Τhe blog votin’ is rollin’: Ο δεκάλογος για υπερλίστα albums 2007, the sequel: οι συμμετοχές.

Ο δεκάλογος του αποφασισμένου να ψηφίσει, μπλογκοφυλόφιλου στην υπερλίστα των albums του 2007. 

Ως τώρα έχουμε τους εκλεκτούς ψηφοφόρους…
Dustroad
Tranzistorer
Zelig- Homo Ludens
Mouxlaloulouda
M.Hulot
Έντεκα
Schottkey
Gizmo
No Heathen
Mixalis E.
Cartoon Dandy
Stratos
Elafini (η πρώτη γυναίκα στη λίστα!)
Δηλωθείτε μέχρι 30 Νοέμβρη
___________________________________________

Ο Pete Astor κι ο David Sheppard ίσως είναι «γνωστότεροι» ως Wisdom Of Harry. Το όνομα Ellis Island Sound τούς αποδεσμεύει από τους ψυχαναγκασμούς των «πρέπει» που έχουν να κάνουν με το γεγονός ότι ο Astor ήταν αρχηγός των Loft και των Weather Prophets – το πάλαι ποτέ στην Creation. O λόγος που τους θυμήθηκα είναι… η αντίδρασή μου στο soundtrack των Χριστουγέννων που χρόνια τώρα προυποθέτει την εξής κλισαρισμένη – άνοστη συνταγή:
1. Music hall classics από το Rat Pack (Frank Sinatra, Dean Martin, Tony Bennett και τα ρέστα από τα παπιόν του Las Vegas. Είπαμε dolce vita αλλά όχι κι έτσι… Τόσο dolce μέχρι ζάχαρου – δηλαδή πολύ «βήτα».)
2. Disney θέματα (όχι άλλο Pinoccio μπροστά από το χριστουγεννιατικο δέντρο, όχι άλλες Αριστόγατες με γκυ και ου, όχι άλλη Χιονάτη με λαμπάκια)
3. Στανταράκια απο ντίβες φωνάρες που ουρλιάζουν τα jingle bells σαν να τους ξεριζώνουν τα νύχια  (έλεος με «τη μοναξιά των Χριστουγέννων για κάποιους» – Έντεκα, παρακαλώ πρόσθεσε στα κλισέ…)
4. Θρηνώδεις διασκευές στο «Santa Claus Is Coming To Town» και το «All I Want From Christmas Is You». Από την Mariah μέχρι την Celine… (Φορέστε σκόρδα για καλό και για κακό).
5. Χαρουμενάκια και τρυφερούλια hits με ανέμελα lollipops στο στόμα από «αθώα» μαλακισμενάκια με φωνή νεόγριας και ματαιοδοξία που κάνει και την Cher ακόμα να φαντάζει ταπεινή. Ξυπνάει ο Ηρώδης μέσα σου και θέλει να πνίξει στο αίμα όλα τα υποκοριστικούλια… Μην πω για τον Μαρσέλ Ντιτρού και μας πάνε μέσα…

Λοιπόν, θυμήθηκα τους Ellis Island Sound ως αντίστιξη σε όλη αυτή τη ζαχαρωτή ηλιθιότητα – η οποία δεν είναι εξ’ ορισμού κακή αν τη ζεις στο μικρόκοσμό σου. Απλά παίρνει διαστάσεις απειλής, όταν γίνεται μαζική… Για μένα τα Χριστούγεννα πέρα από τη λάμψη τύπου «High Energy» των Supremes (δες χτεσινό post), έχουν αυτή την laid back λαγνεία. Είναι μια γιορτή με ευοίωνα μεν και αγαπησιάρικα vibes αλλά αρνούμαι να τα μεταφράσω σε «καραμέλλες» – προτιμώ την αισθαντική απόλαυση που μου προσφέρει μια φαντασίωση τύπου «Cyanide». Μια οριακή φαντασίωση (σε σημείο αλληθωρισμού). Το κομμάτι είναι των Regular Fries. Οι Ellis Island Sound όμως του έδωσαν αυτό το «Beach Detective Mix» (όπως το ονομάζουν) και το εκτίναξαν στην στρατόσφαιρα (Αφιερωμένο στον Παν Παν). Ό,τι σας έλεγα τις προάλλες περί απλωμένων synths και δραματικών μελωδιών βρίσκεται εδώ (πάλι στα πατώματα θα είναι ο θείος Brian Eno…) αγέρωχο, ατμοσφαιρικό και υπερβατικό. Από τα ωραιότερα ακούσματα των 00’s ως τώρα (που τελειώνουν κι αυτά…) και πρότυπο παραγωγής (like… ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ).
Απολαύστε το κάνοντας πρόστυχες γκριμάτσες στους «ντε και καλά» Αγιοβασίληδες του Mall.

Advertisement

Ο δεκάλογος του αποφασισμένου να ψηφίσει, μπλογκοφυλόφιλου στην υπερλίστα των albums του 2007.

Nα μπούμε σε μια τάξη: οι όροι της προσωπικής ψηφοφορίας μας για τα αγαπημένα albums της χρονιάς, ας είναι οι εξής:
01. Ψηφίζουμε από την 1η Δεκεμβρίου το Νο.20 αγαπημένο album μας. Στις 2 Δεκεμβρίου το Νο.19 και ούτω καθ’ εξής μέχρι τις 20 Δεκεμβρίου που ψηφίζουμε το Νο.1. Το countdown είναι αξιολογικό και όχι τυχαίο.
02. Ψηφίζουμε μόνο καινούρια albums του έτους 2007 (όχι compilations, live, re-releases κ.λπ.)
03. Αν θέλουμε να ψηφίσουμε πάνω από 20, τα βάζουμε σε μία λίστα ως τις 30 Νοεμβρίου. Δηλαδή αν θέλουμε συνολικά να ψηφίσουμε 50 albums, βάζουμε στις 30 Νοεμβρίου σε ένα post, από το Νο.50 ως το Νο.21. Και από 1η Δεκεμβρίου ψηφίζουμε κανονικά από το Νο.20 και ένα album κάθε μέρα.
04. Προτείνω οι 20 δίσκοι να είναι το minimum. Δηλαδή να μην ψηφιστούν λιγότεροι. Μόνο οι πρώτοι 20 θα πάρουν πόντους (από 1η Δεκεμβρίου). Από το No.21 και κάτω δεν παίρνουν πόντους (θα αλλοιωθεί το αποτέλεσμα).
05. Τα eps – singles ή ό,τι άλλο- ας ανέβουν ως αγαπημένα ως τις 30 Νοεμβρίου…
06. Όσοι ψηφίσουν λιγότερους από 20 δίσκους, προτείνω να μην συμμετάσχουν στην ψηφοφορία… (αλλοιώνεται το συνολικό αποτέλεσμα του top 20 που βγαίνει με όρους top 20). Δε νομίζω να είναι πολλοί οι music freaks που δεν θα έχουν τουλάχιστον 20 αγαπημένα…
07. Όσοι συμμετάσχουν στην ψηφοφορία καλό είναι να το δηλώσουν μέχρι τις 30 Νοεμβρίου, με ένα απλό comment για να ξέρουμε ποιους μετράμε.
08. Ρε guys and some guls, μην προκαταβάλλετε τον κόσμο με προβλέψεις γιατί άθελά μας -αν λέμε πιθανά No.1 κ.λπ., επηρρεάζουμε και χάνεται το σασπένς. Αφήστε τους συν-bloggers να εκφράσουν με αποενοχοποιημένο συναίσθημα ότι π.χ. το album που τους συντάραξε είναι το «Long Road Out Of Eden» των Eagles ή το «Shine» της Joni Mitchell (λέμε τώρα…) Αυτό δεν είναι που έχει πλάκα; Μην το «φάμε» και συνασπιζόμαστε υπέρ του ενός ή του άλλου release… Μετά θα έχουμε όλο το χρόνο να φάμε τα μουστάκια μας, γιορτινιάτικα για το αν οι N. έβγαλαν ουσιαστικότερο δίσκο από τους R… (χα!) (Κοινώς, mouxlaloulouda, μη σε ξαναδώ να μιλάς με τον Dustroad – θα σας αλλάξω θρανία!)
09. Καλό είναι να έχουμε μαζί με τα καλύτερα, ακριβές αντίστοιχο με τα 20 χειρότερα. (Έχει fun και νομίζω εκεί θα γίνουν τα πιο ωραία debates).
10. Επίσης μαζί με το countdown καλύτερων και χειρότερων καλό είναι να έχουμε και ένα countdown συμβάντων – events – ταινιών – χωρισμών – ερώτων – ο,τιδήποτε της χρονιάς (προσωπικών ή όχι). Γίνεται πιο ανθρώπινο και προσωπικό.
Δες και το χτεσινό κάλεσμα μπλογκοφυλόφιλων.

                                                                 Εγώ όμως τον καθημερινό  χαβά μου…

Όταν το 1976 οι Superemes κυκλοφορούσαν αυτό το κομμάτι (είχε ξεκουμπιστεί η αντιπαθητική οχιά Diana Ross και είχαν αλλάξει line up) δεν ήξεραν φυσικά ότι θα βάφτιζαν άθελά τους, με τον τίτλο του, ένα ολόκληρο στουντιακό ρεύμα παραγωγής που έκανε θραύση σε πίστες και σε σεξουαλικό πυρετό μετά τον συμβολικό «θάνατο» της λέξης disco… Πιστεύω ότι είναι ένα από τα ομορφότερα τραγούδια των 70’s, υπόδειγμα παραγωγής και σύνθεσης, πλούσιας και κιμπάρικης (Holland – Dozier – Holland) από αυτά που δεν γίνεται να υποστηρίξει η σύγχρονη μουσική βιομηχανία διότι δεν κατέχει… Δεν κατέχει… To θυμήθηκα γιατί με κάποια προσωπική αφορμή σήμερα, απαξίωσα για μια ακόμη φορά το τι σημαίνει glamour στην Ελλάδα. Για μένα λοιπόν, τώρα που πλησιάζουν οι γιορτές, αυτό σημαίνει συναρπαστική λάμψη και όχι η στραφταλιζέ τσίκνα της γιορτινής τηλεόρασης.
Ακούστε το δυνατά.
Cheers!
Υ.Γ. Το αφιερώνω στα ανήσυχα του Back To Mono, για ευνόητους λόγους.