O David Hepworth, αρθρογράφος στο θαυμάσιο περιοδικό Word (μεταξύ άλλων) έγραψε ένα καταπληκτικό θέμα στο τεύχος Οκτωβρίου σχετικά με τους rock κριτικούς, οι οποίοι περίπου νιώθουν την ανάγκη να προτείνουν μονίμως albums με μηδενική ψυχαγωγική αξία, όταν ρωτούνται για το ποιο album θα έπαιρναν μαζί τους σε ένα έρημο νησί.
Αφορμή για το σχόλιο στάθηκε η κυκλοφορία του βιβλίου «Marooned», συνέχεια του θρυλικού «Stranded» –αμφότερα σε επιμέλεια του Greil Marcus– στα οποία γνωστοί rock δημοσιογράφοι ρωτούνται για το ποιο album θα έπαιρναν μαζί τους και γιατί.
Ο Hepworth αγανακτεί -δικαίως- καθώς η καινούρια φουρνιά των κριτικών έχει ακόμα πιο χαμηλό entertainment value στις επιλογές της. Π.χ. προτείνονται albums όπως τα «Manassas» του Stephen Stills, «Ladies And Gentlemen We Are Floating Into Space» των Spiritualized και «Stoosh» των Skunk Anansie!
Εκεί όμως που είναι πραγματικά απολαυστικός είναι όταν ξεδιπλώνει τους συνοιρμούς του για την έκφραση «rock κριτικός»:
«Υπάρχει κάτι στις λέξεις «rock κριτικός» που παραπέμπει σε τικ προσώπου, παλιά διαφημιστικά μπλουζάκια συγκροτημάτων, άπλυτα πιάτα, σωρούς από βαριές, δερμάτινες τσάντες ώμου, καταστροφικές προσωπικές σχέσεις, φόβο για το φως του ήλιου, γάτες με ονόματα από πεθαμένους εδώ και πολύ καιρό μπασίστες, κουτιά παπουτσιών γεμάτα τραπεζικές αποδείξεις, την ανικανότητα να κάνουν οποιαδήποτε συζήτηση χωρίς να συμπεριλαμβάνονται τα λόγια «πώς σου φαίνεται λοιπόν το καινούριο album των Coldplay;» και την προκατάληψη ότι όσα στραβά συμβαίνουν στη ζωή τους είναι αποτέλεσμα μιας σκοτεινής συνομωσίας μεταξύ της CIA και του τμήματος marketing της Universal Music.»
Ένας ξαφνικός βήχας με έπιασε…