Φτιάχνω τη λίστα μου σήμερα και βρίσκομαι σε συνθήκες κανονικού θρήνου που δε μου χωράνε κατά πώς φαίνεται ως τώρα, γύρω στα δέκα albums (τα κλαίω σαν νεκρά)… Από την άλλη, στήνοντας και το άλλο, το top 20 με τα «χειρότερά μου» της χρονιάς κάνω διάφορες σκέψεις. Ο καθένας μας δεν «χαρακτηρίζεται» μόνο από τις προτιμήσεις του, αλλά και από αυτά που απορρίπτει. Συχνά μια άρνηση είναι πιο εύγλωττη από,τι μια θετική επιλογή… Τα «χειρότερα» της χρονιάς, έχει νόημα να καταρτιστούν από τον καθένα από μας, ως μια λίστα που απογοήτευσε μέσα από μια γκάμα albums που θεωρητικά μας αφορoύν αλλά τελικά, δεν «πρόκοψαν». Νομίζω ότι οι dustroad, tranzistorer, zelig / homo ludens (δύο είναι), mouxlaloulouda, m.hulot, enteka, schottkey, gizmo, no heathen, mixalis e., cartoon dandy, sandman, elafini, big music, another day full of dread, lkrory21, t-drom, g-sus, H20, depecher, driver under influence, vencerem δεν αποκτούν το στίγμα τους μόνο από αυτά που ενεργά επέλεξαν να ακούσουν και να απολαύσουν μέσα στη χρονιά αλλά και από εκείνα που δεν κατάφεραν να ανταποκριθούν στις προσδοκίες τους και από τα οποία ενεργά αποστασιοποιήθηκαν.
Φτιάχνοντας τη λίστα μου με τα «καλύτερά μου», ενθουσιαζόμουνα, χαιρόμουνα, θυμόμουνα τις πρώτες αντιδράσεις μου, μ’ έπιαναν κάτι λυγμόλαλες κρίσεις, ξαναχαιρόμουνα και ενθουσιαζόμουνα που το 2007 ήταν μια τόσο γεμάτη χρονιά. Από την άλλη όμως, οι ενθουσιασμοί έδιναν τη θέση τους σε αισθήματα μπερδεμένα όταν έφτιαχνα το worst top 20 μου… Λυπόμουνα, «έπεφτα», τσαντιζόμουνα, ξαναστενοχωριόμουνα, πείσμωνα, τα ‘παιρνα στο κρανίο, έσβηνα (κάποια entries, από μια ιδιότυπη συμπόνοια), ξαναέγραφα, ανεβοκατέβαζα τίτλους στα νούμερα της αξιολόγησης, σύμφωνα με το βαθμό θυμού ή εξαλλοσύνης που μου προκαλούσαν…
Αφιερώνω σε όλους αυτούς που την «ψάχνουν» τώρα με τις λίστες τους, ένα προσωπικό μου hate track. Φυσικά εννοώ τη διασκευή, ως hate track – όχι το υπέροχο πρωτότυπο. Δεν μπορώ να σας περιγράψω τι διάολοι με καβαλάνε όταν ακούω αυτή την ακαλαίσθητη, αδικαιολόγητα αυτάρεσκη, έρρινη γκρίνια (που εδώ τυχαίνει να περιλαβαίνει το «Across The Universe» των Beatles):
Έχω τάξει ότι θα επανέλθω με αυτόν τον τύπο – όχι τίποτα άλλο, αλλά να ξορκίσω την απέχθειά μου στην ανομολόγητη και ύπουλη ποζεριά του και να ησυχάσω…
All Gone 