Ο δεκάλογος του αποφασισμένου να ψηφίσει, μπλογκοφυλόφιλου στην υπερλίστα των albums του 2007.
Ως τώρα στο πυρετό του top 20, αναμοχλεύοντας κυκλοφορίες, σβήνοντας πιθανά entries και γράφοντας κάτι καινούρια με ρουσφέτι από φίλους, ανακαλώντας δισκάκια και μορφάζοντας με χαρά ή με χαιρεκακία, οι:
Dustroad
Tranzistorer
Zelig- Homo Ludens
Mouxlaloulouda
M.Hulot
Έντεκα
Schottkey
Gizmo
No Heathen
Mixalis E.
Cartoon Dandy
Stratos
Elafini (η πρώτη γυναίκα στη λίστα!)
The Big Music
Another Day Full Of Dread
Lkrory21
t-drom
g-sus
Δηλωθείτε μέχρι 30 Νοέμβρη
____________________________________________________
Lord take me where i lie.
Don’t let my children die
Η Δευτέρα δεν είναι μια «κανονική» μέρα. (Discuss: ποια είναι;) Έχει μια υστερία σχεδόν σαδιστική μετά τους πεσμένους ρυθμούς του Σαββατοκύριακου: τα τηλέφωνα χτυπάνε σαν να μην υπάρχει αύριο από διάφορους τύπους που νομίζεις ότι όλο το weekend φόρτωναν με ενέργεια για να την βγάλουν όλη μαζί σε ένα τηλεφώνημα, ξεκινώντας τη συνομιλία τους με κάτι ατάκες όπως:
«το δουλέψαμε λίγο με την ομάδα και…»
«εκτίμησα, με δεδομένους τους περιορισμούς ότι…»
«μετα την συνάντηση, τα αποτελέσματα ίσως…» και
«το κόστος δεν είναι τρομερό, άμα το βάλεις κάτω…»
Είναι, ρε φίλε. Είναι τρομερό το γαμημένο το κόστος. Με την φρεσκάδα του ξεκούραστου (παραδέξου, δεν είσαι αλλά για κάποιο λόγο τον παριστάνεις και χαίρεσαι που νομίζεις ότι «περνάει» αυτή η άνεση σε μένα που συγκριτικά «βγαίνω» μουντρούχος και λέω μόνο τα απαραίτητα και τα βασικά…) μου κάνεις δευτεριάτικα τον Ταρζάν ενώ όλοι ξέρουμε ότι το σκοινί δεν κρέμεται στο επόμενο δέντρο για να πιαστείς. Δεν το έχεις μάθει τόσα χρόνια, στην ίδια «εργονομική» καρέκλα του «λειτουργικού» γραφείου σου; Κάθε μέρα ζεις την ίδια μέρα της Μαρμότας. Αλλά γειωμένη. Χωρίς την φάτσα του Bill Murray. Κάθε μέρα τρως τα μούτρα σου. Που δεν μοιάζουν με του Bill Murray…
Η δική μου μαρμότα μεταφράζεται σε θλίψη ματαιότητας. Και αυτή, σχεδόν πάντα, συνεπάγεται νοσταλγία. Οι μνήμες είναι η καβάτζα της δυσκολίας. Όποτε τα πράγματα είναι σκούρα, η απόδραση φωνάζει «ανάμνηση». Αυτή δεν μπορεί να στα φέρει «σκούρα», όσο μαύρη και αν είναι από τη φύση της. Όταν δε, είναι και σε πιο ξανοιγμένο χρώμα, τότε είναι σωτήρια. Αρχίζει και μοιάζει με τον ανακουφισμένο Bill Murray όταν καταφέρει να βγει από την παγίδα της μέρας της μαρμότας. Αυτό το τραγούδι είναι το πρώτο που μπήκε στο cd player μου. Δεν σας νιάζει αλλά αλήθεια νιάζει εμένα. Θυμάμαι το πλαστικό jewel case να στέκεται μόνο του αμήχανο ανάμεσα σε κάτι ντάνες βινύλια και να προσπαθεί να οικειοποιηθεί το χώρο τριγύρω -όπως και γω προπαθούσα να οικειοποιηθώ την άχαρη στιλπνή επιφάνειά του. Δεν είναι εύκολα πράγματα αυτά… Σύντομα, το «33 Revolutions Per Minute» πήρε τη θέση του στο ράφι και σχεδόν αμέσως σταμάτησε να είναι μόνο του. Παρέμεινε μοναδικό αλλά όχι μόνο του. Ακόμα, όταν τρελαίνομαι με τους δευτεριάτικους τύπους που βουτάνε στην ιλιγγιώδη δραστηριότητα, εγώ λουφάζω στο beat της εισαγωγής κι από κει καβάλα στο ειρωνικό, βουκολικό tin whistle του James McNally, σκύβω το κεφάλι στη σοβαρότητα του Oisin, του Phrase και του Hollis. Eίναι πειθαρχημένοι, εμβατηριακοί, συχνά ζοφεροί και αγέλαστοι – έχουν ένα flow που συντονίζεται σαν στρατιωτικές μπότες στο προαύλιο και εμφανίζουν την Sinead στο ρεφρέν -απεγνωσμένη σκλάβα- να αφήνει αυτό τον σπαραξικάρδιο λυγμό που σου κάνει την καρδιά τριάντα τρία κομμάτια – όσες και οι επαναστάσεις τους.
Κοίτα να δεις τώρα που μου σηκώθηκε η τρίχα και νιώθω τους καβλωμένους δευτεριάτικους τύπους σαν θύματα του δουλεμπόριου που ακόμα υπάρχει – μην παραμυθιαζόμαστε. Υπάρχει μέσα στο pc game στο οποίο ζούμε όλοι.
All Gone 