Παλιά promotional t-shirts και γάτες ονομασμένες από νεκρούς μπασίστες…

O David Hepworth, αρθρογράφος στο θαυμάσιο περιοδικό Word (μεταξύ άλλων) έγραψε ένα καταπληκτικό θέμα στο τεύχος Οκτωβρίου σχετικά με τους rock κριτικούς, οι οποίοι περίπου νιώθουν την ανάγκη να προτείνουν μονίμως albums με μηδενική ψυχαγωγική αξία, όταν ρωτούνται για το ποιο album θα έπαιρναν μαζί τους σε ένα έρημο νησί.
Αφορμή για το σχόλιο στάθηκε η κυκλοφορία του βιβλίου «Marooned», συνέχεια του θρυλικού «Stranded» –αμφότερα σε επιμέλεια του Greil Marcus– στα οποία γνωστοί rock δημοσιογράφοι ρωτούνται για το ποιο album θα έπαιρναν μαζί τους και γιατί.
Ο Hepworth αγανακτεί -δικαίως- καθώς η καινούρια φουρνιά των κριτικών έχει ακόμα πιο χαμηλό entertainment value στις επιλογές της. Π.χ. προτείνονται albums όπως τα «Manassas» του Stephen Stills, «Ladies And Gentlemen We Are Floating Into Space» των Spiritualized και «Stoosh» των Skunk Anansie!
Εκεί όμως που είναι πραγματικά απολαυστικός είναι όταν ξεδιπλώνει τους συνοιρμούς του για την έκφραση «rock κριτικός»:

«Υπάρχει κάτι στις λέξεις «rock κριτικός» που παραπέμπει σε τικ προσώπου, παλιά διαφημιστικά μπλουζάκια συγκροτημάτων, άπλυτα πιάτα, σωρούς από βαριές, δερμάτινες τσάντες ώμου, καταστροφικές προσωπικές σχέσεις, φόβο για το φως του ήλιου, γάτες με ονόματα από πεθαμένους εδώ και πολύ καιρό μπασίστες, κουτιά παπουτσιών γεμάτα τραπεζικές αποδείξεις, την ανικανότητα να κάνουν οποιαδήποτε συζήτηση χωρίς να συμπεριλαμβάνονται τα λόγια «πώς σου φαίνεται λοιπόν το καινούριο album των Coldplay;» και την προκατάληψη ότι όσα στραβά συμβαίνουν στη ζωή τους είναι αποτέλεσμα μιας σκοτεινής συνομωσίας μεταξύ της CIA και του τμήματος marketing της Universal Music.»

Ένας ξαφνικός βήχας με έπιασε…

Quiche Lorraine

Χρειάστηκε ξανά, πρόσφατα να φτιάξω μια quiche lorraine, με αφορμή τα γενέθλια της E. και θυμήθηκα -ή μάλλον συνειδητοποίησα, γιατί αυτή η τάρτα έχει μια τόσο μεγάλη επίδραση στις γευστικές και όχι μόνο επιθυμίες μου. Σημειολογικά μιλώντας, η quiche lorraine είναι μια κανονικότατη εφαρμογή του αυθαίρετου αξιώματος που λέει «είμαστε ό,τι μαγειρεύουμε και τρώμε» (μεταξύ διάφορων άλλων ‘είμαστε ό,τι…’). Και στην προκειμένη περίπτωση, η quiche lorraine είναι μια pop έκφραση γαστρονομικού ενδιαφέροντος, για τους εξής παρακάτω λόγους:
1. Παρασκευάζεται σχετικά εύκολα, απευθύνεται στην πλειονότητα των γευστικών προτιμήσεων του κοινού και τρώγεται ζεστή, χλιαρή αλλά και σε κανονική θερμοκρασία δωματίου όλες τις ώρες της ημέρας. Κατά ένα τρόπο, η quiche lorraine είναι ένα pop έδεσμα, ως γρήγορη και εύκολη.
2. Έχει εξαιρετική επίγευση, είναι ευοίωνα κομψή ως γεύση και συνοδεύει αποτελεσματικά, από αφεψήματα (καφέ, τσάι κ.λπ.) μέχρι αλκοόλ και οινοποσίες. Κατά ένα δεύτερο τρόπο λοιπόν, είναι πάλι pop, ως μαζική.
3. Είναι εκλεκτή, όχι πολύ διαδεδομένη -μάλλον διότι στην Ελλάδα, η κυριαρχία της τυρόπιτας έχει πάρει διαστάσεις ολοκληρωτικού καθεστώτος- και λόγω του ονόματός της δημιουργεί μια αίσθηση εστετισμού στους ημιμαθείς οι οποίοι δεν θα προτιμούσαν σε καμία περίπτωση να αποδεχτούν την πολύ πεζότερη ονομασία τάρτα με bacon. Άρα και κατά ένα τρίτο τρόπο, η quiche lorraine είναι pop, ως στυλάτη.

4. Ο βασικότερος λόγος όμως που η quiche lorraine είναι μια ευθεία pop αναφορά της κουζίνας, έχει να κάνει με το απόλυτο party pop συγκρότημα όλων των εποχών, τους B-52’s. To συγκεκριμένο συγκρότημα από την Αθήνα της Georgia πληροί και τα τρία παραπάνω χαρακτηριστικά που αποδίδονται στην quiche lorraine, μόνο που αντί για γαστρονομία, βάλτε μουσική.
Οι B-52’s είναι μια μουσική quiche lorraine!

Επιπλέον, ως επιστέγασμα αυτής της αντιστοιχίας αλλά και ως απόδειξή της, οι B-52’s στο δεύτερο, απίθανο album τους, «Wild Planet» έχουν ολόκληρο τραγούδι που ονομάζεται «Quiche Lorraine» – μόνο που αναφέρεται στο μικρό κουτάβι – pet του Fred Schneider, ο οποίος τραγουδάει με απόγνωση ότι η μικρή του Quiche («my poodle!» ξεσπάει τρυφερά και κάπως σπαρακτικά στην αρχή του κομματιού) τον παρατάει για τα φανταιζί κάλλη μιας εκκεντρικής που διασχίζει το δρόμο και έτσι ο Fred απαρηγόρητος στην αρχή αλλά αυστηρός αργότερα, την τιμωρεί κλείνοντάς την μέσα χωρίς βόλτα.

Ακούστε εδώ το «Quiche Lorraine» των B-52’s.