Βρες τη διαφορά…
Γενικά, «δεν το ‘χω» να ψάχνω επί τούτου για καινούρια πράγματα που πιθανόν να με συγκινήσουν – προτιμώ να πέφτω πάνω τους, ως ορκισμένος τεμπέλης. Όταν μου τα προσφέρουν δε, στο πιάτο είναι η καλύτερή μου – όπως χτες με τον Schottkey που μιλάγαμε στο MSN και μου έμαθε τους Boat Club, ένα σουηδο-ελληνικό (!!!) ντουέτο – οι Magnus Wahlström and Αντρέας Χριστάκης, που κυκλοφόρησαν στην Luxury ένα ep με έξι κομμάτια, το λαμπερό design pop «Caught The Breeze». Ο Schottkey πιστεύει ότι το εξώφυλλο των Boat Club από το Gothenburg είναι μια ευθεία αναφορά στο εξώφυλλο του «Nowhere» των Ride και έχει προφανέστατα δίκιο, διότι πέρα από την οπτική ομοιότητα στο artwork, οι Boat Club νιώθεις, ότι έχουν και ένα κόλλημα με το shoegazing των early 90’s: ονόμασαν το ep τους, «Caught A Breeze» κάτι σαν φυσική συνέχεια του «Catch A Breeze» των Slowdive και αυτό, τυχαίο δεν το λες. Το παράδοξο είναι ότι, αν εξαιρέσεις μια αντίληψη που έχουν για την κιθάρα που μοιάζει κάπως με τα shoegazin’ groups, δεν μοιράζονται τίποτα απολύτως μαζί τους. Αντίθετα, είναι pop με synths, κρουστά, φωνή και μια πολιτισμένη ρυθμική κιθάρα που κάνει κάτι βόλτες τριγύρω, θυμίζουν από Animal Nightlife μέχρι Associates κι όταν κλείνουν τα μάτια μάλλον ονειρεύονται τον Dr. Robert και τους Blow Monkeys στα balearic ταξίδια τους. Γουστάρουν λεπταίσθητη, καλλίγραμμη disco από αυτό το στιλ που φτιάχνουν οι σκοτσέζοι -σε ξεκούδουνα κέφια- και οι απόγονοι της σκηνής του Μονάχου – μοιάζουν με paninari αλλά δεν είναι… Αν πάλι τους πεις νεορομαντικούς φουτουριστές, νομίζω, θα χαρούν πολύ.
Οι Boat Club στα έξι τραγούδια τους –ένα από τα οποία και το «Spanish Castles»– απλώνονται σαν jelly μάζα πάνω στο χώρο -έχουν αυτά τα synths που είναι σαν πέλαγος- και η φωνή ακούγεται σαν next door διστακτική απόπειρα αλά Steve Strange δράματος. Κάπως όμως είναι γοητευτική και σε κερδίζει επειδή όπως σωστά είπε ο Schottkey, «δεν προσπαθεί να αποδείξει τίποτα». Είναι πανάλαφρα τα τραγούδια των Boat Club – δεν έχουν καμία επίφαση σοβαροφάνειας. Θέλουν να είναι ευχάριστα και breezy και τους αρέσει να κουνάνε κομψά τα πόδια τους σε ένα ρυθμό με υποψία χαμόγελου.
Οι Boat Club μου αρέσουν γιατί δεν είναι cool. Αποφάσισα ότι βαριέμαι αφάνταστα το cool και νιώθω ότι ο κυνισμός του αποπνέει μια κακή μυρωδιά συναισθηματικού αυτισμού. Γι αυτό νομίζω, ότι θα μετακομίσω στο Gothenburg (όπου σίγουρα θα συναντήσω και τον winter academy να κάνει ρεπορτάζ (αν δεν «σκάβει» στον Καναδά για τίποτα ανερχόμενους indie αναβιωτές της Crepescule με ένα twist από Labrador) όπου ο Jens Lekman και ο Magnus και ο Αντρέας θα παίζουν μουσική σαν κανονικοί άνθρωποι -με εκφράσεις, με διαστάσεις και με ζωή- και όχι σαν πληκτικά, ανελέητα ανιαρά «cool τυπάκια»…
Υ.Γ. Ου γαρ έρχεται μόνον… Πριν από καμία δεκαριά μέρες ο Άγγελος Κ. και ο M. Hulot μου είχαν πράγματι στείλει ένα-δύο κομμάτια των Boat Club αλλά προφανώς κοιμόμουνα όρθιος διότι δεν τα πρόσεξα καλά. Με τη δεύτερη παίρνω μπρος…
All Gone 