Καινούργιο Πρόσωπο, Ίδια Παλιά Λάθη

To «New Person, Same Old Mistakes» είναι μια υπέροχη, θεαματική, γενναιόδωρη επικύρωση ότι ο έρωτας δεν υπακούει σε καμμία λογική, κοινή ή μη, ούτε καν την προσωπική δική μας.

Tame Impala: η μπάντα, μη-μπάντα του Kevin Parker

To 2015 ο Kevin Parker πραγματοποίησε το απόλυτο crossover. Από τις indie παρυφές του psych rock πέρασε στην ηλεκτρονική μετρονομία καλύπτοντας όλο το ενδιάμεσο έδαφος με συνδετικό υλικό που δεν μπορεί παρά να είναι ένα στην pop κουλτούρα: η γερή μελωδικότητα. Παρότι οι Tame Impala από την αρχή της καριέρας τους λανσαρίστηκαν ως μια psych rock μπάντα από το Perth της Αυστραλίας, ουσιαστικά ήταν πάντα ένα one man show, ήταν ο ίδιος ο Kevin Parker που έγραφε, ενορχήστρωνε, μίξαρε και έκανε παραγωγή στο υλικό του. «Πάντα έκανα μουσική μόνος μου αλλά δεν υπήρχε μια πλατφόρμα για αυτό κι έτσι σκέφτηκα ότι έπρεπε να προσποιούμαι ότι είχα μπάντα» είπε στην Elisa Bray του Independent, τον Φεβρουάριο του 2016. «Δεν είναι μπάντα όμως αλλά ντρεπόμουνα να πω «αυτό είναι δικό μου, το έκανα μόνος μου». Ένιωθα ότι έπρεπε να κρύβομαι πίσω από μία μπάντα κι έτσι ξεγελούσα τον εαυτό μου ότι ήμουν μέλος μιας μπάντας. Μόλις πρόσφατα άρχισα να τα αποκαλώ δικά μου albums.»

Τα δύο πρώτα eps του και τα δύο πρώτα albums του «Innerspeaker» (2008) και «Lonerism» (2012) κυκλοφόρησαν από την Modular Recordings ενώ το τρίτο album του «Currents» του 2015 από την Interscope. Στο «Currents» χρησιμοποίησε τους Dominic Simper (keyboards, κιθάρα), Jay Watson (κιθάρα), Cam Avery (μπάσο), Julien Barbagallo (τύμπανα) για τις ζωντανές εμφανίσεις του αλλά στην ουσία, στο στούντιο η δουλειά γίνεται όλη από τον ίδιο. Στο Perth της Αυστραλίας, ο Kevin Parker κάνει παρέα με την μπάντα των Pond κάτι που οδήγησε πολλούς πρόθυμους δημοσιογράφους ανά τον κόσμο να βιαστούν να βαφτίσουν αυτή την παρέα μια νέα psych σκηνή, κάτι που απέχει πολύ από την πραγματικότητα. «Δε νομίζω ότι υπάρχει πραγματικά μια αυστραλέζικη psych σκηνή» είπε στην Nancy Groves και την Alexandra Spring του Guardian τον Μάιο του 2015. «Έχουμε τους φίλους μας στο Perth, όπως τα παιδιά από τους Pond. Ζούσαμε όλοι μαζί σε κάποια φάση, ένας κύκλος φίλων ίσως δέκα ή δεκαπέντε ανθρώπων. Και ξέρεις τι, ο Jay Watson (από τους Pond, τους Tame Impala και τους Gum) έμενε μαζί με τον King Gizzard όταν ήταν στη Μελβούρνη και έχουν κι αυτοί την παρέα τους. Νομίζω ότι οι παρέες μας αναμείχθηκαν για λίγο εκεί. Τους έκανα παρέα για λίγο και φαίνονται εντάξει παιδιά.»

Ο κύριος Kevin Parker. Οποιαδήποτε ομοιότητα με τον Rick Wakeman είναι καθαρά συμπτωματική.

Όλη η φιλολογία γύρω από το πρόσωπο του Kevin Parker έχει να κάνει με το κατά πόσο είναι θεμιτό και αυθεντικό να μεταπηδά κάποιος από τo indie rock στην pop και να παραμένει γνήσιος και εστιασμένος. Η διαμάχη είναι παλιά και παραμένη άσβεστη αν και πλέον τα επιχειρήματα της indie αλλαζονίας φαίνεται να έχουν ξεθωριάσει. Ο ίδιος ο Kevin Parker μίλησε στον Roy Rogers του Billboard τον Ιούλιο του 2015 σχετικά με αυτό: «Παλιότερα ήμουν μέρος ενός indie τρόπου ζωής, αντιμετώπιζα λοιπόν όσους ήταν πετυχημένοι εμπορικά ως ανόητους, τύπου «α θέλουν να γίνουν διάσημοι».  Το έκοψα αυτό. Αυτή τη φορά, προκάλεσα τον εαυτό μου. Δεν θόλωσα τη μελωδία. Ο παλιός μου εαυτός θα το αντιμετώπιζε αυτό ως πολύ cheesy, πολύ εμπορικό, πολύ top 40. Ο νέος μου εαυτός το αντιμετωπίζει ως αυτό που θέλει η μελωδία να κάνει.» Η ωρίμανση δεν έχει να κάνει με το ότι ένας μουσικός μεγαλώνοντας προσανατολίζεται στην κερδοσκοπική εκμετάλλευση της μουσικής του. Έχει να κάνει με πιο προσωπικές και ιδιαίτερες ζυμώσεις μέσα του που προκρίνουν και άλλα πράγματα πέραν της τυφλά «ασυγκράτητης» αδρεναλίνης που προκρίνει το rock. Μιλώντας στην Stephanie Janssen του Agolde τον Φεβρουάριο του 2017 είπε: «Διατηρώ το cool credit μου, όσο είμαι έντιμος. Φαντάζομαι ότι οι αρνητικές πεποιθήσεις των ανθρώπων για την pop κουλτούρα έχουν να κάνουν με το ότι είναι ανέντιμη κι ότι ο εναλλακτικός κόσμος είναι το αυθεντικό πράγμα. Τύπου, κάνουν μουσική για να κάνουν μουσική και ότι η pop κουλτούρα έχει να κάνει μόνο με τη λάμψη, την επιτυχία και τη φήμη. Ξεκίνησα και γω με αυτή την πεποίθηση, αλλά αρκεί μόνο να βρεθείς στα παρασκήνια μερικών φεστιβάλ για να συνειδητοποιήσεις ότι όλα αυτά είναι μαλακίες. Υπάρχουν φανατικοί τύποι που το κρατάνε τάχα αληθινό αλλά είναι υπέρτατοι μαλάκες και υπάρχουν pop stars που είναι σπουδαίοι άνθρωποι και γνήσια πιο βαθιά μέσα στη μουσική από,τι ίσως οι indie. Ακούγεται λίγο κλισέ, αλλά τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται.«

Οι μελωδίες και οι αναπτύξεις του «Currents» δεν ήταν καθόλου απλές. Υπάρχει ένα στοιχείο μέσα στον Kevin Parker που τον συνδέει μουσικά με το progressive rock των 70s και άλλο ένα που τον φέρνει κοντύτερα στη groovy πλευρά του r’n’b. Στο «Lonerism» οι επιρροές του έρχονταν από τους Supertramp και τους King Crimson. Στο «Currents» έρχονται και από το μοντέρνο chillwave, τους MGMT και τους Washed Out. Τον Αύγουστο του 2015 δήλωσε στον Andrew Perry του Mojo: «Συνειδητοποίησα ότι είναι ευκολότερο να επικοινωνήσεις με το μυαλό των ανθρώπων απότι με την καρδιά τους. Όταν έγινα «rock» μουσικός θεωρούσα ότι είναι εύκολο να γράψεις pop μουσική. Αργότερα συνειδητοποίησα ότι είναι το γράψεις ένα pop τραγούδι είναι το δυσκολότερο πράγμα μουσικά.» Και δεν είναι τυχαίο ότι κατάφερε να παραδώσει το πιο ολοκληρωμένο και συναισθηματικά έντονο album του όταν απαλλάχθηκε από τα ιδεοληπτικά βαρύδια του. Πάλι στον Guardian, τον Μάιο του 2015 δήλωσε: «Για μένα ήταν πάντα μια προσέγγιση τού κατά πόση θα αφήσω την αγάπη μου για την pop να εισχωρήσει στη μουσική μου. Από νωρίς, όταν έφτιαχνα το πρώτο album μου («Innerspeaker«) είχα ψηλά τις άμυνες. Έπρεπε να είναι τόση η ποσόστωση του «εναλλακτικού» σκεφτόμουνα και δεν επέτρεπα να αφήσω εκείνα τα στοιχεία που ο κόσμος θεωρεί της mainstream κουλτούρας. Μπλόκαρα τις pop επιρροές επειδή ήθελα η μουσική μου να έχει μια συγκεκριμένη ταυτότητα. Μέσα στα χρόνια όμως συνειδητοποίησα ότι δεν έχει να κάνει με το μουσικό είδος ή με τα δημογραφικά του ακροατηρίου. Δεν είναι ο χώρος που κάνει τη μουσική κακή. Αν είναι κακή, είναι από μόνη της. Είδα τα πράγματα με την αληθινή αξία τους.» Και παραμένει ένας μουσικός με όραμα, βάσεις και γι’ αυτό μέλλον, αφού πιστεύει βαθιά στη δύναμη της μελωδίας. Μιλώντας στον Derrick Rossignol του Nerdist, τον Ιούνιο του 2016, είπε: «Για μένα οι pop μελωδίες είναι αυτόνομες με το δικό τους συναίσθημα και δεν ανήκουν απαραίτητα μόνο σε pop τραγούδια. Πάντα υποστήριζα ότι οι μελωδίες των Tame Impala είναι καθαρή pop. Απλά στο «Lonerism» για παράδειγμα πήραν μία εντελώς ελευθεριάζουσα, φαζαρισμένη psych rock μορφή. Για μένα όμως παραμένει pop μουσική με μια παραγωγή που μου άρεσε να έχω στη συγκεκριμένη φάση.»

Tame Impala «Currents» (2015, Interscope). Ένας υπέροχος δίσκος.

Αν το «Innerspeaker» και το «Lonerism» διαπραγματεύονταν την ανεξαρτησία του και την προβληματική σχέση του με το εξωτερικό περιβάλλον, το «Currents» διαπραγματεύτηκε το χωρισμό από μία σχέση και την ανθρώπινη ευπάθεια. Όπως είπε στον David Zammitt του Loud And Clear : «Έχει να κάνει με τις ανεξέλεγκτες δυνάμεις μέσα σου που σε πάνε σε διαφορετικές κατευθύνσεις ως άτομο, που σε μετασχηματίζουν, όχι ενάντια στη βούλησή σου, αλλά υποσυνείδητα. Υπάρχουν αποφάσεις που παίρνουμε για το ποιοι είμαστε και τι κάνουμε αλλά στο τέλος είναι ανεξέλεγκτο ποιοι καταλήγουμε να είμαστε και βαθιά μέσα μας ποιο άτομο γινόμαστε.» Στην ουσία σύμφωνα με τον ίδιο τον Kevin Parker αυτό που πραγματικά άλλαξε στο «Currents» είναι η εσωτερική συναισθηματική προσέγγισή του στα πράγματα και η απελευθέρωσή του όσον αφορά στην τόλμη του να δοκιμάσει μοντέρνες ενορχηστρώσεις. Τον Ιανουάριο του 2016 δήλωσε στον Mark Smith του Electronic Beats:  «Κάποιοι άνθρωποι εστιάζουν μόνο στο πώς ακούγονται οι ήχοι στα αυτιά τους. Το στιλ της παραγωγής διαμορφώνει τη γνώμη τους για το πόσο οπτιμιστικό ή πεσσιμιστικό είναι ένα album. Για μένα, το «Currents» σημαίνει το να προχωράς μπροστά με μια ξαφνική αίσθηση αυτοπεποίθησης. Ξαφνικά αυτή η εσωτερική φωνή διακηρρύσει τι είναι και τι θέλει, σε αντίθεση με τα άλλα δύο albums που έχουν να κάνουν περισσότερο με την αναζήτηση του εαυτού. Η κυρίαρχη γενική ομολογία για το «Currents» είναι ότι πρόκειται για ένα μελαγχολικό και λυπημένο album, κάτι που με μπερδεύει γιατί το «Lonerism» συγκριτικά ήταν πολύ σκυθρωπό. Οι στίχοι του ήταν για την ήττα και το «Lonerism» γενικά είχε έναν καταθλιμμένο τόνο, παρότι οι άνθρωποι έλεγαν ότι είναι πολύ ανεβαστικό και θετικό. Είναι περίεργο, αλλά έχω πάντα την αντίθετη προσέγγιση στην επεξήγηση της μουσικής μου.»

Απόπασμα από το video του «New Person, Same Old Mistakes» των Tame Impala

Το τελευταίο τραγούδι του album του συνοψίζει απόλυτα την ωρίμανσή του, το μετασχηματισμό του από ένα θερμοκέφαλο psych rock μουσικό σε έναν ενδοσκοπικό και σοφότερο δημιουργό της pop κουλτούρας. Το «New Person, Same Old Mistakes» αποτελεί ένα κομψοτέχνημα παραγωγής και ένα μικρό θαύμα συνθετικής ικανότητας. Ο χαμηλόμπιτος ρυθμός του ακούγεται σαν μια ατέρμονη ανάβαση που ποτέ δεν καταλήγει σε κορυφή και αυτό το κάνει ακόμα πιο συναρπαστικό. Ο Parker στους στίχους του υποδύεται το διττό εαυτό του, από τη μία αυτόν που φλέγεται από το καινούργιο, που συναρπάζεται από έναν νέο έρωτα και ταυτόχρονα, από την άλλη, αυτόν που προτάσσει τη λογική του και την νοητική ανάλυση των πραγμάτων. Είναι κάτι παραπάνω από σίγουρη η έκβαση αυτού του εσωτερικού αγώνα.

To «New Person, Same Old Mistakes» των Tame Impala:

 Τους ακούω τώρα «πώς μπόρεσες να μας απογοητεύσεις έτσι;»
Αλλά δεν ξέρουν πώς ένιωσα, δεν μπόρεσαν να το δουν απ’ τη μεριά μου
‘Ενιωσα να ξεπερνάω όλα όσα μισούσα, αναρωτήθηκα τι θα γίνει αν το διαπραγματευτούμε
Προσπάθησα αλλά ήταν πολύ αργά
Όλα τα σημάδια που δεν είδα, οι δυο πλευρές μου δεν μπορούν να συμφωνήσουν
Όταν ανασαίνω πολύ βαθιά, να αναζητώ αυτό που πάντα ήθελα

 Νιώθω σαν ένας ολοκαίνουργιος άνθρωπος – Αλλά κάνεις τα ίδια λάθη
Δε με νοιάζει, είμαι ερωτευμένος – Σταμάτα πριν είναι πολύ αργά
Νιώθω σαν ένας ολοκαίνουργιος άνθρωπος – Αλλά κάνεις τα ίδια λάθη
Επιτέλους ξέρω τι είναι αγάπη – Δεν έχεις ό,τι χρειάζεται. Σταμάτα πριν είναι πολύ αργά
Ξέρω ότι διακυβεύονται πολλά κάνοντας τα ίδια λάθη
Κι ακόμα δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό – Σταμάτα πριν είναι πολύ αργά
Και ακόμα δεν ξέρω

Τελικά απογειώνομαι, ξέρω πιστεύεις ότι δεν είναι σωστό
Ξέρω ότι πιστεύεις ότι είναι ψεύτικο
Ίσως το ψεύτικο είναι αυτό που μου αρέσει απ’ αυτήν την πλευρά
Σκέφτομαι σαν τι, σκέφτομαι ότι αξίζει τον κόπο να παλέψω
Σύντομα θα εξαφανιστεί, θα το πετάξω αυτή τη φορά
Να αναζητώ αυτό που πάντα ήθελα

 Νιώθω σαν ένας ολοκαίνουργιος άνθρωπος – Αλλά κάνεις τα ίδια λάθη
Δε με νοιάζει, είμαι ερωτευμένος – Σταμάτα πριν είναι πολύ αργά
Νιώθω σαν ένας ολοκαίνουργιος άνθρωπος – Αλλά κάνεις τα ίδια λάθη
Επιτέλους ξέρω τι είναι αγάπη – Δεν έχεις ό,τι χρειάζεται. Σταμάτα πριν είναι πολύ αργά

Φίλε, ξέρω είναι δύσκολο να το χωνέψεις
Αλλά αυτή η αγάπη είναι τόσο διαφορετική από τις υπόλοιπες
Και ξέρω είναι δύσκολο να το αποδεχτείς
Αλλά πρέπει να το κάνεις, έχει κι αυτή τις αμφιβολίες της
Και ξέρω ότι είναι δύσκολο να το πιστέψεις
Ξέρω ότι είναι τόσο καλό όσο γίνεται
Και ξέρω ότι είναι δύσκολο να το αποδεχτείς
Αλλά έχεις κι εσύ τους δαίμονές σου, έχει κι αυτή τις αμφιβολίες της
Αλλά έχεις κι εσύ τους δαίμονές σου, έχει κι αυτή τις αμφιβολίες της

Νιώθω σαν ένας ολοκαίνουργιος άνθρωπος
Τόσο χαρούμενος που είναι σωστό σε μια καινούργια κατεύθυνση
Τόσο χαρούμενος που τελικά με κέρδισε
Σταμάτα να σκέφτεσαι ότι η μόνη περίπτωση ήταν να
Νιώθω σαν ένας ολοκαίνουργιος άνθρωπος
Τελικά ξέρω πώς είναι
Σταμάτα να σκέφτεσαι ότι η μόνη περίπτωση ήταν να
Τόσο χαρούμενος που τελικά με κέρδισε
Σταμάτα να σκέφτεσαι ότι η μόνη περίπτωση ήταν να
Και ξέρω είναι δύσκολο να το περιγράψεις
Σταμάτα να σκέφτεσαι ότι η μόνη περίπτωση ήταν να
Τόσο χαρούμενος που ξέρω ότι είναι το σωστό

---

H Rihanna λάτρεψε το τραγούδι του Kevin Parker και το ερμήνευσε πιστά, σύμφωνα με κάποιους σαν karaoke, κατά άλλους εξαιρετικά.

Rihanna «Anti» (2016, Def Jam)

To «Same Ol’ Mistakes» της Rihanna:

Δεν αποτελεί καθόλου έκπληξη που η Rihanna αγάπησε το τραγούδι του Kevin Parker και θέλησε να το συμπεριλάβει στο όγδοο album της «Anti«, που υποτίθεται αποτέλεσε μια πιο εναλλακτική προσπάθειά της να μετατπίσει το καλλιτεχνικό στίγμα της σε πιο εκλεκτικά στιλ πέρα από το συμβατικό r’n’b. Η απόδοσή της στο τραγούδι του Parker, τιτλοφορήθηκε «Same Ol’ Mistakes» και παρότι ο ίδιος ο Parker θεωρεί ότι αποτελεί την βέλτιστη ερμηνεία του τραγουδιού, η αλήθεια είναι ότι δεν προσπάθησε πολύ το επιτελείο της Rihanna να παραλλάξει την αίσθηση που είχε το τραγούδι στην αυθεντική απόδοσή του. Οι πιο κακόπιστοι χαρακτήρισαν την ερμηνεία της Rihanna ως μια karaoke εκτέλεση χωρίς κανένα προσωπικό στίγμα της. Όπως δήλωσε στην Elisa Bray του Independent το Φεβρουάριο του 2016: «Αυτό παραήταν σουρεαλιστικό. Θυμάμαι διάβασα το μήνυμά του δύο φορές. Μου φαινόταν τόσο εξωπραγματικό να συμπεριλάβει η Rihanna το τραγούδι μου στο album της. Είναι πολύ αστείο όμως το ότι είχα φανταστεί αυτό το τραγούδι εξ’ αρχής ως ένα τραγούδι για r’n’b τραγουδιστή, συγκεκριμένα για τις TLC. Έτσι ξεκινούν πολλά τραγούδια των Tame Impala – ως ιδέες για τραγούδια που δυνητικά θα έδινα σε κάποιον άλλο. Τα φαντάζομαι με μια διαφορετική περσόνα στο νου μου, είναι ένας υποσυνείδητος τρόπος να μην είσαι δεσμευμένος με αυτό που νομίζεις ότι είσαι ως καλλιτέχνης. Ακούγοντας την εκτέλεση της Rihanna με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι το τραγούδι τελικά βρήκε την πλήρη απόδοση που άξιζε να έχει από την αρχή. Ολοκληρώθηκε.»

Όσο και αν είναι πρόθυμος να επικυρώσει την ερμηνεία της στο τραγούδι ο Kevin Parker, δεν παύει να είναι πιθανό ότι το κάνει για να δηλώσει την προθυμία του σε ενδεχόμενες μελλοντικές πάρα πολύ κερδοφόρες συνεργασίες μαζί της. Συνεργασίες γενικά με ένα pop κατεστημένο που ως χτες, πριν από το «Currents» φαίνονταν ως ένα πολύ μακρινό σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Ωστόσο, ο Parker έγινε κολλητός φίλος του Mark Ronson, συνεργάστηκε μαζί του στο album του «Uptown Funk» (“Daffodils” and “Summer Breaking”), συμμετείχε στη δημιουργία του «Perfect Illusion» της Lady Gaga και μέσα στον Μάρτιο του 2018 συνεργάστηκε και με τον Steven Zhu για ένα πλήρως ηλεκτρονικό και μάλλον συμβατικό single («My Life«). Ίσως η δήλωσή του στην Stephanie Janssen του Agolde τον Φεβρουάριο του 2017 να εμπεριέχει όλη την μουσική καταγωγή του: «Μεγαλώνοντας άκουγα κυριολεκτικά λίγο απ’ όλα – Nirvana, Muse– όλος ο μουσικός κόσμος μου είναι αναποδογυρισμένος πλέον, αλλά ο Serge Gainsbourg είναι μια μεγάλη έμπνευση για μένα. Αυτός ο τύπος ο Max Martin, έμαθα για αυτόν και συνειδητοποίησα πόσο τιτάνας του μουσικού κόσμου είναι και κανένας δεν τον ξέρει, εκτός από ανθρώπους της μουσικής βιομηχανίας. Είναι κάπως σαν τον Darth Vader της pop.»

The Dust: Grain One: Richenel «L’ Esclave Endormi»

The Dust: Grain Two: David Sylvian «I Surrender»

 The Dust: Grain Three: Supertramp «Hide In Your Shell»

The Dust: Grain Four: Crosby, Stills, Nas & Young «Helpless»