Το κόλλημα με μερικά τραγούδια είναι μόνιμο, νομίζω, ξεπερνά ένα εποχιακό γούστο. Υπάρχουν τραγόύδια που επίμονα μένουν για πάντα καρφωμένα στο μυαλό σου και αναδύονται όποτε γουστάρουν, ακόμα και τις πιο αλλόκωτες -ακατάλληλες- ωρες. Ή κυρία στο video είναι η Dana. Είχε κερδίσει για την Ιρλανδία το 1970, το πρώτο βραβείο στο διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision, καθισμένη σε ένα σκαμπό, με το ατημέλητο στιλ της εποχής – μακριά μαλλιά, αμακιγιάριστη, αθώο χαμόγελο, μίνι φόρεμα, απήχοι από τα 60’s που μεταλλάσονταν στα 70’s σε μια γλυκύτητα που θα έπρεπε να είσαι πολύ πορωμένος για να μην ενσταλλάξει στους πόρους σου.
Δείτε την Dana στην τελική βραδυά εδώ (και όλοι εσείς που θα δείτε «μια Bjork» σε «κανονικό» και σε mainstream αντιστοιχία, στα looks και στην ερμηνεία, μια χαρά φευγάτη είναι η σκέψη σας…).
Και πέρασαν πολλά χρόνια και το «All Kinds Of Everything» κέρδισε με το σπαθί του τον τίτλο του πιο εμμονοληπτικού τραγουδιού που μπορεί να εκφράσει κάποιον που ερωτεύεται και βρίσκεται στη φάση του crash… «Όλα, τα πάντα, θυμίζουν εσένα – από τρένα και βαπόρια μέχρι τις μέλισσες και μια δυο χιονονιφάδες, οι χοροί και τα ρομάντζα και τα ψάρια στη θάλασσα…» Και όταν, το 1988, χρειάστηκε μια διασκευή για τις ανάγκες του project «Eurotrash» -μια cheesy αναδρομή στο διαγωνισμό της Eurovision- η προφανής επιλογή ερμηνεύτριας ήταν η πιο εμμονοληπτική του προσκηνίου, η Sinead O’ Connor. Μαζί με τον Terry Hall, ερμήνευσαν όσο πιο κοντά μπορούσαν στο pretentious κλίμα του briefing της παραγωγής, το «All Kinds Of Everything», επαναλαμβάνοντας ένα χρόνο μετά ένα ντουέτο μεταξύ τους (το 1987 είχε προηγηθεί το ντουέτο τους στο «Monkey In Time», b-side στη δωδεκάιντση version του single «She» των Colourfield).
Η Sinead O’ Connor και ο Terry Hall με το «All Kinds Of Everything» έκαναν ένα καταπληκτικό ντουέτο, το οποίο θυμήθηκα… όπως σας είπα παραπάνω. Εντελώς αναπάντεχα σήμερα το πρωί στο μετρό, άρχισα να το τραγουδάω από μέσα μου…
Εμμονοληπτικός or what?
All Gone 