φόβους που γίνονται πάντα και με μαθηματική ακρίβεια, πραγματικότητα. Η Victoria Legrand δεν είναι ένα κορίτσι σαν όλα τα άλλα: είναι απέριττη και γυμνή φωνητικά. Δεν προκαλεί, δεν δραματοποιεί και δεν υπερβάλλει. Φαντάζει σαν ιέρεια πεπρωμένου από την οποία θα ακούσεις όχι μόνο ευχάριστα αλλά και σκληρά πράγματα χωρίς να υψώσει τους τόνους της. Εμπνέει μια ειλικρίνεια και μια σπαρτιάτικη τρυφερότητα που εξομαλύνεται μόνο από τις στρογγυλές, υπέροχες μελωδίες. Η αγάπη που προτείνουν οι Beach House είναι αγέλαστη και αδρή. Αλλιώς, αληθινή.»

Η αλήθεια παραμένει ότι το «Teen Dream» των Beach House παραμένει ένα από τα καλύτερα albums της δεκαετίας του 2010 και αμφιβάλλω αν θα εκτοπιστεί από τις πρώτες θέσεις. Μετά από τα δύο πρώτα albums της στην Carpark, «Beach House» και «Devotion» που αποτελούσαν ζυμώσεις εσωτερικότητας, σαν επωασμοί των σπουδαίων έμβρυων, οι Beach House εκτοξεύτηκαν κανονικά. Η χημεία μεταξύ τους είναι σεισμική και ευτυχής από τότε που γνωρίστηκαν το 2004 στην Βαλτιμόρη ως μέλη μιας μπάντας που σύμφωνα, με τους ίδιους, περισσότερο ενδιαφέρονταν να κάνουν parties παρά να γράψουν μουσική. Η Victoria δήλωσε στην Anne Fullerton του Yen, το 2010 πώς βρέθηκε μαζί με τον Alex: «Γεννήθηκα στη Γαλλία, μετακόμισα στη Βαλτιμόρη επτά χρονών, μετά στο βόρειο Maryland και μετά στη Philadelphia. Βασικά κινιόμουνα στην Ανατολική Ακτή. Είχα φύγει από το πανεπιστήμιο και πήγα στη Γαλλία να σπουδάσω θέατρο, η μία μου κατεύθυνση ήταν το θέατρο και η άλλη ηταν η μουσική. Αγαπούσα και τα δύο αλλά απογοητεύτηκα από το θέατρο και φλέρταρα με την ιδέα να γράφω τα δικά μου κείμενα  και να νιώσω μια πιο άμεση και συναρπαστική διαδικασία. Έπαιζα μόνη μου και έγραφα. Το ένα οδήγησε στο άλλο, συνειδητοποίησα ότι ήθελα να γίνω κομμάτι όλου του κόσμου και να πάω στη Βαλτιμόρη. Μετακόμισα το 2004 στη Βαλτιμόρη. Είχα ένα φίλο από το σχολείο με τον οποίο είχαμε ένα μουσικό σχήμα και τον ακολούθησα στη Βαλτιμόρη. Ζούσα στη Γαλλία εκείνη την εποχή και ήθελα να γυρίσω στην Αμερική για να συνεχίσω τη μουσική μου. Ο φίλος μου στη Βαλτιμόρη με σύστησε στον Alex. Έψαχνα για μπασίστα εκείνη την εποχή και αυτό ήταν. Ξεκινήσαμε να παίζουμε μουσική μαζί και από τότε παίζουμε μαζί. Ο Alex είχε σπουδάσει στο Ohio αλλά είναι γέννημα θρέμμα της Βαλτιμόρης.» Ο Alex θυμήθηκε με περισσότερες λεπτομέρειες και μίλησε τον Patrick Rodgers του Nashville Scene τον Απρίλιο του 2010 για το πώς γνωρίστηκε με την Victoria: «Η Victoria μετακόμισε στην Βαλτιμόρη βασικά για να φτιάξει μουσική. Σπούδαζε θέατρο στη Γαλλία και ήρθε στη Βαλτιμόρη για να ξεκινήσει μια μπάντα -τους Daggerhearts– εγώ μπήκα στη μπάντα της όταν με κάλεσε ένα άλλο μέλος τους. Έφτιαχνα και γω μουσική, ήμασταν όλοι νέοι και παίζαμε μουσική στη Βαλτιμόρη. Αυτή η μπάντα ήταν κάπως δυσλειτουργική, κάναμε συνέχεια parties. Βγαίναμε έξω συνέχεια και όταν την γνώρισα, είχαμε αυτή την παρανοϊκή μουσική χημεία μεταξύ μας, πραγματικά αδιαμφισβήτητη. Δουλεύαμε πάνω σε διάφορα οι δυο μας και αυτό δεν έμοιαζε με τίποτα άλλο που είχα βιώσει πριν. Είμαι αρκετά σίγουρος ότι δεν θα μπορούσα να έχω αυτή τη σχέση με άλλον. Ήταν πραγματική τύχη. Δε νομίζω ότι είναι σαν τις σχέσεις. Πολλές φορές έχω φίλους που είναι σπουδαίοι μουσικοί αλλά δεν δημιουργούν απαραίτητα και πολλά. Κάνουν θαυμάσια μουσική αλλά μερικές φορές πιστεύω ότι δεν έχουν βρει τον άνθρωπο που θα πάρει αυτό που κάνουν και θα το κάνει καλύτερο και θα βγει καλύτερη μουσική. Έχει να κάνει με την καλή τύχη.»

Victoria Legrand: γεννημένη στο Παρίσι στις 28 Μαϊου 1981.

Σχετικά με τον τίτλο του δίσκου, «Εφηβικό Όνειρο» είπε η Victoria στο Thumped: «Έχει να κάνει με τη μουσική που άκουγες όταν ήσουν έφηβος, που σε ταξίδευε κάπου. Είναι πάθος. Δεν το έχουμε χάσει και αυτό είναι καλό για τη δημιουργική διαδικασία και για τα φαντασιακά σύμπαντα που δημιουργούμε, έχει να κάνει όμως και με περισσότερα από αυτό, με το πώς ζεις. Έχει να κάνει με την αγάπη για κάτι, το οποίο σε κάποιον τρίτο μπορεί να μοιάζει γελοίο αλλά έχει να κάνει με την αληθινή ουσία των πραγμάτων. Όταν μεγαλώνουμε, κάποιοι χάνουν το πάθος τους για έρωτα λόγω πολλών πραγμάτων: λόγω μιας δουλειάς εννέα με πέντε, ή για το ότι δεν γνωρίζουν τους εαυτούς τους, χάνουν τους εαυτούς τους, ή για άλλους λόγους. Πρέπει όμως να προσπαθήσεις να διατηρήσεις αυτό το αίσθημα, όσο δύσκολα και αν είναι τα πράγματα.»

Η απήχησή τους σε κοινό και κριτικούς είναι μια συντονισμένη ευλογία για τη μουσική των Beach House. «Νιώθουμε ευλογημένοι» δήλωσε ο Alex στον Patrick Rodgers του Nashville Scene τον Απρίλιο του 2010: «Δε νομίζω να έχει παιχτεί ποτέ τραγούδι μας στο ραδιόφωνο. Είμαστε μπάντα των blogs. Ξεκινήσαμε το 2005 και ήταν ακριβώς η εποχή που το διαδίκτυο γινόταν το πιο σημαντικό πράγμα που μπορούσε να προωθήσει μια μπάντα. Είμαστε πολύ ευγνώμονες και πολύ τυχεροί. Δεν φτιάχνουμε ξεκάθαρα εμπορική μουσική, δεν είναι εύκολη η μουσική μας. Είμαστε τυχεροί για τους θαυμαστές μας και για το ότι έχουμε ανθρώπους που νοιάζονται για τη μουσική μας. Δεν πιστεύω ότι νιώθουμε πίεση, γιατί πάντα ήμασταν πολύ ανεξάρτητοι. Έχουμε κάνει αυτό που πάντα θεωρούσαμε καλύτερο και είμαστε πολύ τυχεροί που άρεσε στους ανθρώπους. Δεν είναι πίεση αλλά νιώθουμε ενθουσιασμένοι όταν κυκλοφορούμε κάτι που προκαλεί το ενδιαφέρον των ανθρώπων.»

Alex Scally: γεννημένος στη Βαλτιμόρη στις 15 Ιουλίου 1982.

Ο όρος dream pop δεν επιλέχθηκε φυσικά από τους ίδιους για να προσδιορίσουν τη μουσική που παίζουν. Είναι απλά ένα επικοινωνιακό εργαλείο που έχει από ανάγκη συλληφθεί για να περιγραφεί ο ατμοσφαιρικός εκείνος ήχος με καταγωγή από την ψυχεδέλεια και με αμπάριζα από το shoegazing που χωράει μέσα του όλο το φάσμα από τους Cocteau Twins ως τους XX. Σχετικά με τον όρο dream pop, ο Alex είπε στον Michael Hubbard του Music Ohm τον Μάρτιο του 2010: «Ο κόσμος μας αποκαλεί dream pop αλλά δε δίνουμε σημασία σε αυτό. Μπορούν να μας αποκαλούν όπως θέλουν. Οι άνθρωποι έχουν ανάγκη τις ταμπέλες. Όλων τα μυαλά θέλουν να ανακαλύψουν τι είναι κάτι και να το αποκαλέσουν κάπως. Νομίζω ότι ο λόγος που το αποκαλούν dream pop είναι οι ηχητικές υφές που μας εμπνέεουν και το πώς καταλήγουμε να τις χρησιμοποιούμε. Είναι ήχοι κάπως ζεστοί, περίεργοι και θορυβώδεις. Και η φωνή της Victoria είναι πραγματικά όμορφη. Έχει μέσα της αυτή την… ποιότητα.» Σχετικά πάλι με την περιγραφή της μουσικής τους ως dream pop δήλωσε πιο εκτεταμένα στον Patrick Rodgers του Nashville Scene τον Απρίλιο του 2010: «Νομίζω ότι είναι πολύ φυσικό, ένας ακροατής ή ένας κριτικός να επινοήσει μια νέα ταμπέλα. Είναι κάτι που κάνουν οι άνθρωποι. Δεν πιστεύω ότι τα μουσικά είδη υπάρχουν πλέον, ή τουλάχιστον υπάρχουν σε πολύ μικρότερο βαθμό απότι υπήρχαν παλιότερα. Οι επιρροές των ανθρώπων είναι πολύ ποικίλες, μπορεί κάποιος να ακούει Hall & Oates, Billie Holiday, Michael Jackson και Kim Deal ενόσω γράφει ένα τραγούδι. Οι πολιτισμικές μας αναφορές είναι τόσο μαζικές που, εκτός αν κάποιος αντιγράφει συνειδητά ένα μουσικό είδος, όλα ακούγονται ως μοναδικά. Αντιλαμβάνομαι όμως γιατί ο κόσμος μας αποκαλεί dream pop, επειδή πράγματι αγαπάμε pop στοιχεία, όπως την δομή του pop τραγουδιού. Όπως και σε ένα pop τραγούδι, βασίζεται ολοκληρωτικά πάνω σε μια εθιστική φωνητική μελωδία. Έχει ρεφρέν και στροφές όπως τα pop τραγούδια. Είναι κατά πολύ σαν το παραδοσιακό pop τραγούδι που ξεκίνησε στα ’60s. Αγαπώ αυτό το στιλ και νομίζω από κει προέρχεται η pop μας. Το «dream» στον όρο dream pop έρχεται από τους ήχους στους οποίους έχουμε μια κλίση. Σίγουρα μας αρέσουν συγκεκριμένοι ήχοι κιθάρας, συγκεκριμένα keyboards, συγκεκριμένα τύμπανα. Μας αρέσουν συγκεκριμένα πράγματα, είναι η αισθητική των προσωπικών μας συνισταμένων. Όταν το ακούει το κοινό δεν ακούει κάτι άγρια επιθετικό ή χορευτικό, δεν ξέρουν πώς να το καταχωρήσουν κι έτσι ονειρεύονται. Και όπως και νάχει, είναι μια χαρά.»

---

Queen «Play The Game / A Human Body» (1980, EMI). Single από το album τους «The Game»

To «Play The Game» των Queen:

To 2009 μετά από τα δύο πρώτα albums τους, οι Beach House βρέθηκαν να κάνουν μια διασκευή στο «Play The Game» των Queen για την indie συλλογή «Dark Was The Night» σε παραγωγή των Aaron Dessner και Bryce Dessner από τους National, στο πλαίσιο της σειράς Red Hot σχετικά με την αφύπνιση του κοινού για το AIDS. Πάρα πολύ κόντρα επιλογή για τους Beach House, ίσως κάποιος σκεφτεί, αλλά όχι και τόσο σύμφωνα με τις δηλώσεις του Alex στον Kyle Smith του Westworld, τον Απρίλιο του 2010: «Η ομοιότητα μεταξύ της δικής μας μπάντας και των Queen είναι ότι και οι δύο βασιζόμαστε πάνω σε περίτεχνες και παραδοσιακές μελωδίες και ακκόρντα. Ξέρεις δεν είναι η τυπική μουσική συγχορδία I-IV-V, δεν είναι rock. Δηλαδή οι ακολουθίες των ακκόρντων τους είναι απίστευτες. Οι μελωδίες τους είναι σαν γραμμένες σε πιάνο. Αυτό όμως πολλές φορές υποσκιάζεται από το γεγονός ότι είναι rock μπάντα και το κοινό ακούει το εκκωφαντικό μπάσο και το ρυθμό. Δεν ακούει αυτές τις όμορφες, καλοφτιαγμένες μελωδίες που είναι τόσο τέλειες. Πάντα αγαπούσα αυτό το τραγούδι γιατί πάντα ένιωθα ότι τα ακκόρντα του είναι τόσο άγρια και όμορφα κι έτσι αποφασίσαμε να τα τονίσουμε, αφαιρώντας το ρυθμό.»

«Dark Was The Night» (2009, 4AD)

Το τραγούδι δεν μπήκε τελικά στη διπλή συλλογή «Dark Was The Night» παρά μόνο στην ψηφιακή εκδοχή της, επειδή η EMI, η εταιρία των Queen δεν έδωσε άδεια με τη δικαιολογία ότι δεν συμμετέχει σε φιλανθρωπικές κυκλοφορίες. Το τραγούδι όμως συμπεριλήφθηκε το 2017 στην κυκλοφορία των Beach House, «B Sides And Rarities«.

To «Play The Game» των Beach House:

---

Την ίδια χρονιά, το 2009, η Victoria Legrand έσπευσε να ανταποκριθεί στο κάλεσμα των Grizzly Bear να ερμηνεύσει το «Slow Life» για το soundtrack του «Twilight Saga: New Moon«, μια χαμηλότονη απόδοση ενός θλιμένου τραγουδιού που στην ταινία χρησιμοποιείται για να ντύσει τη σκηνή που η Bella Swan (Kristen Stewart) πηδάει στη θάλασσα και βρίσκεται κάτω από την επιφάνεια του νερού.

«Twilight Saga: New Moon» (2009, Summit Entertainment / Atlantic)

To «Slow Life» των Grizzly Bear featuring Victoria Legrand:

---

Τον Ιανουάριο του 2010, η Victoria μιλώντας στο Hi Fi Now, δήλωσε ότι δύο από τα τραγούδια που άκουγε εκείνη την εποχή είναι το «Reggae On Broadway» του Bob Marley και το «Day Of The Locusts» του Bob Dylan. Ενδεικτικά δεν είναι με τίποτα του ήχου των Beach House αλλά μπορεί κανείς να παρατηρήσει τα ίχνη της μελωδικότητας στη σύνθεση και το χτίσιμο των τραγουδιών: γερά τραγούδια με ολοκληρωμένη ταυτότητα και μελωδίες.

Bob Marley ‎»Reggae On Broadway / Gonna Get You» (1981, Cotillion). Το τραγούδι ηχογραφήθηκε μεταξύ 1968 – 1972 και κυκλοφόρησε στη συλλογή «Chances Are» με αφορμή το θάνατό του.

Το «Reggae On Broadway» του Bob Marley:

---

Bob Dylan «A New Morning» (1970, Columbia)

Το «Day Of The Locusts» του Bob Dylan:

---

Η δημιουργική διαδικασία των τραγουδιών δεν είναι πάντα ίδια δήλωσε ο Alex στον Patrick Rodgers του Nashville Scene τον Απρίλιο του 2010: «Όλα τα τραγούδια γεννιούνται διαφορετικά. Μερικές φορές, παίζω εγώ την αφετηρία του τραγουδιού ή τη μελωδία και άλλες φορές η Victoria, αλλά πάντα τις δουλεύουμε μαζί. Κατά κάποιο τρόπο τζαμάρουμε μεθοδικά μαζί ή άλλες φορές ακολουθούμε αυτή την περίεργη διαδικασία που παίζουμε μαζί ξανά και ξανά τα ίδια πράγματα και περιμένουμε να εμφανιστεί το επόμενο βήμα. Συνήθως είναι πολύ διασκεδαστική και πολύ εμπνευστική εμπειρία. Εγώ είμαι περισσότερο ο «ενορχηστρωτής», που προσθέτω στρώσεις ήχων και διάφορα άλλα και η Victoria είναι η βασίλισσα των μελωδιών. Είναι τόσο εκπληκτική να γεννάει μελωδίες από το πουθενά που πραγματικά είναι απίστευτο. Γράφουμε μαζί όμως, τίποτα ξεχωριστά. Θα τραγουδήσει μια μελωδία και εγώ θα πω «wow αυτό είναι εξαιρετικό και θα πει «ναι, το ξέρω». Κάπως έτσι πάει.» Οι Beach House πέρα από την ατμοσφαιρικότητα της dream pop τους έχουν και το συγκριτικό πλεονέκτημα των στίχων τους, πάντα εύστοχοι και κατευθείαν στην ουσία των πραγμάτων. Ο Alex είπε στο Music Ohm τον Μάρτιο του 2010: «Αυτό που ακούς είναι ότι σε όλα τα albums μας φτιάχουμε μουσική για να ακούγεται ξανά και ξανά. Παίρνεις μια αίσθηση του τραγουδιού με την πρώτη ακρόαση και ίσως κάποια λόγια και μετά με κάθε ακρόαση παίρνεις όλο και περισσότερο το νόημα. Δεν το καταλαβαίνεις με την πρώτη. Κάθε φορά που το ακούς προχωράς και λίγο παραπέρα. Μέχρι να βρεθείς στον ιστό της Victoria.»

Σχετικά με τα θέματα που πραγματεύονται στο «Teen Dream» ο Alex βρήκε δύσκολο να τα περιγράψει στην Courtney Sanders του Under The Radar τον Ιανουάριο του 2017: «Όταν μιλάμε για μουσική προσέχουμε πραγματικά πολύ να μην είμαστε συγκεκριμένοι γιατί δεν είναι αυτό η μουσική για μας και σίγουρα δεν είναι αυτό η δική μας μουσική. Τα αισθήματα που έχουν οι άνθρωποι είναι απίστευτα πολυσύνθετα και δεν μπορείς να μιλάς για αυτά με απλούς όρους. Όπως όταν κάποιος λέει «είμαι λυπημένος» μπορεί να σημαίνει ένα πολυσύνθετο συνδυασμό από περηφάνεια, απορία και νοσταλγία και άλλα. Νομίζω ότι προσπαθούμε να αντικατοπτρίσουμε τι νιώθουμε ή να αντικατοπτρίσουμε πώς νιώθουν οι άνθρωποι. Δεν είναι μια προσπάθεια να εκφράσουμε ας πούμε πώς νιώθει μια πληγωμένη καρδιά ή κάτι τόσο συγκεκριμένο, είναι μια προσπάθεια να κάνουμε μουσική εμπνευσμένη. Όταν λειτουργεί όπως πρέπει και όταν ακούγεται συναρπαστική, αυτό συμβαίνει επειδή είναι γεμάτη με ένα συναίσθημα και δεν είναι εύκολο να πεις ποιο είναι αυτό το συναίσθημα ή αν είναι το ένα ή το άλλο. Είναι μόνο αυτό που είναι γραμμένο και προσδιορίζεται από μόνο του. Προσπαθούμε να φτιάχνουμε τραγούδια σύνθετα και πολυδιάστατα. Θέλουμε να είμαστε ένας καθρέφτης της πραγματικότητας, όχι ας πούμε σαν το «Party In The U.S.A.» της Miley Cyrus, ένας χαζός παιάνας που δεν σημαίνει τίποτα.»

Chris Coady: ο παραγωγός με το μαγικό άγγιγμα έχει επιμεληθεί στο στούντιο ηχογραφήσεις σχημάτων από Foals και TV On The Radio μέχρι Slowdive, Yeah Yeah Yeahs και Future Islands

Σχετικά με τη συνεργασία τους με τον Chris Coady, τον παραγωγό τους, ο Alex είπε στο Dummy τον Ιανουάριο του 2010: «Είχαμε γράψει το 100% των τραγουδιών πριν πάμε στο στούντιο. Κάθε κομμάτι, κάθε ήχο, τα πάντα μέχρι και τις λεπτομέρειες… νιώθαμε ότι έχουμε τελειώσει το δίσκο πριν πάμε στο στούντιο. Δουλειά του λοιπόν είναι… αφού έχει τεράστια εμπειρία… να χρησιμοποιήσει αυτά τα εκπληκτικά μικρόφωνα που υπήρχαν εκεί και αυτή την εκπληκτική κονσόλα και να μας βοηθήσει να ηχογραφήσουμε κάθε ήχο που είχαμε έτσι ακριβώς όπως τον είχαμε φανταστεί. Αυτό έκανε συν κάτι άλλο που το συνειδητοποίησα μετά και ήταν επίσης εκπληκτικό. Βοήθησε στον έλεγχο των ηχογραφήσεων και μας ώθησε να έχουμε την κατάλληλη ενέργεια για τα τραγούδια. Έχει τόσο καλή αίσθηση και αντίληψη για το κάθε τραγούδι… με έβαλε να παίξω και 25 φορές κάποια τραγούδια, ωθώντας με προς το κατάλληλο αίσθημα κάθε φορά. Δεν πιστεύω ότι είχαμε συνεργαστεί με κάποιον τόσο επιδέξιο στο παρελθόν. Δε δουλεύουμε ποτέ με κάποιον που είναι στενόμυαλος. Έχει κι αυτός τρελό μυαλό και πάντα προσπαθεί να δοκιμάσει κάτι καινούργιο και να ανοιχτεί… Ήταν πάντα έτοιμος να αντιληφθεί που πηγαίναμε και δεν προσπάθησε να βάλει τη στάμπα του σε αυτό, με τον τρόπο που φαντάζομαι πολύ παραγωγοί κάνουν, αφού θέλουν πάντα να επιβάλλουν το δικό τους ήχο.»

Jimmy Ruffin «Sings Top Ten» (1966, Soul / Motown)

To «What Becomes Of The Broken Hearted» του Jimmy Ruffin:

Οι Beach House χρησιμοποίησαν ένα soul τραγούδι ως σημείο αναφοράς για το αίσθημα που ήθελε να έχει το «Teen Dream«. Ο Alex είπε τον Ιανουάριο του 2010 στο Dummy: «Έχω κλείσει κάπως απέναντι σε άλλες μουσικές, ίσως επειδή ήμασταν πολύ εστιασμένοι στη δική μας. Θυμάμαι όμως που είχα αυτό το όραμα, είχαμε και οι δύο αυτό το όραμα, το τραγούδι του Jimmy Ruffin, «What Becomes Of The Broken Hearted«. Είχα πάθει εμμονή με εκείνο το αίσθημα, όχι τον ήχο του τραγουδιού, αλλά το αίσθημα που βγάζει και το «Teen Dream» ήθελα να έχει αυτό το αίσθημα. Κι είναι κάπως τρελό αίσθημα που σε θέλει από τη μία να μη μείνεις στάσιμος, λέγοντας όλα αυτά τα θλιμένα πράγματα, αλλά είναι ταυτόχρονα και θριαμβικό. Είναι ένα πραγματικά μπερδεμένο αίσθημα, νιώθεις λυπημένος, νιώθεις χαρούμενος, νιώθεις κατεστραμμένος αλλά νιώθεις και… Νομίζω είχα εμμονή με αυτό το πολύμορφο αίσθημα, όπως είπε και η Victoria για το δίσκο, δεν είναι μονοδιάστατος… Ήμουν πραγματικά κατειλημμένος με αυτό το τραγούδι επί μήνες.»

Σε σχέση με το προηγούμενό τους album «Devotion«, η Victoria πιστεύει ότι το «Teen Dream» είναι μια απόδραση από την εσωτερικότητα, όπως είπε τον Ιανουάριο του 2010 στο Dummy: «Πιστεύω ότι το «Devotion» ήταν όλο κάτω από την επιφάνεια. Αυτό που περιέγραψε ο Alex με το «What Becomes Of The Broken Hearted» είναι ότι αποτελεί μια εξαιρετικά εντυπωσιακή διαφυγή από κάτι που είναι εξαιρετικά ταραχώδες και εσωτερικό. Νομίζω ότι αυτό που προσπαθήσαμε να κάνουμε με αυτό το δίσκο είναι να χτίσουμε μεγάλα οικοδομήματα με αυτά τα αισθήματα που πάντα είχαμε και πάντα θα έχουμε, που είναι σαν βάθος, σαν ένα εσωτερικό, βαθύ στρώμα ωμής ενέργειας και συναισθήματος. Θέλαμε να εξωτερικεύσουμε αυτή την ενέργεια και νομίζουμε ότι το «What Becomes Of The Broken Hearted» παρότι είναι περίπλοκο και συναισθηματικό κομμάτι, είναι όμως και έντονο και το βιώνεις με το σώμα σου πλέον. Το να θέλεις να χορέψεις ας πούμε και να μην μπορείς, είναι ένα μέρος αυτού του πράγματος. Η μουσική κυριολεκτικά κάνει κάτι στο σώμα σου…»

Το «Walk In The Park» παραμένει ένα από τα αδιαμφισβήτητα highlights του δίσκου. Ένα μικρό κομψοτέχνημα που μοιάζει να παίρνει αμπάριζα από τον Lalo Schifrin και τον John Barry από τα ’60s, όταν έντυναν με ηρωικές μελωδίες τον James Bond ή το «Mission Impossible«. Σε μια νοητή γραμμή παράδοσης, το «Walk In The Park» περνάει από τους Mono και τους Still Corners και τους Purity Ring για να φτάσει στα πιο ρομαντικά ευρωπαϊκά τοπία του Βορρά. Ίσως παίζει έναν γονιδιακό ρόλο το ότι η Victoria είναι ανηψιά του Michel Legrand. Η Victoria τραγουδάει για την αποδέσμευση που πονάει και βρίσκει τρόπους να κρατηθεί από την πραγματικότητα όταν γύρω της ξεθωριάζει το παρελθόν.

Beach House «Teen Dream» (Ιανουάριος 2010, Sub Pop)

To «Walk In The Park» των Beach House:

Πας μία βόλτα στο πάρκο
Γιατί δεν έχεις ανάγκη τίποτα
Το χέρι που κρατάς μερικές φορές
Δεν κάνει τίποτα
Το πρόσωπο που βλέπεις στην πόρτα
Δε στέκεται εκεί πλέον

 Είναι θέμα χρόνου
Να φύγει από το μυαλό μου
Μέσα κι έξω από τη ζωή μου
Θα βγεις από το μυαλό μου
Είναι θέμα χρόνου

 Το πρόσωπο που είδες στην πόρτα
Δεν κοιτάζει εσένα πλέον
Το όνομα που καλείς
Δεν περιμένει την αγκαλιά σου
Ο κόσμος που αγαπάς να aντικρίζεις
Δεν μπορεί να σε κρατήσει πια

 Είναι θέμα χρόνου
Να φύγει από το μυαλό μου
Μέσα κι έξω από τη ζωή μου
Θα βγεις από το μυαλό μου
Είναι θέμα χρόνου

 Περισσότερο, θες περισσότερο
Περισσότερο, θες περισσότερο μου λες
Περισσότερο, μόνο ο χρόνος μπορεί να με ξεπεράσει

---

Air «Le Voyage Dans Le Lune» (2012, Aircheology, Revolvair, Virgin Music)

Το «Seven Stars» των Air featuring Victoria Legrand:

Λίγο πριν κυκλοφορήσουν το τέταρτο album τους «Bloom» η Victoria Legrand έσπευσε στο στούντιο για να τραγουδήσει το «Seven Stars» μαζί με τους Air, μέσα από την καινούργια μουσική επένδυση στο «Voyage Dans Le Lune«, την ιστορική ταινία του Georges Méliès από το 1902.

---

The Dust: Grain One: Richenel «L’ Esclave Endormi»

The Dust: Grain Two: David Sylvian «I Surrender»

 The Dust: Grain Three: Supertramp «Hide In Your Shell»

The Dust: Grain Four: Crosby, Stills, Nas & Young «Helpless»

The Dust Grain Six: Tame Impala «New Person, Same Old Mistakes»

The Dust Grain Seven: Fad Gadget «Saturday Night Special»

The Dust Grain Eight: The Cyrkle «The Visit (She Loved Me)»

The Dust Grain Nine: Eurythmics «No Fear, No Hate, No Pain, No Broken Hearts»

Advertisement