Wild Beasts
Two Dancers
(Domino)
Φαντάζει περίπου τρομακτικό αυτό που είναι οι Wild Beasts: τέσσερις τύποι που δεν υπάρχει περίπτωση να γίνουν μαζικοί στον αιώνα τον άπαντα (ευτυχώς ή δυστυχώς, δεν είμαι σίγουρος), που «σκάβουν» τις εσωτερικές ανάγκες των μοναχικών, που «γαργαλάνε» τα ένστικτα, το πνεύμα και το αίσθημα αυτών που αρνούνται το καθημερινό περιβάλλον τους (επειδή δεν το έχουν επιλέξει), αυτών που επιμένουν να ζουν στην κοσμάρα τους (επειδή την έχουν επιλέξει), εκείνων που προτιμούν να αυτοπροσδιορίζονται ως weirdos γιατί βρίσκουν εμετικές τις κανονικότητες. Οι Wild Beasts είναι το πιο «ύπουλα» ξεχωριστό σύνολο μουσικάνθρωπων που εδώ και δύο χρόνια έχει δημιουργήσει το σούσουρο των… «δικών μας» ανθρώπων στους παραπάνω κύκλους. Το τρομακτικό είναι ότι οι Wild Beasts είναι το μοναδικό από τα περιβόητα καινούρια groups των βρετανικών 00’s που «δημιουργούν ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ανάγκη» να τους (ξαν)ακούσεις και επιπλέον δημιουργούν απόλυτη λαχτάρα να «τους ζήσεις», να τους βάλεις στην μάρσιπο και να πάτε μια βόλτα μαζί εκεί που δεν θα σας ενοχλούν οι άσχετοι…
Εστέτ; Εντελώς.
Η επιστροφή της art school pop; Με δόξα και τιμή.
Αφορούν; …Εδώ μπαίνει το τρομακτικό.
Οι Wild Beasts έχουν μια απίστευτη ικανότητα -σχεδόν ούτε οι ίδιοι την έχουν ανιχνεύσει πάνω τους και αυτό ακούγεται- να παράγουν εσωτερικά τραγούδια, όμορφα με έναν τρόπο που δεν έχει να κάνει με κείνα που σιγοψυθιρίζεις στους φίλους σου για να τους πείσεις ότι άκουσες κάτι πολύ καλό. Αυτή είναι η ευχή και η κατάρα τους. Ενώ ακούγονται στα δικά σου αυτιά συγκλονιστικοί, είναι αδύνατον να επικοινωνήσεις την αίσθηση σε άλλους. Έχουν μια καταλυτική δυνατότητα να απευθύνονται μόνο καταπρόσωπον στον πρόθυμο ακροατή τους. Όταν αυτή η «ομορφιά» τους δοκιμαστεί να μοιραστεί με άλλους ακροατές, εξαφανίζεται… Η μουσική των Wild Beasts δημιουργεί δεσμώτες ακροατές και απεγνωσμένους εραστές. Τα αυτιά του «θύματος» δεν λυτρώνονται ποτέ από τις μελωδίες τους που κατακάθονται στην ψυχή τους και δεν γίνεται να τις ξορκίσουν και ταυτόχρονα ερωτεύονται σε ένα μάταιο αίσθημα μαζί τους που ποτέ δεν σαρκώνεται – γιατί πώς διάολο να εκφραστείς τρυφερά απέναντι στη μουσική;
Δεν θυμάμαι στο παρελθόν να έχω νιώσει τόσο «μουγκά» δέσμιος μιας μουσικής που είναι καταδικασμένη να είναι δική μου μόνο και κανενός από τους γύρω μου. Και αν είναι και κάποιου άλλου, δεν γίνεται μεταξύ μας να κάνουμε επαφή με άξονα αυτήν. Ο καθένας την «ακούει» αλλιώς -κυριολεκτικά «την ακούει»- με μόνο κοινό παρανομαστή την ένταση που κλυδωνίζει τις ακροάτριες ψυχές. Πόσες φορές πριν το ένιωσα αυτό; Με τους Blue Nile ίσως, με τους Birth, με τους Sparks σίγουρα, με τον Donald Fagen… Και πάλι, με όλους αυτούς, δεν θυμάμαι να υψώνονταν μπροστά μου τόσο δυσθεώρητα οικοδομήματα από κόσμους τους οποίους μόνο εγώ έβλεπα.
Το «Two Dancers» είναι ένας δίσκος περίπου δέκα φορές καλύτερος από το ντεμπούτο τους «Limbo Panto», πιο ισορροπημένος, ακόμα πιο φιλόδοξος, δεξιοτεχνικός, αρμονικός, πιο έντεχνος και λεπτεπίλεπτος, σαν καλοκεντημένος καμβάς με πολλές διαφορετικές υφές. Είναι επίσης σχεδόν concept -θυμίζει progressive λογική χωρίς τα μαλλιά που δήλωναν αντικομφορμισμό- φέρνει στο νου τους Roxy Music απαλλαγμένους από το glam, τα νυχτωδικά μοτίβα των Shriekback («When I’m Sleepy…») μαζί με τους καμπανιστούς, ντελικάτους κιθαρισμούς των πρώιμων ‘κολλητών’ της Postcard, όπως οι Aztec Camera («Hooting & Hawling»), που κι αυτοί τους χρησιμοποιούσαν ως ρυθμικά μοτίβα, τις προσπάθειες των Tears For Fears να πείσουν τους εαυτούς τους ότι μπορεί και να χαρούν κάποια στιγμή («All The King’s Men»). Φέρνουν στο νου οντάδες και υπόγεια ταυτόχρονα (στο πιο αισθησιακό και παράδοξα sexy τραγούδι της χρονιάς ως τώρα, «We Still Got The Taste Dancin’ On Our Tongues») όπου τσακώνεσαι με τις ενοχές σου για αυτά που μόνο εσύ ξέρεις.
Και οι φωνές. Αυτές είναι που δεν γίνεται ούτε να ξεριζωθούν από μέσα σου ούτε να τις μιμηθείς ούτε να πεις σε κάποιον πώς είναι… Ο Hayden Thorpe είναι το καλύτερο vibrato της γενιάς του, ένα χερουβείμ της εργατικής τάξης από το Kendal και μια παρουσία που κοσμεί ως κρυφό pin-up, εσωτερικές πλευρές τοίχων, μια παρουσία με βλέμμα παραδομένο στο πουθενά και μορφασμούς οιμωγών στις ψιλές του. Από την άλλη, ο Tom Flemming, πιο στακάτος, μεταλλικός στις ερμηνείες του, σταθερός και αρρενωπός, κρατάει την απόλυτη αντίστιξη στο «επικίνδυνο» χάσιμο του άλλου.
Οι Wild Beasts είναι αυτοί που όταν δω live, το πιθανότερο είναι ότι θα πέσω στα πατώματα άγρια, ενώ για τους γύρω μου θα στέκομαι όρθιος και ευθυτενής. Θα κλαίω και θα λυσσάω και θα θέλω στο τέλος να κάνω κάτι πολύ καταστροφικό γιατί δε γίνεται να παίρνεις έτσι βίαια έναν ολόκληρό κόσμο από μπροστά μου και κανένας να μη μυρίζεται την απώλεια.
All Gone 