Ο δεκάλογος του αποφασισμένου να ψηφίσει, μπλογκοφυλόφιλου στην υπερλίστα των albums του 2007.

Nα μπούμε σε μια τάξη: οι όροι της προσωπικής ψηφοφορίας μας για τα αγαπημένα albums της χρονιάς, ας είναι οι εξής:
01. Ψηφίζουμε από την 1η Δεκεμβρίου το Νο.20 αγαπημένο album μας. Στις 2 Δεκεμβρίου το Νο.19 και ούτω καθ’ εξής μέχρι τις 20 Δεκεμβρίου που ψηφίζουμε το Νο.1. Το countdown είναι αξιολογικό και όχι τυχαίο.
02. Ψηφίζουμε μόνο καινούρια albums του έτους 2007 (όχι compilations, live, re-releases κ.λπ.)
03. Αν θέλουμε να ψηφίσουμε πάνω από 20, τα βάζουμε σε μία λίστα ως τις 30 Νοεμβρίου. Δηλαδή αν θέλουμε συνολικά να ψηφίσουμε 50 albums, βάζουμε στις 30 Νοεμβρίου σε ένα post, από το Νο.50 ως το Νο.21. Και από 1η Δεκεμβρίου ψηφίζουμε κανονικά από το Νο.20 και ένα album κάθε μέρα.
04. Προτείνω οι 20 δίσκοι να είναι το minimum. Δηλαδή να μην ψηφιστούν λιγότεροι. Μόνο οι πρώτοι 20 θα πάρουν πόντους (από 1η Δεκεμβρίου). Από το No.21 και κάτω δεν παίρνουν πόντους (θα αλλοιωθεί το αποτέλεσμα).
05. Τα eps – singles ή ό,τι άλλο- ας ανέβουν ως αγαπημένα ως τις 30 Νοεμβρίου…
06. Όσοι ψηφίσουν λιγότερους από 20 δίσκους, προτείνω να μην συμμετάσχουν στην ψηφοφορία… (αλλοιώνεται το συνολικό αποτέλεσμα του top 20 που βγαίνει με όρους top 20). Δε νομίζω να είναι πολλοί οι music freaks που δεν θα έχουν τουλάχιστον 20 αγαπημένα…
07. Όσοι συμμετάσχουν στην ψηφοφορία καλό είναι να το δηλώσουν μέχρι τις 30 Νοεμβρίου, με ένα απλό comment για να ξέρουμε ποιους μετράμε.
08. Ρε guys and some guls, μην προκαταβάλλετε τον κόσμο με προβλέψεις γιατί άθελά μας -αν λέμε πιθανά No.1 κ.λπ., επηρρεάζουμε και χάνεται το σασπένς. Αφήστε τους συν-bloggers να εκφράσουν με αποενοχοποιημένο συναίσθημα ότι π.χ. το album που τους συντάραξε είναι το «Long Road Out Of Eden» των Eagles ή το «Shine» της Joni Mitchell (λέμε τώρα…) Αυτό δεν είναι που έχει πλάκα; Μην το «φάμε» και συνασπιζόμαστε υπέρ του ενός ή του άλλου release… Μετά θα έχουμε όλο το χρόνο να φάμε τα μουστάκια μας, γιορτινιάτικα για το αν οι N. έβγαλαν ουσιαστικότερο δίσκο από τους R… (χα!) (Κοινώς, mouxlaloulouda, μη σε ξαναδώ να μιλάς με τον Dustroad – θα σας αλλάξω θρανία!)
09. Καλό είναι να έχουμε μαζί με τα καλύτερα, ακριβές αντίστοιχο με τα 20 χειρότερα. (Έχει fun και νομίζω εκεί θα γίνουν τα πιο ωραία debates).
10. Επίσης μαζί με το countdown καλύτερων και χειρότερων καλό είναι να έχουμε και ένα countdown συμβάντων – events – ταινιών – χωρισμών – ερώτων – ο,τιδήποτε της χρονιάς (προσωπικών ή όχι). Γίνεται πιο ανθρώπινο και προσωπικό.
Δες και το χτεσινό κάλεσμα μπλογκοφυλόφιλων.

                                                                 Εγώ όμως τον καθημερινό  χαβά μου…

Όταν το 1976 οι Superemes κυκλοφορούσαν αυτό το κομμάτι (είχε ξεκουμπιστεί η αντιπαθητική οχιά Diana Ross και είχαν αλλάξει line up) δεν ήξεραν φυσικά ότι θα βάφτιζαν άθελά τους, με τον τίτλο του, ένα ολόκληρο στουντιακό ρεύμα παραγωγής που έκανε θραύση σε πίστες και σε σεξουαλικό πυρετό μετά τον συμβολικό «θάνατο» της λέξης disco… Πιστεύω ότι είναι ένα από τα ομορφότερα τραγούδια των 70’s, υπόδειγμα παραγωγής και σύνθεσης, πλούσιας και κιμπάρικης (Holland – Dozier – Holland) από αυτά που δεν γίνεται να υποστηρίξει η σύγχρονη μουσική βιομηχανία διότι δεν κατέχει… Δεν κατέχει… To θυμήθηκα γιατί με κάποια προσωπική αφορμή σήμερα, απαξίωσα για μια ακόμη φορά το τι σημαίνει glamour στην Ελλάδα. Για μένα λοιπόν, τώρα που πλησιάζουν οι γιορτές, αυτό σημαίνει συναρπαστική λάμψη και όχι η στραφταλιζέ τσίκνα της γιορτινής τηλεόρασης.
Ακούστε το δυνατά.
Cheers!
Υ.Γ. Το αφιερώνω στα ανήσυχα του Back To Mono, για ευνόητους λόγους.