Λέμε τώρα…

 

Υποθετικές αυθόρμητες αντιδράσεις φίλων μου στην ακρόαση του «In Love, In Love, In Love» του Curtis Mayfield.
 

Α: «Άντε να τα παίξεις αυτά σήμερα… Θες ένα σκασμό λεφτά για την ζωντανή ορχήστρα με τα πνευστά και τα έγχορδα. Σκατά έγινε η μουσική.»
Α: «Πώς τα ακούς τα αρκουδονέγρικα ρε πούστη….»
Σ: «Κάβλα, φίλε κάβλα! Δεν το αλλάζω για καμία ξεκωλιάρα γκόμενα. Κάβλα!»
Θ: «…» (slowcore κούνημα κεφαλιού πάνω – κάτω, δείκτης απόλαυσης)
Δ: «Yes. Ωραιότατο seventies slow funk. Καλά που μου το έφερες, το έψαχνα. Ξεμπέρδεψα και μ’ αυτό…»
Τ: «Α ναι ε; Βρήκες το «Do It All Night» κουφαλίτσα; Την επανέκδοση ή το αυθεντικό; »
E: «Βγάλτον το σκυλάραπα, έχω πονοκέφαλο σου λέω!»
Α: «Ιsaac ή Curtis; – Τι προτιμάς;»
Λ: «Α νάτα νάτααα… Μέσα στο ghetto πάλι; Ή ερωτευτήκαμε; Τι συμβαίνει; Λέγε!»
Ν: «Το άλλο το ακυκλοφόρητο το έχεις; Που είχε κάνει με τον Melvin Van Peebles και μαλώσανε και βγήκανε μόνο επτάμισυ κόπιες που τη μία την έχει ο Γ. και που στο ebay πουλιέται ένα δις;»
B: «Μμμμ… τι λεεεες; Είναι το τελευταίο του στην Curtom ε; Για φέρε…»
Χ: «…» (Βαθιά τζούρα) «Ντάξει ρε, δεν ακούς; Πατάει στο blues… Κατέχει… Νταξ, κατέχει.»
Ε: «Ναι, ναι, τέτοια πουτανιάρικα θέλω! Ναι!| (λικνίζοντας κυκλικά γοφούς)
Γ: «Πάλι μαλακίες ακούς; Βάλε ρε λίγο Heaven 17 να ξεχαρμανιάσεις! Άντε με τους μαλάκες που έμπλεξες! Να ρε, ΝΑ (τεντωμένη μούτζα)«.