Kala-θια και πανέρια…

…Και το Rolling Stone δικαίωσε τη φήμη του…
Θυμάστε τότε που είχε δώσει ενάμισυ αστέρι στο «Debut» της Bjork όταν είχε πρωτοκυκλοφορήσει, μην μπορώντας να εννοήσει πώς ένα κορίτσι αρνείται να «ενταχθεί» στο θηλυκό τρόπο ερμηνείας όπως τον αναγνωρίζουν οι Αμερικανοί;
Θυμάστε αργότερα που είχε καταπιεί τη γλώσα του και δεν μπορούσε να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα (όταν εννόησε -επιτέλους!- το act της Bjork και αφού είχε συμφωνήσει το σύμπαν για το πρωτοπoριακό value της), δίνοντας τέσσερα αστεράκια στο «Vespertine» ή πρόσφατα στο «Volta«;

Kάτι ανάλογο επαναλαμβάνει τώρα και με τη M.I.A. – ανάποδα όμως… Σπεύδει να την χρίσει «πρωτοπόρα» για να προλάβει μια τυχόν αστοχία του και «τρέχει και δε φτάνει» στο μέλλον. Μόνο που αυτή τη φορά, το προϊόν είναι κούφιο.

Στο τεύχος με την ανασκόπηση της χρονιάς δίνει την πανηγυρική πρωτιά στη M.I.A. και το «Kala» συνοδεία ενός κειμένου που και αυτό, όπως όλα όσα έχουν γραφτεί για δαύτην, δε μας λέει ΠΟΥΘΕΝΑ ΤΟ ΓΙΑΤΙ αυτός ο δίσκος είναι «απολαυστικός» και ποια είναι η «ψυχαγωγική αξία» του. Αντίθετα δικαιολογεί την πρωτιά της M.I.A. λέγοντάς μας ότι «κανένας μέσα στη χρονιά δεν κατάφερε να συναγωνιστεί την ηχητική φαντασία της«.

Και πού συνίσταται αυτή η ηχητική φαντασία;
Μα φυσικά στο γεγονός ότι οι «εμπνεύσεις της διατρέχουν όλην την υδρόγειο». Δηλαδή hip hop αλά Jungle Brothers και De La Soul (αλήθεια από πού προκύπτει αυτό στο «Kala«; πώς διακρίνεται αυτή η επιρροή;) αλλά με την πολιτική συνείδηση των Public Enemy, όπως μας πληροφορεί. Συν μουσική από την Sri Lanka, Bollywood disco, Pixies, New Order, Clash και Wreckx And Effect (παρακαλώ όποιον διακρίνει τις επιρροές από τους τέσσερις τελευταίους αναφερόμενους να με κατατοπίσει).

Για  την ταμπακιέρα, όμως τσιμουδιά…
Κουβέντα για την αισθητική της M.I.A., κουβέντα για το entertainment value του album, κουβέντα για την καλλιτεχνική αξία αυτού του πράγματος – μόνο fake θαυμασμός για την «ηχητική φαντασία» των επιρροών της που οι μισές δεν υπάρχουν κιόλας.

Δηλαδή, είναι σαν να λέμε ότι αν η Αρετή Κετιμέ (αυτό το κορίτσι με το σαντούρι και το ύποπτα μειλίχιο βλέμμα) πάρει τον Μιχάλη Δ. στην παραγωγή, τον Rick Rubin για ηχολήπτη συν samples από τη Δόμνα Σαμίου και κάτι αλάνια από την Ελασσόνα που κάνουν θόρυβο στο δρόμο, θα έχουμε την καλλιτεχνική πρόταση της χρονιάς, παρότι το πράγμα αυτό δεν έχει πού να απευθυνθεί και η αισθητική του είναι καταστροφική.

Η επιτομή της ηλιθιότητας και του δήθεν!

To Rolling Stone για μια ακόμα φορά παρακολουθεί «αναίσθητα» τα γεγονότα της pop κουλτούρας, τα καταγράφει με ένα γερασμένο, ακαδημαϊκό τρόπο και ξορκίζει ως λανθασμένο κριτήριο το βαθμό fun ενός album… Απλή καταγραφή και παρατήρηση κάνει – χωρίς νεύρο, χωρίς ψυχή, χωρίς «συναισθηματική συμμετοχή». Και όποιος μέσα στη χρονιά κάνει κανέναν θρασύ συνδυασμό, νά ‘σου εξασφαλίζει την πρωτιά…

Αποτέλεσμα;
Δίσκοι όπως το «American Gangster» του Jay-Z ή το «Sound Οf Silver» των LCD Soundsystem να έπονται μέσα στη λίστα με τα καλύτερα της χρονιάς του Rolling Stone, ενώ είναι ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ σπουδαιότερα από το «Kala» από όποια πλευρά και να τα αντιμετωπίσει κανείς – πρωτοπορία, εφευρετικότητα, έμπνευση, σύνθεση, παραγωγή…

Η M.I.A. κατάφερε να κερδίσει αυτό το στοίχημα της απάτης, έκανε check στη λίστα της με τα θύματα ακόμα και το κραταιό Rolling Stone. Είτε ως εξωτική γατούλα που τα λέει πιπεράτα (ω! πόσο misfit!) είτε ως avant garde μπουρδολόγα, κατάφερε να απασχολεί…

Μπράβο στο καλό της marketing.

Advertisement

Βρες τις διαφορές (μετά την προφανή ομοιότητα – χειλάκι πετροκέρασο)

Κώστας Μαρτάκης                                          Richard Archer (Hard Fi)

H φύση, όπως βλέπετε, παίζει περίεργα παιχνίδια μερικές φορές αλλά… κάτω από την επιφάνεια όλα ξεδιαλύνονται. Να μερικές διαφορές που κάνουν τον Κώστα Μαρτάκη και τον Richard Archer δύο ανθρώπους με παράλληλες πορείες που δεν θα συναντηθούν ποτέ. (Ευτυχώς).
1. Ο Richard ακούει northern soul compilations, όπως λέει στο καινούριο Q. Ο Κώστας, μάλλον George Michael.
2. Ο Richard ντεμπούταρε με πωλήσεις 600.000 αντιτύπων. Ο Κώστας με 600 και κάτι ψιλά.
3. Το «Hard To Beat» ήταν πριν δύο χρόνια το απόλυτο U.K. single. Το «Ναι» αντθέτως δεν ήταν. Ούτε U.K. ούτε αλλού.
4. Ο Richard δεν γδύνεται στα videos των Hard Fi. Ο Κώστας δεν μπορεί καν να ντυθεί. Δεν του επιτρέπεται.
5. Ο Richard γενικά δεν «το κάνει θέμα». Ο Κώστας γενικά, δεν έχει άλλο θέμα.

Δέκα πολύ ειλικρινείς σκυταλοδρομίες για το 2007 που ξεκουμπίζεται.

 01. Η παράνοια είναι η νέα άμυνα. Δοκιμάστε σε κάθε γελοία ερώτηση που σας κάνουν στη συχνά απεγνωσμένη καθημερινότητά σας, να απαντήσετε «μπλε» ή με μια επεξηγηματική ατάκα του τύπου «αριστερά από την Κολιάτσου, στην Αμοργού». Μη γελάστε όμως, απαντώντας. Πρέπει να είστε σοβαροί και αφοσιωμένοι.

02. Το μπλαζέ είναι η νέα βλαχιά. Δοκιμάστε να απαντήσετε σε κάθε ξινό καγχασμό με μια σεξουαλική χειρονομία. Προϋπόθεση: πρέπει απαραίτητα να «βιώνετε» τη χειρονομία σας και ιδανικά με μια αυτοσχέδια θεαματική performance. Λειτουργεί καταλυτικά.

03. Το alternative είναι το νέο mainstream. Και τούμπαλιν. Έχει γίνει κοινός τόπος πλέον σε όλους να ακούμε John Maus, ή I Like Trains ή Efterklang ή Colleen. Μάλιστα. Επετεύχθη το ζητούμενο… Η πρόκληση τώρα, είναι πλέον να βρεθούν τα acts που θα ακούμε ΟΛΟΙ και θα μοιραζόμαστε την ίδια γεύση. Εναλλακτικό είναι πλέον (με την παλιά έννοια του όρου) ο,τιδήποτε μαζικό βρεθεί της προκοπής και πουλήσει πάνω από 2500 αντίτυπα. Και όχι αριθμημένα. Και όχι η Madonna και οι Eagles. Eίναι παλιοί.

04. Το δείπνο είναι το νέο όργιο. Δείτε το μεταφορικά ή κυριολεκτικά – όπως θέλετε- μέσα θα είστε. Και σταματήστε επιτέλους αυτή την υστερία με τις υγιεινές διατροφές, αφού βλέπετε ότι είναι μόνο και μόνο ένας ακόμα ψυχαναγκασμός που σας οδηγεί με ακρίβεια σε αλλεπάλληλλες ήττες.

05. Το swingin’ είναι η νέα επικοινωνία. Ποια sms και αηδίες… Αρχίστε να μιλάτε με το σώμα και ζωντανά. Η τεχνολογία τα έφαγε τα ψωμιά της με όλα τα blackberries και τις ηλιθιότητες αυτού του κόσμου που μόνο παρεξηγήσεις σού εξασφαλίζουν και πάντως όχι ανέσεις. Περιορίστε το κινητό μόνο για απαραίτητες συνννοήσεις και αρχίστε να χρησιμοποιείτε εκφράσεις του σώματος για να στείλετε τα ζωντανά μηνύματά σας. Θα εκπλαγείτε τρελλά με τους εαυτούς σας.

06. Το macho είναι το νέο sissy. Εμένα, δηλαδή περιμένατε να σας το πω για να το διαπιστώσετε;

07. Τα σπίτια είναι τα νέα clubs. Στα 60’s οι άνθρωποι πήγαιναν σε «δισκοθήκες», στα 70’s σε ξενοδοχεία, στα 80’s σε αρένες, στα 90’s σε micro bars, στα 00’s σε σπίτια. Ένας κύκλος κλείνει: το σπίτι – οχυρό είναι εδώ και σε περιμένει.

08. Η σιωπή είναι η νέα συζήτηση. Οι Γιαπωνέζοι ξέρουν καλύτερα που περνούν ώρες ολόκληρες συζητώντας «μουγκά» μεταξύ τους. Τα λες καλύτερα και δε σε διακόπτει κανείς. Συν ότι απολαμβάνεις ενός μοναδικού σεβασμού από τους «συζητητές» σου.

09. Η Σουηδία είναι η νέα Αγγλία. Ποιο mersey sound και ποια scotch pop… Εδώ υπάρχει ο ήχος του Gothenbourg και η σκηνή της Στοκχόλμης – μη σας πω τώρα για το underground της Ουψάλα (ή το νεο goth pop ρεύμα του Jonkoping) και γίνουμε μαλλιοκούβαρα.

10. Η δέκατη σκυτάλη είναι δική σας. (Η δέκατη σκυτάλη είναι η νέα αμπάριζα;) Συμπληρώστε κατά βούληση τη δική σας διαπίστωση για τον καινούριο χρόνο προ των πυλών.

Όπου φυτρώνουν τα άγρια τριαντάφυλλα (ακούγεται και ένα φονικό φαλτσο)

O Τom Reynolds επέστρεψε με δριμύτητα: το νέο βιβλίο του «Touch Me I’m Sick» συγκεντρώνει τα 52 πιο φρικαριστικά ερωτικά τραγούδια σύμφωνα με τη γνώμη του και τα αποδομεί με τον γνωστό τρόπο του, όπως και στο «I Hate Myself And I Want To Die» o Reynolds επιλέγει προσεκτικά τους «στόχους» του και καταγράφει τα τι και τα πώς της «φρίκης» του εκάστοτε τραγουδιού, με έναν ύπουλα σπαρταριστό, ακαταμάχητο και -χωρίς πλάκα- στέρεο τρόπο με επιχειρήματα που δεν γίνεται να αμφισβητήσεις εύκολα, όσο και αν θες να υπερασπιστείς ένα από τα αγαπημένα σου που σφάζει…
Για άλλη μια φορά, στο τέλος του βιβλίου ιεραρχεί τα τραγούδια σύμφωνα με το βαθμό creepiness τους (δεν θα σας αποκαλύψω τη λίστα αυτή τη φορά). Πραγματικά είναι σοκαριστικό να ανακαλύπτεις ότι τραγούδια που έχουν «πουληθεί ως αθώα», κρύβουν ένα ζοφερό, ανατριχιαστικό εαυτό με το κάλυμμα της αγάπης, σαν το «You’re Having My Baby» του Paul Anka, το «I’m Not In Love» των 10cc, το «Run For Your Life» των Beatles ή το «You Oughtta Know» της Alanis Morissette.
Επέλεξα να μεταφράσω ένα τραγούδι – σταθμό για το βαθμό creepiness του αλλά και για τα 90’s γενικότερα, τη σύμπραξη του Nick Cave και της Kylie Minogue για ένα murder ballad…
Γράφει ο Reynolds, λοιπόν:

Where The Wild Roses Grow
Στίχοι – Μουσική: Nick Cave
Ερμηνεία: Nick Cave & Kylie Minogue
Κυκλοφόρησε το 1995 (Νο.11 στην Αγγλία)

«Μόλις είδα το βίντεο του ντουέτου της Kylie Minogue και του Nick Cave, «Where The Wild Roses Grow«. Όχι ότι αποκαλύπτω κάτι ιδιαίτερο, αλλά ο Nik Cave δικαιώνει το επώνυμό του και ανοίγει μια κουφάλα στο κεφάλι της Kylie Minogue με μια πέτρα. Μμμ, ενδιαφέρον. Στην Αυστραλία, παίρνουν τους αστέρες τους της χορευτικής pop και τους κοπανάνε με πέτρες. Στην Αμερική, τους δίνουν να παρουσιάσουν reality shows και τους βάζουν να παίζουν σε ταινίες. Μιλάμε, βρίσκονται αλλού.

Το «Where The Wild Roses Grow» είναι ένα από τα πολλά χαρούμενα τραγούδια του album «Murder Ballads» του Nick Cave και των Bad Seeds από το 1995. Ο Cave έγραψε το «Wild Roses» στο στιλ της παραδοσιακής «φονικής» μπαλάντας του «Tom Dooley«, ακριβώς στο ίδιο στιλ των παλιομοδίτικων στίχων και της σκοτσέζικης – ιρλανδικής περηφάνειας της μουσικής του. Μέχρι σήμερα, το τραγούδι είναι το πιο μοσχοπουλημένο στην σκοτεινή καριέρα του Nick και αναμφισβήτητα το πιο φρικαριστικό. Σύμφωνα με ένα άρθρο ενός περιοδικού του 1996, ήταν του Cave, η αλλόκωτη ιδέα να κάνει ντουέτο με την αυστραλή pop star και του ήρθε όταν άκουσε τον «αθώο» τρόπο με τον οποίο τραγουδούσε την επιτυχία της «Better The Devil You Know«, το οποίο, επέμενε, ότι περιείχε κάποιους από τους «πιο βίαιους και δυσάρεστους στίχους της pop μουσικής». Για αναγνώστες που δεν είναι εξοικειωμένοι με το «Better The Devil You Know«, αναφέρω ότι ο πιο δυσάρεστος στίχος σε ολόκληρο το τραγούδι είναι ο τίτλος «better the devil you know».

Το τραγούδι
Το «Where The Wild Roses Grow» ξεκινάει με μια ένα μικρό σχήμα εγχόρδων που παίζει μια εισαγωγή σε στιλ 18ου αιώνα ενόσω η Kylie φοράει ένα φόρεμα του 20ου αιώνα με λεπτές τιράντες και μπαίνει στο λιβάδι καθώς ο ήλιος την φωτίζει από πίσω. Με ψιθυριστή φωνή τραγουδάει το ρεφρέν, σχετικά με το πώς όλοι την αποκαλούν Άγριο Τριαντάφυλλο, παρότι όλοι ξέρουν ότι το όνομά της είναι Eliza Day. Δεν έχει την παραμικρή ιδέα για το γιατί την αποκαλούν Άγριο Τριαντάφυλλο. Ίσως ο Nick ξέρει. «Τα χείλη της είχαν το χρώμα του τριαντάφυλλου,» τραγουδάει με έναν (πολύ) ασταθή βαρύτονο τρόπο. Είναι το ίδιο χρώμα με τα τριαντάφυλλα που φυτρώνουν κοντά στο ποτάμι, «ματωμένα και άγρια«. Από την πρώτη μέρα που ο Nick την είδε να τραγουδάει εκείνο το δυσάρεστο «Devil You Know» ήξερε ότι αυτή ήταν η επίλεκτη.

Τα έγχορδα δωματίου κυλάνε ατμοσφαιρικά καθώς η Kylie εξηγεί πώς πρωτογνωρίστηκαν, όταν αυτός χτυπάει την πόρτα και μπαίνει στο δωμάτιο. Νευρικά, αυτή ξεκινάει να τρέμει και να κλαίει, ο Nick όμως την κρατάει κοντά του και την ηρεμεί. «Θα ήταν ο πρώτος μου άντρας» τραγουδάει αυτή καθώς σκουπίζει τα δάκρυα «που κυλάνε στο πρόσωπό της«. Με αυτόν τον τρόπο λοιπόν, της ζήτησε να πρωτοβγούν ραντεβού; Μπήκε στο σπίτι, την κοψοχόλιασε και μετά την αγκάλιασε σαν αρκούδα τραγουδώντας της φάλτσα; Να φανταστείτε, εγώ κάνω πάντα είκοσι λεπτά πρόβα για να κάνω ένα τηλεφώνημα που ξεκινάει με την ατάκα «Δεν ξέρω αν με θυμάσαι, αλλά…» Αλλού ξημερωμένος.

Μετά το ρεφρέν, οι δύο τους συναντιούνται για δεύτερη φορά. «Της πρόσφερα ένα λουλούδι,» τονίζει ο Nick ενόσω ακούγεται όλο και περισσότερο σαν τον Lou Reed με κάθε ακόρντο που περνάει. Τη ρωτάει αν γνωρίζει πού φυτρώνουν τα άγρια τριαντάφυλλα. Αυτή δεν ξέρει. Δεν ξέρει καν γιατί οι πάντες τη φωνάζουν Άγριο Τριαντάφυλλο. Μετά ο Nick τη ρωτάει «θα μου δώσεις την απώλεια και την οδύνη σου;». Θυμηθείτε, είναι μόλις η δεύτερη φορά που βρίσκονται μαζί. Εγώ ωστόσο, θα έμπαινα στον κόπο να εξηγήσω γιατί οδηγώ ένα Ford Escort έξι χρόνων, ας πούμε. Η μονότονη φωνή του όμως, αποδεικνύεται ακατανίκητη σε αυτήν και του νεύει, ναι, θα σου δώσω την απώλεια και την οδύνη μου. Τα λέμε αύριο.

Ρεφρέν ξανά. Το όνομά της παραμένει Eliza Day, ωστόσο όλοι την αποκαλούν Άγριο Τριαντάφυλλο. Δεν ξέρω για σας, αλλά αυτό εμένα θα με οδηγούσε στην παράνοια.

Τώρα, έχουν βγει για τρίτη φορά, μαζί. «Με πήγε στο ποτάμι,»τραγουδάει η Kylie καθώς της δείχνει τα άγρια τριαντάφυλλα και φιλιούνται. Τώρα το ραντεβού αρχίζει και πάει χάλια. Πολύ χάλια. Το τελευταίο πράγμα που ακούει αυτή είναι η μουρμούρα του και κοιτάζοντας πάνω τον βλέπει να κρατάει μια πέτρα στο χέρι του. Τελικά, ο Nick ολοκληρώνει την τραγική ιστορία, τραγουδώντας πώς την αποχαιρέτησε φιλώντας την γιατί «όλη η ομορφιά πρέπει να πεθάνει». Καθώς αυτή κείτεται νεκρή στο νερό, ο Nick (ο τρυφερούλης) γονατίζει και βάζει ένα τριαντάφυλλο στα δόντια της.

Γιατί είναι φρικαριστικό
Μεταξύ των πολλών ενοχλητικών πραγμάτων σε αυτό το τραγούδι, συμπεριλαμβανομένης της ανατριχιαστικής ιστορίας και της τραγικής έγχορδης μουσικής, είναι το παθολογικό μοτίβο τού γιατί σκοτώνεται το κορίτσι. Η μόνη απάντηση που παίρνουμε είναι στο τέλος, όταν αυτός λέει ότι όλη η ομορφιά πρέπει να πεθάνει. Αυτό το είδος της αρχέγονης ζήλειας είναι συνηθισμένη στις μπαλάντες για φόνους στις οποίες ένας ψυχωμένος άντρας νιώθει ότι ο μόνος τρόπος για να κατέχει τη γυναίκα που αγαπάει, είναι να τη σκοτώσει. Το τραγούδι είναι ένα ζοφερό παράδειγμα για τον τρόπο που λειτουργεί. Ως ηχογράφηση όμως, το «Wild Roses» παραπαίει επικίνδυνα μεταξύ σοβαρής τέχνης και αλλόκωτου camp, μόνο και μόνο λόγω της τρεμάμενης ερμηνείας του Cave (σοβαρά, δεν βρίσκεται καν στο σωστό τόνο). Υπάρχει ένα clip του 1996 με τον Cave και την Minogue να ερμηνεύουν ζωντανά το «Where The Wild Roses Grow» στο αυστραλέζικο Top Of The Pops. Ενώ η Kylie τραγουδάει υπέροχα, ένας αδέξιος Nick είναι τόσο φάλτσος που καταντάει ντροπή.

Λόγω της αναπάντεχης επιτυχίας του «Wild Roses«, η καριέρα της Kylie Minogue πήρε μεγάλη ώθηση ανάμεσα σε κριτικούς που παλιότερα την απέρριπταν ως ελαφριά pop ντίβα. Προσφέρει μια πολύ καλή ερμηνεία και η εικόνα της είναι εξαιρετική στο θλιμένο βίντεο του τραγουδιού, όπου οι θεατές τη βλέπουν νεκρή στο νερό με ένα τεράστιο φίδι να έρπει στο άψυχο κορμί της. Όσο για τον Cave, το περιορισμένο βαρύτονο στιλ του λειτουργεί θαυμάσια στα βαριά βερολινέζικα art rock τραγούδια του αλλά αν του δώσεις τραγούδι με καλοσχηματισμένη μελωδία μοιάζει με μεθυσμένο που πάει να ισορροπήσει πάνω σε σκοινί.  Θα έλεγα ότι η ερμηνεία του είναι αυτή που σκοτώνει την Kylie στο τραγούδι. Η πέτρα στο χέρι του είναι απλά θέατρο.»

Αποτελέσματα μπλογκοψηφοφορίας για τα απογοητευτικά albums 2007

Είναι καταραμένη αυτή η λίστα – δεν θέλει να βγει.
Αν έχω το θεό  μου, ξέχασα μια ολόκληρη λίστα να συμψηφίσω (το έκανα μετά την επισήμανση ενός σχολίου) και είναι του mouxlaloulouda (really sorry ρε συ – επανόρθωσα!) Την ξέχασα διότι κοιτούσα από το δικό του site την αλφαβητική σειρά των blog links των ψηφοφόρων και επειδή δεν έχει το όνομά του, στη σειρά των συμμετεχόντων, το αγνόησα ΤΕΛΕΙΩΣ.
Ευτυχώς με τον συμψηφισμό του mouxlaloulouda, δεν αλλάζει πολύ το αποτέλεσμα, απλά μπαίνουν στην τελική των απογοητεύσεων οι Rilo Kiley και οι White Stripes και φεύγουν οι Babyshambles, ενώ παρατηρείται ισοψηφία τεσσάρων albums στην 20ή θέση.
Να ξαναπώ λοιπόν, ότι για αυτή τη λίστα ψήφισαν 10 1/2 bloggers (ο t-drom «ανέβασε» δέκα μόνο αντί για είκοσι απογοητευτικά albums) από τους 28 συνολικά που πήραν μέρος στην ψηφοφορία. Συνολικά ψηφίστηκαν 113 albums πολλά από τα οποία εμφανίστηκαν και στις λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς. 2 μόλις από τα 113 είναι ελληνικά (οι αγγλόφωνοι Mary & The Boy και η ελληνόφωνη Δήμηρα Γαλάνη)
Υ.Γ. Αν βρείτε και άλλο λάθος, πείτε το μου – θα το αντέξω. Οι αθροίσεις γίνονται βράδυ και είναι φυσικό να ξεφεύγουν πράγματα. 

= . Avey Tare & Kria Brekkan – Pullhair Rubeye (Συνολικοί πόντοι 64)
=. Patti Smith – Twelve (Συνολικοί πόντοι 64)
=. Puressence – Don’t Forget To Remember (Συνολικοί πόντοι 64)
20. Underworld – Oblivon With Bells (Συνολικοί πόντοι 64)
19. Scorpions – Humanity Hour 1 (Συνολικοί πόντοι 70)
18. Fall Out Boy -Infinity High (Συνολικοί πόντοι 73)
= . Rilo Kiley – Under The Black Light (Συνολικοί πόντοι 75)
16. Mary And The Boy- Mary & The Boy (Συνολικοί πόντοι 75)
15. David Gahan – Hourglass (Συνολικοί πόντοι 78)
14. White Stripes – Icky Thump (Συνολικοί πόντοι 85)
13. Dolores O’ Riordan – Are You Listening? (Συνολικοί πόντοι 90)
= . Mika – Life In Cartoon Motion (Συνολικοί πόντοι 94)
11. James Blunt – All The Lost Souls (Συνολικοί πόντοι 94)
10. Editors – An End Has A Start (Συνολικοί πόντοι 99)
09. Interpol – Our Love To Admire (Συνολικοί πόντοι 107)
08. Jennifer Lopez – Brave (Συνολικοί πόντοι 118)
07. Tokio Hotel – Scream (Συνολικοί πόντοι 120)
06. M.I.A. – Kala (Συνολικοί πόντοι 161)
05. Kaiser Chiefs – Yours Truly Angry Mob (Συνολικοί πόντοι 165)
04. Smashing Pumpkins – Zeitgeist (Συνολικοί πόντοι 176)
03. Air – Pocket Symphony (Συνολικοί πόντοι 179)
02. Celine Dion – Taking Chances (Συνολικοί πόντοι 214)
01. Bjork – Volta (Συνολικοί πόντοι 308)