60 χρόνια από την πρώτη version του «Nature Boy» – ένα tribute

Αυτό το post ξεκίνησε ως αφιερωμένο στον depecher που έχει καταληφθεί πλήρως από το «ψυχικό φαινόμενο» του «Nature Boy» αλλά κατέληξε ως ένα μανιακό προσωπικό tribute. Δεν θα γινόταν πραγματικότητα χωρίς τη συμβολή της queen d, του tranzistorer (ιδιαίτερα αυτόν!) και του dust road. 

Το «Nature Boy» είναι ένα τραγούδι που έχω μέσα μου. Μέσα στα χρόνια η μελωδία του μεστώνει, γιγαντώνεται και αναπτύσσεται σαν κισσός γύρω από προσωπικές μου συναισθηματικές πτυχές. Με καλμάρει, μου δίνει κουράγιο για αύριο, με ισορροπεί και με ομορφαίνει. Η ευγένειά του έχει ιαματικές ιδιότητες – αρκεί και ο εκάστοτε ερμηνευτής να παίζει το ρόλο του «φορέα» με συνέπεια απέναντι στην εύθραυστη μαγεία του. Κάντε κλικ πάνω στoυς υπέρτιτλους με τα ονόματα των καλλιτεχνών (κατεβάζετε και ακούτε) που επέλεξα να παρουσιάσω εδώ στις δικές τους εκδοχές του τραγουδιού (57 συνολικά) και αποφασίστε μόνοι σας ποια είναι η καλύτερη… Όλα τα μουσικά είδη παρελαύνουν από δω σε μια χρονολογική ακολουθία κυκλοφοριών που φτάνει μέχρι σήμερα. Φυσικά η λίστα με τις διασκευές δεν είναι πλήρης (από Dee Clark μέχρι Nnena Freelon και Kevin Montgomery απουσιάζουν…) Ωστόσο…

…Αυτή είναι η ιστορία του «Nature Boy»…

Το τραγούδι γράφτηκε από τον εκκεντρικό τύπο eden ahbez (αρνιόταν να χρησιμοποιήσει κεφαλαία γράμματα για το όνομά του, ισχυριζόμενος ότι τα κεφαλαία είναι μόνο για το Θεό), τον εβραίο με την περιβολή Χριστού (Alexander Aberle, γεν. στις 15.04.1908 στη Νέα Υόρκη – πέθ. 04.03.1995 στο Los Angeles) που αποτέλεσε έναν από τους πνευματικούς πατέρες του χιπισμού κυρίως με το πρότυπο ζωής που πρότεινε: ο ahbez, παντρεμένος με την Anna Jacobsen και ορκισμένος φυσιολάτρης, μέχρι τα τριάντα πέντε του χρόνια είχε περπατήσει όλη την Αμερική οκτώ φορές, από άκρη σ’ άκρη, κοιμόταν σε ένα υπνόσακο στο Griffith Park, επιβίωνε με τρία δολλάρια την εβδομάδα, τρώγοντας μόνο λαχανικά και στεκόταν σε διάφορες γωνιές του Los Angeles διδάσκοντας ανατολικό μυστικισμό. Κάποια στιγμή, ο ahbez με τη μεσολάβηση του ραδιοφωνικού παραγωγού Jack Patton, γνώρισε στο Lincoln Theatre τον manager του Nat King Cole, τον Mort Ruby. Ο eden έδωσε στον Ruby ένα ρολό χαρτί με ένα χειρόγραφο και επέμεινε να φτάσει στα χέρια του Cole… Πράγματι, ο Cole, πήρε το «χειρόγραφο» αλλά αναγνώρισε μια γνωστή εβραϊκή μελωδία στην παρτιτούρα (από το «Schweig Mein Hertz») και δεν ήταν πολύ θερμός να το συμπεριλάβει στο ρεπερτόριό του. Το ερμήνευσε μερικές φορές live και αποφασισε να το ηχογραφήσει με τον Frank DeVol να κάνει την ενορχήστρωση. O Cole και ο DeVol μετάλλαξαν τον αρχικό waltz ρυθμό σε rubato, ο Cole πρόσθεσε το μέρος του πιάνου (που το έπαιξε ο Buddy Cole) και στις 22 Αυγούστου 1947 το ηχογράφησε.
Ο συνθέτης της αυθεντικής εβραϊκής μελωδίας «Schweig Mein Hertz», Herman Yablokoff μήνυσε τον eden για κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας, αλλά η υπόθεση διευθετήθηκε εκτός δικαστηρίων τελικά. Ο Cole και η εταιρία του Capitol, δεν ήξεραν ωστόσο, τι να κάνουν με το τραγούδι – δεν είχαν εξασφαλίσει δικαιώματα κυκλοφορίας του, ενώ ταυτόχρονα το κοινό άρχισε να ανταποκρίνεται στις συναυλίες του Cole, όταν το ερμήνευε. Αποφάσισαν να το κυκλοφορήσουν. Ο manager του Cole, Ruby, ξεκίνησε μια αναζήτηση του eden για να εξασφαλίσει τα δικαιώματα του τραγουδιού. Τον βρήκε να έχει κατασκηνώσει κάτω από το πρώτο γράμμα L στους λόφους του HOLLYWOOD αλλά ο eden είχε ήδη μοιράσει τα πνευματικά δκαιώματα του τραγουδιού σε έξι διαφορετικούς ανθρώπους, χωρίς να έχει κρατήσει κανένα μερίδιο για τον ίδιο. Μετά το θάνατο του Cole, η σύζυγός του επέστρεψε τα δικαιώματα του τραγουδιού στον ίδιο τον eden.

Αρχικά, η Capitol, το κυκλοφόρησε ως b-side αλλά όταν το τραγούδι ακούστηκε για πρώτη φορά στον σταθμό WNEW στη Νέα Υόρκη, τα τηλεφωνήματα έπεσαν βροχή και σύντομα το «Nature Boy» έφτασε στο Νο.1 του pop chart του Billboard παραμένοντας εκεί για οκτώ εβδομάδες το καλοκαίρι του 1948. Ο eden μετά από την εκρηκτική επιτυχία του τραγουδιού συνεργάστηκε με τον jazz μουσικό Herb Jeffries και το 1954 έφτιαξαν μαζί το album «The Singing Prophet» στ οποίο περιλαμβάνεται και η μοναδική εκτέλεση του ίδιου του eden στο «Nature Boy» εν είδει τετραμερούς σουίτας. Αργότερα, το ίδιο album επανακυκλοφόρησε με τον τίτλο «The Echoes Of Eternity» στην εταιρία του Jeffries, United National. Στα μέσα των ’50s, o eden έδωσε τραγούδια του στην Eartha Kitt, τον Frankie Laine και άλλους και συνέθεσε και κάποιες rock ‘n’ roll παρωδίες. Το 1957 μάλιστα έδωσε το «Lonely Island» στον Sam Cooke, ένα κομμάτι που θα τον ανέβαζε για δεύτερη και τελευταία φορά στο top 40. Το 1959 άρχισε να παίζει ορχηστρική μουσική και «Primitive Rhythms» όπως λέει στο εξώφυλλο του συγκεκριμένου album σε στιλ exotica…

Παρότι έδωσε και άλλο ένα τραγούδι στον Cole («Land Of Love (Come My Love And Live With Me)») επέμεινε στον φυσιολατρικό, αντισυμβατικό τρόπο ζωής του και μόλις το 1960, ο διευθυντής της Del-Fi Records, Bob Keane κατάφερε να τον πείσει να μπει στο στούντιο για να φτιάξει άλλο ένα album, το «Eden’s Island», στο οποίο, ποιήματα και στίχοι του ντύνονταν με ένα στιλ exotica αλλά Martin Denny. Ο Mickey McGowan περιέγραψε το album του ως «Martin Denny μαζί με Jack Kerouac», επιβεβαιώνοντας τη φήμη τoυ δίσκου ως έναν από τους πιο περίεργους αυτού του κράματος beatnik και exotica, που δεν γνώρισε όμως εμπορική επιτυχία. Στα 60’s, ο eden κυκλοφόρησε μόνο τρία singles αλλά είχε ήδη εξασφαλίσει τη φήμη του ανθρώπου που επηρέασε όσο ίσως κανένας άλλος το πνεύμα της counter culture. Αρκούσε μια φωτογραφία του eden μετον Brian Wilson των Beach Boys, στο στούντιο, στην εποχή του «Smile» για να γιγαντωθούν οι ψίθυροι περί συνεργασίας των δύο εκκεντρικών καλλιτεχνών.  Κυκλοφόρησε ένα ακόμα album («Echoes From Nature Boy») στο ίδιο στιλ της exotica, αλλά κυκλοφόρησε μετά το θάνατό του. Ο eden σκοτώθηκε το 1995 όταν τον χτύπησε ένα αυτοκίνητο στο Los Angeles…

Το πρότυπο Nat King Cole

Η πρώτη ερμηνεία του τραγουδιού από τον Nat King Cole είναι ίσως και η καλύτερη που γνώρισε. O Cole, σοφά, πρόσθεσε το μέρος του πιάνου και παράλλαξε με τον Frank DeVol τη waltz μελωδία του σε rubato. Άφησε έτσι την αυθεντική, υφέρπουσα κλασική ιδέα του Antonin Dvorak (Piano Quintet No.2 in A, Opus 81) να αναδείξει την κλασική μαγεία της και να «παντρευτεί» τους εξαίρετους στίχους σχετικά με αυτό το παράξενο περιπλανόμενο παιδί που το μόνο που μαθαίνει είναι ότι το μεγαλύτερο πράγμα στις ζωή είναι «να αγαπά και να αγαπιέται». Ο Cole ερμηνεύει το τραγούδι με ένα τρόπο που δείχνει ότι έχει συλλάβει εσωτερικά το νόημά του, τού φέρεται με τρυφερότητα και βελούδινη στοργή, το ακολουθεί στο θεϊκό μονοπάτι του και παρακολουθεί με μεγαλόπρεπη… ταπεινότητα την υπεροχή του ταξιδιού αυτού του «παράξενου, μαγεμένου αγοριού». Ένα κομψοτέχνημα και σημείο αναφοράς ερμηνευτικής τελειότητας. Στις 16 Απριλίου 1948 μπήκε στο chart του Billboard και σκαρφάλωσε στο Νο. 1 για οκτώ εβδομάδες, με b-side το «Lost April» και με το όνομα του καλλτέχνη αναγραφόμενο απλά ως King Cole. Το 1993, η κόρη του Natalie Cole, συμπεριέλαβε το τραγούδι στο tribute album στον πατέρα της, «Unforgettable» αλλά πέραν την τεχνικής τελειότητας της παραγωγής, η συγκεκριμένη ηχογράφηση δεν πρόσθεσε κάτι στην μαγεία του αυθεντικού…

Οι crooners και οι ντίβες σπεύδουν αμέσως να το κάνουν δικό τους για γρήγορη άνοδο στα charts

 

Μετά την επιτυχία του τραγουδιού, τα αστέρια της εποχής, κατά την προσφιλή μέθοδό τους, φρόντισαν να συμπεριλάβουν το τραγούδι στο ρεπερτόριό τους. Μέχρι το 1952 (μέσα σε τέσσερα χρόνια από το No.1 του Nat King Cole) το «Nature Boy» είχε γνωρίσει αρκετές εκτελέσεις για να γίνει ένα αδιαμφισβήτητο standard. H ερμηνεία της Sarah Vaughan, είναι ντυμένη με τη θαλπωρή του αμερικανικού crooning: έχει δημιουργήσει ένα όμορφο αλλά παραμυθένιο κουκούλι με χορωδιακά συνοδευτικά φωνητικά και music hall διάθεση. Εξαίρετη φωνή αλλά εξωραϊσμένο το ύφος της προς ένα «μεγάλο», χολυγουντιανό περιεχόμενο – η ιστορία του «παράξενου, μαγεμένου αγοριού» σε επική διάσταση.
Η Peggy Lee με την ορχήστρα του Benny Goodman, ακούγεται πιο γήινη, πλήρως εκφραστική και λαμπερά όμορφη που δίνει σημασία στο υποβλητικό ύφος του τραγουδιού. Και εδώ τα έγχορδα της ορχήστρας κάνουν τη δουλειά τους στο υπόβαθρο αλλά η Peggy ακούγεται καθαρή και τρυφερή. «Θα τραγουδήσω ένα τραγούδι» λέει στην εισαγωγή «με ένα απλό και τρυφερό μήνυμα«…
Ο Frank Sinatra τραγουδάει το κομμάτι στα Columbia Years του, με την άνεση και την αυτοπεποίθηση του αβίαστου τραγουδιστή: η ενορχήστρωση κρατάει χαμηλά τους τόνους, ακολουθώντας διακριτικά τα «βήματα» του αγοριού και τα χορωδιακά φωνητικά τονίζουν πάλι με πλήρη συναίσθηση την ερμηνεία του Frankie. Ωστόσο, δεν είναι μια από τις αγαπημένες μου ερμηνείες. Ακούγεται αφηγηματική και αποστασιοποιημένα όμορφη, αρκετά αποκομμένη από την εσωτερικότητα του τραγουδιού. Η εκτέλεση του Frankie έφτασε στο Νο.18 του Billboard, εμφανιζόμενο στον κατάλογο των επιτυχιών μόλις ένα μήνα μετά την είσοδο του Nat King Cole (28 Μαϊου 1948).
Τρεις μήνες μετά, η εκτέλεση του Dick Haymes στυλιζαρισμένη και στημένη ώστε να αναδεικνύεται περισσότερο η βαρύτονη φύση της φωνής του έμπαινε και αυτή στο Billboard (4 Ιουνίου 1948) φτάνοντας ως το Νο.16. H ερμηνεία του Haymes δεν αναδεικνύει τίποτα από την ψυχή του τραγουδιού…

Ο ίδιος ο eden μαζί με τον Herb Jeffries τιμούν το κομμάτι…
H cool jazz του Miles Davis

Στο album του 1954, «The Singing Prophet» ο Herb Jeffries με τον eden ahbez προσφέρουν μια χαμηλότονη, αισθησιακή εκτέλεση… Δεν είμαι σίγουρος ότι το αναδεικνύουν. Σίγουρα όμως δεν το υποβιβάζουν.
Ο Miles Davis στο album του «Blue Moods» του 1955 που κυκλοφόρησε στην ετικέτα του Charles Mingus, Debut, απόδωσε με την μπάντα του το «Nature Boy» σε μια υποδειγματική εκτέλεση (με τον ίδιο τον Mingus στο upright μπάσο) cool jazz νιρβάνας, παρότι στα 50’s οι κριτικοί είχαν διακηρύξει με ενθουσιασμό την ανωτερότητα του hard bop. Στα χέρια των συγκεκριμένων jazzmen, το κλασικό αυτό κομμάτι (μαζί με άλλα τρία – «Alone Together», «Easy Living», «There’s No You») ακούγεται σαν ένα μεγαλειώδες νυχτερινό ηχοτοπίο με τη μελωδία να οδηγεί ανεπαίσθητα τους μουσικούς και την απουσία των στίχων να μην μειώνει τίποτα από τη γοητεία του.

Τα vibes του Teddy Charles
Cheese και glamour από τον Esquivel και τον Don Reed

Ο Τeddy Charles το 1956 στο album «Teddy Charles Tentet» στην Atlantic έφτιαξε μια εκτέλεση του «Nature Boy» σαν να πατάει η γάτα… Λεπταίσθητη, ήπια, κελαριστή με το βιμπράφωνο φυσικά πρωταγωνιστικό και την μελωδία απλωμέη ως εκεί που δεν πάει άλλο. Jazz για πολύ αισθαντικές στιγμές.
Ο μεξικανός Juan Garcia Esquivel στο album του «Other Sounds, Other Worlds» το 1958 (RCA Victor) ενέταξε το «Nature Boy» μετατρέποντάς το σε ένα «τρουφάκι» του easy listening, αφαιρώντας -φυσικά!- κάθε δραματικό στοιχείο από το χαρακτήρα του, προσθέτοντας ακίνδυνο σασπένς, ναζιάρικα έγχορδα και υπαινικτικά μεταλλόφωνα, για ένα ζαλιστικά αισθαντικό music hall. Ο Esquivel δικαιώνει την φήμη του ως easy listening ηδονιστής ακόμα και στα ιερά μελωδικά χρώματα του «Nature Boy».
Τρία χρόνια αργότερα και σε παρόμοια διάθεση, ο Don Reed με την ορχήστρα του και την Voice Of Love, το 1961 δηλαδή, ηχογραφεί αυτή την νυχτερινή music hall εκτέλεση με την… Voice of Love να αφήνει στοιχειωτικές σοπράνο φωνές και τα aaaahhh να δίνουν στο τραγούδι ένα κλίμα μυστηρίου. Το single ηχογραφήθηκε στην μικρή εταιρία Gardena και είναι δύσκολο να αποκτηθεί σε φυσικό item.

O Stan Getz και ο Ike Quebec γυαλίζουν τα σαξόφωνά τους στις αρχές των ’60s

Το 1960 ο Stan Getz συμπεριέλαβε το «Nature Boy» εν είδει σαγηνευτικού εργαλείου στο album «Jazz Round Midnight» – δεν έχεις να πεις και πολλά πράγματα για αυτό. Ακούγεται απίστευτα βαρετό στα αυτιά μου. Mάλλον bossa nova και «Nature Boy» είναι ασύμβατες έννοιες…
Ο Ike Quebec από τα 1961 φρόντισε να συμπεριλάβει το «Nature Boy» στο album του «Heavy Soul» της Blue Note. O τενόρος σαξοφωνίστας συμπεριέλαβε με ενθουσιασμό το κομμάτι στο ρεπερτόριό του, σε μια εποχή που ήδη είχε περάσει στη σφαίρα του κλασικού

O Bobby Darin σε swing κέφια
Ο Πορτορικάνος της Νέας Υόρκης Ray Barretto σε διακριτικά κέφια

Το 1962, στο τελευταίο του δίσκο για την Atco, «Things And Other Things», ο Bobby Darin έδωσε μια ερμηνεία του τραγουδιού με πραγματικά χαρούμενη και χορευτική διάθεση. Για πρώτη φορά το «Nature Boy» δεν ακουγόταν υποβλητικό και βαρύθυμο – αντίθετα δήλωνε διάθεση να χορέψει με όλα αυτά τα κοριτσίστικα «sha la la la looooh» στο υπόβαθρο. O ίδιος ο Darin με την καθαρή άρθρωση και την εκφραστικό χρωματισμό στη φωνή του, προσέγγισε το κομμάτι, σαν να αφηγείται μια ελαφριά, ευοίωνη ίσως και χαμογελαστή ιστορία ανεβάζοντάς την στο No.24 του βρετανικού chart στις 6 Ιουνίου 1961.
Ο Ray Barretto, ο βασιλιάς των κρουστών από τη Νέα Υόρκη, ήταν ο nerd βιρτουόζος του latin groove και στο album «Guajira Y Guagualco» του 1964 έκανε μια μεσόρυθμη, αλλά εσωτερικά χορευτική διασκευή στο «Nature Boy» για ένα κοινό που δεν αντιλαμβανόταν τη μουσική μελαγχολία με δραματικά στοιχεία αλλά πάντα με την «ασφάλεια» του ρυθμού. Όμορφη, καλοβαλμένη ερμηνεία σε μια μυθική εποχή που το λατινοπρεπές beat είχε δικαιωματικά την τιμητική του.

Η τρανοί soulboys Impressions του Chicago
O Marvin Gaye αποτίει φόρο τιμής στον Nat King Cole

Το super group της soul, οι Impressions,  δίνει μια υποδειγματική ερμηνεία στο «Nature Boy» από το album «One By One» του 1965. Ο Curtis Mayfield και ο Jerry Butler είναι αυτι που κατάφεραν να συνδυάσουν στη soul των 60’s την χλιδάτη αισθητική με τις κομψές και πανέξυπνες προσωπικότητές τους σε ένα σκηνικό που στα μέσα των 60s δεν είχε ακόμη ξεφύγει από τους ψυχαναγκασμούς του pop crossover. Εξαίρετοι, glamorous, μυαλωμένοι και χωρίς να χάνουν τις street καταβολές τους, τραγουδούν πραγματικά σαν να κατέχουν το νόημα του τραγουδιού.
O καλύτερος μαύρος τραγουδιστής που πέρασε ποτέ από το rock’n’roll era, ο Marvin Gaye δε γινόταν να μην φτιάξει ένα album -και μάλιστα νωρίς νωρίς, το 1965- σε μια από τις μεγαλύτερες επιρροές του, στον Nat King Cole. Το album του στην Motown, φυσικά, «A Tribute To The Great Nat King Cole» ξεκινούσε με μια σαλονάτη εκτέλεση του Gaye, όχι ιδιαίτερα σπουδαία, ίσως επειδή το βάρος του θρύλουτου Cole έπεφτε βαρύ στους ώμους του Gaye… Τυπικός, συγκρατημένος και με μια συντηρητική προσκόλληση στην ορθότητα του πρωτότυπου, ο Marvin το 1965 αποζητούσε το credit περισσότερο παρά την δόξα της ψυχής…

O Coltrane το ρίχνει έξω…
O τροβαδούρος Jose Feliciano σε λυρικό οίστρο

Από το album του στην Impulse, του 1965, «John Coltrane Quartet Plays…» ο Coltrane αφήνει την ενεργητικότητά του να ξεχυθεί σε αυτοσχεδιασμούς πάνω σε δύο δικές του συνθέσεις αλλά και στο «Chim Chim Cheree» και φυσικά στο «Nature Boy» με αποτελέσματα πολλών οκτανίων για τους ορκισμένους φίλους του – ελάχιστης χαράς για μένα, ωστόσο που δεν είμαι ιδιαίτερα φίλος.
Σαν τροβαδούρος της παλιάς σχολής ο Jose Feliciano δίνει μια πολύ καλή ερμηνεία του τραγουδιού από το 1966 και το album του «Fantastic Feliciano» στην RCA. Ρομαντικός, σοβαρός και με μια μελαγχολία πάντα στη χροια του, ο Jose εκγενετής τυφλός από γλαύκωμα, έχει μείνει ως ένας από τους πιο αξιοπρεπείς ερμηνευτές του αμερικανικού pop crossover.

Ο James Brown υποκλίνεται… Η soul συναισθάνεται…
Ο Βασιλιάς του Ρομάντσου, Engelbert Humperdinck σε μεγάλες φόρμες

Μια από τις καταπληκτικές εκτελέσεις του «Nature Boy», έμελλε να γίνει από τον Νονό του Funk στο album του «Cold Sweat» του 1967:  Brown ακούγεται σαν να συναισθάνεται πλήρως την ευαισθησία του κομματιού και δίνει όλη την ψυχή του χωρίς να ακούγεται πουθενά περιττός. Συγκινητικό και ακριβώς στον πυρήνα της έννοιας soul, το κατά James Brown, «Nature Boy» βρίσκει τον σπουδαίο καλλιτέχνη σε πραγματικά μεγάλες φόρμες όχι μόνο ερμηνευτικά αλλά και ενορχηστρωτικά παρότι δανείζεται την ιδέα των στοιχειωτικών γυναικείων «aaah – aaah» στο υπόβαθρο που είχε επιλέξει και ο Don Reed.
Ο Arnold George Dorsey -κοινώς ο Engelbert Humperdinck – ήταν ένας από τους πιο ερωτικούς τραγουδιστές του 60’s easy listening, ένας πραγματικά macho ερμηνευτής, αντίπαλος του Tom Jones και με πετυχημένη πορεία ιδιαίτερα στο swinging London. Η ερμηνεία του στο «Nature Boy» από το δεύτερο album του «Last Waltz» το 1967, επιφυλάσσει… την νοητή αντικατάσταση του «μαγεμένου αγοριού» από τον «μεστωμένο άντρα». Ωστόσο, όση τεστοστερόνη και αν έχει αυτή η εκτέλεση, ακούγεται όμορφη, ευοίωνη και κλασική μέσα στα χρόνια, με ένα πέπλο ασφάλειας που παρέχει η σαφής κοσμοπολίτικη διάθεσή του…

Η Ellen Dedrick από την παρέα των Free Design 
Ο Leonard -Dr. Spock- Nimoy σε ήπιες διαθέσεις

Η Ellen Dedrick από τα αδέλφια των Free Design, το 1969 ηχογράφησε μια διασκευή στο «Nature Boy» στο sunshine pop πνεύμα της εποχής την ίδια εποχή που το group κυκλοφορούσε το τρίτο του album «Heaven / Earth». Η Dedrick χαρίζει στο κομμάτι την «λουλουδένια» αφέλεια της εποχής, χωρίς ιδιαίτερες φωνητικές αξιώσεις αλλά με πολύ hipness και χαμόγελα. Το πνεύμα της pop σε ξέγνιαστες εποχές, σ’ ένα όχι ιδιαίτερα συνειδητό φόρο τιμής.
Περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο ίσως, ο γνωστός τηλεοπτικός Dr. Spock, ο Leonard Nimoy, εκμεταλλεύτηκε στη δισκογραφική του πορεία (όχι σπουδαία αλλά διόλου ευκαταφρόνητη ποσοτικά) την «σοφία» της χροιας της φωνής του, δανειζόμενος την αύρα του χρακτήρα που υποδυόταν στο «Star Trek». Έτσι στο «A Touch Of Leonard Nimoy» το 1969 συμπεριέλαβε το «Nature Boy», περισσότερο για να κάνει μια «δήλωση» με την επιλογή του παρά για να προσθέσει κάτι ιδιαίερο στο τραγούδι. Ωστόσο η ενορχήστρωση παραμένει ρομαντική και διακριτική και ο ίδιος σοβαρός σε οριακό σημείο, μεταξύ πρόζας και μελωδίας.

Ο λευκός μάγος Gandalf του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών σε ψυχεδελικό trip
H Grace Slick πριν από τους Jefferson Airplane

Το συγκρότημα των Gandalf κατάφερε να κυκλοφορήσει ένα ομώνυμο album το 1969 στην Capitol, ενταγμένο πλήρως στο ψυχεδελικό rock της εποχής με τα κρεσέντα του, τις progressive rock μυρωδιές του και όλα τα συστατικά που θα ονόμαζαν το rock, classic, μερικά χρόνια αργότερα. Καλόγουστο, με αναθυμιάσεις από το counter culture και προσγειωμένο στις φιλοδοξίες του.
Η Grace Slick πριν προσχωρήσει στους Jefferson Airplane τραγουδούσε στην ψυχεδελική μπάντα των Great Society  από το San Fransisco – ονομαστή για τον υψηλό δείκτη… ψυχεδέλειάς της, χωρίς όμως να καταφέρει να γίνει το ίδιο θρυλική όπως οι συναδελφικές της. Το 1966 κατάφεραν να κυκλοφορήσουν ένα μόλις single αλλά η Columbia κυκλοφόρησε μετά την διάλυσή τους, δύο live sets, το «Collector’s Item» το 1971 μέσα στο οποίο η Slick τραγουδάει σαν αντισυμβατική επαναστάτρια το «Nature Boy», σχεδόν σαν ένα κάλεσμα στα «ειρηνικά» όπλα με φωνή ξεσηκωτική και σημαία της μια αδιάλλακτη επίκληση της «αγάπης»… Στα όρια του γραφικού σήμερα, αλλά αν ακουστεί στο πλαίσιο της εποχής του, είναι πράγματι συγκινητικό…

Η power pop των Big Star σε κρίσιμο σταυροδρόμι
Η Ella στα μέσα των 70’s

Το 1975, οι Big Star είχαν ήδη καταχωρηθεί ως ένα από τα σημαντικότερα αμερικανικά συγκροτήματα της νέας power pop των 70’s, μια αστείρευτη πηγή έμπνευσης για τα κατοπινά alternative groups σαν τους Replacements και τους R.E.M. Ωστόσο, το «Sisters Lovers / Third» album τους κυκλοφόρησε μόλις το 1978 λόγω της  κατάρρευσης του Alex Chilton και παρά τη φήμη για έλλειψη έμπνευσης των τραγουδιών τους, κατάφερε να περάσει στη σφαίρα του θρυλικού. Η εκτέλεσή τους στο «Nature Boy» που περιλαμβάνεται εδώ είναι τίμια, βαθιά και ειλικρινής, τονισμένη με ένα θλιμένο πιάνο κι ας μη διεκδικεί τη σφραγίδα του συγκλονιστικού.
Το «Fitzgerald And Pass… Again» της Ella και του κιθαρίστα Joe Pass ήταν το δεύτερο από τα τρία albums που ηχογράφησαν μαζί στην Pablo. H χρονιά είναι το 1976. Μια απλή χαμηλότονη ερμηνεία με χαρακτηριστικό το σιγοβράζον εσωτερικό πάθος της βετεράνου και τους απαλόύς, συμπάσχοντες κιθαρισμούς του Joe Pass, χωρίς τίποτα φοβερό να συμβαίνει ωστόσο σε όλη τη διάρκεια του τραγουδιού.

Ο Benson σηματοδοτεί τη στροφή της καριέρας του
Η Annie Haslam σε αναζήτηση ταυτότητας

Το 1977 ο George Benson είχε ήδη κάνει τη διαφορά στον προσανατολισμό της καριέρας του: είχε ήδη ξεφύγει από το στενό jazz πλαίσιο με το προηγούμενο album του «Breezin'» που σήμαινε την απαγκίστρωσή του από την jazz της CTI και το άνοιγμά του στο κοσμοπολίτικο soul στιλ του ήχου του Los Angeles με μια φωνητική soul πολύ κοντά σε αυτήν του Stevie Wonder. Η δική του εκδοχή στο «Nature Boy», χορταστική, γενναιόδωρη, πολιτισμένη και λαμπερή, αν και πααπάνω σαλονάτη από όσο θα περίμεναν κάποιοι, τονισμένη από την χαρακτηριστική κιθάρα του κατάφερε να ανέβει ως το Νο.24 στο βρετανικό chart σημέιώνοντας μόλις τη δεύτερη εμπορική του επιτυχία στην Αγγλία αλλά μόλις την πρώτη του στη νέα εταιρία του Warner.
Η Annie Haslam έκανε το ντεμπούτο της το 1977 με το album «Annie In Wonderland» σε παραγωγή του Roy Wood – μια πρώτη απόπειρά της να σταδιοδρομήσει μακριά από το progressive rock group των Renaissance. Η εκτέλεση που επιφυλάσσει στο «Nature Boy» είναι μια μεσόρυθμη funky pop, ελαφρώς συγχισμένη ως προς τι ακριβώς θέλει να επικοινωνήσει. Μια αδιάφορη άσκηση ύφους περισσότερο για τη σοπράνο φωνή της παρά ολοκληρωμένη πρόταση.

Ο μάγος του alto, Art Pepper σε δημιουργική φάση
Η Jamaica στο παιχνίδι με νόστιμη reggae από τον Desi Roots

Το 1979, ο Art Pepper κυκλοφόρησε το album του «Straight Life» στην Galaxy διανύοντας μια δεύτερη περίοδο ακμής και η εκδοχή του στο «Nature Boy» έχει μια ομοιότητα με κείνη του Miles Davis αν και ελαφρά πιο ενήλικη, όχι όμως και λιγότερο cool. Απολαυστικά ηδονικός ήχος με κρυστάλλινη διαύγεια.
O Desi Roots -κοινώς Desmond Young- ήταν στην καρδιά της Jamaica στις αρχές της δεκαετίας του ’80 και είχε την τύχη να έχει κοντά του τους Sly & Robbie (που σημαίνει στιβαρή rhythm section και ήχος που αγαπιέται και από τη Δύση) για το ντεμπούτο album του «Doin’ It Right» στην εταιρία Hawkeye που κυκλοφόρησε το 1980. Σε αυτό το album περιλαμβάνεται μια πολύ χυμώδης και πραγματικά σεβάσμια διασκευή στο «Nature Boy» με πυκνή, crossover ενορχήστρωση – ο ίδιος ο Desi ακούγεται σαν αφηγηματικός rasta δίνοντας την τροπική εκδοχή του ταξιδιού της αναζήτησης της «αγάπης», με «ανοιχτή», όμορφη φωνή.

Λαμπερό brit-funk από τους Central Line
Η βαθιά jazzy φωνή του Bobby Scott

Το μεστό αστικό soul funk των Central Line ήταν πολύ στιλιζαρισμένο και καλίγραμμο – έτοιμο για τα charts σε μια εποχή που οι Βρετανοί ανακάλυπταν με ενθουσισμό τις δυνατότητες της cool soul.  Η εκδοχή τους στο «Nature Boy» -μια steady pop soul λιχουδιά, σκαρφάλωσε ως το Νο.21 στη χώρα τους. Η φωνή του Camelle Hinds είναι «φτιαγμένη» για το τραγούδι και η oriental πινελιά των keyboards το έκανε ακόμα πιο περίεργο και όμορφο, προσθέτοντας τη δική τους συμβολή σε ένα τραγούδι που δεν θα σταματήσει ποτέ να αποτελεί σημείο αναφοράς. Βρίσκεται στο album «Choice» και εδώ το ακούτε στην χορταστική full U.K. εκδοχή του.
Ένας από τους πιο άξιους «καταραμένους» της jazz ερμηνείας τραγουδάει με το trio του στο album «Sentimetal Reasons» του 1990, το «Nature Boy» σαν να είναι η τελευταία μέρα στη γη… Μόνο με τη συνοδεία του πιάνου, ο Bobby Scott αφήνει τη βαθιά μπάσα φωνή του να περιηγηθεί στη μελωδία με απίστευτη μελαγχολία.

To καυτό jazz club του Frisco
Το αχρείαστο σαλονάτο σαξόφωνο του Grover Washington

Παίρνοντας το όνομά τους από μια παράφραση της μπάντας του Django Reinhardt, The Hot Club Of France από τα 30’s, οι Hot Club Of San Francisco είναι μια καταπληκτική μπάντα με πλήρη αίσθηση της νυχτερινης jazz αποστολής τους. Στο ομότιτλο album τους του 1993, καλούν την Maria Muldaur να ερμηνεύσει το «Nature Boy» ενώ αυτοί στο υπόβαθρο πλέκουν μια πανέμορφη ατμόσφαιρα με έμφαση στο τενόρο σαξόφωνο του Mike Sizer.
Το 1994, ο Grover Washington συμπεριέλαβε το «Nature Boy» στο album του «All My Tomorrows» μεταξύ άλλων διασκευών – για να φτιάξει ένα από τα χειρότερα albums της καριέρας του. Δεν υπάρχει τίποτα πιο βαρετό από το vesrion του Grover στο «ιερό τραγούδι» με το φλύαρο σαξόφωνο να κομπάζει για την ικανότητά του και την υπόλοιπη ενορχήστρωση να αποτελεί κακή muzak σε εστιατόριο «περιοπής». Ανυπόφορο.

Το scat singing του Kurt Elling
Η Aziza σε έξαλλη κατάσταση

Το 1997 ο Kurt Elling ένας από τους πιο συμπαγείς jazz τραγουδιστές της γενιάς του baby boom κυκλοφόρησε το album «The Messenger» στην Blue Note όπου και συμπεριέλαβε το «Nature Boy». Το τραγούδι του είναι «εναλλακτικό», πειραματίζεται με τις δυνατότητες της μεταλλικής φωνής του, ανεβοκατεβαίνει, παιχνιδίζει με τη μελωδία και φτάνει σε οριακά σημεία με την «ανήσυχη προσέγγισή του». Όταν το παρακάνει με το burbling (boo-be-boop sha ba dah dada και τα ρέστα) είναι που αρχίζω να βαριέμαι τρελά και να σκέφτομαι ότι πλέον το κομμάτι γίνεται άλλοθι για τη δική του πειραματική φλυαρία.
Η Aziza Mustafa Zadeh για κάποιο λόγο είναι έγκριτη και αγαπητή. Εγώ δεν το καταλαβαίνω καθόλου αυτό. Αν κρίνω από την σχεδόν υστερική πρσέγγισή της στο «Nature Boy» μέσα από το album «Jazziza» του 1997 στην Columbia, η γυναίκα έχει τρελό πρόβλημα επιβεβαίωσης. Ok δεν κατέχω πολλά από jazz αλλά δεν μπορώ με τίποτα να ανεχτώ μια γυναίκα σε ημίτρελλη και ταυτόχρονα αυτάρεσκη κατάσταση να κάνει τη φωνή της κόμπο πάνω σε ένα τραγούδι που δεν έχει λόγο να ξεκατινιάσει τόσο βάναυσα. Ειλικρινά μένεις άφωνος με την σύγχισή της. Και επιπλέον είναι και ζήτημα αισθητικής.

Η folk διακοσμητική της Victoria Williams
H κοριτσίστικη πλευρά της light jazz από την Lisa Ekdahl

Η Victoria Williams διαπρέπει σε ένα μικρόκοσμο folk μελωδικότητας όπου κατοικούν ξωτικά και φιγούρες από παραμύθια δάσους. Στο album «Musings Of A Creek Diprer» του 1998 στην Atlantic, παίζει με ξυλόφωνα, τσέλα και άλλα παρόμοια όργανα συμπεριλαμβάνοντας στο μενού της το «Nature Boy» το οποίο αντιμετωπίζει με την «κουνημένη» γεύση εκείνη της παραμυθένιας τύπισας που πάντα έχει κάτι ενδιαφέρον να σου πει μεταξύ των φαινομενικά ακίνδυνων παραβολών της. Για κάποιο λόγο ακούγεται τρομακτική.
Η Lisa Ekdahl είναι ορκισμένη θιασώτις της swingin’ pop των 50’s και αυτήν υπηρετεί με αφοσίωση και θέρμη – όση της επιτρέπει η σουηδική καταγωγή της. Στο album «Back To Earth» του 1998 συνοδεύεται από το Peter Nordahl Trio για μια σειρά από standards μεταξύ των οποίων και το «Nature Boy», το οποίο ερμηνεύει με όλη την αθωότητα αυτού του κόσμου και άλλη τόση ίσως να περιμένει στην ουρά. Ευοίωνη και πρωτοεπίπεδη η Lisa ακούγεται θελκτική και όμορφη σαν τα υπέρχα looks της.

Η πληθωρική jazz ματιά του Chuck Brown
O Jon Hassell καλεί τον Ry Cooder και τον Jacky Terrasson σε ένα αφιέρωμα στην exotica των παιδικών χρόνων του

O θρυλικός soulman των Soul Searchers από την Washington των τελών των ’70s γίνεται θαυμάσιος jazzman για τα τέλη των ’90s σε ένα album του 1998 που λέγεται «Timeless» στην εταιρία Raw Venture και χαρίζει μια έμπειρη, όμορφη ερμηνεία στο «Nature Boy» εξαιρετικά στιβαρή, με μεγάλη αυτοπεποίθηση και πειστικότητα.
Το 1999 ο Jon Hassell δημιούργησε το album «Fascinoma» στην Waterly Acoustics ως μια σπουδή στη μουσική διαθέσεων – φόρο τιμής στο ραδιόφωνο και στα κινηματογραφικά scores που άκουγε μικρός. Παρότι η εκτέλεσή του στο «Nature Boy» ακούγεται ίσια και διακριτική, στο υπόβαθρο υπάρχει ένας ενορχηστρωτικός μηχανισμός που εξυπηρετεί το δικό του μελαγχολικό όραμα για το τραγούδι. Εμπνευσμένος, εκπαιδευμένος και συναισθηματικός ο Hassell δίνει μια ερμηνεία από τις καλύτερες αυτού του αφιερώματος.

O David Bowie και οι Massive Attck το αντιλαμβάνονται σαν επικό requiem
Οι Fila Brazilia ως μια ελαφριά samba.

Στο soundtrack του «Moulin Rouge», το «Nature Boy» περιλαμβάνεται σε δύο εκτελέσεις του David Bowie – μία solo και μία με τους Massive Attack από πίσω να φτιάχνουν το τοίχος των λυγμών… Ο Bowie το ερμηνεύει με όλο το δράμα αυτού του κόσμου ενσταλλαγαμένο στην ψυχή του και οι Massive κάνουν την απόλυτη baroque άσκηση ύφους δίνοντας το tempo ολοκληρης της ταινίας του Buz Lurmann. Καταπληκτική εκτέλεση αν και υπερβολικά στιλιζαρισμένη, κέρδισε για πάντα τις καρδιες των ρομαντικών και αποστασιοποίησε άθελά της τους ακροατές πιο γήινων ακουσμάτων.
Οι Fila Brazilia, πάλι το είδαν ως ελαφριά samba διασκευάζοντάς το για τις ανάγκες της συλλογής «Another Late Night» στην οποία συγκεντρώνουν αγαπημένα τους νυχτερινά τραγούδια. Το «Nature Boy» εδώ αποκτάει μια διάσταση διασκεδαστική και όχι ιδιαίτερα σημαντική. Κάτι σαν ευχάριστο διάλλειμα…

Η Celine και ο Demis στο μαγικό χώρο του easy listening.

Θα περίμενε κανείς ότι η εκτέλεση της Celine Dion από το album της «A New Day Has Come» το 2003, θα είναι μια κορώνα επιδειξιομανίας, αλλά οχι, το «Nature Boy» φαίνεται ότι καταπραϋνει ακόμη και την πιο οξεία υστερία της μωροφιλόδοξης ντίβας και του φέρεται με τον δέοντα σεβασμό – μέχρι που ορκίζεσαι ότι το «πιάνει» το κομμάτι… Η αυταρέσκεια βέβαια είναι παρούσα αλλά μην τα θέλουμε όλα δικά μας…
Ο Demis Roussos από την άλλη, συμπεριφέρεται στο «Nature Boy» σαν «κάτι που σπάει» και γεμίζει την ενορχήστρωσή του με κάτι μεταλλικές δροσοσταλίδες που στάζουν στα αυτιά και σου δίνουν την εντύπωση ότι βρίσκεσαι στο γυάλινο πύργο. Το βιμπράτο του είναι ευγενές όπως πάντα πλην εντελώς ακίνδυνο…

O Aaron Neville και τα στανταράκια του
Ο Harry Connick και το γιορτινό music hall

Ο Neville στο album του «Nature Boy: The Standards» το 1993 στην Verve αντιμετωπίζει το κομμάτι σαν μια μελαγχολική ανάμνηση και το «αναστενάζει» – αν αντέχετε την τρεμουλιαστή φωνή του, θα σας πει κάτι. Εμένα πάλι όχι.
Ο Harry Connick -άξιος neo-crooner- το είδε γιορταστικό και το συμεπριέλαβε στο «Harry For The Holidays» το 2003 στην Columbia. Δεν «ανακάλυψε τον τροχό» αλλά η φωνή του έχει πάντα αυτή τη μαγεία που αξιοποιεί σχεδόν τα πάντα.

Τα acapella blues του Chris Whitley
Η βραζιλιάνικη μυσταγωγία του Caetano Veloso

Ειλικρινής και βαθιά από τα καπνισμένα πνευμόνια του που δεν άντεξαν το 2003, η ερμηνεία του Chris Whitley από το «War Crime Blues» στη Messesnger το 2004 είναι ίσως η πιο θλιμμένη και μοναχική απ’ όλες. 
Ο Caetano Veloso έχει προσθέσει μυστήριο και τρυφερότητα στη δική του ερμηνεία, έτσι όπως το συνέλαβε στο «A Foreign Sound» του 2004 στην Nonesuch. 

Η Δήμητρα Γαλάνη στο Μέγαρο
Ο Αλέκα Κανελλίδου «επιστρέφει» (;) στην jazz…

Η Γαλάνη ερμήνευσε το «Nature Boy» στο Μέγαρο Μουσικής, με έναν συμπονετικό τρόπο – λίγο και σαν άσκηση δεξιοτεχνίας. Η ερμηνεία είναι όμορφη, η ορχήστρα με τα έγχορδα κάνει ιδανικό υπόβαθρο και το φινάλε με το κρεσέντο άξια κάθαρση.
Αντίστοιχα, η εκτέλεση της Κανελλίδου στο album «Back To Jazz» είναι σωστή, άξια και κρυστάλλινη, χωρίς όμως καμία βαθιά εσωτερική μαγεία, παρούσα.

Ακόμα και οι hard rockers My Ruin μαλακώνουν
Ο Rick Astley αποκαλύπτει την πραγματικη του ταυτότητα μετά το rehab.

Οι My Ruin από το Los Angeles είναι ένα hard rock group που δεν αστειεύεται καθόλου γενικά. Η Tairrie B. η τραγουδίστρια τους, έχει το knack για ανατριχιαστικές ερμηνείες γενικά, αλλά στην περίπτωση του «Nature Boy» υποβάλλεται από το μεγαλείο του και δίνει έναν γοτθικό αφηγηματικό, ημιφωτισμένο εαυτό… Με αυτή την σχεδον τελετουργική ερμηνεία τους ξεκινούν το album τους «My Brutal Language» του 2005 στην Rovena.
Μόλις  το 2005 ο Rick Astley κατάφερε να φτιάξει το album που θα έπρεπε να είναι ντεμπούτο του – το «Portrait» στην RCA αποκαλύπτει έναν άξιο crooner χωρίς όμως το knack του ενθουσιασμού… Το «Nature Boy» πράγματι είναι για τις δυνατότητές του, «εύκολο». Μόνο που η ευκολία δεν εχει χώρο για ψυχή.

Ο Alex Wilson σε salsa funk φιέστα
Νεοκλασικά φωνητικά από το ντουέτο Mirabilis

O πιανίστας Alex Wilson από την άλλη, στο album «Inglaterra» του 2007 φτιάχνει μια salsa funky λιχουδιά από την οποία λείπει εντελώς η μελωδία του τραγουδιού: στη θέση της υπάρχει μια ξέσαλη διάθεση με sexy κρουστά και τροπικό κλίμα με την φωνή της Lauren Dalrymple, τυπική για το salsa στιλ.
Στο δεύτερο album τους «Sub Rosa» του 2007, οι Summer Bowman και Dru Allen, ως Mirabilis, αντλούν την αιθέρια, νεοκλασική αλλά καθόλου βαριά αισθητική τους από την «αγγελική» αισθητική των ουρανών και ανάλογα φέρονται και στο «Nature Boy». Δεν τρελαίνεσαι αλλά κάπως αυτή η υπερβατική ατμόσφαιρα σε ανακουφίζει.

Οι «δικοί μας» WillotheWisp σε progressive διάθεση

Το album των Willothewisp «A Gift For Your Dreams» του 2007 είναι φρέσκο, όμορφο και αθεράπευτα ρομαντικό – διανέμεται από την Music Kitchen της Θεσσαλονίκης. Είναι προς τιμήν τους η εκτέλεση αυτή στο «Nature Boy»… progressive, χαμένη σε ημιφωτισμένα τοπία και με ένα τρόπο κλασική.

Bonus1: η εκτέλεση του Tony Randall – κάτι σε comic relief, χαμένη στο χρόνο…

Bonus2: το 1998 η Cher τραγούδησε το «Nature Boy» (πολύ καλά…) ως φόρο τιμής στον Sonny Bono… Το τραγούδησε όμορφα και τρυφερά. Μάλλον θα τον αγαπάει για πάντα.

Enjoy!!!