Ηρεμόκαβλα

Σήμερα άκουσα την συγκλονιστική λέξη «ηρεμόκαβλα«. Υπόκωφη έκκριση αδρεναλίνης με ερωτικό προσανατολισμό, θα έγραφε ένα γαμάτο λεξικό.  Χαίρομαι πραγματικά με την ουσιαστική αυτή διεύρυνση των νοημάτων. ΄Ετσι, πολύς κόσμος θα μπορεί πλέον να εκφράσει αυτό το μόνιμο «θέλω» που σιγοβράζει αλλά δεν εκρήγνυται (σε αντιδιαστολή με την «τρελόκαβλα» που τα κάνει μαντάρα όλα). Νομίζω ότι τα υποθετικά φιλιά της ηρεμόκαβλας, είναι πνιχτά, δεν ακούγονται (στο περιβάλλον) αλλά κολλάνε μεστωμένα και τα «ακούς» από τα εσωτερικά ηχεία σου. Τα αντίστοιχα της τρελόκαβλας κάνουν αλλόκωτους, ξαφνικούς, θορύβους που αρχίζουν από «σκλ_» (σκλουτς, σκλατς κ.λπ.) και από «σπλ_» (σπλοφ, σπλουτς κ.λπ.). Επιπλέον, η ηρεμόκαβλα, δεν επιταχύνει την ανάσα, σε αντίθεση με την τρελόκαβλα που σηκώνει τα bpm στο κόκκινο. Η ηρεμόκαβλα δεν συντάσσεται με έμφαση και στίξη και δεν εκφράζεται με ιαχές. Αντίθετα μάλιστα ποντάρει περισσότερο στην «αφαίρεση» και έχει ένα class.

Advertisement

Κέφι, κέφι, κέφι!

Από όλη αυτή την συνθλιπτική ηλιθιότητα των βραβείων Αρίων, δεν σοκάρομαι (πλέον) ούτε με τo kitsch (αρχίζει και γίνεται σαδιστικά χαριτωμένο σαν αυτά τα πανάθλια λούτρινα κουκλάκια που ακόμα θεωρούνται δωράκια τρυφερότητας) ούτε με την φτώχεια των ναδίρηδων υποψηφίων, ούτε με τις κραυγές -άναρθρες δεξιά και αριστερά βρωμίζουν συλλήβδην στο πέρασμά τους- ούτε με την σπαταλημένη ενέργεια, με το εξαερωμένο χρηματικό κόστος, με την μέχρι θρηνωδίας, χοιρινή αντίληψη περί μουσικής και με την απολύτως τρύπια, στα όρια του ποινικού δικαίου, τσίκνα που βαφτίζουν μοντερνιά.
Αυτό που συνεχίζει να με σοκάρει είναι η χαρά τους (Αυτή η χαρά είναι δική μου.)
Ας μου εξηγήσει κάποιος -σοβαρά τώρα- προς τι αυτή η ανεξέλεγκτη τραβεστί υπερθυμία;
Από πού αντλούν αυτήν την ξέφρενη ευτυχία;
Τι νιώθουν, στ’ αλήθεια και εκσφενδονίζονται περιχαρέστατοι σαν πυροτεχνήματα, με τον παραμικρό υπερτονισμό του παρουσιαστή;
Στο όνομα ποιας θραυστικής νιρβάνας αστράφτουν τα γυαλισμένα χαμόγελά τους ολόγυρα;
Ποιο είναι το clue αυτής της Χιροσίμα εν κρανίω;

 

Όλα έχουν ειπωθεί

 Gloria Scott «What Am I Gonna Do»

Λόγια, λέξεις και κουβέντες…
Μπλα μπλα, μούμπλε μούμπλε και μπίρι μπίρι…
Καμιά φορά θέλω να μουγκαθούμε και τα στόματα, να τρώνε μόνο, να μη λένε.
Κουράστηκα να επεξεργάζομαι λόγια και να βάζω σε τάξη το μυαλό.
Θέλω να βρεθεί κάτι δυνατότερο να σταματήσει το λόγο.
Ως τότε, δυστυχώς θα σκέφτομαι, θα μιλάω και θα γράφω.

Στα σύννεφα

Η εκτέλεση της k.d. lang είναι καταπληκτική στο «Golden Slumbers».
Το τραγούδησε για τους πιγκουίνους στο «Happy Feet» .
Το αυθεντικό υπάρχει στο «Abbey Road» των Beatles.
Η kathrine το πάει στα σύννεφα.
Thanks Σ.

Λέμε τώρα…

 

Υποθετικές αυθόρμητες αντιδράσεις φίλων μου στην ακρόαση του «In Love, In Love, In Love» του Curtis Mayfield.
 

Α: «Άντε να τα παίξεις αυτά σήμερα… Θες ένα σκασμό λεφτά για την ζωντανή ορχήστρα με τα πνευστά και τα έγχορδα. Σκατά έγινε η μουσική.»
Α: «Πώς τα ακούς τα αρκουδονέγρικα ρε πούστη….»
Σ: «Κάβλα, φίλε κάβλα! Δεν το αλλάζω για καμία ξεκωλιάρα γκόμενα. Κάβλα!»
Θ: «…» (slowcore κούνημα κεφαλιού πάνω – κάτω, δείκτης απόλαυσης)
Δ: «Yes. Ωραιότατο seventies slow funk. Καλά που μου το έφερες, το έψαχνα. Ξεμπέρδεψα και μ’ αυτό…»
Τ: «Α ναι ε; Βρήκες το «Do It All Night» κουφαλίτσα; Την επανέκδοση ή το αυθεντικό; »
E: «Βγάλτον το σκυλάραπα, έχω πονοκέφαλο σου λέω!»
Α: «Ιsaac ή Curtis; – Τι προτιμάς;»
Λ: «Α νάτα νάτααα… Μέσα στο ghetto πάλι; Ή ερωτευτήκαμε; Τι συμβαίνει; Λέγε!»
Ν: «Το άλλο το ακυκλοφόρητο το έχεις; Που είχε κάνει με τον Melvin Van Peebles και μαλώσανε και βγήκανε μόνο επτάμισυ κόπιες που τη μία την έχει ο Γ. και που στο ebay πουλιέται ένα δις;»
B: «Μμμμ… τι λεεεες; Είναι το τελευταίο του στην Curtom ε; Για φέρε…»
Χ: «…» (Βαθιά τζούρα) «Ντάξει ρε, δεν ακούς; Πατάει στο blues… Κατέχει… Νταξ, κατέχει.»
Ε: «Ναι, ναι, τέτοια πουτανιάρικα θέλω! Ναι!| (λικνίζοντας κυκλικά γοφούς)
Γ: «Πάλι μαλακίες ακούς; Βάλε ρε λίγο Heaven 17 να ξεχαρμανιάσεις! Άντε με τους μαλάκες που έμπλεξες! Να ρε, ΝΑ (τεντωμένη μούτζα)«.